140 lat w Krakowie.pdf

Orędzie Miłosierdzia

140 LAT W KRAKOWIE

Ośmielone łaskawością, z jaką Wasza Eksce-

lencja raczył obiecać nam wziąć nas pod swą pa-

sterską opiekę, udajemy się z pokorną prośbą o wy-

jednanie pozwolenia pobytu naszego w Krakowie

u Wysokich Władz Rządowych – pisała w 1868 roku

założycielka Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej

Miłosierdzia m. Teresa Potocka do pasterza die-

cezji krakowskiej bpa Antoniego Gałeckiego.

W tym roku mija 140 lat Zgromadzenia w służ-

bie Miłosierdzia w królewskim Krakowie.

Pierwszy Dom Miłosierdzia

Prowadzenie dzieła miłosierdzia w Krako-

wie było pierwotnym pragnieniem m. Teresy Po-

tockiej i jej duchowego przewodnika ks. Zygmun-

ta Goliana, ale z powodu różnych trudności oka-

zało się to niemożliwe. Zachęcana jednak do za-

łożenia Domu Miłosierdzia w tym mieście, m. Te-

resa Potocka w towarzystwie s. Róży Kłobukow-

skiej i s. Felicyty Tabaczyńskiej przyjechała do

Krakowa 8 maja 1868 roku. Siostry wprowadziły

się do wynajętej wcześniej plebanii z kościółkiem

Bożego Miłosierdzia przy ul. Smoleńsk. Wkrótce

zaczęły zgłaszać się pierwsze pokutnice – dziew-

częta moralnie zaniedbane, które pragnęły zmie-

nić swoje życie. Ich liczba znacznie przekracza-

ła możliwości lokalowe i nawet po wynajęciu są-

siedniego domku z ogródkiem i połączeniu go

z plebanią krytym korytarzem, można było po-

mieścić tylko 20 dziewcząt. Zgłoszeń jednak było

coraz więcej. Pojawiła się konieczność znalezie-

nia obszerniejszego budynku, który nie tylko po-

mieściłby większą liczbę pokutnic, ale też umoż-

liwił zorganizowanie pracy zarobkowej w celu

utrzymania zakładu.

26 lipca 1871 roku siostry i dziewczęta prze-

prowadziły się do dużego parterowego domu

z jednopiętrową kamieniczką w podwórzu przy

zbiegu ul. Straszewskiego i Zwierzynieckiej. Po

pewnym dostosowaniu budynki mogły pomieścić

kilkanaście sióstr i od 40 do 50 dziewcząt. By za-

spokoić potrzeby domu, w zakładzie zorganizo-

wano pralnię i szwalnię bielizny, a potem intro-

ligatornię dla wydawnictwa ojców jezuitów. Przez

pewien czas pokutnice zajmowały się też rozwi-

janiem kokonów jedwabiu i wyplataniem krzeseł

trzcinowych. Praca nie była jedynie źródłem utrzy-

mania, ale pomagała w kształtowaniu chrześcijań-

skich cnót i prawości charakteru.

Następna przeprowadzka do podkrakowskiej

wsi Łagiewniki miała miejsce w roku 1891. Sios-

try i wychowanki wprowadziły się do obszernego

budynku ufundowanego przez znanego magnata

i filantropa księcia Aleksandra Lubomirskiego. 20

sierpnia 1891 kard. Albin Dunajewski poświęcił

kaplicę pw. św. Józefa i skrzydło zabudowań klasz-

tornych przeznaczone dla pracy z dziewczętami.

Ze względu na charakter tego dzieła apostolskie-

go, klasztor w Łagiewnikach był obiektem zamknię-

tym, w którym przebywało od 100 do 160 wycho-

wanek. W 1893 roku w klasztorze otwarto nowi-

www.faustyna.pl

kwiecień, maj, czerwiec 2008

cjat Zgromadzenia, który z przerwą (1961 – 1971)

istnieje w tym miejscu do dziś.

Posługa samarytańska

Izolacja od świata zewnętrznego nie prze-

szkadzała jednak siostrom w trudnych czasach

otwierać bramy i spieszyć z pomocą ludziom po-

trzebującym. W okresie I wojny światowej na po-

sesji klasztornej postawiono dla rannych, a póź-

niej dla zakaźnie chorych żołnierzy 12 baraków,

które mogły pomieścić nawet 1000 łóżek. Kolej-

ne 300 znajdowało się w części zakładu. Siostry

włączyły się w posługę chorym i obsługiwały kuch-

nię szpitalną, jednocześnie nie przerwały pracy

wychowawczej z dziewczętami, choć ich liczba

w tym czasie zmalała z powodu braku pomiesz-

czeń. Wszystko wróciło do normy dopiero po 1920

roku, kiedy wojsko ostatecznie opuściło budynki

klasztorne i zakładowe.W 1932 roku klasztor podjął

się prowadzenia kuchni dla bezrobotnych i na pe-

wien czas siostry otworzyły ochronkę dla dzieci

z Łagiewnik. W tym czasie w kaplicy klasztornej

odbywały się też zamknięte rekolekcje trzydnio-

we dla matek chrześcijańskich, a w każdą pierwszą

niedzielę miesiąca na adorację Najświętszego Sa-

kramentu do kaplicy przychodziły dzieci należą-

ce do Krucjaty Eucharystycznej. Wybuch wojny

w 1939 roku nie przyniósł wprawdzie większych

szkód w budynkach, ale znacznie utrudnił funk-

cjonowanie klasztoru i zakładu. Konieczne było

zmniejszenie liczby sióstr, zakład natomiast był

przepełniony, bo władze niemieckie od 1942 przy-

syłały do niego kobiety pochwycone na nielegal-

nym handlu na ulicy lub z powodu drobnych kra-

dzieży czy innych wykroczeń. Siostry nie zaprze-

stały też pomagać okolicznej ludności. W klasz-

torze przyjmowano uchodźców, a przy współpracy

z gminnym komitetem wydawano obiady dla bez-

robotnych i biednych.

Służba całemu światu

W okresie międzywojennym w łagiewnickim

klasztorze żyła i zmarła św. Siostra Faustyna. To

jej Pan Jezus przekazał wielkie orędzie o Bożym

miłosierdziu i niejako zdeponował je w Łagiew-

nikach. Już w czasie II wojny światowej Łagiew-

niki stawały się nie tylko miejscem kultu, ale tak-

że centralnym ośrodkiem propagowania nabożeń-

stwa do Bożego Miłosierdzia. W roku 1943 w kap-

licy klasztornej poświęcony został obraz Jezusa

Miłosiernego namalowany przez Adolfa Hyłę jako

wotum za ocalenie rodziny z wypadków wojen-

nych i w III niedziele miesiąca odbywały się uro-

czyste nabożeństwa ku czci Bożego Miłosierdzia.

Do klasztornej kaplicy przybywali nie tylko miesz-

kańcy Krakowa, ale i okolic. Wśród nich był pra-

cownik Solwayu Karol Wojtyła – człowiek w drew-

niakach, który za kilkadziesiąt lat na tym miejscu

poświecił bazylikę Bożego Miłosierdzia. Misja św.

Siostry Faustyny miała też wielki wpływ na roz-

wój apostolskiego dzieła Zgromadzenia. Siostry

przyjęły ją i opieką oraz modlitwą objęły nie tylko

zagubione moralnie dziewczęta i kobiety, ale każ-

dego potrzebującego wsparcia człowieka. Spra-

wie głoszenia światu tajemnicy Bożego miłosier-

dzia przez czyn, słowo i modlitwę służą dawne

i nowe dzieła prowadzone przez Zgromadzenie.

Siostry nadal prowadzą Młodzieżowy Ośrodek

Wychowawczy dla dziewcząt wymagających mo-

ralnej odnowy, w wielu językach prowadzą for-

mację apostołów Bożego miłosierdzia w stowa-

rzyszeniu Faustinum , przygotowują publikacje

w Wydawnictwie Misericordia i wydają kwartal-

nik Orędzie Miłosierdzia. Przyjmują także pielgrzy-

mów, którym przybliżają orędzie Jezusa Miłosier-

nego przez głoszenie prelekcji, rekolekcje, sym-

pozja czy indywidualne spotkania.

Każda z sióstr czuje się powołana i uzdol-

niona przez Pana Jezusa do niesienia współczes-

nemu światu tego wielkiego orędzia o Bożym mi-

łosierdziu. Jednocześnie ma świadomość odpowie-

dzialności, jaka na nas spoczywa. Przypomniał

nam o tym Jan Paweł II, kiedy w 1997 roku przy-

był do Sanktuarium w Łagiewnikach: Drogie Sios-

try! Spoczywa na was niezwykłe powołanie. Wybiera-

jąc spośród was błogosławioną Faustynę, Chrystus

uczynił wasze Zgromadzenie stróżem tego miejsca,

a równocześnie wezwał do szczególnego apostolstwa

Jego miłosierdzia. Proszę was, podejmujcie to dzie-

ło. Dzisiejszy człowiek potrzebuje waszego głoszenia

miłosierdzia; potrzebuje waszych dzieł miłosierdzia

i potrzebuje waszej modlitwy o miłosierdzie. Nie za-

niedbujcie żadnego z tych wymiarów apostolstwa.

s. M. Natanaela Czajkowska ZMBM

www.faustyna.pl

Orędzie Miłosierdzia

PATRONKA

M£ODYCH (2)

czeń zaufania drugiej osobie już w domu, za-

dano nam rany nieufności, a nasza rodzina

przez brak przebaczenia i pogoń za pienią-

dzem była prawie rozbita. Tak trudno było

zaufać rodzicom i sobie nawzajem. Przy-

szedł czas, że miałam już wszystkiego

dosyć. Wtedy to dostałam od babci

urodzinowy prezent, który pomógł

mi spojrzeć inaczej na otaczający

mnie świat. Był to „Dzienniczek” św.

Siostry Faustyny. Jego lektura po-

chłonęła mnie całkowicie, choć niektóre

partie tekstu były dla mnie na początku

niezrozumiałe. Uderzyły mnie jednak słowa, któ-

re Jezus mówił do niej o ufności , zaczęłam głę-

biej zastanawiać się nad jej postawą pełną od-

dania Bogu i ludziom.

Kiedy rozmyślałam nad historią jej życia,

zauważyłam, że jej dzieciństwo było inne niż

moje. Bóg dał jej dobry start do pełnego zaufa-

nia Jemu przez pozytywne doświadczenia, ja-

kie wyniosła z domu rodzinnego. Młoda Helenka

doświadczyła w religijnej atmosferze rodzinne-

go domu dziecięcego zaufania swoim rodzicom

i ludziom. A potem: na służbie i w klasztorze,

mimo że nie zawsze przychodziło jej to łatwo,

wzrastała w tej postawie, aż doszła do całkowi-

tego zdania się na Boga i heroicznej miłości wo-

bec ludzi, za których przecież ofiarowała nawet

swoje życie.

Pomyślałam wtedy: jeżeli Bóg mnie kocha,

to prawdą jest, że nawet najgorsze doświadcze-

nia w domu nie mogą przesądzać o zdolności

otwarcia mojego serca Jemu i ludziom, których

chciałam mieć za przyjaciół. Siostra Faustyna

stała się więc moją nauczycielką w szkole ufnoś-

ci. Podpatrywałam jej życie i starałam się ją jakoś

naśladować. Zobaczyłam, że nieustannie zgłę-

biała prawdę o Bogu jako Ojcu bogatym

w miłosierdzie, o Jego miłosiernej miłości do

każdego człowieka, i to pozwalało jej coraz peł-

niej powierzać Mu siebie i swoje codzienne tros-

ki. O Boże mój, nadziejo moja jedyna, w Tobie

położyłam ufność całą i wiem, że nie będę zawie-

MISTRZYNI

UFNOŚCI

W ostatnim numerze „Orędzia Miłosier-

dzia” przeczytałam o tym, że św. Siostra Faus-

tyna została wybrana do grona Patronów Świa-

towych Dni Młodzieży w Sydney 2008 roku. Bar-

dzo się z tego ucieszyłam i z tej racji chciałam

podzielić się swoimi przemyśleniami i doświad-

czeniem, jakie w moje życie wniosła Apostołka

Bożego Miłosierdzia.

Nikt, kto wkracza w bardziej dojrzałe życie,

wchodzi w świat relacji międzyosobowych, nie

może przejść obojętnie wobec tego, co określa-

my słowem: zaufanie. Trudno byłoby wyobra-

zić sobie szczęśliwe życie bez ufności wobec

Boga i bliskich sobie ludzi, jakąkolwiek dobrą

„paczkę” przyjaciół, których nie łączyłyby żywe

więzi braterstwa i życzliwości, wzajemne zaufa-

nie. Moja droga ufności była trudna, dlatego –

jak mi się wydaje – opowiadanie o niej może

pomóc komuś, kto znajduje się w podobnej sy-

tuacji. Przewodniczką na tej drodze i znakomitą

mistrzynią stała się dla mnie św. Siostra Fausty-

na, która uczyła mnie i nadal uczy tej bardzo

trudnej sztuki, jaką jest zaufanie wobec Boga

i drugiego człowieka.

Życie w moim domu rodzinnym nie było

wcale łatwe. Choć moim marzeniem było odna-

leźć w swoim życiu kogoś, komu będę mogła

zaufać, przy kim będę czuć się bezpieczna, wy-

słuchana, zrozumiana i zaakceptowana, to jed-

nak historia potoczyła się inaczej. Wraz z ro-

dzeństwem „odarto” nas z pozytywnych doświad-

www.faustyna.pl

kwiecień, maj, czerwiec 2008

dziona (Dz. 317) . Wiem, że mnie miłujesz, a to

mi wystarcza – wyznawała (Dz. 885) . Poznawała

Boga, zgłębiając Pismo Święte na modlitwie,

miała też szczególny dar wnikania w tajemnicę

Jego miłości do człowieka. W jej zapiskach od-

nalazłam słowa: Nie rozumiem, jak można nie

ufać Temu, który wszystko może; czuję, że kocham

Boga, i czuję, że On mnie kocha (Dz. 254) . Po-

znanie prawdziwego oblicza Boga, jako tego, któ-

ry stwarza nas z miłości, oddaje za nas swe życie

i troszczy się nieustannie o człowieka, wyzwala-

ło w jej duszy miłość i coraz większe zaufanie

Jezusowi, nawet w sytuacjach po ludzku bez wyjś-

cia. Wiedziała, że prędzej niebo i ziemia obróci-

łyby się w nicość, aniżeliby duszę ufającą nie ogar-

nęło miłosierdzie Boga (por. Dz. 1777) . Wieczo-

rami przed snem lubiłam przeglądać jej poezje;

jest w nich po prostu dzieckiem, które płynie

w łodzi po morzu bezpiecznie i ufnie, nawet po-

śród wielkich fal: lecz ponad wszystko dlatego je-

dynie, że Bóg jest sternikiem jej łodzi życia (por.

Dz. 1322) .

Mijały lata. Sytuacja w domu zaczęła się

zmieniać. Odkąd zaprosiłam do swego życia Je-

zusa i zaczęłam Mu ufać, przezwyciężyłam wiel-

kie kryzysy i emocjonalne dołki. Udało mi się

nawet doprowadzić do pokojowej atmosfery

w domu. Dostałam się na wymarzone studia. Zo-

baczyłam, że zaufanie Bogu pomogło mi także

zaufać osobom, których Bóg postawił na mojej

drodze. Dzisiaj mam wspaniałych przyjaciół.

Wiele refleksji wciąż powraca, bo w gronie ko-

legów rozmawiamy o naszych życiowych aspi-

racjach i międzyludzkich relacjach, w których

tak często brakuje zaufania. A przecież, żeby

człowiek mógł być szczęśliwy, jego „ja” musi

spotkać się z drugą osobą, a zaufanie staje się

drogą, pomostem pomiędzy ludźmi. Czasem te

mosty zostaną spalone przez płomienie naszych

błędów, zbyt szybko wypowiedziane słowa, po-

chopne oceny bliźnich, brak przebaczenia,

a często też przez sytuacje przez nas nie zawi-

nione. Nauczyłam się od św. Siostry Faustyny,

że jest Ktoś, kto może uzdrawiać nasze rany,

pomagać nam odbudować spalone mosty mię-

dzy ludźmi, ożywić glebę naszej duszy. Można

wzrastać duchowo we wspólnocie Kościoła, ze-

rwać z grzechem i starać się o czyste serce, mod-

lić się, tak jak Jezus nauczył św. Siostrę Faus-

tynę, chociażby krótkim wezwaniem: Jezu, ufam

Tobie, ufam w morze miłosierdzia Twego (Dz. 249) .

Święta Siostra Faustyna – mistrzyni ufności pod-

powiada, że łaska Boga może wszystko. Sama

przecież doświadczyła w życiu, że promienie

łaski mogą zdziałać w nas aż tak wiele. Pod tymi

promieniami rozgrzeje się serce, chociażby było

zimne jak bryła lodu – pisała – chociażby było

twarde jak skała (Dz. 370) .

W moim krótkim życiu zrozumiałam, że

zaufanie Bogu zawsze otwiera nas na zaufanie,

drugiemu człowiekowi. Czasem to dobry przy-

jaciel podprowadzi nas do Boga, któremu bę-

dziemy mogli podać naszą dłoń, by odtąd z od-

wagą wędrować w życie. Mnie swoją dłoń po-

dała św. Siostra Faustyna, kiedy najbardziej jej

potrzebowałam. Pokazała mi Miłosierdzie , któ-

re nie przestaje szukać młodych serc na bezdro-

żach świata. Jest prawdziwą mistrzynią ufności

nie tylko w swoim życiu, ale także w życiu tych,

którzy proszą ją o pomoc i korzystają z jej nie-

zwykle bogatego doświadczenia.

Studentka Basia

Ofiary na g³oszenie orêdzia Mi³o-

sierdzia na Œwiatowych Dniach

M³odzie¿y w Sydney 2008

można wpłacać na konto:

Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia

ul. Siostry Faustyny 3

30-420 Kraków

Kredyt Bank S.A.

Filia nr 6 w Krakowie, I O/Kraków

ul. Dietla 68, 31-039 Kraków

nr: 09 1500 1142 1220 6033 7464 0000

IBAN: PL

BIC: KRDBPLPW

z dopiskiem: SYDNEY 2008

www.faustyna.pl

Orędzie Miłosierdzia

ŒWIÊTA KATARZYNA ZE SIENY I ŒWIÊTA SIOSTRA FAUSTYNA

Bliskość dat: 29 kwietnia – liturgiczne świę-

to św. Katarzyny ze Sieny – i 30 kwietnia – rocz-

nica kanonizacji św. Faustyny Kowalskiej przez

papieża Jana Pawła II – pobudza do zestawienia

tych dwóch wielkich świętych, odległych w cza-

sie, ale bliskich duchowo. Obydwie żyły 33 lata,

tak jak ich Boski Oblubieniec: święta sieneńska

w latach 1347-1380, a święta polska w latach 1905-

-1938. Poziom wykształcenia obydwu był raczej

niski, więc w ich dziełach nie znajdziemy syste-

macznego wykładu prawdy o Bożym miłosierdziu

ani też jego precyzyjnej definicji. A jednak uczone

rozważania bledną wobec jasnych i wyczerpują-

cych objawień, jakie otrzymały nasze święte, obyd-

wie mistyczki.

Święta Katarzyna ze Sieny, pochodziła z ro-

dziny skromnego farbiarza, miała bardzo liczne

rodzeństwo, nie chodziła nigdy do szkoły, a jed-

nak udało się jej dokonać niezwykłych dzieł, ta-

kich jak: powrót siedziby papieskiej do Rzymu,

co oznaczało koniec „niewoli” awiniońskiej, po-

godzenie republiki Florencji z Rzymem, sku-

teczna misja pokojowa wśród narodów europej-

skich, rozdzielonych przez wojny bratobójcze, na

bazie wspólnych korzeni chrześcijańskich. Poza

tym jej dzieła, które dyktowała swoim uczniom

(była bowiem analfa-

betką, a nauczyła się

pisać dopiero w os-

tatnich latach życia)

przetrzymały próbę

czasu, nadal są nie-

zwykle aktualne i roz-

powszechnione na

całym świecie. Są to:

„Księga”, powszech-

nie znana jako „Dia-

log o Bożej Opatrz-

ności”, jej „Listy”

skierowane do głów

państw, władców, po-

lityków, dowódców wojskowych, kardynałów, pa-

pieży, i „Modlitwy”. Działanie Katarzyny okazu-

je się niezwykłe, a może należałoby je nazwać

cudownym, bo: „nieuczona – nauczała” i „wybi-

jała się przez jasność doktryny” – jak to określił

papież Jan XXIII. Jakże nie zobaczyć w tym dzia-

łania Boga, który wybiera osoby pozornie nieod-

powiednie i tak udoskonala ich wrodzone zdolnoś-

ci, że stają się one zdolne do działań całkowicie

przekraczających ich możliwości (…) nie tyle, aby

zmieszać mądrość mędrców, ale by podkreślić swoje

działanie – napisał papież Jan Paweł II w Liście

apostolskim „Amantissima Providenza” z 29 kwiet-

nia 1980, w sześćsetną rocznicę śmierci św. Kata-

rzyny ze Sieny.

Podobnie jak święta sieneńska, Helena Ko-

walska, znana jako Siostra Faustyna, pochodziła

z rodziny licznej i skromnego pochodzenia, a jej

wykształcenie ograniczyło się do trzech klas szkoły

podstawowej. W czasach, kiedy żyła, czyli na po-

czątku XX wieku, nikt nie mógłby przypuszczać,

że jej dzieła: „Dzienniczek” i „Listy” będą znane

na całym świecie, i że dla wszystkich będzie ona

Apostołką Bożego Miłosierdzia. W swoim „Dzien-

niczku” zapisała – jak św. Katarzyna – swoje roz-

mowy z Jezusem, który prosił ją, aby upowszech-

niała przesłanie o Bożym miłosierdziu na całym

świecie, dla zbawienia dusz. Ustanowienie Świę-

ta Bożego Miłosierdzia w pierwszą niedzielę po

Wielkanocy, czego dokonał papież Jan Paweł II

w dniu jej kanonizacji, jest najważniejszym ze-

wnętrznym znakiem kultu Bożego Miłosierdzia

w formach, które objawił jej Jezus.

Miłosierdzie ( misericordia ), według dosłow-

nego znaczenia dwóch łacińskich słów, oznacza

współczucie serca, które popycha nas, aby wspo-

móc biedę innych. Papież Jan Paweł II, w swojej

encyklice „Dives in misericordia” łączy miłosier-

dzie z nieskończoną miłością Boga, potężniejszą

niż jakikolwiek rodzaj zła, w które może uwikłać

się człowiek, ludzkość, świat, i definiuje je jako

www.faustyna.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: