Najnowsze technologie wojskowe -dowód realności fenomenu UFO.pdf

Najnowsze technologie wojskowe -

dowód realności fenomenu UFO

Wiele faktów, które jeszcze 40 lat temu było wykorzystywanych do dyskredytacji obserwacji

UFO i wiarygodności ich świadków, obecnie zdaje się sugerować, a niejednokrotnie wręcz

potwierdzać, ich technologiczne pochodzenie.

W swoim fundamentalnym dziele „The UFO expenience” nieżyjący już profesor astronomii i

jeden z największych autorytetów w badaniach fenomenu UFO – prof. Alan Hynek – zwrócił uwagę

na dwa bardzo istotne elementy weryfikacji wszelkich doniesień o zaobserwowaniu UFO.

„Każdemu meldunkowi, który odpowiada definicji UFO, możemy przypisać dwie liczby: jego

Współczynnik Niezwykłości i Współczynnik Prawdopodobieństwa”.

Definiując obie cechy, z których pierwsza odzwierciedlać ma ilość trudnych do racjonalnego

wyjaśnienia elementów obserwacji, a druga jej wiarygodność (a w zasadzie wiarygodność świadka,

bądź świadków), Hynek starał się podkreślić, iż fenomenu UFO nie należy, a nawet nie można

rozpatrywać jedynie w kategoriach czysto zdroworozsądkowych. Wiele elementów składających się

na ogólny wizerunek relacji o UFO, jest tak niezwykłych i trudnych do pogodzenia z aktualnym

stanem wiedzy weryfikujących go badaczy, że zapoznanie się tylko z nimi, powoduje przedwczesny

wniosek – niemożliwe, bo nieprawdopodobne.

Dla wielu konserwatywnych naukowców, to właśnie owa niezwykłość przedstawianych przez

świadków faktów, w połączeniu z zupełną niepowtarzalnością i nieprzewidywalnością całego

fenomenu sprawia, iż odrzucają go, traktując jako nienaukowy. Lekceważąc zupełnie drugą ze

zdefiniowanych przez Hyneka cech relacji o UFO, czyli stopień wiarygodności ich świadków,

określają go jedynie na podstawie tego co dana osoba relacjonuje. W efekcie, im bardziej jakieś

doniesienie jest sprzeczne ze współczesną wiedzą, tym gorzej świadczy o jego autorze, czyniąc z

niego w oczach „poważnych” naukowców kłamcę, bądź osobę niepoczytalną. Owo nagminne i nie

mające z faktyczną nauką nic wspólnego zjawisko, znany badacz Richard Thompson komentuje

następująco:

„Ludzie mają naturalną skłonność do ośmieszania spraw, które nie pasują do znanych im

systemów pojęciowych”.

To zaś, że systemy pojęciowe, są jedynie przemijającą wizytówką ciągle ewoluującej wiedzy,

najlepiej odzwierciedlać może piorunujący postęp technologii wojskowej.

Praktycznie od początku współczesnej ery badań nad UFO, główna batalia pomiędzy

zwolennikami ich nieziemskiego pochodzenia, a sceptycznie nastawionymi do takich teorii

naukowcami i badaczami, dotyczyła niezwykłych parametrów lotu wielu NOLi. Zaakceptowanie, że

po naszym niebie przemieszczają się aparaty latające, mające zdolność do:

– osiągania olbrzymich prędkości szacowanych niejednokrotnie w granicach 5-20 Ma,

– wykonywania nagłych zmian kierunku lotu,

– nie dawania echa radarowego,

– czy bezgłośnego lotu nawet podczas przekraczania bariery dźwięku,

– byłoby dla UFO-sceptyków równoznaczne z przyznaniem, że na Ziemi dochodzi do

manifestacji technologii znacznie przewyższającej naszą własną, a zatem nie będącej

wytworem człowieka.

Przykładu chyba najbardziej bulwersującej próby pozbycia się tego problemu, dostarcza wydana

jeszcze w 1961 roku książka Janusza Thora „Latające talerze”. Jej autor, powołując się na „opinie

prof. Menzla”, z pozoru niemożliwą w tamtych latach do wytłumaczenia zagadkę egzotycznej

awioniki UFO „wyjaśnia” następująco:

„Z chwilą gdy stwierdzimy, iż żaden ze znanych nam pojazdów nie potrafi się poruszać tak

jak talerze, wydaje się najlogiczniejszym rozpatrywać je wykluczywszy przypuszczenie, że są

statkami lub pojazdami”.

Niestety prof. Menzl nie jest jedynym naukowcem, który odrzuciwszy niejako a priori

ewentualność, że UFO nie należą do żadnych znanych nam pojazdów (a przecież za takie

bezsprzecznie należałoby uznać pojazdy stworzone przez obcą inteligencję), buduje wygodne dla

siebie hipotezy. Bardzo podobne poglądy, wyraża również polski zagorzały przeciwnik nieziemskiej

hipotezy UFO prof. Andrzej Marks. Pisze on w swojej książce „W poszukiwaniu kosmitów”:

„Jak już wspominano, często obserwowaną cechą „latających talerzy” jest zdolność do

niezwykle gwałtownych ewolucji i bezszmerowego ruchu; dało do asumpt do twierdzenia, że

posiadają one niekonwencjonalny napęd. (...) Chciałbym jednak zwrócić uwagę, że istnieją

rzeczywiste sposoby zaprezentowania na niebie gwałtownych ewolucji. Jeżeli na przykład

nieboskłon jest zachmurzony i chmury zostaną oświetlone reflektorem, to skierowując reflektor

szybko w różnych kierunkach można spowodować, że refleks jego światła na chmurach będzie

„dokonywał” nadzwyczaj gwałtownych i dziwacznych manewrów”.

O ile prof. Menzl i prof. Marks, usiłują cały problem tajemniczych parametrów lotu UFO ominąć

wielkim łukiem, to część badaczy podejmuje próby jeszcze bardziej zuchwałe, na co uwagę zwraca

Lucjan Znicz stwierdzając:

„(...) przeciwnicy realnego istnienia NOL mają tradycyjne już wyjaśnienie. Radary rejestrują

wszystkie obiekty materialne. Skoro NOL nie są przez nie rejestrowane – dowodzi to, iż nie są to

obiekty materialne!”

A zatem ogólny obraz naszkicowany powyższymi cytatami wygląda następująco: pomimo, że

UFO wykazują cechy świadczące o ich niezwykłej technologii, należy je traktować jako

nierzeczywiste i niematerialne. A wszystko tylko dlatego, że technologia taka jest teoretycznie

niemożliwa do osiągnięcia. Czy jednak aby na pewno?

Niewidzialność dla radarów

W niezwykłej historii sporu, jaki od prawie pięćdziesięciu lat toczy się wokół hipotezy iż część

UFO stanowić mogą techniczne pojazdy nie stworzone przez człowieka, bodaj najciekawszy aspekt

stanowią obserwacje radarowe. Gdyby na podstawie weryfikacji tej kategorii doniesień –

proponowanej przez UFO-sceptyków – wojskowi stratedzy mieli rozstrzygnąć o ewentualnej

przydatności radaru jako narzędzia służącego do wykrywania wrogich obiektów, śmiem twierdzić,

że o wiele większym zaufaniem obdarzyli by bajkowe szklane kule. W oczach UFO-sceptyków,

radar jawi się bowiem jako wyjątkowo niesforna aparatura, której dokładność i wiarygodność ściśle

zależy od tego, czy jego wskazania są, czy nie są im na rękę. Jeżeli np. na ekranie radaru widać

obiekt poruszający się z prędkością 300 km/h, którą raptownie w ciągu dwóch sekund zwiększa do

1200 km/h, a po kolejnych trzech sekundach nieruchomieje, to znak że radar działa wadliwie lub

zarejestrował jakieś rzadkie zjawisko atmosferyczne. To nic, że ten sam obiekt obserwowany był

również wzrokowo przez setki osób. Oni przecież mogli ulec zbiorowej halucynacji. Kiedy jednak

w jakimś raporcie o obserwacji UFO czytamy, iż jego przelotu nie potwierdziły stacje radarowe,

wtedy skuteczność radaru objawia się nam w całej okazałości, dowodząc niezbicie, iż UFO również

było jakimś rzadkim fenomenem natury, a nie materialnym obiektem. Takowy, byłby przecież przez

radar z pewnością wyłapany!

O tym, jak zupełnie bezzasadne były trwające bez mała 45 lat rojenia o niemożliwości stawania

się „niewidzialnym” dla radarów, przekonano się 10 listopada 1988 roku, kiedy na specjalnie

zorganizowanej konferencji prasowej rzecznik Pentagonu potwierdził posiadanie przez USAF

niezwykle zaawansowanego myśliwca nocnego F-117A – pierwszego w historii samolotu

niewykrywalnego dla środków radiolokacji. To zaś, że nie był to jedynie chwyt propagandowy

administracji Reagana, można było ocenić podczas konfliktu w Zatoce Perskiej, gdzie F-117A

wykonały 1269 lotów bojowych, spędzając łącznie 6900 godzin w powietrzu i zrzucając ponad

2000 ton bomb, nie ponosząc równocześnie żadnych strat własnych. Powód tej niezwykłej

skuteczności amerykańskich samolotów był tylko jeden – podobnie jak w przypadku wielu

odnotowanych w okresie 1945-1970 obserwacji „tajemniczo” nie zarejestrowanych radiolokacyjnie

UFO, także myśliwców F-117A nie było widać na ekranach irackich radarów.

Możliwość bycia „niewidzialnym” dla

radarów przeciwnika (określana obecnie w

terminologii wojskowej jako Stealth ), stwarza

wprost nieograniczone możliwości dla

prowadzenia wszelkich militarnych akcji w

powietrzu, jak również infiltracji obcego

terytorium. Już w 1984 roku dyrektor

DARPA 1 określił Stealth jako „najbardziej

rewolucyjną technikę w lotnictwie

wojskowym od czasu silnika odrzutowego i

skośnego skrzydła”.

Wymiernym dowodem, że nie była to jedynie chwilowa fascynacja nową egzotyczną

technologią, jest zastosowanie jej w praktycznie wszystkich budowanych obecnie prototypach

nowych samolotów myśliwskich, bombowych, czy rekonesansowych. Jeżeli zatem niewidzialność

dla radarów, zajmuje tak istotne miejsce we współczesnym wyścigu zbrojeń i stwarza precedens

niezauważalnego przenikania systemu radarowego, trudno nie pokusić się o pytanie, czy gdyby

nasza planeta była faktycznie od lat systematycznie „doglądana” przez przewyższającą nas

technicznie inteligencję, to ta, nie zastosowała

by analogicznej metody do eliminacji wykrycia

własnych obiektów przez wojskowe stacje

radarowe. Spostrzeżenie takie, może być o tyle

istotne, że kiedy przeanalizuje się historię

rozwoju technologii Stealth , oraz ponownie

zapozna z niektórymi doniesieniami o UFO z

lat 1947-1975 – a więc z okresu kiedy jej

militarne użytkowanie było o wiele mniej

skuteczne niż obecnie – ufologiczna wartość

tych relacji staje się znacznie większa.

Wbrew sygnalizowanym przez Lucjana

Znicza twierdzeniom niektórych sceptycznych

co do realności UFO badaczy, fakt że jakiś

Niezidentyfikowany Obiekt Latający wykazu-

jący typowe cechy technicznej konstrukcji był

obserwowany wzrokowo, a równocześnie

„niewidzialny” dla radarów, nie tylko nie

wyklucza jego materialności, ale wręcz

sugeruje, że zastosowano w nim bardzo

zaawansowaną technologię nie dostępną

jeszcze na ziemi.

Omawiając problem związków technologii

Stealth z fenomenem UFO, warto też podjąć

dwie istotne kwestie. Pierwsza z nich, w literaturze ufologicznej poruszana była już od dawna i

dotyczy ewentualnego wykorzystania obcej (nieziemskiej) technologii w przemyśle zbrojeniowym.

To, że konstruktorzy przyszłościowych maszyn bojowych, zrobili by praktycznie wszystko, aby

wejść w posiadanie technicznych rozwiązań nieznanych jeszcze na ziemi, a przewyższających

wszystko co można sobie wyobrazić, jest faktem nie podlegającym dyskusji. Oczywiście daleki

jestem w tym miejscu od głoszenia hipotez takich, jak Philip J. Corso, który w swojej książce „The

Day After Roswell” pisze wprost, iż technologia Stealth została opracowana dzięki badaniom wraku

UFO przejętego w 1947 roku przez USAF. Wręcz przeciwnie, wszystko co wiadomo obecnie o

technologii Stealth , znajduje jak najbardziej ziemskie wyjaśnienie.

Z drugiej jednak strony, zastanawiającym jest fakt, w jaki sposób relacje o „niewidzialnych” dla

radaru UFO, traktowane były przez badające ten fenomen komórki wojskowe, a w tym Projekt Blue

Book. Jak wynika z odtajnionych po zakończeniu zimnej wojny informacji, z możliwości redukcji

echa radarowego amerykanie zdawali sobie już sprawę od końca lat 40-tych, kiedy to w trakcie

próbnych lotów bombowca XB-35 2 , radarzyści zauważyli, że nietypowy kształt maszyny w znaczny

sposób eliminuje intensywność jej echa radarowego. Mało tego, już w latach 1950-1970

Amerykanie z pełną świadomością i konsekwencją wdrażali pewne elementy technologii Stealth do

swoich konstrukcji – głównie samolotów szpiegowskich i bombowych.

W słynnym SR-71 Blackbird znaczne fragmenty płatowca pokryto specjalną farbą pochłaniającą

fale radarowe, a bombowiec B-1B Rockwell wyposażono w komputerowy system automatycznej

nawigacji względem rzeźby terenu. System ten miał umożliwiać poruszanie się samolotu na

niezwykle niskim pułapie, niejako „pod” parasolem ochronnym systemu radarowego. Jak pisze Jan

Nowicki: „Typowa misja bojowa B-1 miała odbywać się nad terytorium przeciwnika na wysokości

wierzchołków drzew”.

Powyższe fakty, dowodzą, iż wszelkie

napływające do USAF od wczesnych lat 50-

tych meldunki o Niezidentyfikowanych

Obiektach Latających pozostających

„niewidzialnymi” dla radarów, traktowane

musiały być niezwykle poważnie, tym

bardziej, że wiele takich relacji pochodziło od

znakomicie wyszkolonych pilotów. Pomijając

już bowiem hipotezę o ich nieziemskim

pochodzeniu, każdy strateg musiał liczyć się z

ewentualnością, iż stanowią one

zaawansowaną broń „made in USSR”. Z

pewnością więc wbrew niektórym opiniom,

takowe relacje nie tylko nie były

bagatelizowane jako czyjeś wymysły, lub klasyfikowane jako zjawiska naturalne, ale stanowić

musiały sygnał dla NSA 3 i innych placówek wywiadowczych, że coś dziwnego dzieje się w

amerykańskiej przestrzeni powietrznej.

W swojej książce „UFO i prawdziwe latające talerze” Janusz Wojciechowski pisze:

„W całym okresie rozwoju techniki radiolokacyjnej nie stwierdzono żadnego wiarygodnego

echa odbitego od UFO. Tak zwane „zjawy UFO” były zawsze sygnalizowane z odległości

mniejszej niż 16.000 km, a przecież już wtedy odbierano bez trudności realne echa

radiolokacyjne z odbić od Księżyca i Wenus (ponad 100 mln. km)”.

Jednym słowem, dla autora zupełnie niepojęte jest, dlaczego skoro UFO przybywają na naszą

planetę z przestrzeni kosmicznej (innych układów planetarnych, czy galaktyk), ich zbliżanie się do

Ziemi, a następnie pokonywanie kolejnych warstw atmosfery, nie jest sygnalizowane przez ośrodki

radarowe. Pomijając wspominaną powyżej sugestię zastosowania w nich zaawansowanej

technologii Stealth , istnieje jeszcze jedno dość ciekawe i konieczne w tym miejscu do poruszenia

wyjaśnienie takiej sytuacji.

Jak powszechnie wiadomo, w Stanach Zjednoczonych nadrzędną placówką koordynującą loty

wszelkich obiektów zarówno wchodzących w ziemską atmosferę, jak i już w niej przebywających

jest NORAD 4 . Mało znanym jest za to fakt, że aby usprawnić śledzenie ruchu setek cywilnych i

wojskowych obiektów, oraz wykrycie ewentualnego militarnego zagrożenia (obcych rakiet, czy

samolotów), jego systemy i komputery zaprogramowane są jedynie na odbiór ech o ściśle

określonych parametrach lotu (trajektorii, prędkości i manewrowości), przewidzianych niejako z

góry dla tychże celów. Ową istotną cechę funkcjonowania sieci NORADu, mogącą tłumaczyć

wytykane przez ufo-sceptyków tak rzadkie radarowe doniesienia o UFO, sygnalizował już prof.

Hynek pisząc:

„Cele Nieskorelowane bywają obserwowane na ekranach NORAD (...), skoro jednak nie

spełniają warunków trajektorii balistycznej, są automatycznie odrzucane bez dalszej analizy".

Zresztą analogiczne procedury stosowane są nie tylko w USA. Jak podają Helmut Lammer i

Oliver Sidla:

„Standartowo szwajcarskie radary są tak zaprogramowane, aby na ekranach cywilnej kontroli

lotów przedstawiać tylko te obiekty, które operują w zakresach właściwych dla

konwencjonalnych samolotów. Stąd nieprawdopodobne trasy lotów czy prędkości prowadzą

zazwyczaj do tego, że niezwykłe cele nie zostają zauważone".

Reasumując przedstawione powyżej informacje i łącząc je z tak często podkreślanym przez

naocznych świadków obserwacji UFO ich ekwilibrystycznym sposobem lotu (nie przewidzianym

przez komputery radarowe dla ziemskich obiektów), zagadka rzadkiego w porównaniu z

obserwacjami wzrokowymi zgłaszania radarowych doniesień o UFO, staje się o wiele mniej

tajemnicza. Uświadamiając sobie dodatkowo, że odpowiednio niski pułap lotu, oraz nowoczesne

techniki Stealth mogą takie wskazania w ogóle ograniczać do minimum (patrz Tab. 1), wyciąganie

wniosków o niematerialnej naturze UFO w oparciu o częsty brak ich radarowej rejestracji można

obecnie śmiało nazwać naukowa herezją.

Błędny, a nawet zafałszowany, jest także podkreślany przez wielu ufo-sceptyków brak żadnego

wiarygodnego echa odbitego od UFO. Jak podkreślano, systemy radarowe wszelkie dziwne

wskazania likwidują w trybie automatycznym. Za nim to jednak nastąpi, są one przez bardzo krótki

okres czasu rejestrowane i widoczne na ekranach. O tym, że ilość takich wskazań nie jest

bynajmniej mała, dowodzić mogą badania organizacji MUFON-CES, która już kilka lat temu dzięki

współpracy z zespołem specjalistów (wykwalifikowani radarzyści, inżynierowie i naukowcy

konstruujący radiolokatory) rozpoczęła analizę owych standartowo lekceważonych obserwacji z

terenów Niemiec, Szwajcarii i Austrii. Opierając się na jej wstępnych wynikach, Helmut Lamer i

Oliver Sidla piszą:

„W przestrzeni powietrznej tych krajów regularnie rejestruje się obiekty, które wydają się

ignorować wszelkie prawa siły ciężkości. Cele radarowe osiągają niewiarygodne przyspieszenia,

poruszają się lotem zygzakowatym i bez żadnych przeszkód przekraczają granice niemieckiej,

szwajcarskiej i austriackiej przestrzeni powietrznej".

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: