Ahern Jerry - Krucjata - 13 - Poscig.pdf - Ahern Jerry - teaw123

JERRY AHERN

KRUCJATA 13: POŚCIG

Przełożyła: Barbara Lewko

Dla Darthy Hix - mam nadzieję, że Ci się spodoba. Wszystkiego najlepszego...

ROZDZIAŁ I

Żołnierze pułkownika Wolfganga Manna byli ostatnim oddziałem nowej

formacji SS. Stawiali jeszcze opór, ale w zasadzie był on daremny. Właśnie umocnili

swoje pozycje, kiedy elektroniczny system ostrzegania nadesłał meldunek o dużym

zgrupowaniu wojsk, zmierzających w stronę Complexu drogą lądową i powietrzną.

- Rosjanie - stwierdził krótko Mann, któremu bez znieczulenia nastawiono

zwichniętą nogę.

- Władymir - szepnęła Natalia. Sarah spojrzała na nich z niepokojem.

- Cholera - mruknął Rourke.

Kurinami poszedł po Elaine Haverson, zabierając z sobą Sarah i Helenę Sturm

z jej trzema synkami i nowo narodzonymi córeczkami.

Rourke zmienił czarny mundur polowy na swoje własne levisy, niebieską

koszulę i wojskowe buty. Siedział teraz nad drugą filiżanką kawy. Gdy pił pierwszą,

nawiązano łączność radiową pomiędzy Helmutem Sturmem a pułkownikiem

Mannem. Potem nadeszła wiadomość, że Sturm popełnił samobójstwo, dowiedzia-

wszy się, iż jego żona i dzieci omal nie zginęły z rozkazu nazistowskiego rządu,

któremu złożył przysięgę wierności.

Popijając kawę, Rourke ładował magazynki pistoletów, sprawdził karabiny i

gładził ostrze swojego noża myśliwskiego marki Gerber. Gdy nadszedł meldunek o

zbliżaniu się wojsk radzieckich pod dowództwem Władymira Karamazowa, John

spokojnie dopił kawę, skończył ładować magazynki, wsunął do kabur pistolety, a nóż

schował do pochwy.

Kiedy kapitan Hartman złożył meldunek o gotowości swojego oddziału do

odparcia ataku, Natalia oznajmiła, że pójdzie się przygotować. Frau Mann, która

dołączyła do nich w pobliżu centrum łączności, poszła za nią. Tylko Kurinami usiadł

przy Rourke'u i cicho spytał:

- Znów bitwa, John?

- Tak - odrzekł doktor porucznikowi japońskiej marynarki i wyszedł z

centrum łączności.

Znalezienie pułkownika Manna, który oparty o kule stał w otoczeniu oficerów

na jednej z ulic Complexu, nie zajęło mu wiele czasu. Mann, dostrzegłszy

Amerykanina i Japończyka, pomachał im, a oficerowie rozstąpili się, żeby zrobić

przejście.

- Pułkowniku? - Rourke podszedł do niemieckiego dowódcy.

- Walczył pan już przedtem z tym człowiekiem. Ma pan jakieś sugestie? -

zapytał Mann.

- Mógłby być diabłem - powoli odpowiedział John. - Ale jest tylko

człowiekiem z krwi i kości. I chce żyć. Zrobił więcej dla siebie niż dla swojej sprawy,

choć może to jedno i to samo. Jeśli poczuje się osobiście zagrożony, zabierze z sobą

większość swoich ludzi i ucieknie, żeby wrócić i bić się innego dnia.

- A więc błyskawiczne uderzenie w sam środek jego wojsk?

- Tak. - Rourke wolno skinął głową.

- Łatwiej to powiedzieć niż wykonać, doktorze. Jedna trzecia załogi

Complexu albo była lojalna wobec Wodza i już nie żyje, albo jest ranna, albo pod

strażą. Jedna trzecia ludzi, doktorze, nie nadaje się do walki. Zniszczono znaczną

część naszego wyposażenia.

Rourke wyciągnął wąskie, ciemne cygaro z wewnętrznej kieszeni brązowej

kurtki lotniczej.

- Niech mi pan da kilku ludzi i trochę broni. Poprowadzę rajd na główną

kwaterę Karamazowa, o ile ją tylko namierzymy. Proszę zatrzymać w Complexie

tylko tylu ludzi, aby nie pozostał całkiem bezbronny. Wszyscy inni niech stworzą

oddział, który przejdzie do kontrataku w tej samej chwili, kiedy ja uderzę na kwaterę

główną. Należy wykonać manewr zaczepny, żeby Karamazow nabrał przekonania o

naszej sile i liczebności. Powinien poczuć zagrożenie.

- Idę z tobą - usłyszał kobiecy głos za plecami.

To Natalia. Odwrócił wzrok od Manna i spojrzał na nią. Stała, mając za

plecami ulicę pełną przedbitewnej krzątaniny. Uzbrojeni mężczyźni biegali tu i tam, a

opancerzone pojazdy wjeżdżały i wyjeżdżały przez główną bramę Complexu.

- Ty, Sarah i Elaine możecie zostać tutaj. Przydacie się do obrony Complexu.

Zabiorę z sobą Akiro, jeśli zechce mi towarzyszyć.

- Pójdę! - krzyknął Kurinami z entuzjazmem.

- Pójdę - szepnęła Natalia stanowczo. - Znam mojego męża lepiej niż

ktokolwiek inny. Wiem, co myśli. Jeśli pójdziemy razem, będziemy mogli

penetrować teren z dwóch stron jednocześnie. Być może zwiększy to szansę

schwytania Władymira przez zaskoczenie.

Jej ręce spoczywały na kaburach rewolwerów. Miała teraz na sobie swój

zwykły czarny bojowy kombinezon, którego prosty krój czynił ją jeszcze bardziej

pociągającą. Czarne buty na płaskich obcasach sięgały jej prawie do kolan, na lewym

ramieniu wisiała czarna płócienna torba, a przez piersi Rosjanka miała przewieszony

M-16. Spod lewej pachy wystawał walter z tłumikiem. Ciemne włosy sięgały jej do

ramion, a kiedy potrząsnęła głową, zabłąkany kosmyk opadł na czoło. Oczy -

intensywnie błękitne o dziwnie twardym spojrzeniu.

- W porządku - odpowiedział John.

Niemieckie tankietki przypomniały Rourke'owi, jak kiedyś Rommel obłożył

dyktą volkswageny, robiąc z nich atrapy czołgów. Miało to przekonać aliantów, że

Lis Pustyni dysponuje o wiele większymi od faktycznych zapasami broni. Tankietki

były nieco wolniejsze od volkswagenów. Człowiek prowadzący pojazd obsługiwał

jednocześnie elektronicznie sterowaną broń. W zasadzie tworzył w ten sposób

integralną całość z maszyną.

Kapitan Hartman polecił sierżantowi Hofsteaderowi, aby ten krótko

przeszkolił Rourke'a, Natalię i Kurinami.

- Doktorze, pani major, poruczniku. Aby móc w pełni wykorzystać KP-6,

należy się przez kilka tygodni wprawiać na modelu ćwiczebnym, a potem na

poligonie. Ale prowadzenie KP-6 jest tak proste, jak prowadzenie samochodu.

Trudno jednak posługiwać się bronią, gdy pojazd jest w ruchu. Strzelając i wykonując

jednocześnie gwałtowne zwroty, można uszkodzić czołg. Interesuję się dawną bronią,

Herr Doktor. Za pańskich czasów czołgom łatwo spadały czy pękały gąsiennice, co

unieruchamiało zwykle wszystkie ówczesne wozy, natomiast w wypadku

nieprawidłowej obsługi KP-6 może się przewrócić. W rękach doświadczonego

żołnierza jest to prawie niemożliwe, nawet gdyby strzelał skręcając. No, ostrzegłem

was przed największym niebezpieczeństwem. - Hofsteader uśmiechnął się. - A teraz,

pani major, może zechciałaby pani wejść do środka?

Natalia skinęła głową, a Rourke pomógł jej się wdrapać na pancerz o barwie

pustynnego piasku. Hofsteader wspiął się z drugiej strony i podniósł pokrywę włazu.

Natalia obróciła się, spuściła nogi i ześliznęła w dół. Kiedy się odezwała z wnętrza

pojazdu, jej głos odbił się dziwnym echem.

- Tu jest bardzo ciasno, sierżancie!

- Tak, pani major, ale poczuje się pani względnie wygodnie, kiedy nałoży

pasy i usadowi się w Fotelu.

- Rzeczywiście, ma pan rację. Jest tu nawet trochę miejsca na nogi.

Ahern Jerry - Krucjata - 13 - Poscig.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: