Komunizm A Żydzi - Rosja I ZSRR.pdf - KSIĄŻKI - rych10

Tekst pochodzi z antysemickiej strony Historia Niebezpieczna . Autorzy strony zajmują się

tropieniem Żydów i żydowskich spisków. Niezależnie od ich

in http://free.of.pl/h/historianiebezpieczna/ t encji trzeba przyznać, że wykonali kawał dobrej

roboty - bo stworzyli ogromną komunistyczną encyklopedię, gdzie można znaleźć nazwiska,

daty urodzenia życiorysy i zajmowane funkcje różnych komunistów. Dla nas jako historyków

ruchu robotniczego autor źródła czy opracowania nie jest ważny. Czy to są archiwa policyjne

czy antysemickie -korzystamy z nich gdy tylko mogą się nam do czegoś przydać. Jeszcze

mała uwaga, która jest oczywista - w poniższych artykułach jest wiele przekłamań.

Komunizm a Żydzi -Rosja i

ZSRR

Komunizm a Żydzi w Rosji do 1917

I. Okres do rozpadu SDPRR

Ruch rewolucyjno-komunistyczny i wywrotowy rozwijał się w Rosji od lat 60-tych XIX w.

Pionierami tego ruchu byli Rosjanie, tacy jak utopijny komunista Nikołaj Czernyszewski,

duchowy patron organizacji Ziemla i Wola (Ziemia i Wolność, pierwszej); bracia Sierno-

Sołojowiczowie, A.A. Slepcow, N.N. Obruczew, A. Hercen, N.P. Ogariow, M.A. Bakunin, jej

przywódcy, wśród których tylko Nikołaj Utin był Żydem. Rozwijał się ruch narodnicki, o

ideologii socjalistycznej, którego ideologami byli Hercen i Czernyszewski, także P.Ł.

Ławrow i P.N. Tkaczow. Działalność komunistyczną prowadzili Rosalia Bogard, Meir

Mołodecki, Władimir Jochelson, Grigorij Abramowicz Perets. W 1876 powstała masowa

organizacja narodników Ziemla i Wola (druga). W niej już czołową postacią był Mark

Andriejewicz Natanson (Bobrow) 1850-1919, poza tym Dmitrij Klemenc, Osip Wsiljewicz

Aptekman 1849-1926 i Aaron Zundelewicz. Wewnętrzne konflikty dotyczące działań

terrorystycznych spowodowały rozpad ruchu na Wolność Ludu (Narodna Wola) z programem

terroru indywidualnego (na czele jego zwolenników stał Lew Tichomirow) i Czarny Podział

(Czornyj Pieredieł) jemu przeciwny. Do Komitetu Wykonawczego Wolnści Ludu należała

m.in. Wiera N. Finger. Działaczka ta, wraz z Hesią Helfmann, zorganizowała udany zamach

na życie cara Aleksandra II, dokonany przez Polaka Hryniewieckiego. Wyrazem terroru obcej

mniejszości był Grigorij Dawidowicz Goldenberg, który zabił w 1879 księcia Kropotkina.

Czarnym Podziałem kierowali Gieorgij Plechanow (ros), Pawieł Borysowicz Akselrod i

Wiera Iwanowna Zasulicz 1849-1919, która po 1903 została liderką mienszewików. Po

zamachu na cara ruch narodnicki został zlikwidowany, przestała istnieć Wolność Ludu. Na

początku lat osiemdziesiątych wielu członków Czarnego Podziału wyemigrowało do

Szwajcarii. W 1883 Plechanow, Akselrod, Zasulicz i Lew Grigorijewicz Deich 1855-1941

założyli pierwszą "rosyjską" organizację marksistowską Wyzwolenie Pracy (Oswobożdienije

Truda), która miała na celu propagowanie marksizmu w Rosji, m.in. przez tłumaczenie i

kolportaż prac komunistycznych. W 1894 z ich inicjatywy powstał Związek Rosyjskich

Socjaldemokratów za Granicą. Plechanow był przywódcą Wyzwolenia Pracy do 1901. Jego

uczniem został Władimir Iljicz Lenin (Blank), potem przeciwnik Plechanowa, który przybył

do Szwajcarii w 1895 i spotkał się z członkami Wyzwolenia Pracy. Wrócił do Rosji z Julijem

Martowem (Cederbaumem). W 1895 w Petersburgu stworzył nielegalny Związek Walki o

Wyzwolenie Klasy Robotniczej (Sojuz Bor'by za Oswobożdienije Raboczego Klassa) zalążek

partii komunistycznej. W grudniu 1895 większość przywódców aresztowano. Głównymi

działaczami, prócz Lenina, byli Julij Martow 1873-1923, Gleb Maksymilianowicz

Krzyżanowski, Nadieżda Krupska, P. Zaporożec, , A.N. Potriesow (ros), S.I. Radczenko (ros).

W lutym 1897 Lenin został zesłany na Syberię. Polityczni zesłańcy, w przeciwieństwie do

kryminalnych, nie byli tam więzieni, co więcej, dostawali od państwa zapomogę i mogli

podjąć pracę. Lenin, Martow i Potriesow w okresie tym stworzyli plan połączenia marksistów

w jeden ruch i wydawania gazety. W 1898 na I zjeździe w Mińsku utworzona została

Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji, w skład której wszedł ZWoWKR Lenina,

grupa "Gazety Robotniczej" z Kijowa i etnicznie żydowski Bund - Ogólny Żydowski

Związek Robotniczy na Litwie, w Rosji i w Polsce. W lutym 1900 Lenin, Krupska i Martow

opuścili Rosję i wyjechali do Szwajcarii, gdzie przyłączyli się do członków Wyzwolenia

Pracy. W grudniu zaczęła wychodzić "Iskra". W redakcji pracowali Lenin, Martow, Zasulicz,

Akselrod, Lew Trocki (Bronstein), Krupska, Plechanow i Potriesow. Dodatkowo w gazecie

pisywali inni Żydzi: Parwus (Izrael Łazarewicz Gelfand) i Róża Luksemburg. Wydawcą innej

komunistycznej gazety, "Sprawa Robotników" ("Raboczoje Dieło"), był Fedor Iljicz Dan

(Gurwich) 1871-1947. Na emigracji przebywały setki żydowskich komunistów, którzy

uciekali przed aresztowaniami w Rosji. Burżuazyjne pochodzenie społeczne i zasobne

portfele pozwalały im na podróżowanie po całej Europie i prowadzenie kosztownej

działalności. Za typowy przykład może posłużyć jedna z czołowych postaci ruchu - Dawid

Szub.

II. II Zjazd SDPRR 1903 w Brukseli

Jego celem było doprowadzenie do zjednoczenia wszystkich marksistów, czego nie udało się

dotąd dokonać. Wśród delegatów tylko czterech było kiedyś robotnikami, reszta składała się

w większości z wykształconych żydowskich inteligentów i drobnomieszczan. Byli nimi m.in.

Martow (Cederbaum), Trocki (Bronstein), Dan (Gurwicz), Martynow (Pikker), Liber

(Goldmann), Abramowicz (Rein), Goriew (Goldmann) - potem mienszewicy, oraz Borodin

(Gruzenberg), Frumkin, Hanecki (Fuerstenberg), Jaroslawski (Gubelmann), Kamieniew

(Rosenfeld), Łasewicz, Litwinow (Finkelstein), Liadow (Mandelstamm), Zinowiew

(Apfelbaum), Sokolnikow (Brilliant), Swierdłow (Ginzburg) i Lenin (Blank) - potem

bolszewicy. Swą reprezentację przysłały grupy założycielskie z 1898r. oraz SDKPiL Róży

Luksemburg. Zjazd został przerwany przez belgijską policję i musiał przenieść się do

Londynu. Efektem zjazdu był rozłam w partii na bolszewików Lenina i mienszewików

Martowa, Dana i Akselroda. Koncepcje Lenina (dyktatura proletariatu, powstanie zbrojne,

centralizm demokratyczny, dyscyplina partyjna, oparcie na robotnikach) zaakceptowała

większość delegatów po opuszczeniu zjazdu przez żydowskich komunistów z Bundu (chcieli

partii federacyjnej) i SDKPiL (sprzeciw wobec leninowskiej koncepcji narodowościowej).

Odłamy te nie należały do żadnej frakcji, potem poparły bolszewików.

III. Terror

Za metodę walki z Rosją niektórzy rewolucjoniści wybrali terror. Należeli do nich m.in.

bolszewik Urinson, Nikołaj Ernestowicz Bauman 1873-1905, Derental - morderca z bandy

Sawinkowa, Naumow (Purkin), Trauberg, Aleksandr Iljicz Ulianow (Blank) 1866-1887. Na

przełomie 1901 i 1902 utworzona została partia socjalistów-rewolucjonistów, czyli

eserowców, kierowana m.in. przez Aleksandra Fiodorowicza Kiereńskiego (Adlera) i

Michaiła Rafaiłowicza Gotza 1866-1906. Powstała z organizacji narodnickich. Organizacja

Bojowa eserowców kierowana była kolejno przez Grigorija Andriejewicza Herszuniego 1870-

1908, Jewno Fiszelewicza Azefa i Borisa Wiktorowicza Sawinkowa (Ropszyna) 1879-1925.

Zamordowano wysokich funkcjonariuszy caratu: Karpowicz ministra szkolnictwa

Bogolepowa (1901), ministra spraw wewnętrznych Sipiagina (1902), gubernatora Ufy

Bogdanowicza (1903), Sazonow minista spraw wewnętrznych Von Pleve (1904), generała

Dubrasowa (1906), ponadto księcia Sergiusza Aleksandrowicza (1905). Żydowscy mordercy

dokonali również zamachów na premiera Loris-Melikowa w 1901 (Młodicki) i gubernatora

wileńskiego w 1902 (Hirsz). Także żydowscy bundowcy nie próżnowali. Podczas rewolty w

Odessie w 1904, Stillman zamordował szefa miejscowej Policji.

IV. Rewolucja 1905 i jej konsekwencje

W Rosji narastały wysiłki rewolucjonistów takiej kategorii jak Jakob Zalmanowicz Itkin,

Pergament, Ratner, Finkelstein, Grigorij Izaakowicz Czudnowski 1890-1918, Abel Szmerling

(Lejba Girszew), Moisiej Lurie, A.I. Sammer, Iwan Samuelowicz Kadomcew 1884-1918,

Michaił Samuelowicz Kadomcew 1886-1918, Erazm Samuelowicz Kadomcew 1881-1965,

Semen Michajłowicz Nahamkes (Nahimson) 1885-1918 - organizator żydowskich band w

latach rewolucji 1905 roku, czy B.L. Edelman. Na początku 1905 Rosja poniosła klęskę w

wojnie z Japonią, co spowodowało w kraju stan wrzenia. W dniu 22 stycznia doszło do

wydarzenia początkującego rewolucję. Rząd carski, zwalczając już wcześniej żydowskich

komunistów, zalegalizował związki zawodowe, do których nie mieli oni wstępu. Po upadku

Fortu Artura w zakładach Putiłowa wynikł konflikt między kierownictwem a załogą.

Przywódca związkowy, pop Gapon, zdecydował oddać spór w ręce cara. Pokojowa

manifestacja robotników szła pod pałac z petycją (zawierającą też postulaty polityczne),

śpiewając pieśni religijne, niosąc ikony i sztandary wyrażające wierność carowi. Przy

bramach policja i wojsko zastrzeliły ok. 1000 osób. Mikołaja II nie było wtedy w

Petersburgu, jednak propaganda komunistyczna oskarżyła go o masakrę. Rosję zalała fala

strajków i wystąpień. Eserowcy zintensyfikowali zamachy na funkcjonariuszy. Mienszewicy i

bolszewicy organizowali Rady Delegatów Robotniczych i Chłopskich. Bolszewicy pod

wodzą Lenina wszczynali powstania zbrojne, z których największe wybuchło w Moskwie w

grudniu 1905. Utworzono Rewolucyjną Radę Petersburga (w większości mienszewicy), która

uznała się za rząd. 9 grudnia na jej czele stanął Lew Trocki (wtedy jeszcze mienszewik),

jednak po kilku dniach został aresztowany wraz z 300 członkami. Wówczas kierownictwo

komitetu wykonawczego rady objął Parwus, organizator powstania w Moskwie i Petersburgu.

W okresie rewolucji pogłębiły się różnice między mienszewikami a bolszewikami. Ci pierwsi

rewolucję chcieli oprzeć na burżuazji, drudzy na robotnikach i chłopstwie. Po zdławieniu

rewolucji Rosja stała się monarchią konstytucyjną. Premier Piotr Stołypin przeprowadził

reformę rolną (prawo nabywania ziemi dla chłopów, nadał im prawa cywilne, ułatwienia w

kupnie ziemi dzięki pożyczkom rządowym). Został zamordowany we wrześniu 1911r przez

Mordechaja Herszowicza Bogrowa 1887-1911. Jego dalsze reformy wprowadzono

pośmiertnie (ubezpieczenia zdrowotne, system szkół publicznych).

V. Okres do rewolucji lutowej

W 1907 w Londynie odbył się piąty zjazd SDPRR, ostatni przed 1917. Wzięli w nim udział

bolszewicy (99) kierowani przez Lenina, mienszewicy (89) kierownani przez Martowa i

Dana, SDKPiL (44) kierowana przez Różę Luksemburg, Bund (55) kierowany przez Rafaela

Abramowicza i M. Liebera (Goldmana) oraz łotewscy socjaldemokraci kierowani przez

Daniszewskiego (Hermana). Wśród 312 delegatów było 116 robotników. Oprócz

wymienionych przybyli Plechanow, Akselrod, Deich, Zasulicz, Trocki, Zinowiew

(Apfelbaum), Kamieniew (Rozenfeld) i jeszcze niewiele znaczący Stalin. Ostatnia trójka

odegra olbrzymią rolę w przyszłośći. Jesienią 1908 bolszewicy rozpoczęli wydawanie pisma

"Proletariat" w składzie: Lenin, Zinowiew, Kamieniew, Dubrowiński, natomiast

mienszewickim organem został "Głos Socjaldemokracji", redagowany przez Plechanowa,

Akselroda, Martowa, Dana, Martynowa (Pikiela). Trocki wydawał "Wiedeńską Prawdę". Już

rok później wykształciła się "trojka" bolszewików złożona z Lenina, Zinowiewa i

Kamieniewa. Stanie się najściślejszym przywództwem ruchu i przetrwa do śmierci wodza

rewolucji w 1924. W styczniu 1910 nastąpiło spotkanie dziewiętnastu przywódców partii na

plenum Komitetu Centralnego. Podjęto próby porozumienia się dwóch frakcji. Gazeta

"Socjaldemokracja", redagowana przez Lenina, Zinowiewa, Martowa i Dana została

centralnym organem partii. Na VI Ogólnorosyjskiej Konferencji SDPRR w Pradze w 1912

następuje jednak ostateczny rozłam. Skrzydło leninowskie przyjmuje nazwę SDPRR

(bolszewików). W 1911 Lenin, Zinowiew i Kamieniew wyjechali do Francji, gdzie w małej

wiosce Longuejumeaux pod Paryżem zorganizowali szkołę agentów komunistycznych,

wysyłanych do pracy w Rosji. Powstał tu plan przejęcia kontroli nad partią na konferencji w

Pradze, co doprowadziło do wykluczenia mienszewików. W bolszewickiej szkole nauczali

też: Jurij Stekłow (Nahamkes), Riazanow (Goldendach), Dawidson, Rappoport. W 1913

Lenin przeniósł się do Galicji, gdzie w sierpniu zorganizował konferencję dla przywódców

partyjnych. Po wybuchu wojny został na krótko aresztowany, po czym pozwolono mu

wyjechać do Szwajcarii. Uznał on wojnę za imperialistyczną i nakreślił wizję przekształcenia

tej wojny w wojnę domową i rewolucyjną (konferencje w Zimmerwaldzie 1915 i Kientalu

1916). Powstała też koncepcja "słabego ogniwa" w obozie imperialistycznym, gdzie można

przeprowadzić rewolucję. Rosja w miarę wojny pogrążała się w kryzysie, ponosząc

milionowe ofiary. W kraju narastał chaos, wykorzystany potem przez garstkę zawodowych

komunistów.

VI. Podsumowanie

Nie jest celem tego krótkiego wstępu wskazanie wszystkich Żydów prowadzących

działalność rewolucyjną (stan wiedzy na to nie pozwala), lecz tylko tych najważniejszych.

Nie jest też celem dokładny i szczególowy opis historyczny wydarzeń, ogólnie dostępny dla

zainteresowanych, lecz tylko nakreślenie zamilczanej roli tej grupy. Informacje na temat

działań przed 1917 poszczególnych komunistów zawarte są w ich notach biograficznych,

jeżeli je posiadają.

Wypada jeszcze zwrócić uwagę na położenie ludności żydowskiej w Europie Środkowo-

Wschodniej. Przez 900 lat państwa i narody tej części Europy bezmyślnie i naiwnie zezwalały

na napływ Żydów usuwanych z krajów Zachodu ze względu na swój wrogi, nienawistny

stosunek do tamtejszych społeczeństw i chrześcijaństwa (zobacz Szowinizm i rasizm

Talmudu) oraz niezwykle negatywne doświadczenia we współżyciu. Wystarczy wspomnieć

przymusową emigrację Żydów z Hiszpanii przeprowadoną przez żydowskiego neofitę,

Tomasza de Torquemadę, który pełnił funkcję Wielkiego Inkwizytora Kastylii i Aragonii i z

autopsji znał treści judaizmu i praktykę życia swych ziomków. Znaleźli oni schronienie i

niezwykle dogodne warunki we wschodniej części naszego kontynentu. Trudno naprawdę

zrozumieć, jak mogło dojść do sytuacji, gdzie ludność napływowa posiadała przywileje

(nadawane przez władców), o których chłopi autochtoni mogli tylko marzyć. W krajach tych

wystąpiło katastrofalne zjawisko zdominowania przez obcą ludność handlu i pośrednictwa.

Nie wykształciło się, jak na Zachodzie, propaństwowe i narodowe mieszczaństwo będące

motorem rozwoju gospodarczego i dobrobytu, mogące stanowić równowagę dla szlachty.

Ludność żydowska dominowała w miastach, na wsi, prócz zajęć handlowych, nie

występowała. Klinicznym przykładem takiego chorego państwa była Polska, o której

mawiano "paradis Judeorum" ("raj Żydów"). Stanowiła największe skupisko Żydów na

świecie. Po upadku większość z nich znalazła się w obrębie Cesarstwa Rosyjskiego. Państwo

broniło się przed zdominowaniem przez ustalenie obszaru osiedlenia, poza którym Żydom nie

wolno było zamieszkiwać. Wdrożono program asymilacji, m.in. udostępniając im publiczne

szkoły, na co ogrom Rosjan (85% żyło na wsi) nie mógł sobie pozwolić. W 1914 tylko 55%

rdzennej ludności Cesarstwa mogło uczęszczać do szkół. Żydzi stanowili najlepiej

wykształconą warstwę w kraju. W drugiej połowie XIX w. carat zezwolił wykształconym

Zydom na zajmowanie się dowolnym zawodem i osiedlanie się na całym terytorium.

Doprowadziło to do tego, iż na ośmiu w wolnych zawodach było ich siedmiu. Bunt przeciwko

ograniczeniom chroniącym Rosjan doprowadził do wspomnianego zabójstwa cara Aleksandra

II, co spowodowało reakcję przeciwko żydowskiemu szowinizmowi. Ograniczono ich

dominację w gospodarce, wprowadzono proporcjonalność liczby Żydów w szkołach w

stosunku do ich ogólnej liczby, by umożliwić naukę ludności Cesarstwa. Chciano rozładować

napięcia wynikające z nikczemnych praktyk ekonomicznych Żydów i odwetu Rosjan w

postaci rabunków i zamieszek antyżydowskich. Posunięcia caratu wzbudziły jeszcze większą

niż dotąd nienawiść intruzów. Zaczęły zdobywać popularność dwie ideologie: komunizm

Marksa i syjonizm Teodora Herzla, niemieckich Żydów. W 1914, wg Uniwersalnej

Encyklopedii Żydowskiej, w Rosji mieszkało niecałe siedem milionów Żydów, stanowiących

4,2% ludności, przy czym główne skupisko na terenach rozbiorów Polski.

Komunizm a Żydzi w Rosji roku 1917

Rewolucja lutowa i październikowa 1917

Klęski armii rosyjskiej na froncie, kryzys gospodarczy i towarzyszący mu brak żywności,

rozkład systemu państwowego, wzrost sprzeciwu wobec dalszego prowadzenia walki, to

wszystko spowodowało wybuch rewolucji, która rozpoczęła się 3 marca (18 lutego wg

kalendarza juliańskiego) w St. Petersburgu strajkiem i walkami z wojskiem. 12 marca (27

lutego) aresztowany został carski rząd. 15 (2) marca abdykował Mikołaj II na rzecz brata

Michała, który następnego dnia zrzekł się korony. Wcześniej, bo 12 marca (27 lutego),

rozpoczęła działalność Piotrogrodzka Rada Delegatów Robotniczych i Żołnierskich, a rady

powstawały na terenie całego kraju. 12 marca powstał także Tymczasowy Komitet Dumy

Państwowej, z którego powstał burżuazyjno-ziemiański Rząd Tymczasowy na czele z

księciem Gieorgijem Lwowem. Nastał okres dwuwładzy tych dwu ośrodków. W radach

uczestniczyli eserowcy, mienszewicy i bolszewicy, ci ostatni sprzeciwili się współpracy z

Rządem. Jednym z pierwszych posunięć Rządu Tymczasowego była deklaracja o

demokratyzacji życia w państwie. W jej ramach ogłoszono amnestię dla przestępców

politycznych. Od 6 sierpnia premierem był Aleksander Kiereński (Adler), eserowiec, a

podczas wojny przywódca Partii Pracy (trudowicy). Poprzednio posiadał tekę ministra

sprawiedliwości i wojny. Następował wyraźny konflikt z komunistami, sytuacja wewnętrzna

kraju była katastrofalna, postanowiono jednak prowadzić dalej działania zbrojne. Do

zachodniej Rosji na mocy amnestii wróciło blisko 100 tysięcy wywrotowców i ekstremistów,

między innymi Józef Stalin, Jakob Swierdłow (Ginzburg), Grigorij Jewsiejewicz Zinowiew

(Apfelbaum) przybyli z Syberii. Lenin (Blank) z Martowem (Cederbaumem), podobnie jak w

roku 1905, o rewolucji dowiedzieli się za granicą w Szwajcarii. Lew Trocki (Bronstein)

przebywał w Nowym Jorku. Powrót Lenina, Martowa, Karola Radka (Sobelsona), Lwa

Kamieniewa (Rozenfelda) i innych członków bandy do kraju zorganizowały służby

niemieckie tuż po abdykacji cara, w nadziei na chaos i zakończenie wojny na froncie

wschodnim.

Komunizm A Żydzi - Rosja I ZSRR.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: