David Eddings -Tamuli 3- Ukryte miasto.pdf

David Eddings

Ukryte miasto

Trzecia Księgą Tamuli

(tłumaczyła: Paulina Braiter)

Dla doktora Bruce`a Braya –

Za jego entuzjazm i porady techniczne – a także za to,

że utrzymał przy życiu naszą ulubioną autorkę (i żonę)

i dla Nancy Gray, R.N.,

która zajmuje się wszystkimi,

zapominając przy tym o sobie.

Więcej luzu, Nancy!

PROLOG

Profesor Itagne z Wydziału Spraw Zagranicznych Uniwersytetu Matheriońskiego

siedział na podeście, przeglądając notatki. Tego pięknego wiosennego wieczoru okna sali, w

której odbywało się zebranie pracowników naukowych Kolegium Nauk Politycznych, były

szeroko otwarte i do środka wpadał zapach kwiatów i trawy oraz nieco rozpraszające uwagę

zgromadzonych ciche echa ptasiego śpiewu.

Emerytowany profesor Gintana z Wydziału Handlu Międzynarodowego stał na

mównicy i monotonnym głosem wygłaszał nie kończący się wykład na temat przepisów

taryfowych z dwudziestego siódmego wieku. Wątły, siwowłosy, lekko roztargniony profesor

zwany był powszechnie kochanym staruszkiem. Itagne w ogóle go nie słuchał.

Sytuacja nie wygląda zbyt dobrze pomyślał cierpko, zgniatając w kulkę i odrzucając

kolejną pokrytą zapiskami kartkę. Wieści o temacie jego wystąpienia rozeszły się po całej

uczelni, toteż salę wypełnili wykładowcy wszelkich możliwych wydziałów nawet

Matematyki Stosowanej i Alchemii Współczesnej; ich oczy lśniły wyczekująco. Pierwsze

rzędy zajęli wyłącznie pracownicy Wydziału Historii Najnowszej; w czarnych akademickich

szatach wyglądali jak stado wron. Zwarli szeregi, by zapewnić słuchaczom fajerwerki, na

które wszyscy liczyli.

Itagne zastanowił się przelotnie, czy może nie lepiej byłoby udać omdlenie. Jak, na

Boga jakiegokolwiek boga zdoła przetrwać najbliższą godzinę, nie robiąc z siebie

kompletnego durnia? Oczywiście znał wszystkie fakty, ale jaki rozsądny człowiek mógłby w

nie uwierzyć? Nawet najprostsza relacja z tego, co naprawdę działo się podczas niedawnego

zamieszania, brzmiałaby jak brednie szaleńca. Gdyby ściśle trzymał się prawdy, sępy z

Wydziału Historii Najnowszej w ogóle nie musiałyby się odzywać. Samodzielnie

zrujnowałby swoją reputację.

Raz jeszcze zerknął do starannie przygotowanych notatek, po czym z ponurą miną

złożył je i wsunął na powrót do obszernego rękawa szaty. Dzisiejsze spotkanie zapowiadało

się bardziej na niewybredną kłótnię niż na rozsądną dyskusję. Wydział Historii Najnowszej

najwyraźniej zamierzał go zakrzyczeć. Itagne wyprostował się. Cóż, jeśli chcą wojny, to będą

ją mieli.

Powiał lekki wietrzyk. Zasłony w wysokich oknach zaszeleściły i wydęły się; złote

języki płomieni lamp oliwnych zamigotały gwałtownie. Był piękny wiosenny wieczór

wszędzie, poza tą salą.

Rozległy się uprzejme oklaski i stary profesor Gintana, wzruszony i oszołomiony tym

uznaniem dla swojej osoby, ukłonił się niezgrabnie, ściskając oburącz notatki, i podreptał na

miejsce. Wówczas dziekan Kolegium Nauk Politycznych wstał, by zapowiedzieć gwóźdź

programu.

Koledzy zaczął zanim profesor Itagne łaskawie podzieli się z nami swymi

obserwacjami, chciałbym wykorzystać tę okazję, by przedstawić wam kilku znakomitych

gości. Jestem pewien, że wraz ze mną powitacie serdecznie patriarchę Embana, pierwszego

sekretarza kościoła z Chyrellos, pana Beviera, rycerza cyrinitę z Arcium, i pana Ulatha z

zakonu genidianitów z Thalesii.

Przy wtórze kolejnej porcji grzecznościowych oklasków blady, niezdarny student

wprowadził na scenę eleńskich gości. Itagne pospieszył powitać przyjaciół.

Dzięki Bogu, że przyszliście! powiedział z ulgą. Jest tu cały Wydział Historii

Najnowszej no, może poza kilkoma osobami, które zapewne gotują na zewnątrz smołę i

szykują worki z pierzem.

Nie sądziłeś chyba, że brat rzuci cię im na pożarcie? Emban uśmiechnął się i

rozsiadł wygodnie na ławce pod oknem. Pomyślał, że możesz czuć się samotny, więc

przysłał nas, abyśmy dotrzymali ci towarzystwa.

Wracając na swe miejsce, Itagne czuł się znacznie lepiej. Bevier i Ulath potrafią

przynajmniej zapobiec atakom fizycznym.

A teraz, koledzy i szanowni goście ciągnął dziekan profesor Itagne z Wydziału

Spraw Zagranicznych odpowie na rozprawę pod tytułem Spór cyrgański: spojrzenie na

niedawny kryzys, opublikowaną niedawno przez Wydział Historii Najnowszej. Profesorze

Itagne?

Itagne wstał, pewnym siebie krokiem podszedł do katedry i przybrał swą najbardziej

obraźliwie uprzejmą minę.

Dziekanie Altusie, szanowni koledzy, szanowne żony kolegów, czcigodni goście...

Zawiesił głos. Czy kogoś pominąłem? Kilka osób zaśmiało się nerwowo. W sali narastało

napięcie.

Cieszę się zwłaszcza, widząc tak wielu kolegów z Wydziału Historii Najnowszej.

Itagne od razu zadał pierwszy cios. Ponieważ będę mówił o czymś bliskim ich sercom,

lepiej, by wysłuchali mnie osobiście, niż musieli polegać na zniekształconych relacjach z

drugiej ręki. Uśmiechnął się dobrotliwie do siedzących w pierwszym rzędzie skrzywionych

akademickich wyrobników. Słyszycie mnie, panowie? Nie mówię dla was zbyt szybko?

To oburzające! zaprotestował głośno tęgi, spocony profesor.

A będzie jeszcze gorzej, Quinsalu odparł Itagne. Jeśli przeszkadza ci prawda,

lepiej od razu wyjdź. Powiódł wzrokiem po twarzach zgromadzonych. Powiada się, iż

poszukiwanie prawdy to najszlachetniejsze zajęcie człowieka, lecz w mrocznych lasach

niewiedzy kryją się potwory. Potwory te to „niekompetencja” i „uprzedzenia polityczne”,

„świadomy fałsz” i „czysta, uparta głupota”. Nasi wspaniali koledzy z Wydziału Historii

Najnowszej śmiało wyruszyli, by stawić czoło owym potworom w swej nowej publikacji Spór

cyrgański: spojrzenie na niedawny kryzys. Z głębokim żalem muszę oznajmić, że potwory

wygrały.

Odpowiedziały mu głośniejsze śmiechy i piorunujące spojrzenia z pierwszego rzędu.

Na uczelni tej nigdy nie był sekretem fakt, iż Wydział Historii Najnowszej to twór

bardziej polityczny niż naukowy. Od chwili założenia sponsoruje go kanclerz, jedynym zaś

powodem istnienia wydziału jest jak najskuteczniejsze ukrywanie jego błędów i absolutnego

braku kompetencji. Co prawda kanclerz Pondia Subat i jego wspólnik, minister spraw

wewnętrznych Kołata, nigdy nie przejmowali się zbytnio uczciwością i szczerością, ale,

panowie, to przecież uniwersytet. Czy nie powinniśmy choćby udawać, że mówimy prawdę?

Bzdury! wrzasnął rosły uczony z pierwszego rzędu.

Owszem. Itagne uniósł oprawny w żółte płótno egzemplarz Sporu cyrgańskiego.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: