Barbour Anne - Nie kochaj łotra 01 - Nie kochaj łotra.pdf - CYKL - NIE KOCHAJ ŁOTRA - kadorka1

Anne Barbour

NIE KOCHAJ ŁOTRA

Po okresie zimnych deszczów wiosna nareszcie zawitała do Londynu. Pewnego pięknego

marcowego poranka słońce odbiło się od misternie rzeźbionej metalowej balustrady i

wypolerowanych klamek u drzwi, po czym rozświetliło pokój w eleganckim domu na

Berkeley Square. Błyszczało na srebrnych sztućcach i delikatnej porcelanie, połyskiwało

na złotych lokach siedzącej przy stole i popijającej kawę lady Elizabeth Rushlake.

- Mamo, naprawdę nie chciałam cię urazić, ale... - Elizabeth przerwała ciszę, która wraz

ze słońcem wkradła się do pokoju.

- Lizo - powiedziała surowo dama siedząca po drugiej stronie stołu. Była niewysoka, a

jej brązowe włosy nosiły pierwsze siady siwizny. - Wiesz przecież, że mam na uwadze

jedynie twoje dobro. Nie traktuję tego jako wtrącanie się, ale muszę zrobić uwagę

dotyczącą wczorajszego wieczora. Twoje wczorajsze zachowanie względem Gilesa było

karygodne.

Liza westchnęła. Matka miała rację. Zachowała się obrzydliwie w stosunku do Gilesa

Daventry’ego, który zawinił tylko tym, że ośmielił się jej oświadczyć. Znowu.

- On się staje nudny, mamo. Powinien już dawno zrozumieć, że nie mam zamiaru

wychodzić za niego za mąż. Ani teraz, ani nigdy.

Ależ moja droga, on od lat jest ci tak oddany! Przecież on...

- ...jest takim miłym młodzieńcem i doskonałą panią. - Liza z uśmiechem dokończyła

zdanie razem z matką. - Co do tego się zgadzamy. Jestem bardzo szczęśliwa, że jest moim

przyjacielem, ale nie chcę go za męża.

- A kogo byś chciała? Doprawdy nie rozumiem, dlaczego pozwoliłaś, żeby tyle

doskonałych partii uciekło sprzed nosa. Chętnych było aż za wielu. Już dawno powinnaś

być mężatką i bawić dzieci.

- Mamo, mówiłam ci wiele razy - odparła trochę szorstko Liza - że jest mi dobrze tak, jak

jest.

Letycja, wdowa po księciu Burnsall, spojrzała na córkę ze zniecierpliwieniem.

- Na miłość boską! Takie oświadczenie byłoby do przyjęcia, gdybyś była ubogą brzydulą,

a nie jedną z najpiękniejszych kobiet w Londynie. Co też napisał młody Chatsfield w

odzie na twoją cześć?

- Mamo, proszę. Ja jem - zaprotestowała Liza. Lady Burnsall zachichotała i dokończyła

nie zważając na protesty córki:

- „...jaśniejąca, złocistowłosa bogini o lazurowych oczach...” Zapomniałam, co było

dalej.

Liza nieomal warknęła ze zniecierpliwieniem.

- Oto co dostaję w zamian za... Dobrze, że nie porównał mnie do Junony jak Freddie

Dashwood. To było coś, co nikomu nie powinno ujść płazem.

- Jesteś zbyt drobna na Junonę. Lepiej pasowałaby Diana, albo... - Matka uśmiechnęła się

przekornie.

Liza uciszyła ją błagalnym gestem i podeszła do okna. Wyjrzała na piękny ogród, który

znajdował się za domem. Tego poranka miała na sobie praktyczną suknię z zielonego

jedwabiu, szeleszczącą przy każdym gniewnym ruchu. Księżna spojrzała na nią z

przyganą.

- Wiesz, że ojcu nie spodobałoby się twoje nastawienie, moja droga. Z całego serca

życzył sobie, abyś się wreszcie ustatkowała.

Piękne usta dziewczyny ułożyły się w uśmiech pełen czułości.

- Możliwe, mamo. Jednak, dzięki Bogu, ojciec miał do mnie tyle zaufania, że pozwolił

mi zachować niezależność. - Odwróciła się gwałtownie. - Czy nie rozumiesz, że ja już się

ustatkowałam? Mam dwadzieścia cztery lata! Mam dom, przyjaciół, ciebie i Charity.

Czego mogłabym chcieć więcej?

- Męża, oczywiście - nieśmiało szepnęła matka.

- Mamo, tyle razy o tym rozmawiałyśmy. Nie mam zamiaru zamienić mojej

niezależności na uroki małżeństwa. Nawet na to, co ostatnio określa się jako małżeństwo z

miłości. Nie znam żadnego mężczyzny, któremu chciałabym poświęcić całe moje życie.

- Nie zawsze tak było - odparła cierpko jej matka. - Przypominam sobie czas, kiedy

wzdychałaś i rumieniłaś się jak każda inna zadurzona po uszy panienka. To było

oczywiście ładnych parę lat temu...

- To prawda - rzekła Liza głucho. - To było wiele lat temu. Dużo się nauczyłam od tego

czasu.

- Ojej, moja droga, tak mi przykro. Wcale nie chciałam wyciągać...

Przerwał jej śmiech dziewczyny.

- Mamo, chyba nie myślisz, że nadal płaczę nad tym, co się stało? To było tak dawno.

Czasem wydaje mi się, że ta niedoświadczona dziewczynka, która zakochała się tak

beznadziejnie w Chadzie Lockridge’u, była jakąś zupełnie obcą mi osobą.

- Chyba nie „beznadziejnie”? Może i nie był odpowiednim dla ciebie mężczyzną, ale

mogłabym przysiąc, że odwzajemniał twoje uczucie.

- Hmm... - Liza zdawała się zupełnie nie zainteresowana rozmową. - Może i tak. Taka

była moda. - Wróciła do stołu, by dokończyć kawę. - Muszę już iść, mamo. Za pół

godziny jestem umówiona z Thomasem.

Odwróciła się w stronę drzwi, lecz nie zdążyła ich jeszcze otworzyć, gdy do pokoju

wpadła szczupła dziewczyna; miała burzę jasnobrązowych włosów.

- Mamo! Lizo! - zawołała bez tchu. - Nigdy byście nie uwierzyły... Chodźcie i same

zobaczcie!

Zakręciła się na pięcie i zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Liza po raz kolejny doszła

do wniosku, że chociaż jej osiemnastoletnia siostra już dwa lata temu ukończyła szkołę,

zachowała entuzjazm uprzykrzonego szczeniaka. Wymieniając rozbawione spojrzenia,

Liza i młoda wdowa podążyły za dziewczyną.

- Charity, co się stało, na miłość boską?... - Księżna zwróciła się do młodszej córki.

- Ktoś się wprowadza do domu obok - odparła podniecona Charity, wskazując ręką ulicę.

Wszystkie trzy obserwowały szybko rosnącą górę mebli, które robotnicy wyładowywali z

wozu stojącego przed sąsiednią posesją.

- Ależ to niesłychane - powiedziała Liza ze zdumieniem. - Jestem pewna, że Thomas nie

oddałby tego miejsca nie mówiąc mi ani słowa! Czy wiesz może, kim są nowi lokatorzy?

Odwróciła się do matki, lecz ta odpowiedziała jej pustym spojrzeniem.

- Nie mam pojęcia. Wiesz przecież, że dom stał nie zamieszkany od miesięcy. Widziałaś

kogoś? - zapytała młodszą córkę.

Charity odczekała kilka sekund dla lepszego efektu. W jej brązowych oczach migotały

iskierki, a rumieniec na policzkach miał ten sam kolor co jej poranna suknia. Liza

westchnęła, powstrzymując zniecierpliwienie.

- Najwyraźniej, droga siostrzyczko - zamruczała Charity - nasz nowy sąsiad pochodzi z

Indii. - Znowu przerwała, tym razem aby nacieszyć się zdumieniem, jakie wywarły jej

słowa. - Dżentelmen w olbrzymim turbanie kieruje tu wszystkim. Pewnie jest teraz w

środku... nie, właśnie wychodzi.

Zdziwione spojrzenie trzech kobiet podążyło za turbanem i jego właścicielem -

ciemnoskórym mężczyzną, który właśnie podszedł do robotników, by wydać im nowe

polecenia. Jednocześnie zobaczyły najeżone, krzaczaste brwi, wspaniałą brodę, spod

której widać było śnieżnobiałą tunikę, tak wielką, że mogłaby spokojnie wystarczyć jako

narzuta na trzy łóżka. Imponująca postać miała bogato zdobione kapcie na masywnych

stopach. Przybysz stał na ulicy i przemawiał do nieszczęsnych robotników w jakimś

niezrozumiałym języku.

- No cóż! - westchnęła lady Burnsall.

- Wielkie nieba! - powiedziała Liza.

- Czyż on nie jest wspaniały? - zapiała z zachwytu Charity.

- To się jeszcze okaże - odparła starsza siostra i ruszyła do drzwi.

Stanęła na ulicy w chwili, gdy hinduski dżentelmen bez wysiłku podnosił z wozu

ogromną komodę, z którą wcześniej nie mogli dać sobie rady robotnicy. Postawił skrzynię

na chodniku i już miał zrugać biedaków, gdy zobaczył nadchodzącą Lizę. Zatrzymał się i

spojrzał na nią z zaciekawieniem.

- Dzień dobry - powiedziała, by jakoś zacząć tę rozmowę.

Twarz mężczyzny, pozostająca w cieniu potężnego nosa, rozjaśniła się w uśmiechu.

Potem, składając ręce, Hindus wykonał zamaszysty ukłon, nieomal zwalając ją z nóg.

- Czy pan jest nowym... nowym właścicielem? - zapytała niepewnie.

Za odpowiedź musiało jej starczyć całkowicie niezrozumiałe, acz radosne i określone

szerokimi gestami przemówienie.

Lady Liza Rushlake rzadko kiedy nie wiedziała, co ma zrobić, jednak po paru

następnych, bezowocnych próbach porozumienia się z tym brązowoskórym olbrzymem,

musiała dać za wygraną. Wróciwszy do salonu, nie była w stanie udzielić matce ani

siostrze żadnych konkretnych informacji.

- Już niedługo będziemy wszystko wiedziały - powiedziała zakładając skórkowe

rękawiczki. - Mam zamiar wszystko wyciągnąć z Thomasa. Nie rozumiem, jak mógł

wynająć ten dom hinduskim emigrantom. Z drugiej strony, jak on mógł wynająć go

komukolwiek, nie powiadomiwszy mnie o tym. Przecież jest moim doradcą!

Podniósłszy wzrok napotkała niezadowolone spojrzenie matki. Uniosła brwi w niemym

pytaniu.

- To nic. - Lady Burnsall westchnęła. - Po prostu myślałam o twojej wyprawie do

centrum. Dlaczego znowu tam jedziesz? To już trzeci raz w tym tygodniu!

Liza stłumiła w sobie niechęć. Dlaczego matka nie mogła się pogodzić z faktem, że

lubiła szum i wrzawę miasta? Nie przerywając ani na chwilę przygotowań do wyjścia,

uśmiechnęła się przelotnie do księżnej.

- Razem z Thomasem mamy pewne plany - powiedziała starając się, by jej głos

zabrzmiał zdecydowanie. - Osobiście powinnam dopilnować szczegółów i dlatego będę

się z nim widywała dość często w ciągu następnych paru dni. - Wyjrzała przez okno. -

Fletching już podprowadził powozik. Muszę lecieć.

Pocałowała matkę w policzek, pomachała siostrze i w wielkim pośpiechu wybiegła z

pokoju.

Siedząc już w powozie, zamyśliła się. Dlaczego kobieta, która postanowiła zrobić coś

pożytecznego w swoim życiu, zamiast pozostać bezwolną kurą domową, w najlepszym

razie jest uważana za dziwaczkę, a w najgorszym za bezwstydnicę urągającą normom

społecznym? Liza doskonale zdawała sobie sprawę, że jej skandalizujące zachowanie jest

głównym tematem szeptów skrywanych za wachlarzami na przyjęciach. Parę razy tylko

jej nieugięty charakter i zdecydowanie powstrzymały pełnych dobrych chęci wujków

przed wtrącaniem się w jej sprawy.

Już parę lat temu Liza odkryła w sobie gwałtowną chęć zbuntowania się przeciw

nakazom i zakazom Dobrego Towarzystwa. Z przykrością uświadomiła sobie, że ta

potrzeba dała o sobie znać właśnie wtedy, gdy Chad...

Zacisnęła dłonie w pięści. Pomimo upływu lat wspomnienie było zadziwiająco wyraźne.

Wydało jej się nagle, że Chad jest razem z nią w powozie. Wystarczyło, by zamknęła oczy,

a już czuła na policzku jego dotyk, jego pocałunki na swoich wargach. Przypomniała sobie

chwilę, gdy zobaczyła go po raz pierwszy - na przyjęciu w londyńskich ogrodach. Ujął

wtedy jej dłoń, a uśmiech rozjaśnił jego niesamowicie zielone oczy. Wiedziała doskonale,

że ma przed sobą wesołego nicponia. Równie dobrze mogłaby się rzucić w ramiona

czarującego pirata. Gdy pochylał się nad jej dłonią, by złożyć na niej pocałunek, rudawe

włosy opadły niesfornie na czoło. Poczuła wtedy bijące od niego ciepło. Choć teraz

wydawało się to niemożliwe, wtedy natychmiast dała się porwać w cudowny sen o

pierwszej miłości. Była tak pewna, że Chad czuł to samo! Podarowała mu serce z

przekonaniem, że on je weźmie i zatrzyma na zawsze.

Wyprostowała się, wracając do rzeczywistości. O, nie - pomyślała lodowato. Zbyt wiele

trudu włożyła w umiejętność panowania nad sobą, co z czasem stało się jej cechą

charakterystyczną. To, co się wydarzyło między nią a Chadem, zakończyło się sześć lat

temu i nie chciała więcej o tym myśleć.

Z pewnym wysiłkiem skierowała uwagę na przyjemniejsze tematy. Uśmiechnęła się na

wspomnienie pierwszej wyprawy do Change Ailey. Wszyscy pracownicy ojca byli

zdumieni, że przyprowadził córkę, uczennicę jeszcze, na to zakazane męskie terytorium.

Wziął ją z sobą na Threadneedle Street, gdzie załatwiał interesy z właścicielem Banku

Anglii. Liza była zafascynowana nieustannie przepływającymi obok poważnymi

dżentelmenami, z których jedni wyglądali całkiem zwyczajnie, a inni, odziani w

niezwykłe szaty, mówili nieznanymi językami.

W drodze do domu prosiła papę, by wyjaśnił, na czym polegają jego interesy. Już

wcześniej opowiadał jej o zadaniach właściciela papierów wartościowych i dumny

uśmiech rozjaśniał jego twarz, gdy widział, że Liza chętnie słucha wyjaśnień.

Potem, wiele razy, dziewczyna odwiedzała firmę ojca, aż w końcu lord Burnsall dał jej

niewielki kapitał, by mogła zacząć uczyć się, jak inwestować. Nie była zbyt ostrożna, ani

zbyt mądra, gdy po raz pierwszy zapuszczała się na zdradliwe wody handlu. Przez własną

nieostrożność kilkakrotnie straciła nie tylko zainwestowane pieniądze, ale i szacunek do

samej siebie. Ale uczyła się szybko.

Oj, tak, myślała, gdy powóz skręcił w aleję Nicholas i zatrzymał się przed dostojnie

wyglądającym budynkiem, opatrzonym gustowną tabliczką „Panowie Stanhope, Finch i

Harcourt - Maklerzy Giełdowi”. Nauczyła się bardzo dużo od ojca i teraz, gdy wchodziła

do domu przy Threadneedle Street, wszyscy pozdrawiali ją z szacunkiem - począwszy od

najbiedniejszego urzędnika, a skończywszy na samym panu Mellish, przewodniczącym

Rady Dyrektorów Banku.

Zanim zdążyła wspiąć się na schodki prowadzące do biura, drzwi otwarły się gwałtownie

i Liza została powitana z wielkim honorem przez urzędnika, który - pomijając tłum mniej

ważnych klientów czekających na niewygodnych drewnianych ławeczkach - wprowadził

ją do pokojów zajmowanych przez najmłodszego członka firmy - Thomasa Harcourta.

- Lizo! - Mężczyzna, który podniósł się na jej powitanie zza zawalonego papierzyskami

biurka, był średniego wzrostu i miał przyjazne brązowe oczy. - Wyglądasz jak zwykle

prześlicznie. Napijesz się kawy?

Gdy przytaknęła, skinął na młodego urzędnika i wskazał jej fotel po drugiej stronie

biurka.

- Thomasie, nie próbuj mnie zwieść. - Liza roześmiała się. - Z doświadczenia wiem, że

gdy jesteś dla mnie taki miły, chcesz mnie naciągnąć na coś, co wcale nie będzie mi się

podobało.

Thomas Harcourt uśmiechnął się z sympatią do siedzącej przed nim młodej kobiety.

Znali się od wielu lat i był nawet czas, kiedy do furii doprowadzał go fakt, że synowi

wikarego, dysponującemu niewielkim majątkiem, nie wolno było oświadczyć się córce

lorda. Jednak na zawsze zachował ciepłe i szczere uczucie dla tej dziewczyny.

- Co też ty mówisz! - zaprotestował i roześmiał się. - Szkoda, że moje przebiegłe metody

są dla ciebie równie przejrzyste, co woda w strumieniu. Masz rację. Dostałem niedawno

doskonałą ofertę, która na pierwszy rzut oka może ci się wydać kolejną fatamorganą.

Jednak przede wszystkim... - Podniósł się i podszedł do ukrytego w ścianie sejfu.

Liza wyprostowała się gwałtownie.

- Thomasie! Naprawdę udało ci się go zdobyć? Masz go przy sobie?

- Tak. Pojechałem do Aylesbury i wróciłem dopiero wczoraj po południu. Właścicielem,

zgodnie z moimi informacjami, był lord Wilbrahm. Nie miał pojęcia o jego wartości,

zapewne dlatego, że nabył go za bezcen od człowieka, który znajdował się pod dużą

presją. Wilbrahm udawał, że nie ma ochoty go sprzedać, ale w końcu...

To mówiąc wyciągnął ze skrytki małą paczuszkę i podał dziewczynie. Jej oczom ukazało

się misternie rzeźbione drewniane pudełeczko. Otworzyła wieczko i gwałtownie

wciągnęła powietrze, gdy padające przez okno promienie słoneczne roznieciły ogień,

który zapłonął między jej palcami...

W dłoni dziewczyny leżało oszałamiające dzieło jubilerskie. Był to wisiorek, ale równie

dobrze można by go nazwać miniaturową rzeźbą z kości słoniowej. Był wielkości ludzkiej

dłoni i przedstawiał sokolnika - stał z dwoma psami myśliwskimi u stóp i na przegubie

ręki trzymał sokoła. To niesamowite dzieło otoczone było kilkoma rzędami rubinów,

szmaragdów i diamentów, a zwieńczone trzema ogromnymi perłami.

- Thomasie, to jest naprawdę Naszyjnik Królowej - szepnęła Liza.

- Czy masz zamiar powiadomić Chada, że go odzyskałaś?

- A niby dlaczego? - zapytała ostro. - Przecież to nie ma z nim nic wspólnego.

- Nie ma z nim nic wspólnego? Dobry Boże, Lizo, ten naszyjnik był w jego rodzinie od

wieków, a kiedy zaginął, wszyscy byli przekonani, że...

- Brednie. I tak nikt w to nie uwierzył. Chad złodziejem? Ma wiele wad, wierz mi, ale

nikt, kto zna go bliżej, nigdy nie wątpił w jego uczciwość.

Barbour Anne - Nie kochaj łotra 01 - Nie kochaj łotra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: