I ślubuję Ci miłość 01 - Macomber Debbie - Pierwszy, którego spotkasz(1).pdf - I ślubuję Ci miłość - kadorka1

DEBBIE MACOMBER

Pierwszy, którego spotkasz

The First Man You Meet

Tłumaczyła: Małgorzata Hesko-Kołodzińska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To był jeden z tych dni.

Jeden z tych upiornych, koszmarnych dni, w których nic się nie udawało.

Zupełnie nic. Shelly Hansen powtarzała sobie, że powinna była to przewidzieć

już z samego rana, kiedy w swoich fioletowych adidasach biegła w pośpiechu do

biura. Przewróciła się i rozdarła nowiutkie spodnie, po czym pokuśtykała w

stronę budynku. Od tej chwili wszystko już szło nie tak, jak powinno.

Kiedy wieczorem wróciła do mieszkania, była w potwornym nastroju. Co

jeszcze mogło zepsuć ten dzień? Tylko niespodziewana wizyta matki z jakimś

kolejnym facetem, który miał być idealnym partnerem życiowym dla córki.

Właśnie tego Shelly spodziewała się po swojej drogiej, uroczej i

całkowicie zdesperowanej mamie. Miała dwadzieścia osiem lat i była samotna, a

matka za wszelką cenę usiłowała zmienić ten stan rzeczy.

Nie miało żadnego znaczenia, że Shelly czuła się całkowicie zadowolona

ze swojego życia, ani też to, że nie interesowało jej małżeństwo i dzieci...

przynajmniej na razie. Shelly była przekonana, że kiedyś nadejdzie ten dzień,

kiedy wszystko się zmieni – albo raczej nadejdzie ten rok.

W tej chwili była całkowicie pochłonięta własną karierą. Była dumna ze

swojej pracy producentki kaset wideo, chociaż bezustannie miała problemy

finansowe. Jej relaksujące kasety – morskie krajobrazy, widoki gór, ogień na

kominku, a wszystko przy akompaniamencie dobrej, klasycznej muzyki, nieźle

się sprzedawały. Niedawno pewien słynny dystrybutor zwrócił uwagę na wideo

dla znudzonych kotów i od tego czasu Shelly nie przestawała liczyć na sukces i

powodzenie.

Byłaby to naprawdę dobra wiadomość. W przeciwieństwie do problemów

z matką, która bezustannie usiłowała wydać córkę za mąż.

Shelly rzuciła ręcznie tkany plecak i błękitną marynarkę na sofę i

powędrowała do kuchni. Przejrzała zawartość lodówki, wreszcie znalazła to, na

co miała ochotę. Właśnie włączyła kuchenkę mikrofalową, kiedy nagle rozległ

się dźwięk dzwonka.

Matka. To jeden z jej dni, więc na pewno przyszła matka, na pewno!

Shelly jęknęła głośno i postanowiła, że będzie uprzejma, ale stanowcza. Jeśli

matka znowu zacznie mówić o małżeństwie, po prostu zmieni temat.

Jednak to wcale nie Faith Hansen stała w progu. To była Elvira

Livingston, dozorczyni budynku, ciepła, przyjazna, jednak dosyć dziwna starsza

pani.

– Dobry wieczór, kochanie – powiedziała pani Livingston. Miała na sobie

jaskrawożółtą sukienkę, a w uszach olbrzymie złote kolczyki. Typowy dla niej

komplet. W rękach trzymała duże pudło. – Listonosz zostawił. Prosił, żebym

pani oddała.

– To dla mnie? – Być może jednak ten dzień nie okaże się taki całkiem

zmarnowany.

Elvira pokiwała głową. Przez cały czas trzymała paczkę, jak gdyby nie

była całkiem pewna, czy powinna ją oddać, zanim nie dowie się wszystkiego.

– To z Kalifornii – powiedziała. – Zna pani kogoś o nazwisku Millicent

Bannister?

– Ciocia Milly? – Od lat nie dawała przecież znaku życia.

– To polecona paczka – stwierdziła pani Livingston i uważnie popatrzyła

na adres.

Shelly wyciągnęła ręce, aby odebrać przesyłkę, ale dozorczyni

najwyraźniej nie zauważyła tego gestu.

– Trzeba podpisać. Jest także list. – Pani Livingston poinformowała o tym

takim tonem, jak gdyby chodziło o sprawę życia lub śmierci.

Shelly zorientowała się, że jedynym sposobem na otrzymanie paczki była

zgoda na to, aby dozorczyni otworzyła ją pierwsza.

– Ogromnie dziękuję, że wzięła pani na siebie ten kłopot – powiedziała i

stanowczo pociągnęła paczkę ku sobie. Pani Livingston niechętnie wypuściła ją

z objęć. – Jeszcze raz dziękuję pani. Wkrótce się do pani odezwę.

Kiedy Shelly zamykała drzwi, na twarzy starszej pani pojawił się wyraz

rozczarowania. Najwyraźniej liczyła na zaproszenie. Jednak po takim dniu

Shelly nie miała najmniejszej ochoty na towarzystwo, zwłaszcza ciekawskiej,

choć pełnej jak najlepszych chęci, Elviry Livingston.

Shelly westchnęła ciężko. To właśnie była jedna z niedogodności

wynajęcia mieszkania z „charakterem”. Mogła przecież mieszkać w

nowoczesnym domu z sauną, basenem i salą gimnastyczną, w jakiejś dobrej

dzielnicy. Zamiast tego zamieszkała w starej kamienicy z cegły, w samym

środku Seattle. Przez cale noce rury szumiały i zgrzytały, a w kaloryferach

rozlegało się raz po raz podejrzane brzęczenie. Jednak Shelly kochała zapach

drewnianej podłogi, wysokie sufity, z których zwisały kryształowe żyrandole

oraz olbrzymie okna wychodzące na Puget Sound. Mogła się obejść bez sauny i

innych udogodnień, nawet jeżeli czasami musiała mieć do czynienia z

ekscentryczką pokroju pani Livingston.

Zaniosła paczkę do kuchni i postawiła ją na stole. Mimo że była bardzo

ciekawa, co mogła jej przesłać ciotka Milly, najpierw rozcięła kopertę

zawierającą list. Dopiero wtedy rozerwała brązowy papier.

Pudełko było najwyraźniej stare i cięższe od tych, jakich teraz używano w

sklepach. Shelly ostrożnie zdjęła wieko. Szybko odsunęła grube warstwy

papieru, w które owinięta była... suknia? Tak, nie myliła się. Drżącymi palcami

wyjęła ją z pudła. Westchnęła ze zdumienia, kiedy długa biała suknia rozwinęła

się w całej okazałości.

To nie była byle jaka suknia. To była suknia ślubna, suknia ślubna z

koronki i satyny.

Niemożliwe, żeby to była suknia ślubna ciotki Milly... Nie, z całą

pewnością nie... Niemożliwe.

Z bijącym sercem Shelly starannie złożyła suknię i umieściła ją w

pudełku. Kiedy sięgała po list, zauważyła, że jej ręce cały czas drżą.

Najdroższa Shelly!

Mam nadzieję, ze jesteś cała i zdrowa. W ciągu ostatnich kilku dni często

myślałam o tobie. Sądzę, że to wina pana Donahue. Chociaż z drugiej strony

może zawiniła Oprah Winfrey. Jak już się pewnie domyśliłaś, często oglądam

programy z ich udziałem. John byłby niezadowolony, ale przecież odszedł już

osiem lat temu. Oczywiście, nawet gdyby żył, mogłabym je oglądać, gdybym

tylko chciała. Mógłby być sobie niezadowolony, ale to i tak nic by nie dało.

Nigdy nie dawało. Wiedział o tym doskonale, mimo to i tak mnie kochał.

Sądzę, że zastanawiasz się, dlaczego wysłałam ci moją ślubną suknię.

(Tak, to naprawdę jest moja niesławna ślubna suknia). Pewnie jej widok obudził

w tobie strach przed gniewem bożym. Szkoda, że nie mogłam zobaczyć twojej

twarzy w chwili, kiedy zdałaś sobie sprawę, co ci przysłałam. Z całą pewnością

znasz historię tej sukni – wszyscy w naszej rodzinie znają ją od lat. A więc, skoro

teraz jesteś skazana na poślubienie pierwszego mężczyzny, którego spotkasz,

jestem przekonana, że w pierwszym odruchu będziesz chciała suknię spalić!

Teraz, kiedy o tym myślę, jestem prawie pewna, że to Donahue. Jego

ostatni program poświęcony był zwierzętom, które są idealnymi towarzyszami

życia starszych osób i tak dalej. Człowiek, z którym rozmawiał, miał ze sobą

ślicznego szkockiego terierka. Właśnie dlatego zaczęłam myśleć o przeszłości.

Musiałam chyba zasnąć, bo następną rzeczą, jaką sobie przypominam, były

wieczorne wiadomości.

Przyśniłaś mi się, kiedy spałam. To nie był taki zwykły sen. Widziałam cię

bardzo wyraźnie, stałaś obok wysokiego młodego mężczyzny, a twoje błękitne

oczy lśniły. Byłaś taka szczęśliwa, taka zakochana. Ale tak naprawdę zdumiała

mnie suknia ślubna, którą miałaś na sobie.

Moja suknia.

Tę właśnie suknię uszyła dla mnie przed laty stara kobieta ze Szkocji.

Miałam wtedy wrażenie, że to jakiś znak i że nie powinnam go lekceważyć. I ty

także go nie lekceważ! Przed tobą największa przygoda twojego życia, moja

droga. Nie zapomnij informować mnie o tym, co się dzieje!

Wierz mi, Shelly, domyślam się, co o tym sądzisz. Pamiętam dokładnie, co

sama myślałam w dniu, w którym ta szwaczka wręczyła mi sukienkę. Małżeństwo

to była ostatnia rzecz, jaką miałam wtedy w głowie. Przejmowałam się przede

wszystkim swoją karierą, a nie zapominaj, że było to w czasach, kiedy kobiety

raczej rzadko kończyły szkołę, nie mówiąc już o studiach prawniczych.

Ty i ja jesteśmy do siebie bardzo podobne, Shelly. Bardzo cenimy sobie

niezależność. Mężczyzna, który żeni się z taką kobietą, musi być naprawdę

wyjątkowy. A ty, moja droga siostrzenico, wkrótce spotkasz tego wyjątkowego

mężczyznę, tak jak i ja spotkałam.

Wyrazy miłości,

Ciotka Milly

P. S. Będziesz dopiero drugą osobą, która włoży na siebie tę suknię, moja

droga. Nigdy dotychczas nie byłam taka przejęta. Być może to początek

rodzinnej tradycji!

Shelly złożyła list i wsadziła go do koperty. Jej ręce drżały teraz jeszcze

bardziej niż na początku, niemal słyszała szybkie uderzenia własnego serca. Na

czole pojawiła się strużka potu.

Nagle zadzwonił telefon i choć nie miała w ogóle ochoty na rozmowę,

instynktownie sięgnęła po słuchawkę.

– Halo!

Dopiero w tej chwili przyszło jej do głowy, że być może to dzwoni matka

z zamiarem przyprowadzenia kolejnego młodego człowieka. To byłby dopiero

prawdziwy koszmar!

– Shelly, tu Jill. Czy wszystko w porządku? Masz dziwny głos...

– Jill – Shelly odczuła taką ulgę, że ugięły się pod nią kolana – dzięki

Bogu, że to ty.

– Co się stało?

Shelly nie bardzo wiedziała, od czego zacząć.

– Właśnie nadeszła ślubna suknia mojej ciotki Milly – powiedziała. –

Wiem, że to ci pewnie nic nie mówi, chyba że znasz rodzinną legendę o ciotce

Milly i wujku Johnie.

– Nie znam.

– Oczywiście, że nie znasz, inaczej rozumiałabyś, co ja teraz przeżywam

– warknęła Shelly i natychmiast tego pożałowała. Jill była jej najlepszą

przyjaciółką. Postanowiła wziąć się w garść i wszystko spokojnie wytłumaczyć.

– Właśnie dostałam pocztą suknię ślubną, która jest w mojej rodzinie od prawie

pięćdziesięciu lat. Ciotka widocznie uważa, że przyszła moja kolej.

– Wcale nie wiedziałam, że się z kimś spotykasz – powiedziała Jill

urażonym tonem.

– Nie wychodzę za mąż. I ty doskonale o tym wiesz!

– A zatem twoja ciotka po prostu chciałaby, abyś włożyła tę suknię, kiedy

będziesz wychodziła za mąż. Tak?

I ślubuję Ci miłość 01 - Macomber Debbie - Pierwszy, którego spotkasz(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: