O trzech dziwnych kompanach.pdf

O trzech dziwnych

kompanach

Nad Borami Tucholskimi dawno ju ż zapad ł

zmierzch i ksi ęż yc sk ą pa ł wierzcho ł ki drzew w bladej

po ś wiacie. Migocz ą ce gwiazdy odbija ł y swoje oblicza

w p ł yn ą cej leniwie Czarnej Wodzie* która z szumem

i chlupotem obija ł a si ę o brzegi. Le ś na g ę stwina

wype ł ni ł a si ę odg ł osami nocnego ż ycia,

pohukiwaniem sów, wyciem wilków, szmerami i

chrobotaniami. Oraz g ł o ś nym ś miechem, ś piewem i

d ź wi ę kami wydobywanymi z gitary w miejscu, które

z daleka znaczy ł o si ę jako ł una na tle lasu. By ł a to

grupka m ł odych ludzi, która, nie trzymaj ą c si ę

wyznaczonych dla turystów szlaków, zab łą dzi ł a w

borze i b łą ka ł aby si ę pewnie dalej, gdyby nie le ś niczy,

który natkn ął si ę na nich przypadkiem.

Przestraszonych i zmarzni ę tych zaprowadzi ł do

swej le ś niczej chaty, gdzie natychmiast odzyskali

dobry humor. Za pozwoleniem stra ż nika rozpalili

ognisko, rozsiedli si ę wygodnie na pie ń kach i

rozpocz ę li zabaw ę . Le ś niczy przy łą czy ł si ę do nich, a

wtedy m ł odzie ż zacz ęł a prosi ć swego wybawiciela o

jak ąś tutejsz ą histori ę .

Stary Borowiak** u ś miechn ął si ę dobrodusznie i nie

zastanawiaj ą c si ę zbyt d ł ugo, zacz ął opowiada ć .

- Jako, ż e jestem le ś niczym, to opowiem wam o mym

druhu po fachu, któremu dawno, dawno temu

przytrafi ł a si ę przedziwna historia. Lecz dzi ę ki

swojej m ą dro ś ci i przemy ś lno ś ci uda ł o mu si ę

wybrn ąć z niej ca ł o. Pos ł uchajcie zatem, jak to by ł o…

***

Razu pewnego m ł ody le ś niczy, któremu powierzono

opiek ę nad le ś niczówk ą „Go łą bek”, zgodnie ze swoimi

obowi ą zkami wyruszy ł , by sprawdzi ć , czy w jego

my ś liwskim rewirze nie dzieje si ę nic niepo żą danego.

Doszed ł do skrzy ż owania dróg, gdy ujrza ł trzech

m ęż czyzn, a byli oni ubrani w tak cudaczny sposób,

ż e nie sposób by ł oby ich nie zauwa ż y ć .

Pierwszy z nich nosi ł na sobie obszerny p ł aszcz,

podarty i dziurawy, gdzieniegdzie naszyta by ł a

widoczna ł ata. Wiatr rozwiewa ł po ł y starego

odzienia i le ś niczy pomy ś la ł , ż e stoj ą cy przed nim

dziwak sam jest jak ten wiatr, który ch ł osta go i

owiewa z ka ż dej strony. Drugi ubrany by ł jeszcze

dziwniej, zwa ż ywszy na ciep łą pogod ę , która ostatnio

dopisywa ł a w Borach Tucholskich. Mia ł bowiem na

sobie ciep ł e i bia ł e jak mleko owcze futro, we ł niana

czap ę naci ą gni ę t ą na uszy oraz grube r ę kawice. Na

trzeciego za ś z towarzyszy nie da ł o si ę w ogóle d ł u ż ej

patrze ć , gdy ż by ł ubrany w szaty tak b ł yszcz ą ce, ż e

a ż widok ten rani ł oczy.

Le ś niczy pomy ś la ł , ż e nie podobaj ą mu si ę ci

w ę drowcy i ż e nie ma ochoty wdawa ć si ę z nimi w

dysputy. Nie wypada ł o jednak odej ść bez s ł owa, tote ż

powiedzia ł szybko:

- Niech b ę dzie pochwalony Jezus Chrystus!

Zamierza ł teraz odej ść w swoj ą stron ę by doko ń czy ć

obchód, ale trzej dziwaczni m ęż czy ź ni zatrzymali go

i nie pozwolili si ę oddali ć .

- Nie odejdziesz st ą d tak pr ę dko, panie le ś niczy. –

Powiedzieli ze zdecydowaniem. – Pu ś cimy ci ę

dopiero wówczas, gdy powiesz, którego z nas

pozdrowi ł e ś w imi ę syna bo ż ego.

- Najsilniejszego z was. – Odpowiedzia ł pr ę dko

Borowiak, lecz podró ż ni nadal nie chcieli pozwoli ć

mu odej ść .

Zacz ę li spiera ć si ę o to, który z nich jest tym

najsilniejszym, lecz ż adna k ł ótnia nie przybli ż y ł a ich

do rozwi ą zania zaistnia ł ego problemu. Postanowili

wi ę c, ż e rozjemc ą w ich sporze b ę dzie le ś niczy.

Ten zamy ś li ł si ę g łę boko, gdy ż nie chcia ł odpowiada ć

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: