Boll, Henrich - Człowiek z nożami.pdf - Książki 02 - FatumTech

Człowiek 2 nożami

(Der Mann mit den Messern)

/ '

Jupp trzymał nóż za koniec ostrza I niedbale

nim kołysał. Był to długi, cienki nóż do krajania

chleba i na pierwszy rzut oka było widać, że jest

bardzo ostry Nagłym ruchem wyrzucił go w gorę.

Nóz wwiercił się w powietrze z cichym szmerem

wirującego śmigła, a błyszczące ostrze zamigotało

jak złota rybka w smudze ostatnich promieni sło-

necznych. Uderzył w sufit, stracił swój ruch obro-

towy i nagłym mocnym ciosem spadał wprost na

głowę Juppa. Jupp błyskawicznie położył sobie

na głowie drewniany klocek. Nóż wbił się z ci-

chym chrzęstem w drzewo i tkwi! w nim wahając

się lekko. Wtedy Jupp zdjął klocek z głowy, wy-

ciągnął nóż 1 z gniewnym wzruszeniem ramion

rzucił go w drzwi. Nóż zadrżał z lekka, utkwiw-

szy w desce, potem powoli osunął się na podłogę.

— Rzygać się chce — powiedział Jupp cicho. —

Wyszedłem ze słusznego założenia, że kiedy widz

zapłaci! za bilet, to najchętniej patrzy na sztuki,

w których ryzykuje się zdrowie lub życie — zu-

pełnie jak w rzymskim cyrku; chce przynajmniej

wiedzieć, że krew mogłaby się polać. Rozumiesz?

Podniósł nóż z podłogi i z lekkim rozmachem

rzucił go w górną listewkę ramy okiennej z taką

siłą, że szyby zabrzęczały, jakby już, już miały

wylecieć razem z kruszącym się kitem. Rzut

ten — pewny i władczy — przypomniał mi po-

nure godziny z przeszłości, kiedy posłuszny woli

Juppa scyzoryk wędrował w górę i w dół po słu-

pach podtrzymujących bunkier.

— Chcę zrobić wszystko, aby dostarczyć widzom

miłego dreszczyku — ciągnął Jupp. — Gotów był-

bym obciąć sobie uszy, niestety nikt mi ich z po-

wrotem nie przyprawi. A żyć bez uszu, to juą

lepiej było zostać w niewoli. Chodź no ze mną!

Otworzył drzwi i puścił mnie przodem; wyszliś-

my na klatkę schodową. Resztki tapet pozostały

już tylko tam, gdzie klej trzymał tak mocno, że

nie można ich było oderwać, aby podpalić nimi

w piecyku. Potem przeszliśmy przez zrujnowaną

łazienkę i znaleźliśmy się na czymś w rodzaju

tarasu o betonowej podłodze, której szczeliny po-

rastał mech. Jupp wskazał ręką w górę.

— Oczywiście sztuka* robi tym większe wraże-

nie, im ^vyżej leci nóż. Ale w górze musi być coś,

o co mógiby uderzyć i odbić się, tak aby spaść

z siłą na moją bezużyteczną czaszkę. Spójrz! —

pokazał mi sterczący w górze szkielet rozwalonego

baikonu. — Tutaj trenowałem. Okrągły

Patrz!

Wyrzucony w powietrze nóż wznosił się zadzi-

wiająco pewnie i równomiernie; zdawało się, że

wzlatuje jak ptak, lekko i bez wysiłku. Odbił się

rok.

o żelazny dźwigar, runą! w dól z szybkości^, od

której dech zapierało, i wbil się mocno w drew-

niany klocek. Samo uderzenie musiało być trudne

do zniesienia. Jupp nawet nie mrugnął powie-

kami. Nóż utkwił w drzewie na parę centyme-

trów.

— Cudownie. Jupp — wykrzyknąłem. — Wspa-

niała sztuka, to chyba przyznają wszyscy! Prze-

cież to jest numer pierwszej klasy!

Jupp obojętnie wyciągnął nóż z klocka, chwycił

go za trzonek i zamachnął się nim w powietrzu.

— Przyznaję, owszem, płacą - dwanaście marek

za wieczór i pozwalają mi pobawić się trochę no-

żem między dwoma wielkimi numerami. Bo- mój

jest za skromny. Jeden człowiek, jeden nóż, jeden

klocek. Rozumiesz? Powinienem mieć półnagą ko-

bietę i rzucać nożem tuż koło jej nosa. Wtedy

wyliby z zachwytu. Ale znajdź mi taką kobietę!

Poszedł przodem i wróciliśmy do pokoju. Jupp

ostrożnie położył na stole nóż, przy nim drew-

niany klocek i zaczął rozcierać sobie ręce. Usied-

liśmy w milczeniu na skrzynce kolo piecyka. Wy-

ciągnąłem z kieszeni kawałek chleba i spytałem:

— Zjesz?

— Chętnie, ale poczekaj, ugotuję kawy. Potem

pójdziesz ze mną i zobaczysz mój występ.

Dołożył drzewa do piecyka i ustawił na nim

garnek.

— Prawdziwa rozpacz — powiedział. — Zdaje

mi się, że wyglądam za poważnie. Może przypo-

minam jeszcze trochę feldfebla, co?

— Bzdura, przecież nigdy nie byłeś feldfeblem.

Czy usmiechasz się, kiedy biją brawa?

— Oczywiście. I kłaniam się.

— Ja bym nie mógł. Nie mógłbym uśmiechać

się na cmentarzu.

— To wielki błąd. Właśnie na cmentarzu trzeba

się uśmiechać.-

— Nie rozumiem.

— Bo przecież orfi nie są martwi. Nikt nie jest

martwy. Rozumiesz?

— Rpzumtem, ale nie wierzę w to.

— To dlatego, że w tobie jest wciąż jeszcze coś

z porucznika U ciebie musi to dłuż-ej trwać,

jasne. Mój Boże, ja się cieszę, kiedy im sprawiam

przyjemność. Są przygaszeni, a ja ich próbuję

rozerwać i biorę za to pieniądze. Może choć jeden

z nich po powrocie do domu będzie o mnie myślał.

Może powie: „Ten facet z nożem, ten się, cholera,

nie boi, a ja się, cholera, boję". Bo oni wszyscy

ciągle się boją. Wloką za sobą strach, jak własny

posępny cień; rad jestem, kiedy o nim zapomi-

nają i choć trochę się pośmieją. Czy to nie po-

wód, żeby się do nich uśmiechać?

W milczeniu przysłuchiwałem się, jak w garnku

wre woda. Jupp zaparzył kawę w biązowym bla-

szanym kubku; piliśmy z niego na zmianę i za-

gryzaliśmy moim chlebem. Na dworze zapadał

zmierzch i jak łagodne szarawe mleko napływał

dr pokoju.

— A co ty właściwie robisz?

r— Nic... jakoś się przebijam przez życie.

f Ciężki zawód.

i— Tak. Na ten kawałek chleba musiałem wy-

brać i oczyścić sto cegieł. Takie dorywcze za-

jęcie.

— Mm... Masz ochotę zobaczyć jeszcze jedną

sztukę?

Skinąłem głową, więc podniósł się ze skrzynki,

zapalił światło, podszedł do ściany 1 odsunął wi-

szącą na niej zasłonę. Na czerwonawo wyprawio-

nym murze naszkicowane były z grubsza węglem

zarysy ludzkiej postaci. Dziwne wybrzuszenie

w miejscu, gdzie powinny znajdować się włosy,

oznaczało zapewne kapelusz. Gdy się przyjrzałem

uważniej, dostrzegłem, że figura narysowana była

na zręcznie ukrytych drzwiach. Z ciekawością pa-

trzałem, jak Jupp wyciąga spod swego nędznego

legowiska ładną brązową walizeczkę i kładzie ją

na stole. Zanim ją otworzył, położył przede mną

cztery niedopałki papierosów.

— Skręć z nich dwa cienkie — powiedział.

Przesiadłem się tak, aby go widzieć, a jednocześ-

nie czuć łagodne ciepło promieniujące z piecyka.

Ostrożnie rozkręcałem niedopałki podłożywszy

papier, w który przedtem owinięty był chleb. Jupp

otworzył tymczasem leżącą na jego kolanach wa-

lizkę i wyjął z niej dziwaczne zawiniątko. Był to

podzielony na liczne kieszonki pokrowiec taki,

w jakich nasze matki przechowywały wyprawne

sztućce. Jupp zręcznie rozwiązał tasiemki i w ro-

zwiniętym na stole pokrowcu ukazał się . tuzin

noży z rogowymi trzonkami, zwanych w czasach.

Boll, Henrich - Człowiek z nożami.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: