Zasilacz amatorski cz.1.pdf

PROJEKTY AVT

Zasilacz

amatorski

KIT

AVT

2001

(część I)

Właściwości:

Każde urządzenie elektroniczne musi po−

siadać układ zasilający. Zasilacze urządzeń

elektronicznych możemy z pewnym przybliże−

niem podzielić na dwa podstawowe rodzaje:

zasilacze sieciowe i chemiczne, wykorzystują−

ce energię zgromadzoną w bateriach lub aku−

mulatorach. Oczywiście, istnieją jeszcze inne

rodzaje zasilaczy: np. zasilacze wykorzystują−

ce energię światła (być może najbardziej przy−

szłościowy sposób pozyskiwania energii

elektrycznej). Takie zasilacze spotykamy

bardzo często w codziennym życiu: jest to

sposób zasilania wielu kalkulatorów “na świa−

tło”. W tym artykule zajmiemy się jednak wy−

łącznie zasilaczami sieciowymi, a konkretnie

uniwersalnym zasilaczem laboratoryjnym,

skonstruowanym specjalnie dla potrzeb ama−

torów.

Prostota i taniość konstrukcji

Możliwości dostosowania konstrukcji do aktualnych potrzeb

Prawie nieograniczone możliwości rozbudowy

Zastosowanie:

Uniwersalny zasilacz do pracowni elektronika amatora

Po rozbudowie zasilacz może być stosowany także do celów

profesjonalnych

nie bezpośrednio z sieci prądu przemiennego

220V, to po wyprostowaniu (zdecydowana

większość urządzeń elektronicznych wyma−

ga zasilania prądem stałym) i wygładzeniu

otrzymalibyśmy napięcie wynoszące ok.

314V! Zatem konieczne jest obniżenie tego

napięcia.

Drugą, bardzo ważną rolą transformatora

sieciowego jest galwaniczna izolacja zasila−

nego urządzenia od sieci energetycznej. Przy

braku takiej izolacji nasze urządzenia byłyby

po prostu niebezpieczne w użyciu: w nie−

sprzyjających warunkach ich dotknięcie gro−

ziłoby porażeniem prądem. Na transformato−

rze sieciowym nawinięte są dwa (niekiedy

więcej) uzwojenia: pierwotne, w którym pły−

nie prąd z sieci 220V i wtórne, w którym indu−

kują się potrzebne nam napięcia, z reguły

znacznie niższe od sieciowego. Uzwojenie

(lub uzwojenia) wtórne oddzielone są od pier−

wotnego grubą warstwą izolacji, odpornej na

przebicie napięciem wielokrotnie wyższym

od sieciowego. Tak więc zadaniem transfor−

matora jest dostarczenie do dalszej części

zasilacza prądu przemiennego o odpowied−

nio zmniejszonym napięciu i odizolowanie

urządzenia od sieci. W dalszej części artyku−

łu omówimy pokrótce inne cechy stosowa−

nych w zasilaczach transformatorów.

2. Kolejnym segmentem każdego zasila−

cza jest prostownik . Jak powiedziano wyżej,

transformator dostarcza napięcia o wartości

odpowiedniej dla zasilania danego urządze−

nia . Jest to jednak dalej prąd przemienny

(nie mylić ze zmiennym) zmieniający kieru−

nek przepływu 50 razy na sekundę, zupełnie

nie nadający się do zasilania większości

układów elektronicznych. Dlatego też skiero−

wany on zostaje do układu prostującego, za−

mieniającego go na prąd zmienny (tak!) ,

pulsujący, nie zmieniający już wprawdzie kie−

runku przepływu ale nadal zmieniający na−

pięcie od zera do wartości nominalnej i to na−

wet 100 razy na sekundę! Na rysunku 1 wi−

dzimy przebiegi napięcia w sieci energetycz−

nej (A), po obniżeniu napięcia przez transfor−

mator (B) i na wyjściu prostownika (C). Prąd

otrzymany z prostownika musimy więc wy−

gładzić i tę rolę powierzymy kondensatorowi

filtrującemu napięcie. Na tym kondensatorze

otrzymujemy już napięcie stałe, ale jeszcze

bardzo dalekie od potrzebnego nam ideału.

Jeszcze raz dokonajmy podziału, tym ra−

zem już tylko zasilaczy sieciowych. Dzielą się

one na dwa podstawowe rodzaje: zasilacze

wyspecjalizowane, przeznaczone do współ−

pracy z określonym urządzeniem i zasilacze

uniwersalne przeznaczone do uruchamiania

i testowania urządzeń elektronicznych w wa−

runkach laboratoryjnych.

Większość klasycznych zasilaczy siecio−

wych składa się z następujących bloków kon−

strukcyjnych:

− transformator sieciowy

− prostownik

− kondensator filtrujący

− stabilizator napięcia

1. Transformator sieciowy pełni w zasi−

laczu dwie role. Po pierwsze, obniża napięcie

sieci energetycznej do potrzebnej wartości.

Większość urządzeń elektronicznych zasila−

nych jest napięciami z przedziału 3...100V

prądu stałego. Gdybyśmy zastosowali zasila−

ELEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 2/96

PROJEKTY AVT

Rys.1 Charakterystyczne przebiegi w zasilaczu

czy urządzenie zaprojektowane do pracy pod

napięciem 12V będzie działać poprawnie

jeszcze przy 13V.

Jak widzimy, obydwa omówione rozwią−

zania mają swoje zalety i wady. Które więc

wybrać? Odpowiedź jest prosta: obydwa na−

raz! Tak, tak właśnie postąpimy: zbudujemy

zasilacz, który w wersji podstawowej będzie

posiadał skokową regulację napięcia. Na po−

czątku nie musimy go wyposażać w wolto−

mierz. Ale kiedy jego możliwości przestaną

nam wystarczać to przypomnimy sobie, że

ostatnia pozycja w skokowym przełączniku

napięcia została zarezerwowana na regula−

cję płynną. Wystarczy wtedy dobudować wol−

tomierz cyfrowy (specjalnie skonstruowany

do zasilaczy amatorskich moduł AVT−2004),

dodać dwa rezystory i potencjometr wieloob−

rotowy i gotowe!

Następnym parametrem, jaki musimy

ustalić jest maksymalna wydajność prądowa

zasilacza. Autor sądzi, że maksymalny prąd

potrzebny do zasilania urządzeń amatorskich

nie przekracza 1A. Ale i tu pozostawimy so−

bie otwartą furtkę: nasz zasilacz będzie kon−

strukcją w pełni uniwersalną: przez prostą

wymianę transformatora, tranzystora regula−

cyjnego i ewentualnie radiatora chłodzącego

ten tranzystor będziemy mogli uzyskać prak−

tycznie dowolnie wielkie prądy wyjściowe. Na

razie jednak nie wpędzajmy się w koszty i po−

zostańmy przy maksymalnym prądzie 1A.

Kolejna ważna sprawa: z konstrukcjami

amatorskimi (i nie tylko amatorskimi) różnie

bywa i nieraz chwila nieuwagi, odwrotnie wło−

żona w podstawkę kostka i nadmierny prąd

płynący przez układ może zniszczyć cenne

elementy. Tak więc nasz zasilacz zostanie

wyposażony w układ ograniczający dostar−

czany przez niego prąd. Za dolną granicę

ograniczenia prądowego przyjmiemy wartość

10mA, a za górną tymczasowo 1A. Zarówno

dolną jak i górną granicę ograniczenia prądo−

wego będziemy mogli w przyszłości łatwo

zmienić: wystarczy wymienić tylko jeden

opornik. Regulację maksymalnego prądu wy−

jściowego możemy przeprowadzać zarówno

skokowo jak i płynnie. Ze względu na chęć

uproszczenia układu i zminimalizowania

kosztów wybieramy na razie metodę drugą.

Zawsze jednak będziemy mogli zmienić de−

cyzję dodając przełącznik wielopozycyjny

i kilka rezystorów.

Ostanie wymaganie względem naszego

wymarzonego urządzenia: warto by było wy−

posażyć go w dodatkowe źródło zasilania, ta−

ki zasilacz w zasilaczu, przeznaczony do za−

silania układów pomocniczych, na przykład

3.Kondensator filtrujący pełni w ukła−

dzie rolę podobną do elektrowni szczytowo −

pompowej. Magazynuje on dostarczoną mu

energię i podczas przerw w jej dostawach od−

daje ją do zasilanego układu. Rysunek 1 przed−

stawia w uproszczony sposób przebieg na−

pięcia na kondensatorze filtrującym (D).

W wielu przypadkach taki zasilacz, do−

starczający napięcia tętniącego może okazać

się wystarczający. Ma on jednak dwie wady:

wiele urządzeń elektronicznych, a w szcze−

gólności elektroakustycznych nie będzie po−

prawnie pracować przy dużym współczynni−

ku tętnień i przy nieuniknionych zmianach na−

pięcia pochodzących zarówno z sieci energe−

tycznej jak i będących skutkiem zmiennego

obciążenia zasilacza. Ponadto, zasilacz taki

dostarcza tylko jednego napięcia, a do uru−

chamiania i testowania rożnych urządzeń bę−

dziemy z pewnością potrzebować różnych

napięć. A zatem nasz zasilacz będziemy mu−

sieli wyposażyć w jeszcze jeden element,

a mianowicie stabilizator napięcia.

4.Stabilizator napięcia jest wyposażony

w ogranicznik prądu wypływającego z zasila−

cza, co pozwala niejednokrotnie uniknąć

uszkodzenia cennego, lecz błędnie zmonto−

wanego urządzenia. Wyidealizowany obraz

przebiegu napięcia na wyjściu stabilizatora

widzimy na rysunku 1E. Nawet najlepszy sta−

bilizator nie zapewni nam jednak tak równe−

go i pozbawionego tętnień napięcia. W więk−

szości zastosowań, czy to profesjonalnych,

czy amatorskich, niewielkie tętnienia pozo−

stające zawsze na wyjściu każdego zasilacza

sieciowego i nie mają najmniejszego nawet

znaczenia. Pamiętajmy, że napięcie całko−

wicie pozbawione tętnień uzyskać może−

my jedynie z baterii lub akumulatora.

Założenia projektowe

Sprecyzujemy teraz nasze wymagania

wobec projektowanego zasilacza. Powinien

on dostarczać napięcia stałego o wartości

odpowiedniej do zasilania większości urzą−

dzeń elektronicznych. Wartość tego napięcia

powinna być regulowana. Rozróżniamy dwa

sposoby regulacji napięcia wyjściowego zasi−

laczy: płynną i skokową. W pierwszym wy−

padku dysponujemy nieograniczoną ilością

różnych napięć, oczywiście, w zakresie

określonym parametrami naszego zasilacza.

Najczęściej jest to zakres 3...30V. Regulacji

napięcia dokonujemy za pomocą potencjo−

metru, w większości przypadków ze względu

na konieczną precyzję potencjometru wielo−

obrotowego. Zasilacz tego typu powinien być

wyposażony w wbudowany woltomierz, co

zwiększa koszty jego wykonania. Płynna re−

gulacja napięcia potrzebna będzie tym, któ−

rzy mają zamiar dokonywać licznych ekspe−

rymentów ze swoimi urządzeniami i badać

ich działanie w różnych warunkach.

Drugim sposobem regulacji napięcia wy−

jściowego zasilaczy warsztatowych jest regu−

lacja skokowa. Najczęściej potrzebujemy tyl−

ko kilku wartości napięcia, takich jak: 3, 5, 6,

9, 12, 14,5V (ta ostatnia wartość będzie nam

potrzebna do uruchamiania urządzeń przez−

naczonych do instalacji samochodowej,

o czym wspomnimy jeszcze w dalszej części

artykułu). Wymienione wyżej wartości są tyl−

ko przykładowe i każdy będzie mógł zapro−

gramować swój zasilacz według indywidual−

nych potrzeb. Możemy więc skonstruować

zasilacz dostarczający tylko tych napięć,

przełączanych skokowo. Takie rozwiązanie

może nas postawić w kłopotliwej sytuacji, kie−

dy będziemy chcieli na przykład sprawdzić

ELEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 2/96

PROJEKTY AVT

amperomierza i woltomierza, w które to od

razu lub w przyszłości wyposażymy nasz

układ.

Wszystkie powyższe postulaty zostały

spełnione i odpowiadający im zasilacz został

zaprojektowany, wykonany i przeszedł mę−

czarnie przy długotrwałych próbach.

scalonymi stabilizatorami napięcia w rodzaju

popularnego LM317: nie narzuca konstrukto−

rowi żadnych ograniczeń co do maksymalne−

go prądu wyjściowego (jest to zależne tylko

od typu tranzystora wykonawczego), łatwo

z nią możemy zrealizować regulowane ogra−

niczenie prądu wyjściowego, posiada wypro−

wadzone, wysokostabilne źródło napięcia od−

niesienia, co jak za chwilę się okaże jest nie−

kiedy bardzo użyteczne. Jedynym ogranicze−

niem jest maksymalne napięcie wejściowe,

wynoszące ok. 35V (różnie podawane przez

producentów). W naszym przypadku to ogra−

niczenie nie ma najmniejszego znaczenia,

ale warto wiedzieć, że z układem 723, stosu−

jąc różne “sztuczki” konstrukcyjne można bu−

dować zasilacze dostarczające nawet setek

woltów. W wyborze układu 723 miała też zna−

czenie jego przystępna cena. 723 był już

szczegółowo omawiany w tylu publikacjach,

że tym razem możemy opis jego budowy we−

wnętrznej skrócić do minimum i przejść od ra−

zu do naszej konkretnej aplikacji. Układ 723,

którego strukturę wewnętrzną przedstawiono

w uproszczonej formie na rys. 3 , posiada

wbudowane wysokostabilne źródło napięcia

odniesienia. W zależności od wersji układu

i producenta napięcie to wynosi od 7,1 do

7,4V i w danym egzemplarzu układu jest

praktycznie niezależne od czynników ze−

wnętrznych. Nawet tortury, polegające na

przypiekaniu kostki lutownicą, nie były w sta−

nie w znaczący sposób zmienić wartości tego

napięcia. Drugim ważnym elementem struk−

tury 723 jest komparator napięcia. Na jedno

z jego wejść (nieodwracające) podajemy

wzorcowe napięcie odniesienia, a na wejście

odwracające − napięcie z wyjścia zasilacza.

Komparator napięcia steruje za pośrednict−

wem wewnętrznego wzmacniacza zewnętr−

znym tranzystorem mocy T1, tak ustalając

parametry jego pracy aby obydwa napięcia −

odniesienia i wyjściowe były sobie równe.

Przy takim połączeniu otrzymalibyśmy stabi−

lizator bardzo dokładny, ale tylko jednego i to

nie bardzo nam potrzebnego napięcia: 7,3V.

Zmianę napięcia możemy uzyskać dodając

na wyjściu zasilacza dzielnik, tak aby kompa−

rator porównywał napięcie odniesienia

z ustaloną częścią napięcia wyjściowego. Ta−

kie rozwiązanie byłoby dobre, gdybyśmy

chcieli korzystać z napięć o wartości powyżej

7,3V. Nam jednak potrzebne są także napię−

cia mniejsze i dlatego musimy napięcie od−

niesienia odpowiednio zmniejszyć. Uczynimy

do za pomocą dzielnika składającego się

z rezystorów R7, R8 i potencjometru monta−

żowego P8. Zauważmy, że zredukowane na−

pięcie odniesienia musi być mniejsze lub

równe minimalnemu napięciu jakie chcemy

pobierać z naszego zasilacza, czyli w na−

szym układzie Uref<=3V. Takie też napięcie

Opis działania

Schemat ideowy zasilacza został przed−

stawiony na rysunku 2. Pomimo sporej iloś−

ci użytych elementów układ wcale nie jest

skomplikowany i odczytanie schematu nie

nastręczy nikomu kłopotu. Dla wygody może−

my nasz układ podzielić na następujące blo−

ki funkcjonalne: blok stabilizatora napięcia

(LM723) z tranzystorem wykonawczym mo−

cy, prostownikiem wejściowym i dzielnikami

napięcia, blok układu ograniczenia prądowe−

go z wzmacniaczem operacyjnym LM358

i blok zasilacza pomocniczego dostarczają−

cego napięcia +5VDC do zasilania urządzeń

pomiarowych. Omówimy kolejno te bloki.

Stabilizator napięcia został zrealizowa−

ny z wykorzystaniem popularnego układu

scalonego LM723. Kostka ta, będąca Matu−

zalemem wśród standardowych układów

scalonych, ma się nadal dobrze i doskonale

nadaje się do naszych celów. LM723 ma jed−

ną, istotną przewagę nad monolitycznymi

BD911

4,7uF

100nF

R16

100nF

4700uF

R15

Z4A

R19

330

10k

100k

14,5

LM723

R14

SW1

SP1

10k

R18

PŁYTKA

R13

75k

PRZEKAŹNIKA

P2...P5

10k

220VAC

Z4B

220pF

100k

TR2

R11

REGULACJA PRADU MAKS.

10mA...1A

0,1

TR1

10k

R10

R12

10k

R17

(*)

BZ1

U2B

47k

22k

7805

LM358

10k

560

U2A

LM358

220AC

220uF

1000uF

100nF

DODATKOWY ZASILACZ +5V DO ZASILANIA MIERNIKOW

Rys. 2 Schemat elektryczny zasilacza

ELEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 2/96

PROJEKTY AVT

ustawimy na wejściu NI podczas uruchamia−

nia urządzenia. Zamiast wspomnianego ukła−

du dzielnika napięcia moglibyśmy zastoso−

wać pojedynczy potencjometr regulacyjny,

lecz dodanie dwóch rezystorów znacznie

zwiększa precyzję dzielnika i ułatwia ustawie−

nie potrzebnego napięcia odniesienia.

Wejście odwracające komparatora połą−

czone jest na stałe, za pośrednictwem rezys−

tora R15 z wyjściem zasilacza. Tak więc, je−

żeli do wejścia tego nie dołączymy żadnego

rezystora redukującego istniejące na nim na−

pięcie, to na wyjściu naszego zasilacza otrzy−

mamy dokładnie trzy wolty. I o to właśnie cho−

dziło. Jak widać na schemacie, przełącznik

SW1 ustawiony na pierwszej pozycji nie do−

łącza żadnego rezystora do tego wejścia

i w tej pozycji otrzymujemy na wyjściu pierw−

sze z żądanych napięć − 3V. Przełączanie

SW1 na kolejne pozycje powoduje dołącza−

nie do wejścia odwracającego komparatora

kolejnych zespołów: rezystor + potencjometr

montażowy. Zastosowanie potencjometru po−

łączonego w szereg z rezystorem miało na

celu ułatwienie programowania zasilacza

i zwiększenie precyzji ustawiania napięć. Za−

sady doboru rezystorów R1...R4 i R18 zosta−

ną dokładnie omówione w części artykułu po−

święconej uruchamianiu układu. Rozwiąza−

nie polegające na dołączeniu wejścia odwra−

cającego komparatora poprzez rezystor R15

do wyjścia zasilacza i dołączanie elementów

dzielników napięcia od strony minusa zasila−

nia zostało zastosowane nie przypadkowo.

Unikamy w ten sposób niekontrolowanych

skoków napięcia aż do wartości maksymal−

nej, które mogłyby się zdarzyć gdybyśmy re−

zystory dzielnika dołączali od strony wyjścia

zasilacza. Każdy przełącznik wielopozycyjny

posiada bowiem “martwe pola” kiedy to styk

centralny nie jest zwarty z żadnym innym.

Ostatnia pozycja przełącznika SW1 dołącza

do wejścia komparatora dzielnik napięcia zło−

żony z potencjometru wieloobrotowego P1

i rezystora R16. W tej pozycji przechodzimy

na regulację płynną napięcia wyjściowego.

Zastosowanie potencjometru wieloobrotowe−

go pozwoliło uzyskać znaczną precyzję tej

regulacji.

Cały układ zasilany jest z prostownika B2.

Kondensator C1 redukuje tętnienia na wy−

jściu prostownika, a kondensator C8 zwiera

do masy ewentualne krótkie przepięcia po−

chodzące z sieci energetycznej. Dołączony

do wejść COMP i IN kondensator C2 zapo−

biega wzbudzaniu się komparatora i wzmac−

niacza prądowego w LM723. Zauważmy

jeszcze, że wszystkie dzielniki napięciowe

zostały dołączone nie do wspólnej masy lecz

bezpośrednio do wyjścia zasilacza, za rezys−

torem pomiarowym R6. Na rezystorze tym

przy pełnym obciążeniu zasilacza (1A) po−

wstanie spadek napięcia ok. 100mV i gdy−

byśmy dzielniki połączyli z masą, to o taką

maksymalnie wartość zmieniłoby się usta−

wione bez obciążenia napięcie wyjściowe.

Następnym blokiem funkcjonalnym zasila−

cza, który omówimy jest układ ograniczenia

prądowego . Najwyższa pora, aby autor wy−

tłumaczył się, dlaczego zrezygnował z wbu−

dowanego w strukturę LM723 układu ograni−

czenia prądu wyjściowego i nakłania Czytel−

ników do wydawania pieniędzy na dodatkowy

element − wzmacniacz operacyjny LM358?

Przypomnijmy sobie, jakie wymagania ma

spełniać budowany zasilacz: ma zapewniać

bezpieczne uruchamianie układów pobierają−

cych niewiele prądu. Obecnie konstruowane

urządzenia amatorskie, szczególnie te zreali−

zowane w technologii CMOS pobierają przy

prawidłowej pracy kilka miliamperów i przyję−

liśmy dolny próg ograniczenia prądowego

równy 10mA a górny 1A. Gdyby wykorzystać

wewnętrzny układ “zaszyty” w LM723 to gra−

niczne wartości rezystorów pomiarowych wy−

niosłyby odpowiednio 600 i 0,6 : . Wyższe

wartości tej rezystancji ograniczyłyby znacz−

nie dynamikę zasilacza a o zastosowaniu po−

tencjometru nie byłoby nawet mowy. Dlatego

też postanowiono zastosować jeden rezystor

pomiarowy o wartości 0,1 : (wartość przyjęta

nie przypadkowo, ułatwi to obliczenia i ewen−

tualne podłączenie amperomierza) i odpo−

wiednio wzmocnić odkładające się na nim

napięcie. Opracowując ten fragment kon−

strukcji zasilacza autor “czerpał natchnienie”

z artykułu autorstwa red. P. Góreckiego opi−

sującego “Szybki bezpiecznik elektroniczny

DC” w EP 4/95. W układzie ograniczenia prą−

dowego zastosowano popularny i tani

wzmacniacz operacyjny typu LM358. Intere−

sującą cechą tego wzmacniacza jest to, że

może on pracować z napięciami wejścio−

wymi bliskimi ujemnemu napięciu zasila−

nia i odpowiednio wzmocnić napięcie

z rezystora pomiarowego R6. Pierwszy

ze wzmacniaczy (w obudowie mamy dwa

identyczne wzmacniacze operacyjne) − U2A

pracuje w układzie wzmacniacza odwracają−

cego o wzmocnieniu ograniczonym sprzęże−

niem zwrotnym. Tak więc o wartości wzmoc−

nienia decydować będzie rezystor R17. Dru−

gi wzmacniacz wykorzystamy jako kompara−

tor napięcia. Będzie on porównywał napięcie

z wyjścia U2A, które jest wprost proporcjonal−

ne do prądu płynącego przez rezystor pomia−

rowy R6 z napięciem wzorcowym, ustalanym

za pomocą potencjometru P7. Wewnątrz

układu LM723 znajduje się dodatkowy tran−

zystor NPN z kolektorem “fabrycznie” połą−

czonym z bazą tranzystora stopnia wejścio−

wego. Włączenie tego tranzystora spowodu−

je natychmiastowe zatkania tranzystorów wy−

jściowych naszego zasilacza. Tak wiec mamy

już wszystkie potrzebne elementy bloku

ograniczenia prądowego: U2A wzmacnia na−

pięcie pobierane z rezystora pomiarowego,

U2B porównuje je z zadanym napięciem

wzorcowym i steruje tranzystorem wewnątrz

struktury U1. Tylko skąd mamy wziąć to na−

pięcie wzorcowe? Okazuje się, że mamy je

podane jak na talerzu: możemy wykorzystać

wzorcowe napięcie odniesienia z wyjścia VR

(pin 6) układu U1. Tak więc staruszek LM723

jeszcze raz wykazał swoją użyteczność. Na

razie świadomie pomijamy sprawę doboru

wartości rezystorów w obu omówionych blo−

kach, ponieważ zajmiemy się tym w części

opisu dotyczącej montażu i uruchamiania na−

szego zasilacza.

Kolejnym blokiem wymagającym choćby

krótkiej wzmianki jest zasilacz pomocniczy.

Jest to trywialna konstrukcja zasilacza je−

dnonapięciowego, wykorzystująca popularny

i tani stabilizator typu 7805. Zasilacz pomoc−

niczy dostarcza dokładnie stabilizowanego

napięcia o wartości 5V. Niezależnie od pod−

stawowej funkcji, jaką jest zasilanie dwóch

mierników cyfrowych, możemy go także wy−

korzystać do zasilania testowanych urzą−

dzeń. Zależnie od typu zastosowanego trans−

formatora TR1 może on dostarczyć prądu

o natężeniu do 1A.

Zbigniew Raabe

c.d. w EdW 3/96

ELEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 2/96

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: