Symulakry.doc

Precesja symulakrów

Symulakrum – jest to kopia bez oryginału, znak bez odniesienia, mapa bez terytorium, to co znaczone, kopiowane, odtwarzane – znika,

Wg Baudrillarda znak się emancypuje – staje się wolnym, uwalnia się od swego odniesienia, pryska wcześniej więź pomiędzy nimi.

Wolny znak może całkowicie oddać się grze z innymi znakami, nic go już nie wiąże ze światem,

Symulacja jawi się autorowi jako proces tworzenia, generowania rzeczywistości, która pozbawiona jest oparcia w realności,

Proces kreowania obrazu zastępuje rejestrację, odwzorowanie, czy kopiowanie istniejących realnie obiektów rzeczywistości.

Proces symulacji został na trwałe wpisany w różnicę między mediami analogowymi a cyfrowymi, czyli w rozwój technologii rzeczywistości,

Fazy obrazu:

1)     jest odbiciem głębszej rzeczywistości:
- celem pierwszego porządku – imitacji – było możliwie wierne odwzorowanie rzeczywistości zewnętrznej wobec obrazu. Porządek ten tworzą tzw. symulakry naturalne, zwane również naturalistycznymi. Obraz występował w funkcji odpowiednika świata, wobec którego pełnił rolę wtórną,

2)     przesłania i wynaturza głębszą rzeczywistość:
- standaryzacja, homogenizacja, masowa produkcja podważyły rolę autora/artysty jednego, niepowtarzalnego w swym wyrazie dzieła. Kopia zastąpiła oryginał, autentyczność i oryginalność zostały wyparte przez prawa ekonomii i estetykę seryjności. Zadaniem fotoreportera i operatora kamery jest pokazanie rzeczywistości z określonego punktu widzenia, przez pryzmat ustalonych wcześniej konwencji obrazowania. W epoce przemysłowej dominowały symulakry produktywne

3)     przesłania brak głębszej rzeczywistości:
- mechaniczna reprodukcja symbolizowana przez kamerę zostaje zastąpiona pracą systemów cybernetycznych symbolizowanych przez komputer. Na tym etapie liczy się kreowanie obrazów symulujących rzeczywistość, królują w niej tzw. symulakry symulacji,

4)     nie ma związku z jakąkolwiek rzeczywistością, jest swoim własnym simulacrum
- najwyższym stadium symulacji jest stadium wirtualnej rzeczywistości. Obrazy świata wygenerowane są za pomocą technik mechanicznej reprodukcji (np. fotografii analogowej) zostają zastąpione przez światoobrazy, produkty technik cyfrowych. Idea przedstawienia charakterystyczna choćby dla mediów analogowych ulega przesileniu w kontekście idei symulacji i mediów cyfrowych , wraz z tymi ostatnimi przychodzi wręcz epoka symulacji, która negując wszelką referencyjność prowadzi do emancypacji znaków.
 

Hiperrealność i śmierć rzeczywistości obiektywnej

- obrazy medialne silnie wpływają na kreację rzeczywistości obiektywnej, która przekształca się by dopasować się do medialnych wyobrażeń na temat jej samej. Zjawisko to powoduje powstanie rzeczywistości hiperrealnej,

- rzeczywistość to: to czemu można dać równoważną reprodukcję,

- hiperrealność powstaje z ciągłego zastąpienia rzeczywistości przez jej znaki, które niwelują granicę między prawdą, a fałszem oraz między światem ,,rzeczywistości’’ a fikcją,

- kryzys referencji znakowości i zasady prowadzi do powstania rzeczywistości integralnej,

- rzeczywistość integralna pozbawiona jest swojego mitu, żywotności. Po prostu jest taką, jaką ją widzimy. Rzeczywistość ta pozbawiona jest dystansu – jest jak lśniąca truskawka oblana bitą śmietaną w reklamówce, rozwarte kobiece ciało nasycone barwami pornograficznego magazynu, idealnie oświetlona męska sylwetka w folderze kulturystycznym – to świat mający jedynie fizjonomię, która nie odsyła do innych znaczeń, nie opowiada o niczym innym poza sobą; jest nagrodą sam dla siebie i przekleństwem, którego nie sposób odczynić,

- urealnianie obrazu prowadzi do odrealnienia rzeczywistości,

- realna rzeczywistość istnieje w formie medialnych interpretacji, które kształtują zbiorową reprezentację rzeczywistości jej użytkowników,

- rzeczywistość telewizyjna staje się wzorcotwórcza dla realnej, która prezentując atrybuty telewizyjnej przeradza się w jej kontynuację,

- dochodzi do nakładania struktur telewizji na świat społeczny,

- społeczeństwo stylizuje się na obrazie telewizyjnej rzeczywistości, a telewizja inwigiluje rzeczywistość na potrzeby własnej produkcji,

- realisty TV jako nowa forma autentycznej fikcji wyprodukowanej na potrzeby telewizyjnego spektaklu,

Ameryka i Disneyland jako symulacja trzeciego rzędu

- Disneyland istnieje po to, by zataić fakt, że ,,rzeczywisty’’ kraj, cała ,,rzeczywista’’ Ameryka jest Disneylandem,

- Disneyland przedstawia się jako przestrzeń wyobrażoną by przekonać nas, że reszta jest rzeczywista,

- urealnienie świata związane z wskrzeszaniem zasady rzeczywistości polega na tworzeniu symulakrów w obrębie symulakrów, a zatem swoistej gettoizacji symulacji jako zasady konstytuującej całkowicie nową rzeczywistość,

- przestrzeń prywatna i publiczna przesycone są maszynami inwigilacji (monitoring, webcamy, itp.) – różne przejawy naszego zachowania ulegają rejestracji i podglądowi,

- ludzie odgrywają różne role społeczne przed sobą i innymi ludźmi,

- przestaliśmy być sobą, by kreować się na potrzeby różnych sytuacji społecznych, człowiek który tych warunków nie posiądzie jest nieprzystosowany do warunków życia ponowoczesnego,

Media i epoka symulacji

- media funkcjonują w postaci homeostatycznej (utrzymującej równowagę) maszyny znakotwórczej, która w miejsce rzeczywistości nieustannie produkuje znaki,

- telewizja to medium unicestwiające pamięć i historię oraz kod genetyczny sterujący mutacją rzeczywistości i jej przemianą w hiperrzeczywistość,

- przekazy medialne odnoszą się do innych przekazów medialnych, a powstające w ten sposób relacje intertekstualne skutecznie kamuflują brak jakichkolwiek odniesień do rzeczywistości,

- żyjemy w świecie, w którym istnienie większej ilości informacji nie prowadzi do powstawania większej ilości sensu,

- informacja jest wewnątrz pusta, a jej przekazywanie służy tylko podtrzymaniu kontaktu z odbiorcami,

- w epoce symulacji stopniowo dochodzi do zespolenia się środka przekazu z rzeczywistością, do całkowitego pozbycia się granic pomiędzy mediami a tzw. światem obiektywnym.