BUDOWNICTWO SZKIELETOWE Zasady i wymagania.pdf

Budownictwo Szkieletowe

I Budownictwo Szkieletowe podstawowe Zasady

II Wymagania techniczno-montażowe dla

lekkiego, drewnianego budownictwa

szkieletowego

Budownictwo Szkieletowe podstawowe Zasady

1. Stosuj drewno suszone i czterostronnie strugane

Właściwie przygotowane drewno to gwarancja trwałości domu drewnianego

Do budowy szkieletu należy stosować drewno sosnowe, klasy K27. Tarcica musi być suszona

komorowo i czterostronnie strugana. Drewno nie może mieć określonych normowo wad, na

przykład chorych sęków lub pęknięć, bowiem zmniejszają one jego wytrzymałość.

W drewnie suszonym komorowo nie ma żadnych zarodników pleśni i grzybów. W czasie suszenia

zabijane są także larwy owadów oraz całkowicie zatrzymany jest proces sinienie drewna.

Wilgotność tarcicy z drewna sosnowego, z której można budować dom, powinna wynosić:

. nie więcej niż 18% - jeśli elementy będą obudowane,

. nie więcej niż 23% - jeśli elementy będą na otwartym powietrzu.

Drewno przywiezione na budowę nie powinno mieć wilgotności większej niż 18-19%. W trakcie

budowy - trwającej przeważnie kilkanaście tygodni - drewno wysycha do wilgotności około 16%, co

zapewnia maksymalną wytrzymałość i niezmienność wymiarów elementów.

Drewno konstrukcyjne strugane jest bardziej odporne na działanie ognia niż niestrugane: płomienie

ognia ślizgają się po jego gładkiej powierzchni. Drewno strugane jest również rzadziej atakowane

przez owady, którym trudniej dostać się do środka elementu przez gładką powierzchnię.

Podczas budowy szkieletowego domu drewnianego zarówno inwestor, jak i osoby nadzorujące

budowę, powinni zwrócić szczególną uwagę na jakość materiału stosowanego przez wykonawcę na

konstrukcję drewnianą budynku. Stosowanie innego drewna niż wymaga tego technologia, a więc o

wilgotności powyżej 18-19%, niesuszonego komorowo i niestruganego, świadczy zwykle o

niesolidności firmy wykonawczej, a takiej lepiej nie powierzać budowy domu.

2. Opieraj się na modułach

Konstrukcja oparta na modułach pozwala oszczędzać na materiałach i robociźnie

Budownictwo szkieletowe oparte jest na modułach, które określają rozstaw słupków, belek

stropowych i krokwi. Główne moduły konstrukcji budynku to 40 i 60 cm. W większości

przypadkach, moduł 40 cm stosuje się dla osiowego rozstawu słupków w budynkach piętrowych

oraz belek stropowych, przy czym przyjęty moduł dla belek stropowych wynikać musi z wielkości

przyjętych obciążeń, rozpiętości stropu i wysokości belek. Przy dużych rozpiętościach może wynosić

nawet 30 cm. 60 cm moduł stosowany może być dla rozstawu słupków ścian budynków

parterowych i krokwi.

Standardowym modułem dla płytowych materiałów poszyciowych jest 120 cm dla szerokości, tj. 2-

3 krotny moduł konstrukcji i 240 cm - dla długości, tj. 4-6 krotny moduł konstrukcji. Płyty o takich

modułach pozwalają na szybki montaż materiałów płytowych, które pokrywają trzy lub sześć (dla

40 cm), bądź dwa lub cztery (dla 60 cm) moduły konstrukcji budynku. Stosowanie płyt o

wymiarach 120 x 240 cm ogranicza odpady płyt, a tym samym wpływa na oszczędności materiału i

robocizny.

Podobne zasady montażu, opartego na modułach, obowiązują dla płyt gipsowych. Dlatego należy

stosować płyty o szerokości 120 cm i wysokości pomieszczenia.

3. Izoluj podłogę

Unikniesz skrzypienia podłogi izolując płyty poszycia podłogi od belek stropowych

Każdy strop, po którym się chodzi, mniej lub bardziej się odkształca. W stropie o konstrukcji

drewnianej uginać się może i podłoga (czyli płyty poszycia stropu), i belki stropowe. Jeśli strop jest

bardzo sztywny, ugięcia są niezauważalne, jeśli jednak jest inaczej - poszczególne jego elementy

wyraźnie się uginają. Odkształcające się elementy ocierają się o siebie i to właśnie słyszymy jako

skrzypienie podłogi. Przyczyną może być zły projekt lub niewłaściwe wykonanie konstrukcji stropu,

niepoprawny montaż płyt podłogowych, zastosowanie nieodpowiednich materiałów, a także

przeciążenie stropu podczas budowy domu.

By uniknąć skrzypienia podłogi należy:

• nie montować stropu z belek zwichrowanych, a belki z niewielkimi wykrzywieniami układać

wygięciem do góry;

• przekroje belek dobierać na podstawie obliczeń statycznych lub tabel do projektowania;

• zwracać uwagę, by - w trakcie budowy - obciążenia stropów nawet na krótko nie były większe

od normowych dla budownictwa mieszkaniowego, czyli od tych, na jakie stropy zostały

zaprojektowane;

• przy rozpiętościach belek stropowych powyżej 3,60 m (nadmierna sprężystość) stosować

przewiązki pełne - z odcinków belek stropu lub ażurowe - z listew drewnianych lub

taśmmetalowych;

• stosować gwoździe odpowiedniego rodzaju i wielkości, w liczbie i rozstawie zgodnymi z

projektem. Do montażu płyt poszycia do belek stropowych powinno się używać gwoździ

karbowanych lub skręcanych;

nie dopuszczać do przeciążenia stropu;

• między płytami poszycia zostawić szczelinę szerokości około 3 mm, aby przy nierównomiernym

obciążeniu płyty nie ocierały się o siebie krawędziami;

• na poszycie stosować płyty z krawędziami wyprofilowanymi we wpusty i wypusty. Innym

rozwiązaniem jest smarowanie krawędzi płyt masą uszczelniającą, uniemożliwiającą ich

bezpośredni styk. Płyty można też połączyć podbitką lub klipsami metalowymi;

• płytę poszycia stropu odizolować od górnych krawędzi belek stropowych za pomocą podkładek z

kleju, filcu lub taśmy gumowej.

W krajach Ameryki Północnej jako izolację rozdzielającą belki od płyt poszycia stosuje się specjalny

klej syntetyczny o nazwie Liquid Nails, który:

• eliminuje bezpośredni kontakt płyty z belką,

• usztywnia dodatkowo konstrukcję budynku,

• ogranicza wychodzenie gwoździ z płyty poszycia,

• zmniejsza liczbę gwoździ, niezbędnych do właściwego połączenia płyt z belkami stropowymi.

W Polsce zamiast Liquid Nails stosuje się najczęściej gęsty klej stolarski Wikol lub podkładki

filcowe. W Skandynawii stosuje się gumowe podkładki dystansowe.

4. Buduj oszczędnie

Budując oszczędnie ograniczasz wydatki

Optymalnie zaprojektowana konstrukcja to taka, w której w możliwie największym, ale jeszcze

bezpiecznym stopniu wykorzystano wytrzymałość materiału.

Stosowanie przewiązek należy ograniczyć do miejsc, które naprawdę tego wymagają.

Przewiązki w ścianach. Na przewiązki montowane w ścianach powinno się stosować odpadowe

odcinki elementów konstrukcji. Należy je mocować:

• w miejscach montażu szafek kuchennych i armatury łazienkowej,

• po obu stronach otworów drzwiowych - w celu usztywnienia znajdujących się tam słupów i

zapewnienia sztywności ościeżnicy drzwiowej,

• w miejscach łączenia ścian zewnętrznych ze ścianami wewnętrznymi,

• w miejscach montażu puszek elektrycznych,

• w ścianach zewnętrznych o słupach wysokości ponad 3 m, przy czym nie jest to podyktowane

względami konstrukcyjnymi, lecz bezpieczeństwem pożarowym,

• wzdłuż policzków klatki schodowej - podobnie jak poprzednie pełnią funkcję zastawek

ogniowych.

Przewiązki w stropach. Można je wykonać: z desek szerokości równej pełnej lub niepełnej

wysokości belki stropowej, ze skrzyżowanych łat drewnianych bądź profili stalowych - takie

przewiązki nazywane są krzyżulcowymi. Przewiązki w stropach powinno się stosować:

• w połowie rozpiętości stropu, jeśli jest ona większa niż 3,60 m. Przewiązki zapobiegają

skręcaniu się belek stropowych i zmniejszają ich ugięcie,

• w miejscach łączenia ścian działowych ze stropem, gdy ściana montowana jest równolegle do

belek stropowych,

• w miejscu ścianki działowej, na stropie, równoległej do belek stropowych. Zastosowane w takim

miejscu przewiązki zapobiegają ugięciu się płyty poszycia stropu i przenoszą obciążenia na

sąsiednie belki,

• między belkami stropowymi pod i nad wewnętrznymi ścianami nośnymi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: