Rehabilitacja.pdf

Rehabilitacja

Data publikacji: 02-14-2011 @ 1:21 pm

Wielki Brat ma dla nas niezmierzoną w swej łaskawości propozycję, a jak nie będziemy

za bardzo w sprawie jego oferty rezonować, to dodadzą każdemu Polakowi jeszcze po

szklance wódki i kiszonym ogórku.

W zeszły czwartek Jego Wysokobłagorodije gospodin ambasador Federacji Rosyjskiej w Warszawie

Aleksandr Aleksiejew powiedział, że Rosja się zastanowi, czy nie dałoby się zrehabilitować oficerów

polskich rozstrzelanych przez NKWD wiosną 1940 roku. Znaczy, Rosja jest prawie gotowa

przekazać swemu młodszemu bratu znak przymierza, pokoju i przyjaźni, bo być może ewentualnie

uzna po 70 latach, że jednak wymordowała tych Polaków niesłusznie. Uniżenie podejmując Jego

Wysokobłagorodije gospodina ambasadora pod kolana w podzięce za wspaniałomyślność jego

wielkiej Ojczyzny, pragnę jednak zauważyć, że rehabilitacja jako koncept prawny dotyczy wyłącznie

osób niesłusznie skazanych. Polskich jeńcow wymordowano natomiast w trybie administracyjnym,

na podstawie decyzji politycznej Politbiura kompartii ZSRR. Bez żadnych burżujskich wydumek,

takich jak przedstawianie zarzutów, przewód sądowy, deliberacje oskarżenia i obrony, lub formalne

skazanie na karę śmierci na jakiejś konkretnej podstawie prawnej.

Towarzysz Ławrentij Pawłowicz Beria, ludowy komisarz spraw wewnętrznych, wyznaczył wprawdzie

trzech oficerów, towarzyszy Mierkułowa, Kobułowa i Basztakowa do dokonania przeglądu akt 25700

Polaków przebywających w sowieckich więzieniach i obozach, ale nie w celu orzekania o winie, bo

tej w oczywisty sposób nie było, tylko po to, by nikt z nich nie uniknął przeznaczonego mu losu.

Dyrektywa jest tak jasna, że trudno bardziej: “rozpatrzenie spraw przeprowadzić bez wzywania

zatrzymanych i bez przedstawienia zarzutów, decyzji o zakończeniu śledztwa i aktu oskarżenia” .

W związku z czym, Jego Wysokobłagorodije gospodin ambasador Federacji Rosyjskiej w Warszawie

może przysłowiowo wsadzić sobie w buty, naturalnie z cholewami, rehabilitację zdefiniowaną przez

jego Ojczyznę jako niechętne i z ociąganiem wyrzeczenie się stanowiska twardo utrzymywanego

przez 70 lat – że polskie ofiary Katynia i innych miejsc kaźni na nieludzkiej ziemi Sowietów dostały

to, co im się słusznie według ówczesnie obowiązującego sowieckiego dura lex sed lex należało.

Na nic nam niechętne wykrztuszenie przez zaciśnięte zęby Rosjan, że z powodu

niewytłumaczalnego i nieznanego nauce radzieckiej fenomenu natury, tajemniczego jak wszystkie

przyczyny katastrof żywiołowych, w 1940 roku wydarzyła się samoczynnie i samorzutnie bolszaja

oszybka , za którą wszakże ani b. ZSRR, ani jego spadkobierca prawny, Federacja Rosyjska, ani

żadna inna osoba fizyczna lub prawna, nie odpowiada i nigdy nie odpowiadała.

O ile Jego Wysokobłagorodije gospodin ambasador Federacji Rosyjskiej poczuwa się do poprawy

ogólnej atmosfery stosunków polsko-rosyjskich, w co osobiście wątpię, mając na uwadze

całokształt tych stosunków od 1940 r. do chwili obecnej, to niezłym początkiem byłoby uznanie

zbrodni katyńskiej za akt umyślnego ludobójstwa, popełniony przez członków Politbiura CK WKP(b)

podpisanych pod, nad lub w poprzek decyzji z 5 marca 1940 roku, czyli tow. tow. Stalina,

Woroszyłowa, Mołotowa, Mikojana, Kaganowicza i Kalinina.

Oraz natychmiastowe formalne wycofanie przez Federację Rosyjską haniebnego pisma

procesowego skierowanego do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasbourgu, w myśl

którego żadnym orghanom państwa eosyjskiego nic nie wiadomo o tym, co się właściwie stało z

polskimi jeńcami, i skąd się wzięli w płytkich grobach, z ranami postrzałowymi potylicy.

Oczywiście, niezależnie od tych kroków dyplomatycznych i politycznych, Federacja Rosyjska winna

niezwłocznie wypłacić spadkobiercom ofiar stosowne zadośćuczynienie. Nie należy przy tym mylić

zadośćuczynienia z odszkodowaniem. Odszkodowanie, jak sama nazwa wskazuje, to wyrównanie

wyrządzonej rzeczywistej szkody, dającej się wycenić w pieniądzach. Natomiast zadośćuczynienie

to arbitralnie określone wynagrodzenie za wyrządzoną niewymierną ekonomicznie krzywdę lub

naruszenie dóbr osobistych. W tym wypadku, za pogwałcenie prawa do życia.

[1]

Co do właściwej wysokości zadośćuczynienia za

pozbawienie prawa do życia istnieje niedawny

precedens. W 2003 roku, rząd Libii wypłacił

rodzinom łączną sumę 2,16 miliarda dolarów

(2160 milionów dolarów), po 8 milionów dolarów

za każdego zabitego, tytułem zadośćuczynienia

za śmierć ofiar zamachu na samolot linii lotniczej

Pan Am nad Lockerbie w grudniu 1988 roku.

Ekonomicznie rzecz biorąc, Federacja Rosyjska

nie powinna mieć problemów z wypłatą

równoważnego zadośćuczynienia spadkobiercom

polskich ofiar Katynia i innych miejsc miejsc

sowieckiej kaźni. Liczba 25700 ofiar wymieniona

w decyzji Politbiura CK WKP(b) z dn. 5 marca

1940 pomożona przez 8 milionów dolarów daje

205,6 miliarda dolarów (205600 milionów

dolarów). To zaledwie około 54% rynkowej

wartości Gazpromu (ca. 380 mld dol.).

Nie musi być w gotówce. Możemy ewentualnie

przyjąć zamiast gotówki większościowy udział

kontrolny w Gazpromie, w interesie

bezpieczeństwa energetycznego Europy, ale

należy się dobrze zastanowić, bo gazu FR ma coraz mniej, więc może jednak lepiej cash on the

nail , czyli gotówka na (duży) stół, może być okrągły. W pakiecie rozliczenia możemy także

opcjonalnie przyjąć działkę pogrzebową dla gen. Wojciecha Jaruzelskiego pod murem kremlowskim.

A jeśli miałoby się to stać precedensem do domagania się odszkodowań od państwa

rosyjskiego przez spadkobierców milionów innych ofiar ZSRR – tym lepiej.

Stary Wiarus

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: