Michnikowszczyzna.-.Zapis.Choroby.www!OSIOLEK!com.pdf

Rafał A.

Ziemkiewicz

Michnikowszczyzna

ZAPIS CHOROBY

Rip by Sebastian Gawin „sig”

Na murach Lipska legł bitewny pył

A w kraju dźwięczy melodyjka stara

Że ten, kto wczoraj jakobinem był

Jutro zostanie namiestnikiem cara

Jerzy Czech

„Książe Józef Poniatowski”

...pokolenie moich rodziców: u progu III RP zachłysnęli się

dyskursem o wolności i demokracji narzuconym przez

„Gazetę Wyborczą”. Do nich już nic nie dotrze

Oni kochają Michnika.

Roman Graczyk, były publicysta „GW”,

wyrzucony, kiedy na posiedzeniu redakcji

skrytykował linię gazety wobec lustracji.

Wstęp

Nie przepadam za pisaniem wstępów, ale w tej książce nie da się tego uniknąć. Muszę

bowiem od razu lojalnie uprzedzić tych spośród Czytelników, którzy spodziewają się po mnie

zdemaskowania Adama Michnika, jakichś rewelacji o jego potajemnych konszachtach

politycznych, rodzinnych powiązaniach albo niecnych, ukrywanych przed opinią publiczną

intencjach, że ich rozczaruję. Adam Michnik istnieje tu tylko taki, jakim zaprezentował się sam w

swoich artykułach, esejach i przemówieniach. Odwołuję się wyłącznie do jego ogólnie

dostępnych wypowiedzi i do faktów, które są powszechnie znane, choć przez niektórych

wypierane ze świadomości; moją jedyną ambicją jest ułożenie ich na użytek Czytelnika w

logiczny ciąg przyczyn i skutków.

Podobne rozczarowanie czekać też może tych, który czując na Michnika gniew – do czego są

przecież liczne powody, omawiane w tej książce - oczekują mocnych słów, jadowitych

złośliwości i grubych obelg. Są autorzy znacznie ode mnie w tym lepsi i zamiast rywalizować,

odsyłam po prostu zainteresowanych do nich.

Nie jestem dziennikarzem śledczym, odkrywającym to, co osoby publiczne, szczególnie

ludzie władzy, pragną przed opinią publiczną ukryć. Nie jestem też mścicielem, który zamierza

swoim pisaniem odegrać się na redaktorze naczelnym „Gazety Wyborczej" za spustoszenia, jakie

wyrządził.

Jestem publicystą. Stałem się nim po trosze z przypadku, ale po trosze także z wiary, że

zwracając się do moich rodaków słowami, przekonam przynajmniej niektórych z nich do spraw,

w które mocno wierzę. Przede wszystkim do tego, że państwo polskie, które odzyskaliśmy, a za

walkę o które poprzednie pokolenia Polaków płaciły straszliwą cenę, jest wielkim skarbem i

ciąży na nas odpowiedzialność, byśmy go ponownie nie zaprzepaścili, jak to się już w naszej

historii zdarzało. I do tego, że aby Polska była krajem silnym, nowoczesnym i cywilizowanym,

zapewniającym swym obywatelom maksimum dobrobytu i praw, musimy oprzeć ją na

uczciwych zasadach - wolnego rynku, sprawiedliwości oraz osobistej wolności obywateli, ale i

odpowiedzialności, egzekwowanej od nich przez system prawny. Do tego wreszcie, że nie

wygrzebiemy się z cywilizacyjnego upadku i moralnej degrengolady, jeśli nie przywrócimy

znaczenia takim zapomnianym słowom, jak: przyzwoitość, uczciwość, honor czy godność.

Prawość nie jest w życiu narodów luksusem; jest warunkiem ich trwania i rozwoju.

Nie ja jeden wierzyłem, że po upadku komunizmu tej prawości będzie w Polsce przybywać.

Stało się inaczej. Zbudowano Polskę, która, mimo formalnej zmiany ustroju, nigdy nie odcięła się

od bandyckich zasad rządzących gnijącym socjalizmem. Zbrodniarze, kanalie i karierowicze z

komunistycznych sitw i mafii pozostali „właścicielami" III RP, tak jak byli „właścicielami"

peerelu. Draństwo nie przestało popłacać, a uczciwość nie przestała być frajerstwem. Szanujący

się publicysta nie może się z tym godzić. A to znaczy, że nie może nie zmierzyć się z problemem

winy i odpowiedzialności tych, którzy nam taką koślawą Polskę zafundowali. Tych, którzy

chytrze zaplanowali i przeprowadzili ustrojową transformację w taki sposób, aby swoje

przywileje komunistycznej bezpieki i nomenklatury zamienić na przywileje oligarchii pieniądza

w państwie postkomunistycznym, formalnie demokratycznym i wolnorynkowym, w istocie - na

poły feudalnym. I tych, którzy występując z mandatem społecznego poparcia, jako rzecznicy

Polski pokrzywdzonych, podeptanych przez czerwoną dyktaturę - ową nieuczciwą przemianę

„przyklepali". Bo albo okazali się za głupi na równorzędnych dla Jaruzelskiego i Kiszczaka

partnerów w grze, którą tamci z nimi podjęli, albo po prostu zdradzili, uwiedzeni możliwością

dołączenia do kasty uprzywilejowanej.

Uczciwy publicysta nie może więc nie czuć się w obowiązku stanąć do walki z Adamem

Michnikiem, który był jednym z głównych konstruktorów III Rzeczpospolitej i który ochoczo

podjął się roli głównego ideologa postkomunizmu. Czy pchnęło go do tego wyrachowanie, czy

zaślepienie i pycha? Czy odegrał rolę złego demiurga, czy pajaca w rękach znacznie od niego

sprytniejszych gangsterów? Osobiście jestem przekonany, że w obu wypadkach prawidłowa jest

odpowiedź druga, i w dalszych rozdziałach przedstawię Czytelnikowi świadczące o tym dowody

- ale tak czy owak, jego motywacje są sprawą mniej istotną od jego działań.

Adam Michnik interesuje mnie w tej książce (i w ogóle) wyłącznie jako osoba publiczna.

Jako propagandysta, przez wiele lat bez skrupułów używający „Gazety Wyborczej" jako

narzędzia do urabiania opinii publicznej i robienia polskiej inteligencji wody z mózgów, jako

działający w skrytości zaplecza działacz polityczny, żywiący ambicję kreowania i strącania w

niebyt partyjnych liderów. A Michnik jako osoba publiczna interesuje mnie z kolei mniej niż

fenomen, który stał się jego udziałem - fenomen michnikowszczyzny Stąd tytuł tej książki.

Michnikowszczyzna - to nie tylko zespół głoszonych przez Michnika tez i postulowanych

przez niego zachowań. To grono ludzi współtworzących jego propagandową linię w „Wyborczej"

i w innych, poddających się jej wpływowi, mediach. To przede wszystkim liczne grono

adresatów tej propagandy, związanych z Michnikiem emocjonalnie w stopniu nie mniejszym, niż

wykpiwane na salonach moherowe babcie przepojone są podziwem dla księdza Rydzyka. To

rzesza polskich inteligentów i jeszcze liczniejsza - półinteligentów, którzy ulegli graniczącemu z

amokiem uwielbieniu dla redaktora naczelnego „Wyborczej" jako wyroczni etycznej, politycznej

i intelektualnej.

Ci ludzie wydają mi się ciekawsi niż sam Michnik, Jak to możliwe, jak dało się to zrobić, że

powszechna opinia, tyleż bezkrytycznie, co z histeryczną wręcz zajadłością, przyjęła za pewnik,

że człowiek głoszący tezy nader wątpliwe i publicysta zaprzeczający sobie w co drugim zdaniu,

jest wielkością? I to tak niekwestionowaną, iż wszelka próba polemiki czy weryfikacji jego

wielkości sama w sobie kompromituje i wyrzuca poza nawias cywilizowanej debaty publicznej

każdego, kto by się jej podjął?

Zapewniam Państwa, że na mój stosunek do Adama Michnika, Urbana III Rzeczpospolitej

(przyjaźń obu panów jest powszechnie znana, więc nie sądzę, by Michnik odebrał to określenie

jako obelgę, choć w moim przekonaniu jest obelgą - na którą w pełni zasłużył), nie mają wpływu

żadne osobiste uczucia. Ani negatywne, ani pozytywne. Sugestię, jakobym Michnika

nienawidził, czy zgoła miał na jego punkcie obsesję, do której to sugestii sprowadzają się

„polemiki" ze strony jego podwładnych, kwituję wzruszeniem ramionami. Takich sobie po prostu

w „Gazecie" Michnik wychował pomagierów, że nie potrafią niczego, prócz „demaskowania"

niskich intencji i schorzeń umysłowych przeciwnika. Zupełnie też nie działa na mnie często, choć

tylko kuluarowo stosowany przez obrońców Michnika argument litości: zostawcie go już w

spokoju, przecież jest człowiekiem przegranym, wycofał się, jest chory...

Nie bardzo wierzę w to ostatnie, sądzę, że mamy do czynienia raczej z chorobą

dyplomatyczną, potrzebną, aby Michnik bez utraty twarzy mógł zostać przez udziałowców

„Agory" odsunięty od kierowania gazetą. W wieczór poprzedzający ogłoszenie hiobowej wieści

o ciężkim stanie naczelnego „Wyborczej" i jego hospitalizowaniu w szpitalu płucnym, odbywała

się promocja książki Janusza Głowackiego. Ponieważ publikuję w tej samej co on oficynie

wydawniczej, przypadkiem zostałem zaproszony. Adam Michnik robił za główną gwiazdę

imprezy. Brylował, odpalał jednego papierosa od drugiego, co chwila wymieniał trzymany w

ręku kieliszek na pełny, i o ile mogę być pewnym, bo nie obserwowałem zbyt uważnie, ani razu

nie zakasłał.

Ale - być może się mylę. Nie jestem lekarzem. Ewentualna choroba Adama Michnika - osoby

prywatnej, nawet gdyby doprowadziła do najgorszych skutków, nie może chronić przed

rozliczeniem Adama Michnika - osoby publicznej. Przez prawie piętnaście lat Michnik

sprawował rząd dusz nad wielką częścią polskiej inteligencji, przez tych piętnaście lat narobił w

jej umysłach straszliwych spustoszeń, i bez ich wskazania oraz osądu nie będziemy w stanie

zbudować Polski lepszej niż ta, której był ideologiem.

Z tych samych względów nie można zgodzić się z sugestiami, by o Michniku nie pisać, skoro

już owego rządu dusz nie sprawuje, by go oszczędzić jako postać przegraną i wobec rozmiarów

tej przegranej - tragiczną.

Jak mawiają Amerykanie - It's nothing personal, man . To nie jest sprawa osobista. Michnik

nie sprawuje już rządu dusz, trudno powiedzieć, czy jeszcze kieruje bodaj swoją własną gazetą

(w chwili gdy piszę te słowa, od wielu miesięcy wydaje się, że nikt nią w ogóle nie kieruje) - ale

jad, który wsączył w polskie umysły, wciąż je zatruwa. Fałsze, które upowszechniała jego

propaganda, wciąż pokutują w publicznych sporach, a absurdy, które podniósł do roli

aksjomatów, wciąż dla wielu pełnią rolę drogowskazów. Nie wolno milcząco przejść nad nimi do

porządku dziennego i bez wchodzenia w polemikę, bez refleksji głosić rzeczy diametralnie

sprzecznych. Choć polska ociężała umysłowo inteligencja właśnie tak najbardziej lubi - gotowa

równie gorąco przyklaskiwać i temu, co mówi, że czarne, i temu, co dowodzi, że białe, byle owej

sprzeczności nie eksponować, byle było słodko, miło, przyjemnie i bezkonfliktowo.

Tak, Adam Michnik poniósł klęskę. Praktycznie na wszystkich możliwych polach. Po

pierwsze, jako polityczny demiurg - bo partie, którym kibicował, zostały przez Polaków wysłane

na grzybki, a liderzy, których kreował, musieli odejść, nierzadko z wściekłością, że - jak

publicznie pożalił się przy mnie jeden z nich - ludzie na każdym spotkaniu każą mu się

tłumaczyć z bruderszaftów Michnika i w ogóle postrzegają jego partię jako przybudówkę do

„Gazety Wyborczej". Po drugie, jako orędownik wizji postępowej, socjaldemokratycznej

przemiany peerelu w kraj przypominający Francję a nie Irlandię, nie wspominając już o USA -

bo Polska poszła ostatecznie w innym niż jej wskazywał kierunku, a jego propagandowe natarcie

na „endecki ciemnogród", zamiast znieść narodową prawicę z powierzchni ziemi, raczej jej

pomogło.

Poniósł też klęski bardziej dotkliwe. Jako autorytet moralny - bo człowiek postrzegany

powszechnie jako niepokorny, więzień polityczny i odważny dysydent, z własnego wyboru stał

się lokajem. Obrońcą nieuczciwie zdobytych przywilejów, dworskim pochlebcą nowych elit

władzy, ślepym na gangsterskie rodowody swych nowych przyjaciół, za to z pałkarską

gorliwością rozprawiającym się z wyrazicielami powszechnego rozczarowania; z rzecznikami

krzywd tych właśnie ludzi, których dawny bunt przeciw niesprawiedliwości wyniósł go do rangi

kumpla ministrów i prezydentów. Stał się, mówiąc krócej, chodzącym potwierdzeniem gorzkiej

mądrości, iż nie ma bardziej zajadłych reakcjonistów niż byli rewolucjoniści, którym wreszcie

udało się posmakować władzy.

Wreszcie - poniósł klęskę jako intelektualista. I osobiście sądzę, że to może być dla niego

najbardziej bolesne.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: