Leczymy hemoroidy ziołami.

Autor:Dr n. farm. Przemysław Rokicki


 

Hemoroidy to gęsty splot naczyń w błonie śluzowej odbytnicy. Termin ten pochodzi z greki (hemoroides) i oznacza przepływ krwi. Zadaniem tego splotu jest uszczelnianie odbytnicy razem z wewnętrznym i zewnętrznym zwieraczem odbytu. Splot znajduje się ok. 3-4 cm powyżej odbytu w kanale odbytu i normalnie nie można go wyczuć palcem podczas badania.

O występowaniu hemoroidów  medycyna mówi dopiero wówczas, gdy w splocie naczyń dochodzi do zatrzymania krwi i nie może ona swobodnie znaleźć ujścia. Skutkiem tego powstają małe guzkowate wypukłości w błonie śluzowej. Wówczas mówimy o hemoroidach, czyli inaczej guzkach krwawniczych lub żylakach odbytu, jako chorobie będącej objawem zaburzeń ze strony układu krążenia. Jest ona związana z niewydolnością żylną, stanami zapalnymi żył, nadciśnieniem w żyle wrotnej i zaburzeniami krzepliwości.

Typowe objawy choroby hemoroidalnej to:

·         świąd;

·         pieczenie;

·         sączenie, pozostawianie śladów stolca, jasnoczerwone ślady krwi na stolcu i papierze toaletowym lub bieliźnie;

·         a także uczucie niekompletnego wypróżnienia. 

Najczęściej występuje kilka objawów łącznie, które dla pacjenta są bardzo nieprzyjemne i mogą znacznie obniżyć komfort życia osoby dotkniętej tą chorobą. Dolegliwości nasilają się przy znacznym powiększaniu żylaków lub ich wypadnięciu z odbytu. Nieleczone wypadnięcie hemoroidów przechodzi w postać przewleką. Mięśnie są stale napięte, co powoduje wrażenie wilgotności w okolicy odbytu i nieznaczne bóle. W obrębie guzków krwawniczych, które wypadły, może dojść do zakrzepicy, a w wyniku urazu lub po wypróżnieniu pokrywająca je błona śluzowa silnie krwawi.

Czynnikami sprzyjającymi powstawaniu hemoroidów są: 

·         dieta uboga w błonnik;

·         długotrwała praca w pozycji siedzącej lub stojącej;

·         ciężka praca fizyczna wymagająca napinania mięśni;

·         zbyt mało ruchu;

·         częste zaparcia lub biegunki;

·         ciąża i poród;

·         podeszły wiek.

Często pacjenci, ze wstydu i strachu przed badaniami, długo zwlekają z wizytą u lekarza. Tymczasem istnieją leki, także roślinne, które mogą zlikwidować lub przynajmniej złagodzić uporczywe dolegliwości. Niektóre związki naturalne, należące do saponin, flawonoidów, antocyjanów, kumaryn, garbników, śluzów roślinnych oraz terpenów działają przeciwzapalnie poprzez uszczelnianie ścian naczyń włosowatych, hamowanie powstawania substancji odpowiedzialnych za świąd, pieczenie i ból. Poprawiają też krążenie, wzmacniają ściany naczyń włosowatych, wpływają na krzepliwość krwi i ułatwiają oddawanie stolca, co łagodzi objawy.

Nie wiadomo dokładnie, ile osób cierpi na opisane dolegliwości. Przypuszcza się, że co trzecia osoba po 30. roku życia sporadycznie lub często cierpi na hemoroidy. Wiadomo jednak, że znaczna część osób starszych dotknięta jest tą dolegliwością. Przyczyną krwawienia, bólu, świądu w okolicy odbytu nie zawsze muszą być hemoroidy. Skóra wokół ujścia odbytnicy jest bardzo wrażliwa. Łatwo dochodzi tam do podrażnień, skaleczeń lub zapalenia.

W ten sposób może dojść np. do powstania szczeliny odbytu. Pod pojęciem tym rozumiemy głębokie pęknięcie lub owrzodzenie śluzówki odbytnicy, w którym w miarę upływu czasu może dojść do zapalenia. Szczelina może powodować ostry ból oraz często nieznaczne krwawienie. W okolicy odbytu dochodzi często także do powstania egzemy okołoodbytniczej (zapalna choroba skóry w okolicy odbytu) oraz  łagodnych guzkowatych płatków skóry. Przy częstym występowaniu i utrzymywaniu się dolegliwości w okolicy odbytu należy skonsultować się z lekarzem specjalistą. Za tymi objawami mogą kryć się także poważne schorzenia, co jednak zdarza się stosunkowo rzadko. Tylko badanie lekarskie może wykluczyć takie podejrzenie.

Oczar wirginijski, orzech czarnoksięski (Hamamelis virginina) to krzew lub niewielkie drzewo z rodziny oczarowatych. Występuje we wschodnich stanach USA i w Kanadzie. W Polsce uprawiany jest  w parkach i ogrodach do celów ozdobnych ze względu na żółte kwiaty, pojawiające się późną jesienią lub zimą.

Jest rośliną leczniczą. Jako  surowiec zielarski wykorzystywane są: kora i liście. W skład aktywnych związków naturalnych oczaru wchodzą: garbniki (elagotaniny i hamamelitany), flawonoidy, kwas galusowy i elagowy, leukoantocyjanidy oraz saponiny. Surowiec wykorzystywany jest do uszczelnienia naczyń krwionośnych,  zmniejszenia kruchości kapilar, reguluje krążenie podskórne, działa przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie, przeciwkrwotocznie.

Zalecany jest w niewielkich ilościach w:  

·         nieżytach;

·         niewielkich krwawieniach z układu pokarmowego i płuc;

·         w przypadku występowania żylaków;

·         zapaleniu błony śluzowej jelita grubego;

·         biegunce;

·         dyzenterii.

Stosowany jako preparat do użytku zewnętrznego w postaci okładów, maści, żelu, destylatu – przyspiesza gojenie ran, pomaga zlikwidować opuchliznę wywołaną przez stłuczenia, obrzęki, ukąszenia owadów, oparzenia, zapobiega infekcjom oraz likwiduje negatywne skutki wpływu promieni UV.

Stosuje się go w leczeniu: 

·         hemoroidów;

·         w bólach reumatycznych stawów i kręgosłupa;

·         w nadwyrężeniu i bólach mięśni.

Oprócz tego oczar stosuje się w:  

·         miejscowych zapaleniach skóry i błon śluzowych;

·         guzach krwawniczych;

·         czyrakach;

·         dolegliwościach żylakowych;

·         upławach;

·         niektórych egzemach;

·         zmianach grzybiczych skóry;

·         podrażnieniach skóry po depilacji i goleniu;

·         do płukania jamy ustnej;

·         pędzlowania dziąseł. 

Zwalcza bakterie gram dodatnie i gram ujemne. Pobudza ziarninowanie skóry.

Kasztanowiec zwyczajny, kasztanowiec biały, kasztan gorzki (Aesculus hippocastanum L.) - gatunek drzewa z rodziny kasztanowcowatych. Pochodzi z Półwyspu Bałkańskiego, jednak udomowienie sprawiło, że w całej Europie spotyka się sztuczne nasadzenia, w tym także w Polsce. Dorasta do 25 m, ma gęstą, kopulastą lub niemal cylindryczną koronę. Liście są dłoniastozłożone z pięciu do siedmiu wydłużonych, odwrotnie jajowatych listków o długości do 25 cm. Duże pąki wydzielają lepką substancję. Kwiaty mają płatki białe z żółtymi lub czerwonymi plamkami u nasady. Zebrane w gęste, wiechowate, wzniesione kwiatostany o długości do 30 cm. Kasztanowiec kwitnie w maju. Kwitnienie kasztanowców zazwyczaj wiąże się z okresem zdawania matur. Owoce nazywane kasztanami, to kolczaste torebki o średnicy do 6 cm. Owocuje we wrześniu i październiku. Często stosowany jest w nasadzeniach parkowych, alejach oraz na obrzeżach dróg.

Jest rośliną leczniczą. Jako surowiec zielarski wykorzystywane są kwiaty, kora i owoce (tzw. kasztany). W kwiatach występują flawonoidy (rutyna, kwercetyna, izokwercetyna, astragalina), kumaryny, cukry, kwasy wielofenolowe. Kora zawiera flawonoidy, saponiny trójterpenowe (eskulina), garbniki i glikozydy kumarynowe (eskulina). Natomiast w nasionach znajdują się związki kumarynowe, escyna i flawonoidy.

Kasztanowiec stosowany zewnętrznie: 

·         uszczelnia ściany naczyń włosowatych i zwiększa ich przepuszczalność do stanu normalnego dzięki zmniejszeniu kruchości naczyń;

·         usprawnia się przepływ krwi w naczyniach żylnych, co przeciwdziała powstawaniu zakrzepów wewnątrznaczyniowych;

·         działa przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie i łagodnie ściągająco;

·         garbniki zawarte w kasztanowcu wywierają na przewód pokarmowy działanie rozkurczowe, przeciwzapalne i łagodnie zapierające.

Ekstrakty z kasztanowca stosowane są w leczeniu:

·         hemoroidów;

·         dolegliwości w okresie klimakterium;

·         stanów zapalnych wątroby, gruczołu krokowego i miednicy mniejszej;

·         żylaków nóg;

·         żylaków powrózka nasiennego;

·         obrzęków skóry i tkanki podskórnej;

·         obrzęków głośni, płuc, a nawet mózgu;

·         krwiaków;

·         zapalenia ścięgna;

·         zakrzepowego zapalenia żył.

\Zewnętrznie przetwory z kasztanowca podaje się w postaci okładów w leczeniu oparzeń, odmrożeń, ubytków naskórka, zapalenia naczyń włosowatych skóry. Intrakt ze świeżych niedojrzałych owoców leczy zakrzepy i zastoje żylne, nadmierną przepuszczalność naczyń, jest także stosowany w stanach zapalnych i nieżytowych żołądka i jelit. Wyciągi z kory i kwiatów kasztanowca zalecane są w niewydolności krążenia, żylakach (przede wszystkim w żylakach odbytu) i jako środki przeciwzapalne. Medycyna ludowa zaleca stosowanie nalewki z kwiatów do leczenia nieżytów przewodu pokarmowego, a także hemoroidów i żylaków nóg.

W przypadku hemoroidów, żylaków, zakrzepów i zastojów żylnych, rozległych krwiaków, stłuczeń, a także przy biegunce, stanach skurczowych i nieżytach jelit i żołądka zażywa się odwar z kory, lub kwiatów. Zawarte w niedojrzałych owocach (Semen Hippocastani) glikozydy służą do produkcji środków pobudzających krążenie krwi, oraz wzmacniają ściany naczyń krwionośnych. Zapobiegają również skurczom i stanom zapalnym. Stosuje się je również do produkcji środków wykrztuśnych. Owoce cenione są wśród radiestetów za swoje „właściwości magiczne”. Położone pod łóżkiem bądź biurkiem wpływać mają na polepszenie samopoczucia i przyrost sił witalnych, zmniejszać natomiast szkodliwe oddziaływania tzw. żył wodnych. 

Kozieradka pospolita, kozieradka lekarska, boża trawka, greckie siano, kończyna grecka (Trigonella foenum-graecum L.) - roślina zielna z rodziny bobowatych (Fabaceae Giseke). Dziko rośnie w rejonie sięgającym od wschodnich wybrzeży Morza Śródziemnego aż po Chiny, natomiast jej uprawy znajdują się niemal na całym świecie. Jednoroczna roślina o mocnym palowym korzeniu. Łodyga wyprostowana, słabo rozgałęziona, w górnej części delikatnie owłosiona. Liście są trzylistkowe, odwrotnie jajowate, z wierzchu zielone, spodem sinozielonkawe. Kwiaty są siedzące lub na szypułkach, osadzone po jeden lub dwa w kątach liści. Kielich jest rurkowaty, pięciowrębny. Korona jest motylkowata, żółtawa zawierająca dziesięć pręcików (jeden wolny i dziewięć zrośniętych). Słupek jest jeden. Owoc to wygięty strąk zakończony 2 - 3 cm dzióbkiem, zawierającym ok. 15. romboidalnych nasion koloru beżowego.

Kozieradka jest rośliną lecznicza. Jej nasiona są jednymi z najbardziej bogatych w śluzy (ich zawartość przekracza nawet 30%), tłuszcze, śladowe ilości olejków eterycznych, saponiny, flawonoidy, cholinę, lecytynę oraz witaminy PP, F, D. Surowiec zielarski stanowią nasiona - Trigonellae semen syn. Foenugraeci semen .

W celach leczniczych stosuje się m.in. w: 

·         stanach wychudzenia i osłabienia dla pobudzenia apetytu i przyspieszenia przemiany materii;

·         do okładów w celu zmiękczenia ropnych zapaleń skóry;

·         przy czyrakach itp.

Oprócz tego ma ona właściwości przeciwzapalne, żółciopędne, rozkurczowe, poprawiające samopoczucie, żółciotwórcze, pobudzające wydzielanie soku trzustkowego, żołądkowego i jelitowego, wzmacniające, usprawniające wchłanianie pokarmów, regulujące wypróżnienia, pobudzające regenerację wszystkich tkanek, mlekopędne, moczopędne, przeciwalergiczne, anaboliczne.

W leczeniu hemoroidów preparaty z nasion kozieradki stosuje się wewnętrznie w celu: 

·         rozluźnienia mas kałowych;

·         a niekiedy zewnętrznie do łagodzenia stanów zapalnych.

Nasiona są używane jako przyprawa zwana kozieradką (m.in. do przygotowania zalew do marynat, proszku curry i różnego rodzaju past kremowych, spotyka się ją głównie w kuchni hinduskiej oraz w tajlandzkiej). Młode liście (mające smak fasolki szparagowej) oraz kiełki są jadane jako warzywa a suszone używane do wzbogacania smaku gotowych dań (suszone liście mają gorzki smak i chrakterystyczny silny zapach). Łacińska nazwa foenum-graecum oznacza "greckie siano". Efektem ubocznym spożywania nawet małych ilości tej rośliny jest zapach curry lub syropu klonowego w moczu i pocie osoby spożywającej kozieradkę. Roślina ta jest też często używana do produkcji syropów jako wzmacniacz smaku.

Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/Kozieradka_pospolita"

Krwawnik pospolity, tysiąclist (podlaskie), złocień krwawnik (lubelskie), żeniszek krwawnik (świętokrzyskie) (Achillea millefolium L.) – gatunek byliny lub krzewinki z rodziny astrowaych. Pospolity w Eurazji, Ameryce Północnej i Australii. Osiąga wysokość 50–80 cm. Czasem tworzy niewielkie kępy. Cała roślina jest miękko, wełnisto owłosiona. Łodyga jest prosta, słabo rozgałęziona, o silnym zapachu. Liście są ciemnozielone, w zarysie wąskolancetowate, podwójnie lub potrójnie pierzaste. Wiosną przy ziemi tworzą gęste rozetki, na łodygach rozmieszczone są rzadko. Liście odziomkowe są ogonkowe i szerokie na 2–4 cm, liście łodygowe są siedzące i o połowę węższe. Kwiaty to płaskie kwiatostany, utworzone z koszyczków zebranych w baldachogrono, o pięciu żeńskich kwiatach brzeżnych i środkowych obupłciowych.

Pojedynczy koszyczek jest średnicy ok. 5 mm. Kolor naturalny kwiatów to biały lub różowy z żółtawym środkiem. Kwitnie od lipca do października (czasem, gdy utrzymują się temperatury dodatnie - także dłużej). Kwiaty przedprątne zapylane są przez muchówki. Owoc to spłaszczona niełupka, srebrzystoszara, wąsko oskrzydlona. Kłącze jest pełzające o żółtawym kolorze. Wydaje liczne, przyziemne rozety liści, z których wyrastają łodygi kwiatostanowe. Rośnie przeważnie na obszarach o klimacie suboceanicznym i umiarkowanie kontynentalnym. Łatwo dostosowuje się do różnych warunków, ale preferuje gleby średnio próchniczne.

Jest rośliną leczniczą. Surowcem zielarskim są: kwiaty (Millefolii Flos) i ziele (Millefolii herba). Ziele ma przyjemny, aromatyczny zapach i gorzki smak. Olejek eteryczny (Millefolii oleum) zawiera związki azulenowe, ponadto roślina zawiera cholinę, flawonoidy, garbniki, kwas mrówkowy, octowy, izowalerianowy, gorzki glikozyd achilleinę oraz sole mineralne. Wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwkrwotoczne, bakteriostatyczne i nieznaczne przeciwskurczowe. Ziele pobudza również czynności wydzielnicze przewodu pokarmowego, wzmaga wydzielanie soków trawiennych i żółci. Dawniej sporządzano napar na krwotoki wewnętrzne.

Dziś ziele krwawnika stosuje się wewnętrznie głównie w: 

·         zaburzeniach żołądkowo-jelitowych objawiających się brakiem apetytu, wzdęciami, kurczami jelit, niestrawnością;

·         oraz ze względu na działanie przeciwzapalne, w chorobie wrzodowej;

·         krwawnik można też stosować zewnętrznie w celu łagodzenia stanów zapalnych skóry i błon śluzowych oraz w celu przyspieszenia gojenia ran.

Odwar z kory lub z kwiatów kasztanowca

Składniki:

Suszona kora lub kwiaty kasztanowca     60,0
Woda                                                             800,0

Susz zalewamy wodą, a następnie gotujemy pod przykryciem przez około 5 minut. Potem przecedzamy i pijemy w ciągu dnia w dawkach podzielonych. Tego samego odwaru możemy używać zewnętrznie do nasiadówek w hemoroidach.

Odwar z liści lub kory oczaru wirginijskiego

Składniki:

Pocięte liście lub rozdrobniona kora oczaru    60, 0
Woda                                                                      940,0

Korę lub liście zalewamy gorącą wodą. Następnie podgrzewamy 15 min., nie dopuszczając do wrzenia. Po ogrzaniu całość studzimy i przecedzamy. Gotowy odwar należy stosować trzy razy dziennie do płukania odbytu.

Macerat z nasion kozieradki

Składniki:

Nasiona kozieradki     15,0
Woda   ...