Caroline Janice Cherryh
Przybysz
Księga 1
Rozdział 1
Głęboka czerń badana wyłącznie przez roboty. Zawieszona w niej masa stanowiła drugi kamień milowy na trasie podróży z Ziemi ku obiecującemu sznurowi gwiazd. Dla pierwszego statku załogowego, który wszedł w strefę jej oddziaływania, punkt masy był miejscem samotnym, pozbawionym elektromagnetycznej sieczki wypełniającej ludzką przestrzeń, zawodowych plotek i gadaniny, poleceń wydawanych statkom i załogom przez kontrolę lotów, szybkich, sporadycznych sygnałów przebiegających między maszynami. Tutaj czujniki muskało jedynie promieniowanie masy, sygnały odległych gwiazd i szmer tła samego istnienia.
Tutaj ludzie musieli pamiętać, że wszechświat jest o wiele rozleglejszy
niż ich własny gwiezdny grajdołek - że w szerokim wszechświecie cisza
znaczy więcej niż najgłośniejszy krzyk życia. Ludzie badali ów wszechświat
i naruszali jego spokój, budowali w nim stacje i wiedli na nich życie,
stanowiąc biologiczne zanieczyszczenie nieskończoności - zanieczyszczenie
lokalne i tymczasowe.
Nie byli jednak jedynymi mieszkańcami wszechświata w to nie mogli już
dłużej wątpić. Gdzie zatem sondy wskazywały możliwość istnienia życia,
gdzie gwiazdy wyglądały na przyjazne istotom żywym, ludzie zapuszczali się
z pewną ostrożnością, nadstawiali mechanicznych uszu i nasłuchiwali w
ciemności - tak jak od stu godzin pilnie nasłuchiwał "Feniks",
przemierzając przestrzeń rzeczywistą.
Na żadnym z zakresów nie było nic słychać, a kapitanowie statku i jego
załoga byli z tego zadowoleni. "Feniks" nie chciał natknąć się na istoty,
które by mogły zgłaszać wcześniejsze roszczenia do obiektów swych
pragnień, stanowiących pomost do nowego, zasobnego terytorium, a
szczególnie do gwiazdy typu G5, oznaczonej w książkach kodów Departamentu
Obrony symbolem T 230, na mapach numerem 89020, a w planach umieszczonych
w bazach danych "Feniksa" określonej jako cel misji.
Dotrzeć do gwiazdy, wysłać ciężki sprzęt... i stworzyć stację, która
będzie przyjmowała kupców, rozszerzając obecność człowieka na nowy i
zyskowny obszar przestrzeni.
Tak więc "Feniks" miał na pokładzie podstawowe elementy konstrukcyjne,
glony i kultury do zbiorników podtrzymujących życie na stacji, projekty i
plany obwodów, wykresy, procesy i programy, dane i szczegóły, a wraz z
nimi pilotów-górników, mechaników, budowniczych, programistów i obsługę
techniczną. Głównym wynagrodzeniem całego tego personelu miały być
pierwsze udziały w wybudowanej na tym obszarze przestrzeni pierwszej
stacji handlowej - najnowszym, bardzo śmiałym kolonizatorskim
przedsięwzięciu Ziemi, za którym stało całe doświadczenie poprzednich
sukcesów.
Optyka podpowiedziała Matce Ziemi, gdzie znajdują się zasobne gwiazdy.
Roboty przetarły szlak bez narażania ludzi na ryzyko. Przetarły go i
wróciły z danymi nawigacyjnymi oraz wynikami bezpośredniej obserwacji: T
230 był układem tak bogatym, że "Feniks" wziął maksymalny ładunek, pędząc
z szybkością, jaką odważał się rozwinąć statek nie spodziewający się
żadnych przeszkód i mający pewność, że będzie mógł uzupełnić paliwo u celu
podróży. Rozgarniał otaczający go gaz i pył, tworząc krótkie, jasne
turbulencje, a jego załoga kontynuowała stugodzinny cykl konserwacji,
regulacji wskaźników i kontroli nawigacji. Podczas ostatniej wachty przed
ponownym wejściem w nadprzestrzeń kapitanowie wypili wspólnie kawę,
przyjęli ogólne sprawozdania oraz plan dalszej podróży sporządzony przez
nawigatora McDonougha.
W wyniku tej dyskusji, na krawędzi ekranu pilota pojawiła się mrugająca
zielona kropka, a sam pilot niejasno czuł, że wszystko toczy się zgodnie z
planem i statek funkcjonuje bez zastrzeżeń. Taylor znajdował się w pozycji
Włączony, co oznaczało, że otrzymuje dane z prędkością wymagającą obróbki
komputerowej. Miał zablokowane skłonności do dygresyjnego przetwarzania
informacji i odrywania się od ich strumienia - skłonności właściwe nie
wspomaganemu umysłowi ludzkiemu - natomiast uszy dostrojono mu do sygnałów
komputerowych, a oczy i postrzeganie dostosowano chemicznie do
przefiltrowanej przez komputer prędkości statku.
Zanim Taylor odpłynie, zielona kropka musi znaleźć się na swoim
miejscu. Kropka pojawiła się, a to, co robili z nią inni ludzie, Taylora
nie obchodziło ani nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Kiedy popędził mu
na spotkanie punkt wyjścia i na jego oczach zawinął się czas, sięgnął
pewnie przed siebie poprzez przestrzeń ku T 230.
Był świetnym pilotem. Znajdujące się w jego krwi specyfiki ściśle
ukierunkowały jego koncentrację i sprawiały, że dane błyskające mu przed
oczyma i wwiercające się w uszy postrzegał w sposób bardzo oderwany. Gdyby
komputer podał mu odpowiednie namiary, skierowałby "Feniksa" w środek
piekła. Patrzył jednak na T 230.
Z tego powodu był jedyną przytomną osobą na pokładzie, kiedy statek
leciał dalej, a czas był zawinięty.
Wciąż był zawinięty.
Serce zaczęło mu walić w czasie rzeczywistym, a oczy nie opuszczały
ekranów, na których czerwono błyskały linie, a potem kropki, kiedy linie
te stały się hipotetyczne, a w końcu na czarnym ekranie zapłonęły
czerwienią litery BŁˇD PUNKTU, niczym nieodwołalny wyrok Boga.
Serce biło coraz szybciej. Taylor sięgnął do przycisku przerywającego
procedurę i poczuł pod palcami klapkę zabezpieczającą. Nic już nie
widział. Wszystko było jednym BŁĘDEM PUNKTU. Ledwo wyczuwał klapkę, a
kiedy ją uniósł, nie pamiętając już, po co, czas wciąż się zawijał. W
przeciwieństwie do komputera nie miał celu, lecz tylko tę jedną, trudną
konieczność.
Wyłączenie programu. Pusty ekran.
BŁˇD PUNKTU.
Bóg nie miał więcej danych.
następny
Caroline Janice Cherryh Przybysz
. Księga 1 . Rozdział 2 .
Statek zaczął opadać i rozległ się brzęczyk alarmowy: to nie są
ćwiczenia. Awaria komputera. To nie są ćwiczenia. McDonoughowi serce
waliło jak młotem; z wysiłku po twarzy spływał mu pot. Nacisnął przycisk
łączności z Taylorem. Wszystkie ekrany były puste.
To nie są ćwiczenia...
Nastąpiło przerwanie programu. "Feniks" ratował się. Wytracał prędkość,
ignorując kruche ciała ludzkie w swoim wnętrzu.
Następnie "Feniks" spróbował ponownie załadować komputery napływającymi
informacjami. Skontaktował się ze swoim kapitanem, nawigatorem, pilotem i
drugim pilotem, za każdym razem powodując bolesny wstrząs na łączach.
Dopiero po kolejnych dwóch takich wstrząsach McDonough zobaczył dane na
ekranach swojego stanowiska nawigacyjnego.
Obraz wideo pokazywał gwiazdę.
Nie, dwie gwiazdy, jedną rozpaloną do białości, drugą lśniącą nikłą
czerwienią. McDonough znieruchomiał w fotelu, widząc oczyma wyobraźni
"Feniksa" powoli dryfującego ku białemu, nuklearnemu piekłu.
- Gdzie jesteśmy? - zapytał ktoś. - Gdzie jesteśmy?
Pytanie to nawigator uznał za oskarżenie. McDonough odczuł je jako cios
w i tak zmaltretowany żołądek i poszukał spojrzeniem odpowiedzi u pilota,
Taylor jednak wpatrywał się nieruchomo w swoje ekrany.
- Inoki - powiedział McDonough. Drugi pilot siedział bezwładnie w
fotelu. Stracił przytomność lub jeszcze gorzej.
- Przysłać na górę Greene'a. Greene i Goldberg, na mostek. - To
LaFarge, starszy kapitan, stanowczy i bezkompromisowy, na kanale załogi
wzywał dwóch pilotów zapasowych.
McDonough czuł, że ma dreszcze. Zastanawiał się, czy LaFarge wezwie
całą zapasową załogę, a jakaś cząstka jego umysłu bardzo tego chciała,
pragnęła tylko położyć się na koi, i przestać stawiać czoło
rzeczywistości. Musiał się jednak dowiedzieć, co to za gwiazda podwójna,
gdzie się znajdują i jaki popełnił błąd, że statek tu się znalazł. Od
odżywek wstrzykiwanych przez końcówkę medyczną robiło mu się niedobrze.
Widok, jaki miał przed sobą, to było wariactwo. Optyka nie mogła się
mylić. Podobnie jak roboty. Podobnie jak wszelkie instrumenty.
- Sir? - Obok niego siedziała Karly McEwan równie oszołomiona, jak on.
Jego własna rezerwa: była wstrząśnięta, ale wciskała przyciski, usiłując z
zaciśniętymi zębami wydobyć z chaosu jakiś sens. - Sir? Mam przełączyć na
diagnozę ogólną? Sir?
- Na razie tak - mruknął czy też raczej zrobiła to za niego jakaś
wyższa funkcja mózgu, podczas gdy jego świadomość działała na niższym
poziomie. To asekuranckie "na razie" zabrzmiało w jego uszach jak wyrok,
ponieważ McDonough nie widział żadnego szybkiego sposobu otrzymania
podstawowych danych tego układu gwiezdnego. - Analiza widma, stanowisko
dwa i trzy. Porównanie map, stanowisko cztery. Stanowisko pięć, jeszcze
raz przeprowadzić inicjację systemu i wprowadzić współrzędne celu. -
Przodomózgowie wciąż wydawało polecenia. Reszta funkcjonowała jak Taylor,
czyli nie robiła nic. - Potrzebny nam tu lekarz. Czy na mostku jest
Kiyoshi? Taylor i Inoki mają kłopoty.
- Czy jesteśmy zrównoważeni? - To głos Kiyoshiego Tanaki, pytający,
czy można odpiąć pasy i pójść do pilotów, ale w każdym pytaniu brzmiało
jakby echo podwójnego znaczenia, każde pytanie rozmywało się w coś
nieznanego i niepoznawalnego.
- Tak zrównoważeni, jak to w tej chwili możliwe - odparł LaFarge, a
tymczasem program analizy widma produkował strumień bieżących porównań ze
wszystkimi układami gwiezdnymi figurującymi w zapisach statku, który to
strumień przepływał przez główny ekran McDonougha jednostajnym ciągiem nie
pokrywających się danych. Na dole ekranu tkwił napis: BRAK ZGODNO¦CI,
PRZEBADANO 3298 OBIEKTÓW.
- Mamy pytania na kanale B - odezwał się ktoś z Łączności. -
Specjaliści proszą o pozwolenie opuszczenia kabin. Proszą o obraz z
monitorów.
Porządki Taylora. Taylor zawsze dawał pasażerom widok: opuszczenie
układu Ziemi, zbliżanie się do punktów masy i opuszczanie ich...
- Nie - rzekł ostro LaFarge. - Żadnych obrazów. - ¦lepy potrafiłby
dostrzec, że oznacza to kłopoty. - Powiedz, że na mostku ktoś zachorował.
Że jesteśmy zajęci.
Tanaka dotarł do Taylora i Inokiego. McDonough zorientował się, że
wstrzykuje coś Taylorowi. Pasażerowie zauważyli zmianę procedury, a napis
BRAK ZGODNO¦CI nie zmienił się.
SZUKAĆ DALEJ?
Komputerowi skończyły się okoliczne gwiazdy.
- Karly, dałaś priorytet diagnozie ogólnej jeden?
- Tak - odpowiedziała Karly piastująca stanowisko drugiego nawigatora.
Poszukiwania pasujących gwiazd zaczęły się od Sol i jej bliskiego
sąsiedztwa. - Od naszego wektora w zasięgu dziesięciu świetlnych w każdą
stronę.
Żołądek McDonougha zbuntował się jeszcze bardziej.
Wszystko to nie miało sensu. Pokazali się piloci zapasowi, zadając
pytania, na które nikt nie potrafił odpowiedzieć - te same pytania, które
zadawał przyrządom i zapisom każdy nawigator. Kapitan kazał lekarzowi
sprowadzić Taylora i Inokiego z mostku. Klął, mówiąc to, i kiedy Tanaka
postawił pilotów na nogi, McDonough zaczął sprawdzać urządzenia na własną
rękę: Taylor mógł iść, ale sprawiał wrażenie ślepego na to, co działo się
dookoła. Inoki ledwo się ruszał - po tym, jak Tamka rozpiął mu pasy i
odłączył rurkę od wszczepu, jeden z techników łączności musiał wyciągnąć
go z fotela i nieść. Żaden z nich nie patrzył na Greene'a i Goldberga.
Taylor utkwił wzrok w nieskończoności. Inoki zamknął oczy.
SZUKAĆ DALEJ? - zapytał komputer, przeszukawszy wszystkie gwiazdy w
promieniu trzydziestu świetlnych od Ziemi.
- Mamy pięć procent paliwa - kapitan ze spokojem oznajmił potencjalny
wyrok śmierci. - Czy odbieramy cokolwiek?
Przy tej gwieździe? - zapytał w duchu McDonough, a Łączność odparła:
- Martwa cisza. Ta gwiazda robi tyle hałasu, że wszystko zagłusza.
- Przełączyć na daleki zasięg, wzmocnić nasz wektor. Założyć, że
zostawiliśmy gwiazdę w tyle.
- Tak jest, sir.
...
izebel