Jackson Lisa - Strach absolutny.pdf - ebooki - kadorka1

L ISA

J ACKSON

Strach absolutny

Przekład

JOANNA NAŁĘCZ

AMBER

Prolog

Nowy Orlean, Luizjana

Głos Boga rozbrzmiewał w jego głowie:

Zabij.

Zabij oboje.

Mężczyznę i kobietę.

Złóż ich w ofierze.

Dziś wieczorem.

To twoja pokuta.

Leżał na łóżku w przepoconej pościeli. Czerwone jak krew,

pulsujące

światło neonów wpadało do środka przez szpary w

niedomykających

się żaluzjach. Głos dudnił mu w uszach. Odbijał się echem w

czaszce.

Tak głośny, że niemal zagłuszał inne - te cienkie, skrzypiące

głosy, jak

zgrzyt kredy po tablicy, które zdawały się należeć do jakichś

irytujących

owadów. One też wydawały rozkazy. One też nie pozwalały

mu zasnąć,

ale były ciche, nie tak potężne jak ten jedyny Głos, głos - był

tego pewny

- samego Boga.

Czasem w jego myśli zakradało się zwątpienie. Może to głos

zła, może

przemawia nim Lucyfer, Książę Ciemności.

Ale nie... Nie wolno tak myśleć. Musi wierzyć. Wierzyć w

Głos, w je-

go słowa, w jego najwyższą mądrość.

Szybko zsunął się z łóżka i upadł na kolana. Wyćwiczonym

przez lata

gestem zrobił znak krzyża na nagiej piersi. Na czoło

wystąpiły mu krople

potu. Modlił się i prosił o pomoc. Błagał Boga, by pozwolił

mu zostać

swoim posłańcem, o znak, że został przez Niego wybrany.

- Pokaż mi drogę - szeptał żarliwie, oblizując wargi. -

Powiedz mi,

co mam robić.

Zabij.

Głos brzmiał czysto i wyraźnie.

Zabij oboje.

Złóż w ofierze mężczyznę i kobietę.

Zmarszczył brwi, niepewny, jak to rozumieć. Ma zabić

kobietę, Eve, to rozumiał. Och, od dawna już czekał, by

zrobić dokładnie to, co rozkazał mu Głos. Przypomniał ją

sobie... Twarz w kształcie serca, wystający impertynencko

podbródek. Złociste piegi na prostym nosie. Duże oczy,

błękitne jak laguna w tropikach. Ogniste, rozwichrzone

włosy.

Taka piękna.

Taka silna.

I taka dziwka.

Wyobrażał sobie, co pozwala robić mężczyznom ze swoim

gibkim ciałem... Och, widział ją nawet, podglądał przez

szparę między zasłonami. Widział jej gładką, lśniącą skórę,

kiedy się kąpała. Piersi miała małe, jędrne, o różowych

sutkach, które skurczyły się lekko, kiedy weszła do wody.

Tak, podglądał ją, patrzył na jej długie nogi, kiedy wchodziła

do wanny, na różowe zagłębienia i rude włosy u zbiegu ud.

Myśląc o niej, czuł dreszcz, tylko ona jedna tak go

ekscytowała, czuł, jak krew zaczyna szybciej krążyć w jego

ciele, wywołując rumieniec na twarzy i pełną oczekiwania

erekcję.

Gdyby tylko mógł wsunąć palce między jej nogi, polizać te

małe twarde piersi, wypieprzyć ją tak, jak miał na to ochotę...

I tak była dziwką Wyobrażał sobie, jak się na niej kładzie i

wchodzi głęboko w jej gorące, lubieżne ciało, w którym tylu

innych zostawiło już swoje nasienie.

Oddychał szybko i płytko. Wiedział, że takie myśli to grzech.

A jednak zrobić to z nią choć jeden raz. Jeden raz, zanim ją

zabije.

1 miał okazję. Czy Głos nie kazał mu udowodnić, jaką była

nierządnicą?

Ale mężczyzna?

Głos, jakby czytając w jego myślach, wyszeptał: Ty jesteś

Wskrzesicielem. Ciebie wybrałem, byś wskrzesił dusze

słabych. Nie zawiedź mnie. Od ciebie zależy, kto będzie żył,

a kto umrze. A teraz idź!

Uświadomił sobie nagle, że ciągle klęczy, szybko więc

przeżegnał się znowu, zawstydzony, że Głos może odczytać

jego myśli i poznać jego pociąg do tej kobiety. Musi to w

sobie zwalczyć. Musi.

A jednak kiedy wstał i rozprostował zesztywniałe mięśnie,

wciąż czuł to dziwne podskórne mrowienie i żądzę

wywołującą ból w kroczu.

Reviver. Wskrzesiciel. Głos nadał mu imię. Myślał o nim

przez chwilę i stwierdził, że mu się podoba. Podobała mu się

też myśl, że to on decyduje, to on ma dokonać wyboru, kto

będzie żył, a kto umrze. To dobry znak, że Głos dał mu imię,

prawda? To trochę tak, jakby został namaszczony albo

wyniesiony do jakiejś godności. Wskrzesiciel. Tak!

Ubrał się w ciemności, włożył wojskowe spodnie, kurtkę,

narciarską maskę i buty - uniform, który wisiał na kołku przy

drzwiach. Broń była już w furgonetce, schowana w skrytce

pod skrzynką z narzędziami. Noże, rewolwery, paralizatory,

materiały wybuchowe, nawet zatrute strzałki...

I coś specjalnego, tylko dla niej.

Wyszedł z ciemnego pokoju w głęboką, mglistą noc.

Był gotowy.

Eve spojrzała na zegarek. Dziesiąta czterdzieści pięć.

- Świetnie - mruknęła przez zaciśnięte zęby. Była spóźniona.

Mimo ciemności i gęstniejącej mgły wcisnęła pedał gazu.

Stara toyota miała już blisko dwieście trzydzieści tysięcy

kilometrów przebiegu, ale skoczyła do przodu, niezawodna

jak zawsze.

I tak nie zdąży na czas. No to co! Kilka minut nie zrobi

różnicy.

Weszła w zakręt trochę za szybko, wjechała na przeciwległy

pas i omal nie uderzyła w jadącego nim pikapa. Kierowca

zatrąbił wściekle, a Eve gwałtownie skręciła kierownicą i

zwolniła. Serce waliło jej jak młotem.

Rozluźniła palce na kierownicy i wzięła głęboki oddech. Roy

może zaczekać, pomyślała, przypominając sobie, jak

zadzwonił do niej, rozgorączkowany, niecałe pół godziny

wcześniej.

- Eve, muszę się z tobą zobaczyć - powiedział szybko,

pełnym napięcia głosem. - Przyjedź do chaty, wiesz, do

której. Tam, gdzie jeździliśmy w czasie wakacji. Do mojego

wuja. Pospiesz się. Spotkam się tam z tobą... o jedenastej.

- Jest już późno - zaprotestowała. - Nie zamierzam...

- Mam dowody.

- Dowody na co?

- Powiem ci, jak przyjedziesz. Przyjedź. Sama.

- Do diabła, Roy, przestań się zachowywać jak z powieści

płaszcza i szpady. Po prostu powiedz mi, o co chodzi!

Usłyszała jednak tylko kilka kliknięć i ciągły sygnał.

Rozłączył się.

- Nie! Zaczekaj, Roy! Och, na litość boską-jęknęła, wciskając

klawisz w swoim telefonie w nadziei, że znajdzie jego numer

i będzie mogła

oddzwonić. Ale na ekranie pojawił się napis „numer

nieznany". Zdenerwowana, zagryzła wargi, serce biło jej

szybko. Jakie dowody mógł mieć Roy? O czym on mówił?

Próbowała na to pytanie odpowiedzieć, ale żadna

odpowiedź nie wydała jej się przekonująca. Szybko zaczęła

się zbierać do wyjścia.

Może jednak nie powinna tam jechać. Cole nie chciał, żeby

jechała. Niemal zabarykadował drzwi, czym doprowadził ją

do szału. Ciągle jeszcze miała przed oczami jego ściągniętą,

zatroskaną twarz, słyszała gniewne słowa. Chciał pojechać z

nią, nie zgodziła się. Wybiegła w zimną, mglistą noc, zanim

zdążył ją przekonać.

Musiała to zrobić sama.

Jechała więc w bezksiężycową noc w stronę mokradeł,

gdzie Vernon, wuj Roya, miał starą rybacką chatę. Jeśli

oczywiście się nie rozsypała. Ostatni raz, kiedy tam była,

jakieś dziesięć lat temu, chata już się rozpadała. Eve nie

potrafiła sobie wyobrazić, jak może wyglądać teraz.

Spojrzała na swoje odbicie w lusterku wstecznym. Była

zdenerwowana. Co się, do diabła, dzieje? Nie rozmawiała z

Royem od ponad roku. Dlaczego teraz nagle zadzwonił?

Oczywiście znowu ma kłopoty. Znasz Roya. Kliniczny

przypadek paranoi. Facet cierpi na szczególną postać

neurozy.

Więc dlaczego biegniesz, ilekroć zadzwoni, co?

Co tak cię do niego ciągnie?

Może ty sama cierpisz na jakąś neurozę, która każe ci bez

Jackson Lisa - Strach absolutny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: