Czlowiek_w_chwale_tom11_numer3.pdf

Człowiek w chwale

Tom 11, numer 3

W numerze:

Strona 2: Baranek, który był zabity

Rola Chrystusa, jako Baranka nie była tylko jednorazowym wydarzeniem na

Golgocie. Poprzez wszystkie wieki będzie On czczony jako ofiarowany Baranek,

co jest podstawą przyjęcia i uwielbienia wierzących.

Strona 6 : Psalmy mówiące o Chrystusie w Niebie

Chrystus w Niebie jest wielką rzeczywistością i nasz duchowy postęp i nasze

poznanie Boga w dużym stopniu zależy od tego w jakim stopniu rozumiemy Go

tam.

Strona 12: Wniebowstąpienie Chrystusa

Wstąpienie Chrystusa do Nieba oznacza nowe relacje, odnowioną suwerenność i

nową moc dla wierzącego.

Strona 18: Wielkość zmartwychwstania

Zmartwychwstały Chrystus jest przedstawicielem pełnej myśli Bożej dla

człowieka. Jest to chwalebna rzeczywistość i ma praktyczne zastosowanie dla

Kościoła na ziemi, który jest w pełni złączony z Głową, która jest teraz w Niebie.

„Widzimy raczej tego, który na krótko uczyniony został mniejszym od aniołów,

Jezusa, ukoronowanego chwałą i dostojeństwem za cierpienia śmierci, aby z

łaski Bożej zakosztował śmierci za każdego.” — Hebrajczyków 2:9

Człowiek w chwale

Baranek, który był zabity

W Apokalipsie Jezusa Chrystusa Jan otrzymał wiele wizji tego co jest i tego co ma

przyjść. Te wizje służą jako objawienie lub manifestacja Jezusa Chrystusa i chwały

jaką będzie miał, kiedy ustanowi Swoje królestwo na ziemi. Poprzez cała księgę

Jezus ma kilka różnych imion. Każde z tych imion jest ważne i ma wielkie

znaczenie.

Niektóre z bardziej znanych tytułów to „Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni,

Początek i Koniec” (22:13). „Słowo Boże” (19:13), „Król królów i Pan panów”

(19:16) i „Korzeń i ród Dawidowy i Gwiazda Jasna Poranna” (22:16). Ale od tego

czasu, kiedy Jan został przeniesiony do nieba (4:1-2) aż do ostatnich spojrzeń, które

otrzymujemy na temat przyszłych wieków (21,22), więcej niż inne imiona występuje

imię „Baranek.” Występuje ono 27 razy w Księdze Objawienia.

Pierwszy raz spotykamy ten tytuł w ewangelii Jana, kiedy Jan Chrzciciel

przedstawia Jezusa swoim naśladowcom. „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech

świata!” (1:29). Jest to początkowy opis Jezusa, jaki chrzciciel podaje swoim

uczniom i wtedy po raz pierwszy w Nowym Testamencie jest użyte imię „Baranek”

w stosunku do Jezusa.

Dla wielu z nas to stwierdzenie obejmuje wszystko o czym myślimy, kiedy

rozważamy Chrystusa jako „Baranka.” On jest tym, który był ofiarowany dla

zgładzenia naszych grzechów i otwarcia drogi do społeczności z Bogiem. Widzimy

to jako akt historyczny, który miał miejsce 2000 lat temu. Grzech został zgładzony

na krzyżu i jesteśmy wiecznie wdzięczni Bogu za ten akt.

Jednakże wydaje się, że taka tylko „historyczna” perspektywa dzieła Chrystusa

na krzyżu ma potencjał ograniczania naszego zrozumienia wielkości ofiary, jaką

złożył Chrystus. To dzieło Chrystusa jako „Baranka” obejmuje o wiele więcej i jest

pełne wielkich wartości i błogosławieństwa dla tych, którzy postanowili iść za

Barankiem.

Wieczna wartość Krzyża

Pomocnym może być zwrócenie uwagi, że w Objawieniu Baranek jest trzykrotnie

opisany jako „zabity”: „I widziałem Baranka jakby zabitego” (5:6), „Godzien jest

Baranek, który był zabity” (5:12), „Baranek, który był zabity” (13:8). Za każdym

razem słowo „zabity” jest w języku greckim jako imiesłów czasu przeszłego.

Thomas Newberry w Biblii z odsyłaczami określa znaczenie imiesłowu czasu

przeszłego, jako „wykonane i nadal wykonywane,” albo jako rezultat tego działania.

Innymi słowy, nie jest to tylko coś, co zostało dokonane w przeszłości, ale cos, co

Człowiek w chwale

trwa, a skutki tego nadal trwają i dlatego jest to nadal odczuwane jako coś, co ma

miejsce teraz.

To pojęcie ciągłego działania krzyża jest potwierdzone, jeżeli zwrócimy uwagę

na opis Pawła w 1 Kor. Dotyczący jego poselstwa. Paweł oświadcza, że głosił on

„Chrystusa ukrzyżowanego” (1:23) i że postanowił nic innego nie umieć, kiedy był

wśród wierzących w Koryncie „oprócz Chrystusa ukrzyżowanego” (2:2). I znowu

Człowiek w chwale

Baranek, który był zabity

„ukrzyżowanego” w obu tych fragmentach jest to imiesłów czasu przeszłego.

Czytelnik języka greckiego zrozumiałby, że Paweł nie mówił tylko o jakimś

historycznym wydarzeniu, ale że ogłaszał wieczną wartość i obecną wielkość

ofiarnej śmierci Chrystusa, jako Baranka Bożego.

Niezaprzeczalną prawdą jest to, że Chrystus umarł raz za wszystkich jako

wystarczająca ofiara za grzechy (Hebr. 10:1-18). Ale jest tak samo prawdą to, że

wartość tego „Baranka, który był zabity” ma ciągłą i trwającą wartość i jeżeli ją w

pełni zrozumiemy, to będziemy sobie bardziej cenić niezmierną wartość życia i

śmierci Chrystusa, Jezusa.

Ofiara całopalna

Ofiary, które były wyznaczone dla ludu Izraelskiego w III Księdze Mojżeszowej

pomagają nam wejrzeć w niedoścignioną wartość Baranka, który był zabity. Częścią

oddawania czci, jaką składali Izraelici było pięć różnych ofiar. Pierwszą była ofiara

całopalna (III Mojż. 1); ma ona wielkie znaczenie dla naszego studium Chrystusa,

jako Baranka.

Każda część procedury, każdy akt oczyszczania i przygotowywania wskazywały

na doskonały charakter i czyste życie Chrystusa. Oprócz tego, że była to pierwsza

ofiara, jaką Bóg nakazał Mojżeszowi, ofiara całopalna była jedyną ofiarą, która w

całości była spalana na ołtarzu. Nie pozostała żadna część tej ofiary. Nie pozostało

nic dla kapłanów ani nikogo innego; była ona w całości oddana Bogu.

Jeden ze znanych nauczycieli Biblii opisuje to w taki sposób: „Była to ofiara

najwyższego rzędu, ponieważ był to Chrystus, który ofiarował samego siebie Bogu.

Chrystus w ofierze całopalnej był wyłącznie dla oczu i serca Bożego. Ten punkt

powinien być wyraźnie zrozumiany. Tylko Bóg mógł w pełni ocenić Osobę i dzieło

Chrystusa. Tylko On mógł w pełni docenić krzyż jako wyrażenie doskonałego

poświęcenia Chrystusa. Krzyż, którego cieniem były ofiary całopalne miał taki

element w sobie, który mógł zrozumieć tylko boski umysł. Miał on w sobie taką

głębię,, której nie potrafił zrozumieć śmiertelny człowiek, ani anioł. W tym był głos,

który był przeznaczony wyłącznie dla i kierowany bezpośrednio do ucha Ojca.

Pomiędzy krzyżem Golgoty a Tronem Ojca była komunikacja, która bez porównania

przewyższa najwyższej rangi inteligencję” (C.H. Mackintosh).

W tej ofierze niewiele wskazuje na oczyszczenie od grzechu; nie ma niczego, co

byłoby wyłącznie dla korzyści człowieka. Jest to raczej wszystko dla przyjemności i

przychylności Boga. Każdy aspekt tej ofiary wskazuje na fakt, że Chrystus podobał

się Ojcu we wszystkich częściach Swojego życia i charakteru. Jego śmierć na krzyżu

w pełni zadowoliła Boga. „Jest to całopalenie, ofiara ogniowa, woń przyjemna

dla Pana” (3 Mojż. 1:13).

Człowiek w chwale

Interesujące jest zwrócenie uwagi, że kiedy Mojżesz później podawał przepisy

dotyczące ofiar całopalnych, to ogień nigdy nie mógł zgasnąć. „...Ofiara całopalna

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: