Nie potrzebuję żony - Rebecca Winters.pdf - † 1998 Harlequin - Anulka_71

REBECCA WINTERS

Nie potrzebuję

żony

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Dzień dobry. Słuchaczy audycji „Rozmowy od serca" wita Max Jarvis.

Jak zwykle rozmawiać będziemy o tym, co sądzicie o miłości, namiętności i

wszystkim, co dotyczy odwiecznej zagadki, jaką jest związek dwojga ludzi.

Przeczytałem dziś w jednej z gazet artykuł, który dał mi wiele do myślenia.

Otóż według najnowszych badań ponad trzy czwarte zamężnych mieszkanek

stanu Utah pracuje na pół etatu bądź w pełnym wymiarze godzin. Okazuje się

również, iż podobna sytuacja panuje w całym kraju. Nie wiem, jak was,

panowie, ale mnie bardzo zasmuciły te dane. Przecież nasza twarda, a nierzadko

brutalna rzeczywistość nie jest najlepszym miejscem dla delikatnej, wrażliwej

istoty, jaką jest kobieta. Gdzie podziały się żony, które, podczas gdy ich

mężowie zarabiali na utrzymanie rodziny, opiekowały się domem, przyrządzały

pożywne obiady i wychowywały dzieci? Które pocałunkiem witały swych

zmęczonych ciężkim dniem małżonków?

- Tego już za wiele! - warknęła Lacey West, parkując przed domem,

należącym do jej siostry i szwagra. Valerie oraz Brad wyjechali służbowo na

Daleki Wschód i Lacey zgodziła się opiekować domem pod ich nieobecność.

Wyłączyła radio z postanowieniem, że gdy tylko zamknie za sobą drzwi

mieszkania, natychmiast zadzwoni do stacji radiowej i powie Maxowi

Jarvisowi, co o nim myśli.

Owszem, był na swój sposób błyskotliwy i inteligentny, ale przybył

zaledwie przed dwoma miesiącami z Zachodniego Wybrzeża, więc nie miał

zielonego pojęcia o lokalnych problemach stanu Utah. Lacey musiała jednak

przyznać, że miał jedną niezaprzeczalną zaletę, a mianowicie piękny, głęboki

głos. Już parę razy miała ochotę przyczaić się przed wejściem do budynku

siedziby radia, by sprawdzić, czy fizjonomia Maxa Jarvisa była równie

ujmująca.

- 1 -

Lacey miała swoją teorię na temat głosu. Jej zdaniem był on dużo

ważniejszy niż twarz. Mogła na jego podstawie pokochać kogoś lub

znienawidzić. Max Jarvis wraz ze swym głosem zajmował na jej specjalnej

liście poczesne miejsce, tuż obok Pavarottiego i Timothy Daltona. Niewątpliwie

wielu słuchaczy miało podobną opinię, gdyż od dwóch miesięcy audycja stała

się niesłychanie popularna.

Nie zmieniało to jednak faktu, że w oczach Lacey Max Jarvis był

outsiderem, który nie powinien zabierać głosu w sprawach, o których nie miał

najmniejszego pojęcia. Nie wiedział nic o problemach spowodowanych

cyklicznymi powodziami wokół Great Salt Lake ani też o historii prokuratora

generalnego, który w połowie kadencji zrzekł się swego stanowiska, by podjąć

się lepiej płatnej pracy w przemyśle. I on sądził, że wie cokolwiek o Utah! A co

do jego staroświeckich teorii na temat małżeństwa...

Lacey otworzyła tylne drzwi domu i natychmiast została czule powitana

przez George'a, tresowaną małpę kapucynkę, którą opiekowała się na prośbę

swej przyjaciółki Lorraine.

- Też się za tobą stęskniłam. - Poklepała George'a czule po głowie. -

Chodź, zjemy coś. Umieram z głodu.

Włączywszy w kuchni radio, zabrała się za przygotowywanie obiadu. Gdy

surówka była już gotowa, Lacey sięgnęła po słuchawkę bezprzewodowego

telefonu.

Kilkanaście razy bezskutecznie wystukiwała numer stacji radiowej,

bowiem linia była ciągle zajęta przez zwolenników przestarzałych poglądów

Maxa Jarvisa. Kiedy się wreszcie dodzwoniła, poproszono ją, by zaczekała

chwilkę. Zostały tylko trzy minuty do końca programu, więc było mało

prawdopodobne, by znalazła się na antenie.

George siedział w kącie kuchni i z apetytem zajadał swe ulubione

warzywa i ziarna słonecznika, więc Lacey poszła za jego przykładem, wciąż

- 2 -

jednak trzymając słuchawkę przy uchu. W końcu usłyszała charakterystyczne

stuknięcie.

- Witaj, Lorraine. Tu Max Jarvis.

Ilekroć Lacey dzwoniła w jakiejś sprawie do rozgłośni radiowych,

przedstawiała się zmyślonym imieniem, ponieważ nie chciała, by rozpoznał ją

ktoś ze znajomych. Tym razem przedstawiła się producentowi audycji jako

Lorraine.

- Wiem, że to pan, poznaję - odparła niezbyt uprzejmie.

- Jeszcze nigdy nie słyszałem twojego głosu, Lorraine. Zapewne dzwonisz

do nas po raz pierwszy, prawda?

Owo trafne spostrzeżenie zbiło ją z tropu.

- Ciekawe, skąd pan to wie?

- Ponieważ nie zapomniałbym takiego intrygująco niskiego głosu z lekką

chrypką - wyjaśnił. - A więc miałem rację, że to twój pierwszy raz?

- Istotnie, do pańskiego programu dzwonię po raz pierwszy, ale często

zabieram głos w dyskusjach radiowych - powiedziała wyniośle.

- Nawet nie masz pojęcia, jak mnie uszczęśliwiłaś - roześmiał się. -

Właściciel stacji bardzo lubi, gdy dzwonią coraz to nowi słuchacze

zainteresowani programem. Niestety, zostało już bardzo niewiele czasu...

- Będę się streszczać - przerwała mu szorstko. - Jeśli chce pan wiedzieć,

co stało się z delikatną, kruchą żoną, która urabiała sobie ręce po łokcie,

sprzątając mieszkanko w oczekiwaniu na powrót ukochanego mężulka, proszę

spytać o to jego dziewczynę. Tę, która nie miała zielonego pojęcia, że jest

żonaty i marzyła, że pewnego pięknego dnia poprosi ją o rękę. Aż wreszcie

odkryła, zbyt późno, niestety, iż płacił za ich kolacje i wyjścia do teatru

pieniędzmi, przeznaczonymi na utrzymanie rodziny. To dlatego żona musiała

pozostawić przytulny domek i znaleźć sobie pracę, by zarobić na siebie i dzieci!

- Jesteś ową żoną czy dziewczyną? - szybko wtrącił Max Jarvis, gdy

zrobiła przerwę dla zaczerpnięcia powietrza.

- 3 -

Pytaniem tym dotknął najczulszego miejsca w sercu Lacey, więc w

obawie, że jeszcze chwila, a powie zbyt wiele, odłożyła słuchawkę. Ciągle

jeszcze nie mogła darować Perry'emu, że tak podle ją oszukał, nie wspominając

ani słowem, iż ma żonę i dzieci. I pomyśleć, że była w nim do szaleństwa

zakochana!

- Drodzy słuchacze, Lorraine właśnie się rozłączyła. Bez wątpienia jej

smutna opowieść poruszyła czułą strunę w sercach tych, którzy stracili zaufanie

do swych najbliższych. Czyżby był to znak czasów? Czyżbyśmy znaleźli

odpowiedź na pytanie, dlaczego tyle kobiet postanowiło podjąć pracę? Wszyscy

bardzo ci współczujemy, Lorraine. Jeśli kiedyś będziesz miała ochotę

opowiedzieć nam o swych doświadczeniach, zadzwoń. To tyle na dziś, do

usłyszenia jutro, jak zwykle o piętnastej. - Max Jarvis zakończył audycję.

Lacey, której policzki wciąż jeszcze pałały z gniewu, wstała od stołu i

wyłączyła radio. Aby skierować myśli na inny tor, wzięła się za porządki w

kuchni, a gdy skończyła, zajęła się dokumentami jednego z klientów, który

właśnie otworzył filię swego biura w Idaho.

Kiedy zegar wybił dziesiątą wieczorem, postanowiła, że wystarczy jej

pracy jak na jeden dzień. Powędrowała więc do salonu, w którym George

wcześniej oglądał telewizję, a teraz, jak się okazało, smacznie spał na kanapie.

Lacey nie miała serca go budzić, toteż po cichu wyszła z pokoju i przygotowała

sobie kąpiel. Już od kilku minut leżała w wannie pełnej gorącej wody i

pachnącej piany, gdy w drzwiach łazienki pojawił się George.

- Och, to ty? Myślałam, że śpisz - powitała go Lacey. - Stęskniłeś się za

mną?

Małpa wskoczyła na wiklinowy kosz na brudną bieliznę i przypatrywała

się jej, przechylając głowę.

- Czy mówiłam ci już, że jedziemy pojutrze do Idaho Falls? Tylko ty, ja i

wielkie otwarte przestrzenie. Będziemy spać po drodze w samochodzie i w

- 4 -

Nie potrzebuję żony - Rebecca Winters.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: