1_2008.pdf

MoŜe wczoraj, moŜe nie…

Za miasteczkiem, któŜ wie gdzie…

Prosto z domku tuŜ przy lesie,

Wiatr historię taką niesie:

polany, na których rozkwitają krokusy, a przy strumykach pewnie będzie

pełno przebiśniegów. – Dodał, a my natychmiast bardzo zapaliliśmy się na

taki spacer.

– Lecę się szykować! - Ola od razu pobiegła

wyciągać wiosenne ubrania i letnie buciki

sportowe na sobotni wypad, lecz tatuś zaczął nas

uświadamiać.

- Dzieci, w górach panuje trochę inny klimat.

Tam zima nadchodzi wcześniej i trwa dłuŜej niŜ

gdzie indziej.

- Ee.. – szepnęła mi do ucha Ola – przecieŜ im

wyŜej, tym bliŜej słońca, to powinno być na

odwrót. Ja nic nie rozumiem. – Zmarszczyła brwi i podrapała się w nos.

- Między szczytami, w dolinach i przełęczach panują chłody jeszcze długo.

Nawet latem, gdy u nas panują upały, tam panuje miły chłodek. – Mówił dalej

tatuś, a Ola słuchała go uwaŜnie, tylko co jakiś czas zerkała w okno. - Dlatego

na wiosenny wypad w góry naleŜy wziąć stroje zimowe. Przede wszystkim

naleŜy mieć dobre zimowe buty, które usztywniają stopy, bo tam na pewno

będzie jeszcze śnieg.

- I będzie ślisko? – Zapytałem. – Będziemy się wspinać?

- Z pewnością. Dlatego koniecznie spakujcie coś ciepłego do ubrania.

- O! A nie mówiłam! – Ola triumfalnie wskazała paluszkiem okno, a tam

frunął sobie jakiś wyjątkowo wczesny i mały motylek.

Mamusia urządziła nam bezlitośnie wczesną pobudkę. Wsiadając do

samochodu ledwo patrzyliśmy na oczy, a tatuś ładował do bagaŜnika plecaki

wypchane kanapkami, termosami z herbatą, naszymi ulubionymi batonikami,

czekoladkami oraz zapasowymi ubraniami – skarpety, rękawiczki, koszulki, a

nawet spodnie? Hm… zdziwiłem się, ale tatuś wie lepiej co jest potrzebne

dwójce rozbrykanych dzieciaków. Ola przespała prawie całą drogę, a ja

podziwiałem widoki z okna samochodu. Tata miał rację, szczyty wzniesień,

które mijaliśmy były całe ośnieŜone – tam nasza wiosna chyba jeszcze nie

bardzo dotarła. Dojechaliśmy do miejscowości Wisła Czarne i zostawiliśmy

samochód na parkingu. Zaspana Ola wygramoliła się ze środka i uwaŜnie

przyjrzała się najpierw świerkom rosnącym opodal, a następnie domkom o

spadzistych dachach oraz wzgórzom, po których ślizgały się promyki słońca i

z uśmiechem przyznała, Ŝe bardzo jej się tu podoba. Ja przeciągnąłem się i

rozprostowałem kości po długiej podróŜy, a tatuś po chwili obwiesił nas

plecakami i sam wziął trzy razy większy od naszych. Dodatkowo dostaliśmy

jeszcze jakieś duŜe foliowe wory i usłyszeliśmy, Ŝe idziemy doliną Czarnej

Wisełki.

- Popatrz tato jak tu fajnie, zielono, słonecznie i ciepło, po co nam te zimowe

Wiosna w tym roku przyszła trochę wcześniej. W naszym ogródku

ostatnie warstwy śniegu juŜ prawie stopniały w promieniach słońca, a

zmęczona zimą brunatna trawa zaczęła się chętnie zielenić. Tu i tam pokazały

się kwiatuszki – fioletowe kielichy krokusów i białe dzwoneczki

przebiśniegów. Codziennie biegaliśmy z Olą podglądać i liczyć ile zakwitło

nowych, a moja siostra co kilka minut wykrzykiwała swoje „achy” i „ochy”

na widok jakiejś oznaki wiosny. Nawet nasz kotek Pluszak wylazł z ciepłego

domku i przyglądał się kwiatkom, ale zaraz zwiał z powrotem. Było naprawdę

ładnie, gdy po błękitnym niebie wyścigowały się puchate chmurki, a ptaszki

świergotały na cały głos, jakby musiały przekrzyczeć samolot.

- Tomciu! Tomciu! Widziałam motylka!

- E… - spojrzałem na nią z powątpiewaniem – chyba za wcześnie na motyle.

- Za wcześnie! – Burknęła Ola i dmuchnęła w opadającą grzywkę.

- MoŜe to nie motyl, tylko wróbel? – spytałem niewinnie, a Ola

poczerwieniała i krzyknęła:

- Tak! MoŜe od razu sowa! PrzecieŜ wiem co to motyl, mówię ci, Ŝe

widziałam! Mamusiu! On mi dokucza. – PoskarŜyła się mamie, która zawołała

nas do domu. – On mówi, Ŝe widziałam wróbla.

- A nie widziałaś? – spytała mama.

- No… - zawahała się Ola - właściwie to widziałam, wiele razy…

- No i o co tyle krzyku? – Roześmiałem się razem z mamusią.

- Ale teraz widziałam motyla – moja siostra nie dała się zbić z tropu i

wskazała paluszkiem okno, a tam na trawniku beztrosko podskakiwał sobie

mały wróbelek. Wybuchliśmy śmiechem, a Ola, która najpierw stanęła jak

wryta, potem oburzyła się, Ŝe nikt jej nie wierzy, aŜ wreszcie roześmiała się z

nami.

- Jeśli chcecie spotkać wiosnę, to wybierzemy się w takie miejsce, gdzie ją na

pewno znajdziemy. – Powiedział tatuś i wytłumaczył nam, Ŝe pojedziemy do

Wisły - to takie miasto na Śląsku w górach Beskidach - a jeśli starczy nam sił i

chęci, to nawet moŜemy wejść na Baranią Górę. Tam moŜe znajdziemy całe

kurtki, przecieŜ ja się zaraz ugotuję… – Zaczęła jęczeć Ola.

- Na razie rozepnij sobie zamek, bo za chwilę wejdziemy w dolinę i wtedy

sobie podyskutujemy – odparł tata.

Lecz zanim weszliśmy w dolinę, naszym oczom ukazała

się mała łąka przy strumyku wybielona malutkimi kwiatuszkami -

wielka plantacja przebiśniegów.

- Och! - Ola była zachwycona, a ja chwyciłem aparat i zrobiłem

kilka zdjęć – przebiśniegi przy kamieniu, przebiśniegi w słonku,

przebiśniegi nad strumieniem, przebiśniegi i Ola, i jeszcze tatuś,

Ola i przebiśniegi, a potem poszliśmy w górę strumyka.

Gdy tylko weszliśmy w zacienioną dolinę, moja siostrzyczka szybko

zapięła zamek w kurtce. Choć nigdzie nie było widać śniegu, dawał się we

znaki taki chłód Ŝe byliśmy zdziwieni, a tata powiedział Ŝe to dopiero

początek naszej trasy, wyŜej będzie jeszcze dziwniej. Po kilku minutach

spaceru pod górkę pokazał się śnieg. Na razie był tylko na obrzeŜach drogi,

ale wkrótce dowiedzieliśmy się dlaczego było tak chłodno. W dolinie Czarnej

Wisełki zalegał śnieg i lód. Droga stała się tak śliska, Ŝe na początku nie

wiedzieliśmy jak stawiać nogi, Ŝeby nie wywinąć orła. Tej zimy miałem juŜ

zdecydowanie dość wywijania orłów – dobrze pamiętałem jak potem boli

siedzenie. Teraz zrozumieliśmy po co te zimowe buty i rękawiczki.

Dolina, którą szliśmy była bardzo malownicza, cały czas przy naszej

ścieŜce szemrał potok. Zmierzaliśmy do górskiego schroniska Przysłop.

- Jaka w tym potoku jest czysta woda! – ZauwaŜyłem, obserwując jak szybki

nurt ślizga się po omszałych kamieniach.

- Tak, prawdziwa woda źródlana. To są źródła rzeki Wisły. – Oznajmił tata, a

zdumiona Ola zawołała:

- To jest Wisła? A jak byłam w Krakowie, to tam teŜ płynęła Wisła czy to ta

sama? Bo tam wcale nie była taka czysta. – Siostra mrugnęła do mnie, bo

przypomniała sobie, Ŝe wtedy razem karmiliśmy kaczki i łabędzie pływające

po rzece i narzekaliśmy, Ŝe to Ŝadna przyjemność siedzieć w takiej brudnej

wodzie.

- Tak, to ta sama, tylko tam, niŜej wpływają do niej jeszcze inne rzeki i

strumyki nie zawsze czyste tak jak ta źródlana woda.

- Czy moŜna jej się napić? – Nachyliłem się nad wodą.

- MoŜna, tylko ona ma teraz ze dwa stopnie, czyli przeziębienie murowane.

- Zmarznie ci ryjek. – Zachichotała Ola, ale musiała sama sprawdzić i

zanurzyła paluszek w strumieniu. – Brrrr! Lodowata!

- To musimy przyjechać tu latem. – Orzekłem.

- Latem ta woda wcale nie jest cieplejsza, dlatego Ŝe wypływa ze źródeł, z

wnętrza ziemi. – Tatuś się uśmiechnął, widząc nasze zawiedzione, ale

zaciekawione miny i ruszyliśmy dalej.

Wędrówka była jeszcze dość długa, ale wreszcie doszliśmy do

schroniska. Było tam pełno narciarzy, którzy szusowali na pobliskim stoku, aŜ

troszkę im zazdrościłem.

- Jak to moŜe być, Ŝe u nas rosną kwiatki i zielona trawa, a tu pełnia zimy. –

Zadumała się Ola, śledząc jakiegoś narciarza, który gramolił się pod górę.

- I to jakiejś dziwnej zimy, bo po słonecznej stronie góry ludzie się opalali i

chodzili w koszulkach z krótkim rękawem, a z drugiej strony w szalikach i

ciepłych kurtkach zjeŜdŜają na sankach i nartach.

- Normalnie nienormalnie. – Przytaknęła siostra.

- Oj szkoda Ŝe nie mamy sanek – westchnąłem spoglądając na stok, który

bielił się zachęcająco..

- Oj, oj nie Ŝałuj, coś się wymyśli – pocieszył mnie tata – ale teraz idziemy coś

zjeść, wypić ciepłą herbatkę i chwilkę odpoczniemy, bo przecieŜ mamy

planować dalszą drogę.

W schronisku było ciepło i przytulnie. Usiedliśmy przy stole z

grubych drewnianych bali i spałaszowaliśmy część naszych kanapek z gorącą

zupą, kupioną na miejscu. Potem tatuś wyciągnął wory, które miał

zapakowane w plecaku.

- No to idziemy trochę pozjeŜdŜać. – Zakomunikował nam.

- Ale na czym? – westchnęła Ola, oblizując łyŜkę po zupie.

- Ano na tych poręcznych, składanych saneczkach – odparł tata wskazując

worki.

- He? – Zdumieliśmy się, ale szybko pojęliśmy o co chodzi i wybiegliśmy

radośnie na mały stok obok wyciągu narciarskiego, Ŝeby nie przeszkadzać

narciarzom. Tam tata przeszkolił nas z posługiwania się workosankami.

Okazało się Ŝe są takie śliskie i szybkie, Ŝe nie mogliśmy nad nimi

zapanować.

- Aaaaa! – Wrzeszczałem szczęśliwy pędząc w dół i zaparkowałem swoje

sanki w leśnych krzakach, podczas gdy Ola śmignęła obok, obracając się w

drodze jak bączek ze cztery razy i piszcząc z uciechy. ZjeŜdŜaliśmy jak

szaleni - tyłem, bokiem, czasem przodem, lądując raz po raz w jakiejś stercie

śniegu. Podrapani, przemoczeni, ale zadowoleni ślizgaliśmy się aŜ do

momentu gdy nasze worki w końcu się podarły i powędrowały do kosza.

Wtedy wróciliśmy z powrotem do schroniska ogrzać się i przebrać. Ola

pokiwała głową i rzekła, Ŝe teraz rozumie po co te skarpety i zapasowe

spodnie.

- Tatusiu, jeszcze nie widzieliśmy tych baranów na górze! – Przypomniała

sobie - no i domagamy się krokusów. Miały być krokusy!

Na szczyt góry trzeba było się jeszcze trochę powspinać, ale było

warto. Stoi tam wieŜa obserwacyjna, z której roztaczają się tak wspaniałe

widoki na całą okolicę, Ŝe długo sprzeczaliśmy się co najbardziej nam się tu

podoba. Ola rozglądała się, wyraźnie czegoś szukając, myślałem, Ŝe znów

motyli, ale w końcu zapytała:

- A gdzie te barany? PrzecieŜ to góra od baranów.

- Oleńko, to ten szczyt, na którym teraz jesteśmy nazywa się Barania Góra.

- Eee… A ja tak chciałam zobaczyć barana… - odparła zawiedziona, a ja

parsknąłem śmiechem.

- Ale popatrz tam. – Tatuś wskazał małą polankę nieopodal. Na południowym

stoku góry między drzewami śnieg juŜ stopniał i zieleniła się trawa a z niej

wystawało pełno krokusów. Ola rzuciła się w ich kierunku i chciała sobie

nazrywać cały bukiecik, ale powstrzymałem ją.

- Nie zrywaj kwiatków, one są pod ochroną.

- Pod jaką znowu ochroną? Ja tu nic nie widzę! –

Oburzyła się.

- Pewnych rzadkich roślin nie naleŜy zrywać, są

pod ochroną, moŜna je tylko podziwiać i

fotografować. Gdyby kaŜdy tak chciał zerwać

kilka, to pewnie byś juŜ ich tu nie znalazła,

popatrz ilu tu jest turystów i nikt nic nie zrywa – wyjaśnił tata. – No, wracamy

- postanowił i ruszył przed siebie.

- Tato, ale my przyszliśmy z tamtej strony! – Zawołałem.

- Masz rację. Weszliśmy tutaj doliną Czarnej Wisełki, a schodzić będziemy

doliną Białej Wisełki. Źródła Wisły zaczynają się właśnie od tych dwóch

potoków, więc muszą się połączyć w jedną rzekę. PokaŜe wam drugi szlak

turystyczny, który prowadzi na górę, gdzie nie ma baranów.

Widoki na tej trasie teŜ były piękne – wodospady, śnieŜne nawisy, a

wkrótce takŜe jezioro, które teŜ nazywa się Wisła Czarne. To właśnie tam

łączyły się dwa główne potoki Wisły. Woda w nim jest taka przeźroczysta, Ŝe

widać w nim pływające kropkowane pstrągi, a stamtąd był juŜ tylko kawałek

drogi do samochodu. Usiedliśmy w nim z radością, wymęczeni, ale

szczęśliwi.

- A w jeziorze były takie pstrągi! – Opowiadałem mamie po powrocie do

domu, gdy siedzieliśmy przy kolacji.

- A ja nie mogłam nazrywać korku… krokusów – powiedziała Ola, wgryzając

się w kanapkę - bo są pod obroną – wyjaśniła.

- A na workosankach to się dopiero pędzi po stoku!

- A w strumieniu woda była przezroczysta jak… jak nie wiem co! Czemu nie

puszczą nam takiej do kranów? – Chciała wiedzieć Ola.

- Bo dla wszystkich by nie wystarczyło – odpowiedziałem.

- A czemu rzeka Wisła w miastach jest taka brudna? – Zapytała ponownie i

podejrzliwie przyjrzała się swojej herbacie zanim chlipnęła.

- Dlatego Ŝe ludzie zanieczyszczają ją róŜnymi swoimi odpadami i

nieczystościami, a czy wiecie co powiedział o wodzie do nas Pan Jezus? –

zapytał nas tatuś – Powiedział KaŜdy, kto pije tę wodę, znowu pragnąć

będzie; ale kto napije się wody, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki,

lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku

Ŝywotowi wiecznemu. Jana 4:13-14

- Wujek to czytał dwa tygodnie temu na lekcji biblijnej, czytał teŜ Ŝe; Jeśli

kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. – przypomniałem sobie – uczyłem

się tego wiersza na pamięć.

- Tak Tomku, to napisane jest w ewangelii Jana 7;37.

- A co mamy pić? – zapytała Ola.

- To Pan Jezus ma dla nas prawdziwe słowa do naszego Ŝycia, czyste nie

zanieczyszczone jakąś inną obcą nauką. On chce nas poić tą Ŝywą wodą, która

da nam radość z Ŝycia tu na ziemi, a potem i w niebie. Mamy korzystać ze

słów, które On wypowiadał, zachowywać je i opowiadać innym.

- A ja teŜ znam wierszyk, którego uczyła mnie mama – nagle przerwała moja

siostra - Psalm 23 Pan jest pasterzem moim, Niczego mi nie braknie. Na

niwach zielonych pasie mnie. Nad wody spokojne prowadzi mnie. Duszę moją

pokrzepia.

- Tak Oleńko, Pan jest naszym pasterzem, prowadzi nas nad taką wodę jak

widzieliśmy, czystą i spokojną.

- Ale w Biblii napisane jest teŜ: Objawieniu 14:7 Bójcie się Boga i oddajcie

mu chwałę, (…) i oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i morze,

i źródła wód. - odezwała się mamusia, która słuchała nas z małym Maciusiem

na rękach.

- AleŜ oczywiście, to nasz Pan Bóg stworzył całe to piękno które mogliśmy

dzisiaj oglądać, a takŜe te źródełka, z których chcieliście pić wodę. On jest

twórcą piękna całej tej przyrody na ziemi.

Udała nam się wycieczka. Gdy tylko Maciuś podrośnie to pojedziemy

tam wszyscy, Ŝeby mogli zobaczyć jak tam jest pięknie. A moŜe namówimy

tatę, Ŝeby zabrał nas tam jeszcze latem?

Chodząc po górach dbaj o nogi

Ubieraj dobre buciki

Jak nie posłuchasz tej przestrogi

To będziesz mieć odgniaciki.

W diagramie ukryło się 9 wyrazów, ale ich literki

się rozsypały. Spróbuj odnaleźć nazwy

wymienionych ośmiu naczyń, zbierając pogubione

literki. Zostanie 11 liter, które ułóŜ tak, by

utworzyły hasło związane z opowieścią o

wycieczce Tomka i Oli. Pierwszy wyraz KUBEK

juŜ został odnaleziony.

b i ii i

o i ii i

a i ii i

KUBEK

CZERPAK

w tt

WIADERKO

KONEWKA

iiii

c llll

CHOCHLA

BUTELKA

MISKA

DZBANEK

n llll

Hasło:

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Rozpoznaj o kim mowa i wpisz imiona tych osób po

prawej stronie. Litery umieszczone nad cyframi

utworzą fragment „zaszyfrowanej obietnicy” od Pana

Boga, która jest zapisana w 43 rozdziale Księgi

Izajasza.

Na skos w lewo

Na skos w prawo

1 Stolica Polski

2 Aby pójść dalej trzeba zrobić

pierwszy...

4 Zachęca do kupowania

7 Domek dla pszczół

8 Stany Zjednoczone

11 Rolnik wykonuje ją przed siewem

1 Uniwersalne sanki wyciągnięte z

plecaka

2 Kwiatek znaleziony w górach

3 Chronią ręce od zimna

5 Schowane za powieką

6 Z tego wszystkiego to ja najchętniej

słodycze...

8 Część nogi

9 Rośnie na łące i pięknie pachnie

10 Kulawemu potrzebne do podpierania

- Był lekarzem, napisał jedną z Ewangelii. _ _ _ _ _ _

13 16 1

-Józef nazywany teŜ … (Dz. Ap. 4:36). _ _ _ _ _ _ _

9 3 15

-Pan Jezus zapytał go trzy razy: „miłujesz mnie?” _ _ _ _ _

12 10 8

-Bracia sprzedali go do Egiptu. _ _ _ _ _

19 11

-Olbrzym, którego pokonał Dawid. _ _ _ _ _ _

4 18

-Apostoł Paweł nazywał go umiłowanym synem (2 Tm. 1:2) _ _ _ _ _ _ _ _ _

Poziomo

12 Powierzone sekrety zachowujemy

jako....

13 Owoce i warzywa mają

mnóstwo…

6 7

_ _ _ _ _

-Wcześniej miał na imię Saul, a potem…

_ _ _ _ _ _

-Został wrzucony do lwiej jamy.

2 17 5

Zaczynając od środka muszli

ślimaka podąŜaj za linią,

a dowiesz się kto rozmawiał o Ŝywej

wodzie z Panem Jezusem.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: