Brown Dale - Ostatnia misja Old Doga.pdf - E- booki - FREE - sewulka

DALE BROWN

OSTATNIA MISJA OLD

DOGA

przełożyły

JADWIGA WERALSKA

ELŻBIETA ZYCHOWICZ

AGENCJA WYDAWNICZA „PRIMA PRESS"

INSTYTUT PRASY I WYDAWNICTW „NOVUM'

WARSZAWA 1992

Tytuł oryginału FLIGHT OF THE OLD DOG

Opracowanie graficzne Jan Sarnecki

Redaktor merytoryczny

Andrzej Kuryłowicz Krzysztof Weralski

Redaktor Maria DziedzicWesołowska

Redaktor techniczny Grażyna Ejsbrener

Korekta Barbara Wiśniewska

Published in cooperation with Instytut Prasy i Wydawnictw „Novum"

ISBN 8385299297

Prima Press

Instytut Prasy i Wydawnictw „Novum".

Warszawa 1992 Wydanie I.

Ark. wyd. 22; ark. druk. 40

Zam. 1181/91

NA POKŁADZIE BOMBOWCA B-52

Bombowiec B-52, należący do Strategicznych Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych

(SAC*), był gotów do przeprowadzenia ostatniego ataku. Wcześniej już zużył część ładunku

bomb. Jeszcze jedna bomba grawitacyjna i cztery rakiety krótkiego zasięgu SRAM* 1 zostały

w komorach. Załoga wysłużonego bombowca liczyła sześć osób. W czasie tego lotu

uzupełnili już paliwo w powietrzu i zbombardowali cel z wysokości trzydziestu siedmiu

tysięcy stóp. W chwilę później zostali niespodziewanie zaatakowani rakietami ziemia-

powietrze typu SA2. Następnie dokonali trzech kolejnych nalotów na obiekty w plątaninie

wzgórz i dolin.

Zbliżali się do celu z szybkością sześciu mil na minutę. Broniły go wyrzutnie rakiet

ziemia-powietrze, artyleria przeciwlotnicza z naprowadzaniem radarowym i polujące na

zdobycz patrole najnowocześniejszych na świecie myśliwców przechwytujących.

— IP* za trzy minuty — zameldował przez telefon pokładowy porucznik David Luger.

Śledził kurs B-52 na wąskim kartonowym wykresie, mierząc

wzrokowo pozostały dystans i obliczając w pamięci czas dzielący ich od IP, jak nazywali

moment rozpoczęcia ataku bombowego z małej wysokości. „Trzeba zacząć przegląd

czynności kontrolnych — pomyślał Luger. — Akcja zaraz się rozpocznie."

Miał przed sobą instrukcje: „Przygotowanie do ataku bombowego" i „Atak bombowy

(nuklearny)". Przebiegał wzrokiem strony powleczone plastykową folią, przewidując z góry

każdy punkt, zanim do niego doszedł. Lata treningu wyrobiły w nim zdolność dokładnego

zapamiętywania wszystkich szczegółów czynności, które miał wykonać.

— Kontrola przed symulowanym wystrzeleniem rakiet SRAM zakończona. Komputerowe

programowanie odpalenia zakończone.

Nikt się nie odezwał, ale David wcale nie czekał na odpowiedź. Mimo że cała załoga

zaznajomiła się z instrukcjami kilka godzin wcześniej, Luger ponownie odczytał przez telefon

pokładowy kolejne punkty, aby uświadomić wszystkim, że właśnie teraz, po dziesięciu

godzinach lotu, miała się rozpocząć najważniejsza część ich operacji. Był tak podniecony, że

nie mógł spokojnie usiedzieć. Wydał polecenie:

— Ustawić radia na częstotliwość Centrum Oceniającego. — Spojrzał na tabelę i dodał: —

1 * Wykaz i objaśnienie skrótowców opatrzonych gwiazdką znajdzie Czytelnik na końcu książki.

Dwieście siedemdziesiąt pięć przecinek trzy.

— Ustawione — odpowiedział drugi pilot, Mark Martin. — Obydwa radia są ustawione na

łączność z Centrum Oceniającym. Ogłoszę IP po odczytaniu z radaru.

— Kamera włączona, jeden do czterech — oznajmił Luger, przekręcając małą, czarną

gałkę z prawej strony. Atak bombowy i wystrzelenie rakiet miały być od tej chwili

rejestrowane na trzydziestopięciomilimetrowym filmie i poddane późniejszej analizie.

— Obrona, za sześćdziesiąt sekund włączysz zakłócanie.

— Obrona przyjęła — odpowiedział porucznik Hawthorne, sprawdzając pozycje

przełączników urządzenia zakłócającego oraz urządzenia utrudniającego śledzenie.

Hawthorne, rówieśnik Lugera, był oficerem zakłócania elektronicznego, EW*. Jego zadaniem

była obrona bombowca przez zakłócanie oraz zwodzenie rakiet ziemia-powietrze i radarów

naprowadzających artylerię. Miał również ostrzegać załogę przed atakiem samolotów i rakiet.

— Zrozumiałem — odpowiedział Luger. — Czynności kontrolne zakończone. —

Popatrzył na staroświecką, napędzaną zębatą przekładnią tarczę TGmetru wskazującego czas

do następnego punktu zwrotnego. Otworzył instrukcję na stronie „Atak bombowy

(synchroniczny)" i zwrócił się do siedzącego obok nawigatora radarowego:

— TGmetr wskazuje minutę pięćdziesiąt do IP. Wszystko w porządku, stary?

— Uhm — mruknął Patrick McLanahan. Siedział pochylony nad wykresami ataków

bombowych i przewidywanych wskazań radaru, studiując uważnie swoje „zadania bojowe",

jakby widział je po raz pierwszy. Jego miejsce pracy było zaśmiecone skrawkami papieru,

rysunkami, notatkami. Na aparaturze radarowej leżał termos przywalony stosem książek i

papierów. Wyciekała z niego kawa na oscyloskopowy ekran i przełączniki radaru.

Luger nie mógł się doczekać, aż jego partner zacznie działać. Obaj nawigatorzy,

reprezentujący w zawodach ten sam dywizjon bombowy, różnili się jak niebo i ziemia. Luger,

wysoki szczupły chłopak z Teksasu, dążył do doskonałości we wszystkim, co robił. Czarne

włosy miał starannie ostrzyżone, a buty nienagannie lśniące. Niedawno przeszedł szkolenie

dla załóg bojowych B-52. Wcześniej ukończył z pierwszą lokatą Wojskową Akademię

Lotniczą i Studium Nawigacyjne. Można śmiało powiedzieć, że był najbardziej fachowym i

sumiennym nawigatorem w swoim dywizjonie. Dużo się uczył, wzorowo wypełniał

obowiązki i stale podnosił kwalifikacje.

A McLanahan to był po prostu... McLanahan, opalony blondyn z Kalifornii, średniego

wzrostu, mocno zbudowany. Sprawiał wrażenie, jakby przed chwilą wrócił z plaży. Jednak

mimo niedbałej powierzchowności i nonszalancji w traktowaniu zwierzchników McLanahan

był uważany za najlepszego nawigatora w dywizjonie, a może nawet w Strategicznych Siłach

Powietrznych. Razem z Lugerem tworzyli najbardziej skuteczną załogę bombowca w całych

amerykańskich siłach powietrznych. I oto mieli przystąpić do pracy.

— No to zaczynamy — powiedział w końcu McLanahan.

— Świetnie. — Luger przeszedł do kolejnych punktów instrukcji, sprawdzając razem z

pilotem, kapitanem Garym Houserem, położenie przełączników. Gdy były już prawidłowo

ustawione, pozostało tylko uaktywnić system bombowy i sprząc wszystkie jego elementy z

komputerami bombowymi.

— Główny wyłącznik sterowania bombami.

— Włączyć — powiedział McLanahan.

— Przełącznik systemu bombardowania.

— Pozycja auto.

Teraz komputery bombowe decydowały o wszystkim: o sterowaniu, o momencie zrzucenia

bomby, nawet o otwarciu i zamknięciu drzwi komory bombowej . McLanahan naprowadzi

tylko krzyż elektronicznego celownika na uprzednio wybrany punkt celu na ekranie radaru, a

komputery bombowe dokonają reszty.

Na podstawie położenia tych linii na ekranie komputery obliczą odległość i azymut celu.

Dane te zostaną wyświetlone na wskaźniku sterowania lotem (FCI*), który znajduje się na

stanowisku pilota. Komputery uwzględnią wysokość, kierunek, znoszenie, prędkość lotu

względem powietrza i ziemi oraz wcześniej obliczone parametry balistyki. Opierając się na

tych informacjach, dokładnie wyznaczą moment zrzucenia bomby. Uwzględnią nawet

niewielkie zmiany prędkości lotu czy kierunku wiatru i dokonają korekty momentu zrzutu.

— Załoga, osiągamy IP za sześćdziesiąt sekund — ogłosił Houser. — FCI wycentrowany.

TG sześćdziesiąt. Gotowi... Teraz!

— Przyjąłem. Atak bombowy — powiedział Luger, włączając stoper, by zapewnić sobie

dodatkowy pomiar czasu.

— Przyjąłem — potwierdził McLanahan. — Pamiętajcie, że to jest prawdziwy zrzut na

poligon. Nie spieprzmy tego, panowie. Założę się, że jakiś facet wybiegnie tam zaraz z

centymetrem i będzie mierzył nasz wynik.

—Nawigator? — zwrócił się do Lugera.

— Podaję namiary dla rakiet SRAM — odparł Luger. — Lotnisko — namiar numer

trzydzieści; cel Bravo — numer trzydzieści jeden; stacja pomp — numer trzydzieści dwa.

Mamy pełną synchronizację, wszystkie komputery sprawne, dryf mniejszy niż...

— On chce powiedzieć — wtrącił McLanahan — że uporaliśmy się z tymi rakietami

szybciej, niż Gary z tą dziewicą w stopniu porucznika, za którą się ostatnio ugania.

Brown Dale - Ostatnia misja Old Doga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: