dreamfever_15.pdf

Rozdział15

Uprzemysłowiona wersja piosenki Trenta Reznora ' Closer ' grała w momencie kiedy

wspięłam się na barowy stołek i warknęłam w kierunku odwróconego do mnie

plecami barmana ,że potrzebuję kolejki dobrej whiskey z górnej półki i żeby się

pośpieszył.

Chcę poczuć cię ze środka…

Ze względu na ostatnie doświadczenia miałam o wiele więcej zrozumienia dla

ciemniejszej połowy rasy wróżek niż kiedykolwiek bym chciała. Znałam tą pustkę

która nimi kierowała. Byłam pokarmem ich niekończącego się nigdy głodu.

Chester było pełne obrzydliwości stworzonych przez króla Unseelie a ludzie witali

ich, konkurując miedzy sobą o to aby zostać przez nich zauważeni, pozwalając im

' poczuć się ze środka ' jeśli to właśnie było tym co przyciągało do nich ich uwagę.

Uwodzeni przez obietnicę ponadprzeciętnej siły wyostrzonych zmysłów i pokusę

nieśmiertelności. Nigdy nie rozumiałam dlaczego ktoś miałby chcieć żyć wiecznie.

Zawsze wydawało mi się ,że śmierć pożycza życiu swego rodzaju pikanterię i

niezbędne napięcie.

— Może dwa miliardy z nas potrzebowały śmierci — wymamrotałam. Nie byłam w

zbyt dobrym nastroju.

— Też się tego napiję — Dani usadowiła się na stołku obok mnie

— Niezła próba

— Czy kiedykolwiek pozwolisz mi dorosnąć? Czy będziesz taka sama jak wszyscy

inni?

Spojrzałam na nią, następnie zmieniłam moje pierwotne zamówienie na dwie kolejki

Macallana, stu procentowy strzał. Tata zrobił mi to samo kiedy byłam w jej wieku.

Twarda miłość

Szkło zabrzęczało na wypolerowanym chromowy barze, towarzyszyło temu głębokie

— Witaj piękna dziewczyno

Moje spojrzenie przeleciało na barmana i przechyliłam podwójną kolejkę. To był ten

facet z rozmarzonymi oczami którego pierwszy raz spotkałam kiedy przeczesywałam

muzeum w poszukiwaniu Przedmiotów Magicznych, a potem zdziwiłam się kiedy

dowiedziałam się ,że pracuję z Christianem w Departamencie Języków Starożytnych

w Koledżu Trinity. W pierwszym odruchu ucieszyłam się ,że przeżył ale zaraz

zostało to wyciszone przez podejrzliwość. Zbiegi okoliczności wprawiają mnie w

zdenerwowanie.

— Świat jest mały — powiedziałam lekko

— Wystarczająco duży — posłał mi lekki uśmiech — Przez większość czasu

przynajmniej

— Nowa praca?

— Miasto się zmienia, praca też. Ty?

— Bezrobotna. Nikt nie kupuje książek — wszyscy oni polują na mnie

— Zmieniłaś wygląd. Przechodzisz na mroczną stronę, piękna dziewczyno?

Dotknęłam swoich włosów

— Bardziej niż ci się wydaję

— Wystarczająco aby przetrwać

— Trudno powiedzieć ile to wystarczająco

— Zobacz kto gdzie pracuję

— Zobacz kto gdzie piję

— Potrafię sama sobie radzić, a Ty?

— Zawsze — posłał mi kolejny z tych uśmiechów i ruszył w głąb baru, zbierając,

szkło, nalewając do pełna, szybko i zgrabnie, przyciągając wzrok.

Obok mnie Dani zakrztusiła się, wypluła, sapnęła i zaczęła niekontrolowanie kaszleć.

Kiedy poklepałam ją po plecach, odsunęła się gwałtownie i przyszpiliła mnie

spojrzeniem — Co próbujesz zrobić? Zabić mnie? — zaskrzeczała kiedy już mogła

mówić — To benzyna! Kto chciałby to pic?

Zaśmiałam się — Ty wydawałaś się mieć na to ochotę

— Wydaje mi się ,że urodziłam się już ze wszystkimi smakami jakich potrzebuję! —

Złapała garść wiśni z drugiej strony baru, napełniła nimi usta i zeskoczyła ze stołka

— Dorośli są dziwni — powiedziała ponuro

— Gdzie ci się wydaje ,że idziesz?

— Rozejrzeć się

Nie podobał mi się ten pomysł i tak też jej powiedziałam

— Daj spokój Mac, Jestem super szybka i super silna. Nikt nie może mnie tknąć. To

ja powinnam martwic się pozostawiając cię samą ślamazaro

Cóż jeśli o to chodziło to miała rację

— Daj mi chwilę oddechu Mac

Przeskakiwała z nogi na nogę, a spojrzenie w jej oczach mówiło ,że i tak zniknie czy

się zgodzę czy nie.

Nagle ogarnęło mnie całkowicie niechciane zrozumienie dla Roweny. W jaki sposób

opiekować się dzieckiem które jest szybsze niż Ty, silniejsze niż Ty i całkiem

możliwe ,że mądrzejsze? — Nie odchodź daleko i zaraz wracaj, stoi?

— Stoi

— I bądź ostrożna ! — wiatr rozwiał mi włosy i już jej nie było.

— Kim jest ten dzieciak? — facet z rozmarzonymi oczami był z powrotem. Kolejka

zabrzęczała na kontuarze. Przechyliłam ja, skrzywiłam się i sapnęłam. Ogień rozlał

się po moim wnętrzu.

— Przyjaciółką

— Dobrze mieć jakiś w czasach takich jak te

— Jak znalazłeś to miejsce?

— W ten sam sposób co Ty, jak sobie wyobrażam

— Wątpię w to

— Znalazłaś Christiana?

Mówił o dniu kiedy dzwoniłam do Departamentu Języków Starożytnych z tuzin razy,

szukając młodego szkota. Zamartwiałam się ponieważ Barrons zmusił mnie przy

użyciu ' Głosu ' to zdradzenia informacji ,że klan Keltar go szpieguję i obawiałam

się ,że dopadnie Christiana i go skrzywdzi — Tak — nie widziałam ,żadnego sensu w

informowaniu go o tym ,że ponownie go straciłam, tym razem może na zawsze.

— Widziałaś go może ostatnio?

— Nie. Ty?

— Nie. Ale chciałbym

— Dlaczego? — nabrałam podejrzeń

— Przyjaciel, dobrze mieć takiego w tych czasach.

— Co sądzisz o tym miejscu? — dlaczego tu był? Kolejny śliczny chłopak

poszukujący nieśmiertelności?

— Życie i śmierć piękna dziewczyno. O to chodziło na początku i tak będzie aż do

końca

— Co jest Twoją trucizną? Też chcesz żyć wiecznie?

— Chciałbym trochę ciszy i spokoju. I piękną dziewczynę — zaśmiał się — I dobrą

książkę

— Myślisz tak samo jak ja. Też uwielbiam dobre książki — w lustrze wiszącym z

tyłu nad barem zobaczyłam coś co przykuło mój wzrok, stężałam.

W loży poza mną Szara Kobieta trzymała za ręce dobrze zbudowanego, wspaniałego

kelnera który wcześniej flirtował z tym czymś co miało wymiona.

Mogłam zobaczyć obie jej wersję, to czym była naprawdę i to czym była dla niego,

spowita zauroczeniem. Dla niego była księżniczką wróżek, nieludzko piękną,

spoglądającą na niego z oczarowaniem i adoracją.

Tylko ja mogłam zobaczyć otwarte, sączące zmiany chorobowe rany którymi go

głaskała i przez które wysysała jego życie, pozostawiając zniszczone zęby, gnijące

oczy i cienką skórę jak szary pergamin. Szybko się z nim uwijała. Nie wytrzyma

nawet godziny.

Moja ręka odruchowo powędrowała do kabury z włócznią przypiętej pod ramieniem

— Uważaj na siebie piękna dziewczyno — powiedział miękko chłopak z

rozmarzonymi oczami

Przesunęłam spojrzenie z lustra i gapiłam się na niego. Wskazywał oczami na mój

płaszcz, obserwując jak moja ręka porusza się wewnątrz. Nie możliwe aby wiedział

czego pod nim szukałam.

— O czym mówisz?

Spojrzał poza mną — Są tutaj i ....cóż sama będziesz wiedziała

Duże ręce opuściły się na moje ramiona. Za mną stało dwóch mężczyzn. Mogłam ich

poczuć. Wielkich, elektryzujących, potężnych mężczyzn

— Wyciągnij tą rzecz — mężczyzna warknął — Zabierzemy ci to i nigdy nie

oddamy. Pierwsza zasada tego miejsca, to neutralny grunt. Druga zasada tego

miejsca, łamiesz zasady umierasz.

— Zabieraj ode mnie te łapy — warknęłam

— Mamy dzieciaka. Chcesz ją jeszcze zobaczyć? Wstawaj

Zmrużyłam oczy. W jaki sposób dorwali Dani? — Nie ma mowy abyście —

— Jesteśmy szybsi

— Jak Barrons?

Nie było żadnej odpowiedzi

Cóż znalazłam moją ósemkę, a przynajmniej dwóch z nich. I mieli Dani.

Westchnęłam. Wstałam i zerknęłam na Szarą Kobietę w odbiciu lustra ale ona nie

zauważyła, zbyt zajęta obsługując się sama z dobrze zbudowanego kelnera jak z

talerza. Moja krew się zagotowała. Już dłużej nie był przystojny. Barrons powiedział

mi ,że Szary Człowiek rzadko zabiera tyle piękna ,że jego ofiara umiera.

Najwyraźniej Szara Kobieta miała większy apetyt. Zaktualizowałam moje

szacowanie, zostało mu najwyżej dziesięć minut

Chłopak z rozmarzonymi oczami odbijał się lustrze poza nimi. Gapiłam się. Nie

wyglądał tak samo w lustrze. Był... rozmyty na krawędziach … źle, bardzo źle.

Zadrżałam, uderzona przez przenikający do głębi duszy chłód. Próbowałam skupić

się na jego odbiciu ale czym bardziej próbowałam, tym bardziej rozmyty się stawał.

Rozmazany kształt wyostrzył się posyłając mi ostre spojrzenie — Nie rozmawiaj z

tym, piękna dziewczyno. Nigdy z tym nie rozmawiaj

Sapnęłam — Z nią ? Masz na myśli Szarą Kobietę?

— Z tym — warknął to słowo z taką odrazą ,że aż się wzdrygnęłam

Przeniosłam spojrzenie z odbicia w lustrze bezpośrednio na niego i nagle byłam w

stanie znowu oddychać. Znowu był chłopcem. Przystojnym z rozmarzonymi oczami.

A nie czymś przed czym chciałam uciekać z krzykiem — Jakie to ?

Spoglądał na mnie bez wyrazu — Nic nie mówiłem

— Teraz — mężczyzna poza mną warknął niecierpliwie — Ruszaj się

* * *

Eskortowali mnie szeroką chromowaną klatką schodową na ostatnie piętro Chester.

Poza chromowaną balustradą, rozciągały się ściany z ciemnego szkła pokrywające

całe piętro, gładkie bez drzwi czy klamek

Zerknęłam od jednego z eskortujących mnie mężczyzn do drugiego. Nie powiedzieli

nawet słowa od momentu kiedy zacisnęli swoje ręce na moich przedramionach i

zaczęli przepychać się przez tłum. Nie żebym ja coś mówiła. Czułam czym byli,

przemocą trzymaną na smyczy. Oboje wyglądali na dobrze zbudowanych

trzydziestolatków. Mężczyzna po lewej miał pokryte wieloma bliznami dłonie. Byli

ogromnymi masywnymi facetami. Coś w ich oczach kazało mi trzymać buzię na

kłódkę przynajmniej do momentu kiedy lepiej nie ograne położenia w którym się

znalazłam.

Zerknęłam w dół kiedy przechodziliśmy przez niezabudowane klatka schody. Kelner

był na podłodze martwy. Szara Kobieta już szukała nowej zabawki. Moje ręce

zacisnęły się w pięści. Szliśmy wzdłuż ściany z ciemnego szkła do momentu kiedy

jakaś charakterystyczna powierzchnia musiała wskazać na drzwi, ponieważ

mężczyzna po mojej lewej przycisną dłoń do szkła. Panel odjechał na bok ukazując

duże pomieszczenie wykonane w całości z dwustronnego szkła obramowanego przez

metalowe dźwigary. Można było tu zobaczyć wszystko co działo się na zewnątrz.

Przestrzeń sufitowa była wypełniona małymi ekranami odbierającymi obraz z kamer

bezpieczeństwa. Tutaj znajdowało się wnętrze klubu. W Chester nie działo się nic

czego nie można było zobaczyć tutaj.

— Przyprowadziłem ją jak mówiłeś Ry

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: