faefever_17.pdf

Rozdział17

Przejechałam dwanaście przecznic.

Mój skraj miasta, zaraz obok Ciemnej Strefy został opuszczony jak strefa wojenna.

Teraz już wiedziałam dlaczego.

Ulicę jakieś osiem mil na wschód od KiBB były tak wypakowane ludźmi i Unseelie

,że nie było mowy o żadnym ruchu ulicznym. Większość wróżek była w swoim

pełnym ludzkim zauroczeniu, próbując podburzać zamieszki, i osiągając swój cel.

Policja przepychała się pośród nich, próbując zaprowadzić porządek. Było

wystarczająco dużo kłopotów z młodocianymi w Dublinie ( w jakimkolwiek mieście

jeśli już chodzi o ścisłość) ,że nawet nieliczny mały gniewny tłum mógł zapalić się i

rozprzestrzenić w ułamku sekundy. Zwłaszcza w noc Halloween kiedy wszystkie

świry wychodziły na zewnątrz bezpiecznie ukryte w swoich maskach.

W czasie gdy obserwowałam kilku policjantów (którzy byli tak naprawdę Unseelie

w swoim zauroczeniu) którzy zaczęli brutalnie bić grupkę młodych ludzi pałkami,

jeszcze bardziej rozsierdzając tłum inni Unseelie zaczęli rozbijać witryny, szabrować

i zachęcać ludzi aby brali co chcieli. Zawołałam do kilku dzieciaków śpieszących sie

aby dołączyć do awantury ale jakoś nikt nie wydawał się wiedzieć z jakiego powodu

zaczęły sie te zamieszki ani też specjalnie o to nie dbał. Bałam się podjechać bliżej ze

strachu przed uszkodzeniem samochodu albo siebie.

Żółć gotowała sie w moim żołądku od natężenia otaczających mnie wróżek.

Przynajmniej Sinsar Dubh nie czyniła mnie dodatkowo niesprawną. Tłum się

powiększał, rozrastał i rozpychał na zewnątrz i przyszło mi do głowy ,że pozostanie

po środku niego, i siedzenie w Ferrari, było naprawdę kiepskim pomysłem.

Wycofałam, ostro zawróciłam i odjechałam ciesząc sie ,że postanowiłam wyjechać

kilka minut szybciej

Wyciągnęłam mapę miasta z plecaka i zapaliłam wewnętrzne światło. Chociaż burza

był wciąż tylko zagrożeniem, chmury które pokryły niebo przekształciły dzień w noc

całą godzinę szybciej niż tego oczekiwałam.

Dziesięć przecznic na północ od księgarni,wpadłam na kolejny tłum. Wycofałam się,

zawróciłam i skierowałam się na zachód. Nie było przejazdu. Ten wyjazd z miasta

był tak samo kiepski.

Zjechałam na parking aby przestudiować mapę, następnie skierowałam się na

południowy wschód, z zamiarem okrążenia Ciemnej Strefy a jeśli będę zmuszona to

nawet z zamiarem założenia mojego MacHalo i przejechania przez jakąkolwiek jej

część która pozwoli wydostać mi się z miasta. Ale jak tylko zbliżyłam się do granic

opuszczonej dzielnicy, dałam po hamulcach i wpatrywałam się wstrząśnięta

Cały skraj strefy był gęstą czarną ścianą Cieni naciskających na tą resztkę światła

którą rzucały lampy uliczne przy Dorsey Street . Rozciągała się ona na obie strony,

tak daleko jak byłam w stanie sięgnąć wzrokiem mogłam zobaczyć masywną

barykadę śmierci.

Wrzuciłam wsteczny i wycofałam się. Przejadę przez nią tylko i wyłącznie wtedy

kiedy nie będę już miała żadnego innego wyboru. Nie byłam jeszcze gotowa

przyznać się do porażki.

Następne piętnaście minut spędziłam jeżdżąc wokół zmniejszającego się obwodu

mojego świata otoczonego z każdej strony przez niebezpieczeństwo. Skraje Ciemnej

Strefy spotykały się i łączyły z tłumami ludzi i obserwowałam w przerażeniu jak

Unseelie w ludzkim zauroczeniu prowadzili ludzi prosto w te oczekujące, zabójcze

cienie.

W końcu przyszło mi do głowy aby wydostać się ze szpanerskiego czerwonego

samochodu, który zaczynał przyciągać niebezpieczną ilość uwagi więc

przyśpieszyłam do KiBB gdzie planowałam zamienić go na coś mniej rzucającego się

w oczy, i wykombinować jak wydostać się z miasta.

Gdy skręciłam w dół ulicy kierując się w kierunku sklepu dałam po hamulcach tak

ostro ,że prawie zaserwowałam sobie uraz kręgów.

Książki i bibeloty Barronsa były zaciemnione!

Całkowicie. Otoczone przez noc z każdej strony!

Każde zewnętrzne światło znajdujące się na księgarni było wyłączone!

Wpatrywałam się w bezmyślnie w księgarnię. Zostawiłam je wszystkie zapalone!

Puściłam delikatnie hamulec i podjechałam bliżej. W blasku reflektorów, szkło

błysnęło na wyłożonej kostką ulicy. Światła nie były wyłączone. Ktoś je wszystkie

rozbił albo (biorąc pod uwagę jak wysoko były rozmieszczone ) do niech strzelał.

Albo..... ktoś wysłał te fruwające wróżki, może nawet Łowców aby wykonały to

zadanie. Czy siedziały tam teraz na gzymsach i wisiały nade mną? W mieście było

tak dużo wróżek ,że mój zmysł był dosłownie bombardowany, obezwładniony przez

obecność wróżek zbyt wielką aby ją policzyć czy rozróżnić.

Spojrzałam w górę ale dach był pogrążony w ciemności.

Chociaż wewnętrzne światła były zapalone to jednak były ustawione na poziomie 'po

godzinach' kiedy w księgarni nie było klientów i to co przedostawało się na chodnik

poprzez szklane drzwi i okno nie było wystarczające aby odstraszyć moich wrogów.

Jeszcze jedna dzielnica więcej wchłonięta przez Cienie, tym razem moja

Książki i bibeloty Barronsa były częścią Ciemnej Strefy

Czy jakieś bardziej kształtne i mocniejsze Cienie mogły wejść dzisiaj do KiBB?

,zdemolować je? Zniszczyć wewnętrzne światła i uczynić je miejscem nie do

naprawienia? Czy mogły to zrobić? Wiedziałam ,że Barrons nie zabezpieczył jej

przeciwko wszystkiemu, tylko przeciw tym większym zagrożeniom.

Zmrużyłam oczy. To było nie do zaakceptowania! Wróżki nie przejmą mojego

sanktuarium! Nie skończę na ulicy! Zabiorą swoje wstrętne, petunię z mojego

terytorium i zrobią to teraz! Zakręciłam z piskiem opon i odjechałam w inną stronę.

Cztery przecznicę od nowej granicy Ciemnej Strefy tłum pchał mnie z powrotem.

Wcisnęłam gaz do dechy, ledwie omijając zaparkowane samochody i zatrzymałam

się pod światłem bijącym jasno z ulicznej latarni. Słyszałam gniewne pokrzykiwania,

tłuczone szkło i grzmot zbliżającego sie tłumu. Nie miałam zamiaru zostać przez

niego wchłonięta. Ale musiałam działać szybko

Wysiadłam z samochodu, włożyłam rękę pod kurtkę i zacisnęłam pięść wokół

włóczni. Nie miałam też zamiaru stracić jej tym razem.

Zimna przenosząca się mgła pokuła moją twarz i dłonie. Burza się rozpoczęła. Ale to

nie była tylko burza którą wyczułam w powietrzu. Coś było nie tak, szalenie nie tak,

poza gniewnym tłumem, hordą Unseelie i Cieniami przejmującymi mój dom. Wiatr

był dziwny, dmuchający z różnych stron, śmierdzący siarką. Skraj chaotycznego,

destrukcyjnego tłumu wezbrał z za rogu, dwie przecznice od miejsca w którym

stałam.

—V’lane potrzebuję cię! — załkałam, uwalniając jego imię

To coś rozwinęło się z mojego języka i powiększyło się, dławiąc mnie, potem dostało

się do skraju moich zębów zmuszają moje usta aby otworzyły się szeroko.

Ale zamiast wzbić się nocne niebo, zderzyło się z niewidoczną ścianą i spadło na

chodnik gdzie leżało trzepocząc z trudem, jak ciemny ptak który upadł

Trąciłam to z skrajem swojego buta.

Rozpadło się.

Obróciłam swoją twarz w kierunku wiatru, wschodni, zachodni, północny,

południowy. Zawirował wokół mnie, uderzając we mnie z każdej strony, trzaskając

mnie setką maleńkich dłoni i nagle mogłam poczuć jak gdzieś tam LM odprawia

właśnie swoją czarną magię aby zburzyć ściany. To wszystko zmieniało

Napięłam to miejsce sidhe-seer w moim umyślę koncentrując się maksymalnie,

skręcając, szukając, polując, i przez moment widziałam przebłysk jego osoby,

widziałam jak stoi na skraju, stromego, czarnego urwiska, w jakimś lodowatym

miejscu, odziany w czerwoną szatę z wniesionymi do góry rękoma (i czy to co

trzymał wysoko, ociekające krwią nie było przypadkiem sercem?) skandując,

wzywając rzeczy na tyle potężne aby zmiażdżyły ściany więzienia utkane z żyjących

kosmyków ' Pieśni Zrobienia'. I to ' Coś co przywoływał robiło coś złego całej magii,

nawet magii wróżek, sprawiając ,że wszystko szło bardzo bardzo źle

Zatrzasnęłam swoje wewnętrzne 'oko' zamykając się przed tą wizją zanim mnie

zabiję. Stałam pośrodku ulicy w ogarniętym zamieszkami Dublinie, uwięziona w

mieście, całkiem sama

V’lane nie teleportuje się aby uratować dzień

Tłum znajdował się mniej niż przecznicę dalej. Pierwsza linia mknącego tłumu

właśnie zauważyła mój samochód i ryczała jak szalona bestia. Niektórzy rzucali

kijami bejsbolowymi inni machali pałkami odebranymi policji.

Zamierzali rozwalić moje Ferrari na drobne kawałeczki.

Nie było czasu na szukanie komórki i próbę dodzwonienia się do Barronsa. Będą tu

za kilka sekund. Wiedziałam co się działo z bogatymi ludźmi podczas zamieszek.

Wiedziałam również ,że raczej nie uwierzą w to ,że nie jestem bogata. Nie miałam

zamiaru stracić głowy tylko dlatego ,że od czasu do czasu udało mi się przejechać

fajnym samochodem który nawet nie należał do mnie.

Złapałam plecak z samochodu i pobiegłam

Przecznicę dalej kolejny tłum nadchodził

Zagłębiłam się w niego i zatraciłam w środku. To była okropna, śmierdzącą,

rozgrzana, wzbierająca masa ludzi. Opanowana wściekłością, frustracją, zawiścią.

Wyjąca zwycięsko ponieważ plądrowała, rozwalała i niszczyła.

Nie mogłam oddychać, chciałam zwracać. Było zbyt dużo ludzi, zbyt dużo wróżek,

zbyt dużo wrogości i przemocy.

Płynęłam w oceanie twarzy, niektórych przestraszony, niektórych podekscytowanych

innych przerażonych tak samo jak Ja musiałam wyglądać. Wróżki to potwory. Ale my

ludzie mamy też wewnątrz nas nasze własne potwory. Wróżki może i podżegały te

zamieszki ale to my byliśmy tymi którzy utrzymywali je przy życiu

Wybrukowane kamienie były śliskie od zraszającego je deszczu. Obserwowałam ze

zgrozą jak młoda dziewczyna upadała z płaczem. Została zdeptana w ciągu kilku

sekund w czasie których zalał ją tłum. Starszy mężczyzna (co on tu na boga w ogóle

robił? ) upadł następny. Nastoletni chłopak został pchnięty na uliczną latarnię, odbił

się od niej upadł i zniknął w tłumie.

Przez czas którego nie byłam w stanie policzyć do celu prowadziła mnie

determinacja jednego nakazu który sobie narzuciłam Pozostań na nogach!, Pozostań

przy życiu!

Przedzierałam się przez tłum, poruszają się wraz z nim od jednej przecznicy do

drugiej. Dwukrotnie prawie udało mi się z niego wydostać, walczyłam próbując

przedostać się na jego skraj, tylko po to aby po chwili znowu znaleźć się w środku

tłumu wprawionego w ruch i prącego do przodu w popłochu.

Obawiałam się dwóch rzeczy, po pierwsze tego ,że zagalopują mnie wraz z sobą

prosto do Ciemnej Strefy i tego ,że naglę pojawi się Sinsar Dubh i zwalę się na

kolana, zaciskając dłonie na głowie. Nie mogłam zdecydować się która śmierć byłaby

gorsza.

Moja komórka była w plecaku, ale nie było w tym ścisku dość miejsca aby ją

wyciągnąć. Bałam się ,że jeśli spuszczę plecak z ramion zostanie mi wyszarpany z

rąk i zginie w tym tłumie. Moja włócznia była zimna i ciążka w pod ramiennej

kaburze ale obawiałam się ,że jeśli ją tutaj wyciągnę, mogę sobie sama zrobić

krzywdę.

Unseelie.

Miałam słoiczki po jedzeniu dla niemowląt w kieszeni.

Z mocą ich mrocznego życia płynącą w mojej krwi byłabym w stanie siłą przedostać

się przez tłum.

Zbliżaliśmy się do skraju dzielnicy Temple Bar Ciemna strefa nie była daleko. Czy

rozmyślnie byliśmy tam kierowani? Czy gdybym tylko wzniosła się ponad ten tłum

zobaczyłabym za nami z tyłu Unseelie prowadzące nas jak bydło na ubój?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: