Pickart Joan Elliott - Zagubione dusze.pdf - Pickart Joan Elliott - LadyHenrietta

Joan Elliott Pickart

Zagubione dusze

ROZDZIAŁ 1

Cabe Malone wszedł frontowymi drzwiami i znalazł się w

przestronnym pokoju. Zaczął rozglądać się z zaciekawieniem

dookoła, zastanawiając się, jak urządziłby to ciekawe wnętrze.

Wyobraził sobie kominek z wesoło trzaskającymi polanami,

obok niego kanapę i miękkie fotele. Marzył o takim spokojnym

miejscu, gdzie człowiek z przyjemnością odpoczywałby po

ciężkiej pracy.

Zgarnął garść wiórów z podłogi i z uśmiechem patrzył, jak

przelatują przez jego palce. Potem powoli przeszedł do kuchni.

Wszędzie unosił się zapach wilgotnych ścian i gipsu.

Stwierdził, iż kuchnia jest bardzo obszerna. Pomieszczenie

wydało mu się niezwykle słoneczne. Pomyślał, że rodzina będzie

zbierała się tutaj na posiłki, rozmawiając o wydarzeniach dnia

codziennego.

Zdecydował, że powinni kupić psa, który czatowałby pod

stołem na to, co spadnie na podłogę.

Wolnym krokiem wrócił do salonu. Wsadził ręce do tylnych

kieszeni spodni i uważnie patrzył na każdy szczegół na wpół

wykończonego pokoju.

Doszedł do wniosku, że to dobra robota. Wszystko było

wykonane jak należy. Ten i pięć innych domów w okolicy, które

budował, to dzieło fachowca. Solidne i trwałe będą czekały na

ludzi, którzy się niebawem wprowadzą.

Kiedy go już nie będzie, pozostaną domy i następne pokolenia,

które w nich zamieszkają. Ta świadomość nadawała sens jego

życiu.

Z pobliskich drzew dobiegał śpiew ptaków. Wkrótce liście

zaczną zmieniać kolor i pomarańczowe, czerwone i żółte plamy

pokryją nie wykończony dach. Cabe zamknął oczy i głęboko

wciągnął do płuc powietrze przesiąknięte zapachami drewna,

gipsu i żywicy. To było lepsze niż najdroższe perfumy. Z całą

pewnością tego potrzebował.

Nagle usłyszał jakiś dźwięk, jakby ktoś płakał.

Szeroko otworzył oczy i zamarł na chwilę, nasłuchując, skąd

dochodzi łkanie. Pomyślał, że to chyba z góry. Przeszedł przez

pokój i wszedł po schodach. Płacz doprowadził go przed drzwi

jednej z sypialni. Otworzył je i wszedł do środka.

Na podłodze, oparta o ścianę, siedziała nieznajoma kobieta.

Płakała tak rozpaczliwie, że Cabe poczuł nieodpartą ochotę, aby

jak najprędzej stąd się wynieść.

Nie zrobił tego jednak. Postać znajdowała się w złocistej

poświacie, a promienie słońca igrały z długimi, kasztanowymi

włosami, które opadały w nieładzie na ramiona. Ciasno opięte

dżinsy zdradzały smukłą linię nóg, a zielony sweter podkreślał

okrągłe, duże piersi. Ponieważ kobieta ukryła twarz w dłoniach,

nie mógł odgadnąć, jak wygląda i ile ma lat. Wspaniała figura

świadczyła, że z całą pewnością nie jest już dzieckiem. Nie bardzo

wiedział, jak ma się zachować. Mógł japo prostu zostawić samą,

przecież szukała samotności. „No dobrze – pomyślał – a jeśli jest

psychicznie chora? Może za moment wyskoczy przez okno?”

Wcale nie potrzebował tu samobójców. Choć z drugiej strony,

zupełnie nie miał ochoty na odgrywanie roli pocieszyciela

strapionych.

Z rezygnacją pokręcił głową, podszedł do nieznajomej i usiadł

na podłodze. Kobieta nie spojrzała nawet na niego.

– Kiedy byłem małym chłopcem – powiedział cicho Cabe –

matka wbijała mi do głowy, że zawsze muszę mieć przy sobie

chusteczkę do nosa. – Sięgnął do tylnej kieszeni i wyciągnął

starannie złożoną chusteczkę. – Mam trzydzieści cztery lata i

każdego ranka wsadzam do kieszeni chusteczkę. Wreszcie

rozumiem, o co chodziło matce. Teraz widzę, że komuś może się

coś takiego przydać.

Penelopa Chapman podniosła głowę i poprzez łzy udało jej się

dojrzeć szalenie przystojnego, dobrze zbudowanego mężczyznę.

Miał na sobie brązowy podkoszulek i wypłowiałe dżinsy, a na

bosych stopach tenisówki.

Kobieta czuła się niezręcznie. Wdarła się do obcego domu i

płakała jak dziecko. W życiu nie zrobiła niczego podobnie

żałosnego.

– Proszę, weź chusteczkę – rzekł łagodnie mężczyzna.

Penelopa bała się popatrzeć mu w oczy, ale wyciągnęła rękę.

„Miły głos, bardzo głęboki i kojący” – pomyślała. Powinna

podziękować za chusteczkę, ale nie potrafiła wydusić ani słowa.

– Jak dotąd wiem jedynie, że masz duże, brązowe oczy i

zachwycająco delikatne palce. Podobają mi się też twoje włosy,

zwłaszcza kiedy połyskują w słońcu.

Pomyślała, że nieznajomy kpi sobie z niej. Podobały mu się jej

włosy? Przecież znajdowały się w nieładzie. A ten ton, jakim

mówił o jej oczach... Można by pomyśleć, że ma najpiękniejsze

oczy na świecie. Oczy Penelopy były zwyczajnie brązowe i

koniec. A od płaczu pewnie także czerwone i opuchnięte.

Kimkolwiek był ten facet, z pewnością umiał się wysławiać. Była

ciekawa, jak ma na imię.

– Mam na imię Cabe.

Kobieta postanowiła przyjrzeć mu się uważnie.

Zobaczyła głęboki dołek w podbródku, wystające kości

policzkowe, zmysłowe usta i prosty nos. Oczy były

nieprawdopodobnie niebieskie, a gęstym potarganym blond

włosom przydałby się fryzjer albo chociaż grzebień. Był

najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego widziała w swoim

dwudziestosiedmioletnim życiu. Stwierdziła, że powinna już

pójść.

– Lo – wymamrotała, a następnie odwróciła głowę i

wydmuchała nos.

Była ciekawa, co teraz nastąpi. Czuła, jak na nią patrzy. Nie

miała najmniejszego pojęcia, co ma zrobić albo co powiedzieć

takiemu wspaniałemu mężczyźnie, który ją tak onieśmielał.

– Czy masz jakieś imię? – zapytał.

– Nie.

– W porządku. – Uśmiechnął się. – To znaczy, że rodzice nigdy

nie wpadli na pomysł, aby jakoś cię nazwać, tak?

– Właściwie... Chciałam powiedzieć... Niech będzie, mam na

imię Pene... Penny.

– Dzień dobry, Penny – wyszeptał.

Była śliczna. Miała zapłakaną twarz, czerwony, piegowaty

nosek i wszystko mu się w niej podobało. Dlaczego była aż tak

nieszczęśliwa?

– Chcesz o tym porozmawiać?

– O czym?

– O tym, co się wydarzyło.

– To miło z twojej strony, ale nie chcę. Przyłożyła chusteczkę

do nosa.

– Rozmowa czasem pomaga, ale... – Wzruszył ramionami. –

Czasami nic zupełnie nie daje i człowiek musi sam znaleźć

sposób, aby wydobyć się z tarapatów.

– Wygląda na to, że wiesz, co to znaczy smutek – powiedziała

spokojnie.

– Wiem.

Oboje zamilkli. Czas płynął, a oni siedzieli tak w jasnym kręgu

słonecznych promieni, zajęci swoimi myślami. Kiedy Cabe wziął

ją za rękę, Penelopa z wdzięcznością przyjęła ciepły gest. Nie

protestowała, gdy położył rękę na jej jędrnym udzie. Wydawało

się to zupełnie naturalne, nie czuła się skrępowana.

Doszła do wniosku, że powinna jednak zabrać rękę, wstać,

podziękować Cabe’owi za chusteczkę i pójść do domu. Zdawała

sobie z tego sprawę, ale tak naprawdę nie chciała tego zrobić.

Dzisiaj nie była sobą. Chciała dalej być z mężczyzną, który

wywoływał dziwny niepokój gdzieś w głębi ciała. Miała ochotę

siedzieć w tym domu z Cabe’em.

Malone cały czas obserwował Penny, nieznacznie się

uśmiechając.

– Czy coś się stało? – zapytała stłumionym głosem.

– Nic się nie stało. Po prostu na ciebie patrzę.

– Dlaczego?

– Włosy wciąż zmieniają kolor, to niesamowite. Poza tym

sprawiasz wrażenie, jakbyś miała zamiar stąd uciec.

– Wiesz, ja... Nigdy nie wchodzę do cudzego domu bez

Pickart Joan Elliott - Zagubione dusze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: