Michaels Fern - Saga Teksasu 05 - Testament Amelii.pdf - SAGA TEXAŃSKA - kaczki2012

Fern Michaels

Testament Amelii

(Texas Fury)

Przełożyła Ewa Spirydowicz

Tom 5

cykl

Saga teksasu

Rozdział pierwszy

Nie była to zwyczajna szeroka wstążka ze sztucznego tworzywa, jaką

można kupić w każdym sklepie z pasmanterią, ale wstęga z

prawdziwego atlasu, wykonana we Francji na specjalne zamówienie

Amelii Coleman Assante i ozdobiona półcalową hiszpańską koronką.

Całe jardy tej kosztownej wstążki oplatały zdobne cekinami słupy,

przy których straż trzymali dwaj dorodni wartownicy w dobrze

skrojonych kobaltowo-błękitnych uniformach. Nożyce, przygotowane

na tę uroczystą okazję, nie były przesadnie wielkie, ale za to ze

szczerego złota.

– Na naszej uroczystości wszystko musi być w pierwszym

gatunku! – szczebiotała Amelia do męża. – Tłumy widzów tego

właśnie będą oczekiwać. Uśmiechnij się, kochanie. Życie przed nami!

Cary Assante spojrzał na maleńką figurkę na szczycie Wieżowca

Assante. Zauważył, że jeden z kamerzystów dał sygnał

sprawozdawcy, stojącemu na ostatniej kondygnacji budowli.

– Tu Dave Harrisem z „Nowości Dnia KBT. Witam państwa ze

szczytu Wieżowca Assante w centrum Austin. Państwo, zagłębieni w

tej chwili wygodnie w fotelach, powinni się cieszyć, że stali się

świadkami tej uroczystości, mogąc pozostać we własnym ciepłym

pokoju. Mamy dziś temperaturę grubo poniżej zera! Mróz bije

rekordy, drodzy państwo, ale nic w tym dziwnego, zważywszy, że

zbliża się okres przygotowań do świąt Bożego Narodzenia. Zaraz

oddam głos mojemu koledze, Nealowi Tylerowi, ale najpierw

chciałbym powiedzieć państwu kilka słów na temat dzisiejszej

uroczystości. Cary Assante, twórca tego ogromnego zespołu

architektonicznego, nowej dzielnicy, która sama w sobie stanowi

oddzielne miasto, zwane Mirandą, za chwilę dokona uroczystego

przecięcia wstęgi. Zanim weszliśmy na wizję, dowiedziałem się, że ze

względu na duży mróz nie spodziewano się zbyt wielkiej liczby

widzów, ale zebrało się jednak około tysiąca osób. Cary Assante jest

mężem Amelii Coleman, a tu w Teksasie wszystko, co wiąże się z tą

rodzina, pojawia się zawsze na pierwszych stronach gazet. Dzisiejsza

uroczystość, panie i panowie, przesłoniła nawet kryzys paliwowy,

który od tak dawna paraliżuje życie naszego stanu.

Są tu obecni gubernator i jego zastępca, a także nowo mianowany

burmistrz Mirandy. Tak, Miranda będzie miała własnego burmistrza,

oraz specjalne oznaczenie kodowe. Przybył tu również senator Thad

Kingsley ze stanu Vermont wraz ze swą piękną małżonką Billie, która

niegdyś była żoną Mossa Colemana. Dostrzegam także dwóch

naszych kongresmenów. Wszystkie panie należące do śmietanki

towarzyskiej prezentują dziś swe najpiękniejsze futra. Jest z nami

również orkiestra z Crystal City, nie zabrakło też drużyny strażackiej i

policyjnych służb ratowniczych.

To wspaniały i przełomowy moment w życiu Cary’ego Assante,

który trudził się przez ponad dziesięć lat, by stworzyć owo wspaniale

„miasto w mieście. Dziś wieczorem razem z „Nowościami Dnia

KBT wejdą państwo do wnętrza Wieżowca Assante, by wziąć udział

w galowym przyjęciu, odbywającym się w największej sali balowej.

Dekoracje na dzisiejszą uroczystość utrzymane są w barwach

czerwonej i srebrnej. Sprowadzono z San Diego ponad pięćdziesiąt

tysięcy puensecji. Samoloty i ciężarówki, w których przywieziono

rośliny, były specjalnie ogrzewane. Widać wyraźnie, że nie żałowano

grosza na dzisiejszą pamiętną uroczystość! Zgromadzonym tutaj

tłumom bardzo to przypadło do gustu. Mówił Dave Harrison z

Mirandy. Oddaję ci głos, Neal.

Orkiestra z Crystal City po raz trzeci zagrzmiała hucznymi tonami

„W samym sercu Teksasu, gdy Cary Assante i miejscowi dygnitarze

wchodzili na przybrane wstęgami podium, znajdujące się przed

Centrum Turystyczno-Informacyjnym Mirandy. Nowo mianowany

burmistrz Mirandy wyprostował się na całą długość swych sześciu

stóp i czterech cali wzrostu. Z jego ust wydobywały się kłęby pary.

Bohatersko próbował opanować dreszcze, ogarniające go na

siarczystym mrozie, ale nie bardzo mu się to udawało. Dygotał i zęby

mu szczękały, gdy wygłaszał swą krótką mowę, co było świetnie

słychać dzięki nagłośnieniu.

– Panie i panowie, mamy wszyscy dzisiaj powód do dumy. Ten

stanowiący dzieło sztuki kompleks architektoniczny, którego

wzniesienie wymagało dziesięciu lat pracy oraz bilionów dolarów,

został zbudowany w obrębie naszego miasta. Ci z państwa, którzy

będą mieli szczęście tutaj zamieszkać, nigdy nie odczują potrzeby, by

się z Mirandy oddalić. Twórcy tego arcydzieła pomyśleli o wszystkim.

Ale nie chcę trzymać państwa dłużej na mrozie; pragnę, żebyście jak

najszybciej mogli zaspokoić zrozumiałą ciekawość. Proszę więc pana

Assante o bezzwłoczne przecięcie wstęgi! Bardzo rad będę powitać

państwa dziś wieczorem na uroczystym przyjęciu w Wieżowcu

Assante. A teraz – burmistrz podniósł głos – twórca Mirandy, pan

Cary Assante!

Cary wystąpił naprzód, z Amelią u boku. Jej uśmiech był

olśniewający i pełen dumy, gdy podawała mężowi złote nożyce.

– To chwila twojego triumfu, kochanie. Twoje marzenie stało się

faktem!

– Nasze marzenie, dziecinko – szepnął Cary. Ręka mu drżała, gdy

przecinał lśniącą wstęgę. Czuł się jakby był na rauszu. Wokół niego

rozbrzmiewał gwar gratulacji. Członkowie orkiestry dzielnie starali

się go zagłuszyć, wykonując ponownie refren „W samym sercu

Teksasu. Amelia zrobiła krok do tyłu. To była chwila Cary’ego,

wszystkie pochwały powinny przypaść wyłącznie jemu. Ona sama

marzyła tylko o tym, by odszukać Billie i Thada i wejść wraz z nimi

do ciepłego wnętrza.

Amelia Coleman Assante odznaczała się pięknością

charakterystyczną dla wieku dojrzałego i świadczącą o wewnętrznym

spokoju. Była wysoka, ale nie aż tak jak jej wybitnie przystojny mąż.

Poruszała się z godnością i ubierała stosownie do typu swojej urody w

szyte na zamówienie stroje, maskujące jej chudość, będącą skutkiem

niedawnej choroby. Jej łagodne szare oczy, przejrzyste jak woda,

doskonale harmonizowały z włosami, w których srebro przeważało

nad brązem. Delikatne kreski wokół oczu i głębsze bruzdy po obu

stronach nosa świadczyły raczej o mocnym charakterze niż o wieku, o

którym świadczyły brązowawe plamki, nie całkiem zamaskowane

makijażem. Idealna biel koron lekko pożółkła pod wpływem

zażywanych leków i zbyt często pitej herbaty. Amelia przygryzała

dolną wargę, starając się opanować wywołane zimnem drżenie ust.

Wszyscy tłumnie zebrani goście, którzy ją znaii, mogli się przekonać,

że jest równie olśniewająca i majestatyczna jak dawniej.

Billie Coleman Kingsley uściskała swoją szwagierkę.

– Udało mu się, Amelio! Taka jestem dumna! A ty pewnie pękasz

z dumy!

– Oczywiście. Wiesz, Billie, były chwile, gdy wydawało mi się to

koszmarem, ale Cary potrafi dopiąć swego, gdy mu na czymś bardzo

zależy. A co pan o tym sądzi, panie senatorze?

– Sądzę, że dobrze zrobiłem, inwestując w to przedsięwzięcie. –

Michaels Fern - Saga Teksasu 05 - Testament Amelii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: