SERCA, CO DOTĄD SŁUŻĄ MI GORLIWIE JESZCZE GORĘTSZĄ MIŁOŚCIĄ OŻYWIĘ.
Wśród ludzi przyjęło się, że symbolem miłości jest serce. Może to i prawda. Kochamy sercem. Ile na ten temat napisano książek, ułożono wierszy, piosenek, ile namalowano obrazów. Matki niekiedy powiadają, że serce je boli, gdy widzą złe prowadzenie się swoich dzieci. Innym razem mówią, że ich serce raduje się, gdy widzą ich szczęście.
Wśród ludzi miłość bywa bardzo różna. Bywa obłudna i zakłamana – można tylko udawać miłość dla osiągnięcia własnych celów. Może to być miłość prawdziwa, szczera, z całkowitym oddaniem się osobie kochanej. Można też kochać siebie, tylko w innej osobie. Młodzi ludzie niekiedy mówią: „ Magda kocha się w Jurku” albo „ Michał kocha się w Kasi” .
Kocha właśnie siebie a nie kogoś innego. Tymczasem prawdziwa miłość to całkowite poświęcenie się drugiej osobie. Pan Jezus określił to wyraźnie w Ewangelii :” Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za drugiego”. ON to przecież uczynił, umierając na krzyżu za każdego z nas. Posunął się jeszcze dalej. Człowiek już nic więcej nie może zrobić dla drugiego, jak poświęcić mu własne życie. Wiemy, że św. Maksymilian Kolbe w obozie w Oświęcimiu już nic więcej nie mógł zrobić dla pana Gajowniczka, jak umrzeć za niego śmiercią głodową.
Chrystus jednak jest nie tylko człowiekiem, ale również wszechmocnym Bogiem. Ukrył się z miłości do ludzi w kawałku chleba, aby być naszym Pokarmem. Oto jak bardzo nas umiłował. Czego chce za to w zamian? Niczego więcej, jak tylko odwzajemnienia Jego miłości – miłością z naszej strony. Staramy się to robić w swoim życiu, lecz często nieudolnie, ospale i z małym zaangażowaniem. Nasze serce niejednokrotnie jest rozdwojone. Jest w nim trochę miejsca dla Boga a reszta dla naszych spraw osobistych. Dlatego Jezus w tej obietnicy zapewnia:
„ Serca, co dotąd służą mi gorliwie, jeszcze gorętszą miłością ożywię”.
Nag442