WSKAŻĘ IM W ŻYCIU POWOŁANIA DROGĘ, A NIĄ IDĄCYCH SWĄ ASKĄ WSPOMOGĘ
Wszystko, co istnieje na świecie, ma swoje przeznaczenie. Przyroda ożywiona i nieożywiona. Niewielki kamyk i ogromna skała. Mały robak pełzający pod naszymi stopami i potężny zwierz. Wiemy też doskonale, że ma swoje przeznaczenie, albo raczej powołanie – człowiek.
Bóg nakazał mu czynić sobie ziemię poddaną i panować nad wszelkim stworzeniem. Wezwał także człowieka do ciętości. Każdego człowieka, bez wyjątku. Obdarzył go jednak wolną wolą. Wskazał mu drogę do siebie, do szczęśliwej wieczności.
Powiedział: Jeżeli chcesz, możesz iść tą drogą, ale również dobrze możesz wybrać inną – własną.
Widzimy, jak bardzo Bóg zaufał człowiekowi, obdarzając go wolnością. To jednak może stać się przyczyną tragedii, jeśli on wybierze niewłaściwą drogę. I właśnie wtedy, gdy młodzi ludzie znajdują się niejako na rozstaju, Chrystus staje przed nami i pokazując na swoje SERCE zapewnia: „Wskażę im w życiu powołania drogę a nią idącym swą łask wspomogę”.
Z całą pewnością Pan Jezus, dając tę obietnicę, mówił nie tylko o powołaniu na drogę życia zakonnego czy kapłańskiego. Mówił również o powołaniu do życia małżeńskiego, w rodzinie, do życia samotnego, do takiego lub innego zawodu. W każdym bowiem stanie lub zawodzie jest nam potrzebna łaska, czyli pomoc Boża w dobrym wykonywaniu codziennych obowiązków. Chrystus, składając tę obietnicę, zapewnił swoich czcicieli, że nie zostawi ich samych na wskazanej przez Niego drodze – „nią idących swą łaską wspomogę”.
Nag442