Kaye Barbara - Wędrowny ptak.pdf - Kaye Barbara - LadyHenrietta

BARBARA KAYE

WĘDROWNY

PTAK

PROLOG

Laurie Tyler siedziała przy kuchennym stole, na którym

piętrzyły się rachunki do zapłacenia. Człowiek od samego rana

musi się trzymać za kieszeń, pomyślała ponuro i zabrała się do

wypisywania czeków. Nienawidziła tego zajęcia. śyli skromnie,

a mimo to wydatki były nadspodziewanie duŜe.

JuŜ po chwili wiedziała, Ŝe i w tym miesiącu nie uda się jej

zaoszczędzić nawet najmniejszej sumy. Zawsze miała taką

nadzieję, chociaŜ sama się sobie dziwiła dlaczego. Uparta

optymistka. Teraz elektryczność i kolejny czek. Listopad, święta

za pasem. Westchnęła. Na szczęście Andy i Jill nigdy nie

domagali się niczego nadzwyczajnego i nawet symboliczny

drobiazg w pełni ich zadowalał. Doskonale zdawali sobie

sprawę, Ŝe starsza siostra, która od dziewięciu lat samodzielnie

ich wychowuje, ustawicznie boryka się z trudnościami.

Nauczycielska pensja ledwo starczała na troje.

W całym domu panowała cisza. Słychać było jedynie tykanie

starego zegara. Jill jeszcze nie wróciła, Andy juŜ z nimi nie

mieszkał. Latem zrobił dyplom i przeniósł się do San Antonio,

gdzie dostał pracę. Dobre dzieciaki. PrzeraŜające wizje

czekających ją trudności wychowawczych nie sprawdziły się.

Laurie miała ze swoim rodzeństwem tylko zwykłe, drobne,

normalne problemy, jak z nastolatkami w ich wieku. A teraz są

dorośli, za dwa lata Jill skończy studia i teŜ wyfrunie z gniazda.

U wyjścia z tunelu zaczynało juŜ migać słabe światełko.

Koniec. Wszystkie czeki wypisane, znaczki na kopertach

przyklejone. Laurie wstała, podeszła do okna. Jesień w górach

zachodniego Teksasu zapierała dech w piersiach. Niespotykanie

obfite deszcze tego roku ucieszyły farmerów, ale na sytuację

finansową Laurie pogoda nie miała wpływu. ChociaŜ wszyscy w

Davis Mountains nadal nazywali posiadłość ranczem Tylerów,

od lat juŜ nie wypasano tu bydła. Laurie przypomniała sobie

krowy rasy Hereford, które hodował ojciec, cynamonowe z

białymi pyskami, i zastanawiała się, czy kiedykolwiek wróci tu

Ŝycie. Nauczycieli nie stać na zakup stada i wynajęcie ludzi, by

obrabiali dwustuakrowe gospodarstwo.

Zamyśliła się. ZaleŜy mi jeszcze na tym? Kiedy Jill skończy

college, będę miała trzydzieści cztery lata. Czy będzie mi się

jeszcze chciało odbudowywać ranczo od zera? MoŜe sprzedać

ziemię i zacząć całkiem nowe Ŝycie? Ale jeszcze nie pora na

tego rodzaju decyzje. Na razie będę robiła dokładnie to samo, co

dotychczas: uczyła, płaciła rachunki i starała się jakoś

przetrwać.

Gdyby dziesięć lat temu ktoś spróbował powiedzieć Laurie, Ŝe

tak minie trzydziesty drugi rok jej Ŝycia, roześmiałaby się. Od

kiedy dorosła na tyle, by snuć plany na przyszłość, wyobraŜała

sobie, Ŝe nie będzie dzielić losu tutejszych mieszkańców.

Marzyła o magisterium, posadzie na duŜym uniwersytecie, a

moŜe małym, za to prestiŜowym. Do tego czasu załoŜyłaby teŜ

pewnie własną rodzinę. Widocznie, westchnęła ze smutkiem, nie

było mi to sądzone.

Nagle usłyszała nadjeŜdŜający samochód. Poszła do jadalni i

zerknęła przez okno. Zobaczyła pikap z DO, rancza Cassie

Maitland, i oczywiście pomyślała, Ŝe przyjaciółka wpadła z

niespodziewaną z wizytą. Laurie wyszła na ganek akurat w

chwili, gdy z kabiny wyłonił się George Whittaker, zarządca

DO, którego szczupłą sylwetkę i zawadiacko przekrzywionego

stetsona rozpoznałaby wszędzie. Serce zabiło jej mocniej. Ta

odruchowa reakcja zawsze niezmiernie irytowała Laurie, bo

chociaŜ George od dawna jej się podobał, było to

zainteresowanie jednostronne. Ledwo ją zauwaŜał, nie

oszukujmy się. Raz w tygodniu - wskutek nalegań Cassie,

Laurie była tego pewna - George przyjeŜdŜał na ranczo

Tylerów. Przycinał krzewy, naprawiał płoty, łatał rozmaite

dziury, a później zostawał jeszcze chwilę, Ŝeby napić się kawy

czy piwa. W owe dni Laurie siedziała w szkole jak na szpilkach

i nawet największe urwisy z szóstej klasy nie musiały się

obawiać, Ŝe kaŜe im za karę zostać po lekcjach.

Doprawdy Ŝałosne, pomyślała teraz, Ŝe godzina spędzona z tym

człowiekiem przy kuchennym stole jest główną atrakcją mojego

Ŝycia. Musiała z ręką na sercu przyznać, Ŝe niewiele pamięta z

ich rozmów, gdyŜ George nigdy nie uŜywał dwóch słów, gdy

wystarczało jedno. Zawsze jednak był uprzejmy i, jak

zauwaŜyła, niezwykle nieśmiały w kontaktach z kobietami. A co

gorsza, nigdzie długo miejsca nie zagrzał i cenił sobie swoją

wolność. Określenie „włóczykij" byłoby moŜe w stosunku do

niego trochę niesprawiedliwe (przepracował przecieŜ u Cassie

cztery lata), ale miał ten dziwny wyraz oczu, jakby zapatrzonych

w odległy horyzont.

Jednym słowem, źle ulokowała swoje uczucia. George mógłby

niejednej dziewczynie złamać serce i nawet o tym nie wiedzieć.

Wystarczyło, Ŝe się uśmiechnął i spojrzał tymi swoimi

niebieskimi oczyma, a biedaczka traciła głowę.

Laurie zastanawiała się, po co przyjechał. To nie był ,jego"

dzień. MoŜe wpadł ot tak, bez powodu, pomyślała i ciepło jej się

zrobiło na sercu.

- Dzień dobry - odezwała się odgarniając włosy z czoła i

osłaniając oczy od słońca. - Dni ci się pomieszały?

- Hej - odpowiedział. - Nie, nie, wiem, który dzisiaj... - George

zatrzymał się u podnóŜa schodów i spojrzał w górę. Minę miał

bardzo powaŜną. - Prawdę mówiąc, przyjechałem się poŜegnać.

Laurie bezradnie opuściła rękę. Starała się opanować. Na

zewnątrz niby się nie zmieniła, ale czuła, Ŝe wewnątrz niej coś,

pewnie marzenie, umarło. Głupie, zupełnie nieuzasadnione

marzenie.

- Co? WyjeŜdŜasz?

- Tak. Jadę do Oklahomy zobaczyć się z rodziną. A potem...

potem jeszcze nie wiem. Tam. - Wskazał na zachód.

- Rozumiem. - Laurie wzięła głęboki oddech. Wiadomość była

nieoczekiwana, ale wcale nie taka zaskakująca. MęŜczyźni

pokroju George'a nie miewali zazwyczaj powodu, by siedzieć w

jednym miejscu. Dobrze o to dbali.

- Powodzenia.

- Dziękuję.

- Miło z twojej strony, Ŝe wstąpiłeś się poŜegnać.

- Drobiazg.

- I dziękuję za pomoc.

- śałuję, Ŝe nie udało mi się zrobić jeszcze czegoś więcej. -

George rozejrzał się dookoła. - Przydałby ci się ktoś na stałe, kto

by pracował regularnie, a nie tylko od czasu do czasu.

- Tak. - Laurie zaśmiała się niewesoło. - Chyba masz rację.

George czubkiem buta wiercił dziurę w ziemi. Nagle podniósł

wzrok i powiedział:

- Zawsze chciałem... chciałem cię o coś zapytać, ale uwaŜałem,

Ŝe to nie mój interes. I pewnie nie mój.

- Słucham. Nie krępuj się.

- Dlaczego nigdy nie wyszłaś za mąŜ? PrzecieŜ ładna z ciebie

dziewczyna.

Zapadła kłopotliwa cisza. Nigdy dotąd nie rozmawiali na tematy

osobiste i Laurie nie miała okazji opowiedzieć George'owi o

narzeczonym, który ją rzucił wkrótce po śmierci rodziców. Nie

wspomniała teŜ, Ŝe ucząc w szkole i wychowując młodsze

rodzeństwo, nie miała czasu na rozrywki i zawieranie nowych

znajomości.

- Och, miałam obowiązki. Byłam potrzebna innym.

Dźwigałam na sobie to wszystko, od czego ty w Ŝyciu uciekasz -

dodała nie mrugnąwszy nawet okiem.

George wyglądał, jakby otrzymał cios prosto w serce. Laurie nie

miała wcale zamiaru o nic go oskarŜać, ale wypowiedzianych

raz słów nie da się juŜ cofnąć. ZauwaŜyła, Ŝe próbował się

uśmiechnąć, ale mu nie wyszło. Kiwnął tylko głową.

- Taak. Chyba masz rację. No to... do zobaczenia. - Dotknął

ronda kapelusza i odwrócił się, unikając intensywnego

spojrzenia Laurie.

- Zaczekaj! - Laurie wciągnęła powietrze głęboko w płuca i

zeszła na dół. - Mam nadzieję, Ŝe nie weźmiesz mi tego za złe...

- Uniosła głowę (później zastanawiała się, jak w ogóle się na to

zdobyła) i ku zdumieniu George'a pocałowała go lekko w usta. -

Do zobaczenia i bezpiecznej drogi. śyczę ci, Ŝebyś w nowym

miejscu znalazł to, czego szukasz. Przyślij mi widokówkę. - Po

czym ostatnim wysiłkiem woli uśmiechnęła się, odwróciła i

wbiegła na schody. Przeszła przez ganek i zniknęła we wnętrzu

domu.

Bezpieczna za zamkniętymi drzwiami uroniła łzę, a moŜe nawet

dwie. Ogarnął ją smutek. Doznała kolejnego zawodu. Nie, nie

miała złamanego serca, uświadomiła sobie tylko, Ŝe poŜegnanie

z George'em było ostateczne i Ŝe będzie go jej brakowało. Nigdy

go juŜ nie zobaczy, ale co tam, jakoś przeŜyje. Kobiety takie jak

ona łatwo się nie załamują.

Elegancki dwupiętrowy budynek z klinkierowej cegły, stojący

przy spokojnej, wysadzanej drzewami cienistej ulicy w

Oklahoma City, na pierwszy rzut oka wcale nie wyglądał jak

klinika psychiatryczna. George zatrzymał się i przyjrzał

okazałemu wejściu. Zadzwonił. Usłyszawszy brzęczyk, pchnął

drzwi. Znalazł się w imponującym holu z wypolerowaną jak

lustro posadzką. Przed sobą miał schody prowadzące na piętro.

W panującej tu ciszy dosłyszał słaby dzwonek telefonu gdzieś w

głębi domu. Zastanawiał się, czy trafił pod właściwy adres.

Trzymał się ściśle wskazówek, ale w tej dzielnicy wiele

rezydencji zamieniono na biura.

Rozdział 1

CZTERY MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Nagle usłyszał jakiś szmer na schodach i uniósł głowę. Zobaczył

tęgawą siwowłosą kobietę, która zapytała:

- Pan Whittaker?

- Tak - odpowiedział George i zdjął swojego stetsona.

- Proszę tędy. To ja jestem doktor Frances Ames - przedstawiła

się kobieta.

ChociaŜ George zwątpił nagle w celowość tej wizyty, posłusznie

udał się za doktor Ames na górę do duŜego pokoju, który

zupełnie nie sprawiał wraŜenia gabinetu lekarskiego. Bardziej

przypominał salon, w którym zbiera się modne towarzystwo.

Stała tu wzorzysta kanapa zarzucona szydełkowymi

poduszkami, a po obu stronach kominka pasujące do niej fotele.

Kaye Barbara - Wędrowny ptak.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: