Teoretyczne podstawy terapii pedagogicznej
TERAPIA – to leczenie, usuwanie deficytów, naprawianie, eliminowanie za pomocą odpowiednich metod, technik, narzędzi, aby przywrócić prawidłowe funkcjonowanie lub zdrowie.
TERAPIA PEDAGOGICZNA – to oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych (dydaktycznych i wychowawczych) na przyczyny i przejawy trudności w uczeniu się. Ma ona na celu eliminowanie trudności szkolnych i wychowawczych. Stanowi swoistą interwencję w zakresie sfery poznawczej, emocjonalno – motywacyjnej oraz w strukturze wiedzy i umiejętności szkolnych.
TRZY GŁÓWNE PRZYCZYNY TRUDNOŚCI I NIEPOWODZEŃ:
- warunki środowiskowe
- warunki dydaktyczno – wychowawcze
- warunki tkwiące w samym uczniu
L. BANDURA twierdzi, iż trudności są związane z przykrymi przeżyciami uczniów w procesie nabywania wiedzy (wiadomości, umiejętności i nawyków). Wg niego nie ma obiektywnie trudnej wiedzy, lecz jej nabywanie może być subiektywnie odczuwalne jako trudne.
TRUDNOŚCI w nauce określa się jako stan psychiczny ucznia, w którym odbija się określona sytuacja zewnętrzna lub wewnętrzna, zatrzymujący go w realizacji dążenia i zadania. Trudności powodują, iż uczeń nie potrafi przyswoić sobie określonej wiedzy i umiejętności (czynnik zewnętrzny). Jest to pierwszy etap niepowodzeń szkolnych. Ich zaawansowanie – to ocena niedostateczna.
Trudności w uczeniu się to również subiektywne problemy, które nie manifestują się ocenami niedostatecznymi – uczeń wykazuje postępy w nauce, dokonuje się to jednak kosztem wysiłku i nakładu pracy niewspółmiernego do uzyskanych efektów, co nie pozostaje bez konsekwencji dla systemu nerwowego dziecka i jego dalszego rozwoju.
Trudności -> jawne niepowodzenia -> zaburzenia zachowania -> poważne kłopoty wychowawcze
CZYNNIKI WEWNĘTRZNE (tkwiące w uczniu):
- sprawność funkcji percepcyjno – motorycznych będących podstawą rozwoju sfery poznawczej dziecka
- odpowiedni poziom rozwoju sprawności umysłowej, głównie myślenia i mowy
- emocjonalno – motoryczne możliwości uczenia się.
mamawojtusia2