Przedsiębiorstwo Holokaust -N.G. Finkelstein.pdf

PRZEDSIĘBIORSTWO HOLOKAUST

Norman G. Finkelstein

„Mam wrażenie, że zamiast uczyć o holokauście, handluje się nim."

Rabin Arnold Jacob Wolf, Uniwersytet Yale1

1 Michael Berenbaum, After Tragedy and Triumph, Cambridge, 1990, s. 45.

SPIS TREŚCI

Wstęp …………………………………………………..................… 4

ROZDZIAŁ l Zbijanie kapitału na holokauście ............................. 9

ROZDZIAŁ 2 Oszuści, handlarze i historia ..........................….. 23

ROZDZIAŁ 3 Wyłudzanie do kwadratu .................................... 42

Konkluzja .........................................................................….. 72

Posłowie do wydania polskiego ................................................ 77

Goldhagen dla początkujących, czyli Sąsiedzi J. T. Grossa ........ 86

PODZIĘKOWANIA

Pomysł napisania tej książki zawdzięczam Colin Robinson z wydawnictwa Verso. Roane Carey nadała

moim rozważaniom kształt spójnego tekstu. Na każdym etapie powstawania tej książki pomocą

służyli mi Noam Chomsky i Shifra Stern. Manuskrypt zrecenzowały Jennifer Loewenstein i Eva

Schweitzer. Osobistej pomocy i wsparcia nie szczędził Rudolph Baldeo. Jestem im wszystkim bardzo

wdzięczny. Strony te poświęcam pamięci moich rodziców. Dedykuję je przeto moim braciom,

Richardowi i Henry'emu oraz mojemu bratankowi Davidowi.

Norman G. Finkelstein

WSTĘP

Międzynarodowy debiut książki Przedsiębiorstwo holokaust (The Holocaust Industry), w czerwcu

2000 r., wywołał fale reakcji. W wielu krajach, od Brazylii, Belgii i Holandii po Austrię, Niemcy i

Szwajcarię, moja książka sprowokowała szerokie debaty i znalazła się na czołówkach list bestsellerów.

Wszystkie główne brytyjskie dzienniki i czasopisma poświęciły jej co najmniej całostronicowe

recenzje, a francuski „Le Monde" zamieścił na jej temat komentarz redakcyjny i zajmujące dwie

strony omówienia. Poświecono jej też już mnóstwo audycji radiowych i programów telewizyjnych

oraz kilka pełnometrażowych filmów dokumentalnych. Największe natężenie miały reakcje w

Niemczech. W towarzyszącej wydaniu niemieckiego przekładu książki konferencji prasowej udział

wzięło prawie dwustu dziennikarzy, a ponad tysiąc osób (dla prawie pięciuset dodatkowych nie było

już miejsca na sali) uczestniczyło w zorganizowanej w Berlinie dyskusji ze mną. W ciągu kilku tygodni

sprzedano w Niemczech 130 tyś. egzemplarzy książki, zaś po paru miesiącach opublikowano trzy

zbiory opinii na jej temat.1 Latem 2001 r. przygotowywano jej tłumaczenia na 16 kolejnych języków.

W przeciwieństwie do ogłuszającego hałasu w różnych innych miejscach świata, początkową reakcją

w Stanach Zjednoczonych była ogłuszająca cisza. Czołowe amerykańskie media nabrały wody w

usta.2

Stany Zjednoczone są bowiem główną siedzibą „przedsiębiorstwa holokaust". Toteż podejrzewam, że

z podobną reakcją spotkałaby się w Szwajcarii publikacja opracowania dowodzącego, że czekolada

powoduje raka. Gdy jednak nie dało się już dłużej ignorować międzynarodowych odgłosów, w kilku

wybranych amerykańskich mediach pojawiły się histeryczne komentarze, które skutecznie pogrzebały

książkę. Dwa z nich zasługują na bliższą uwagę. Dziennik „The New York Times" służy

„przedsiębiorstwu holokaust" za główną tubę propagandową. I to on, przede wszystkim,

wypromował takie postacie jak Jerzy Kosiński, Daniel Goldhagen czy Elie Wiesel.

Publikowane przez „The New York Times" artykuły na tematy związane z holokaustem ustępują, pod

względem ilości, tylko codziennym prognozom pogody. Na przykład w roku 1999 na jego łamach

ukazały się łącznie 273 takie artykuły. Dla porównania, materiałów dotyczących Afryki było 32.3 W

cotygodniowym dodatku „The New York Times Book Review" zamieszczono 6 sierpnia 2000 r.

recenzję mojej książki, zatytułowaną A Tale of Two Holocausts („Opowieść o dwóch holokaustach").

Napisał ją Omer Bartov, izraelski historyk wojskowości, który przeistoczył się w eksperta od

holokaustu. Wyśmiewając moje spostrzeżenia o żerowaniu na holokauście, Bartov uznał niniejszą

książkę za „nową wersję Protokołów mędrców Syjonu" i obrzucił ją stekiem inwektyw — „wstrętna",

„dziwaczna", „paranoiczna", „odrażająca", „przerażająca", „obraźliwa", „niedojrzała",

„samozwańcza", „arogancka", „głupia", „kołtuńska", „fanatyczna", itp.4 Po kilku miesiącach Bartov

posunął się jeszcze dalej i — odwracając kota ogonem — zaczął się wypowiadać przeciwko

„wydłużającej się liście żerujących na holokauście". Za główny przykład podał Przedsiębiorstwo

holokaust Normana Finkelsteina.5

Z kolei we wrześniu 2000 r., na łamach pisma „Commentary", jego czołowy redaktor Gabriel

Schoenfeld opublikował miażdżący atak zatytułowany Holocaust Reparations — A Growing Scandal

(„Odszkodowania za holokaust — coraz większy skandal"). Odwołując się do spraw poruszonych w

rozdziale III tej książki, Schoenfeld potępił żerujących na holokauście za „nieskrępowane uciekanie się

do wszelkich metod, nawet niegodnych i niestosownych", „zasłanianie się retoryką świętej sprawy"

oraz „podsycanie antysemityzmu".

I chociaż jego oskarżenia szły dokładnie w ślad za wysuniętymi w mojej książce, niemniej Schoenfeld

oczernił ją i jej autora posługując się takimi inwektywami, jak „ekstremista", „szaleniec" czy

„odszczepieniec".6 W podobnym tonie utrzymana była jego kolejna krytyka, zamieszczona również w

„Commentary" w styczniu 2001. Natomiast w artykule napisanym dla „The Wall Street Journal" i

opublikowanym 11 kwietnia 2001 r. (The New Holocaust Profiteers — „Nowi żerujący na

holokauście"), Schoenfeld znów zaatakował „żerujących na holokauście" i doszedł do wniosku, że

„jednego z najgroźniejszych zamachów na pamięć dokonują teraz nie negujący holokaust [...] lecz

łowcy spadków z kręgów literackich i prawniczych".

I to oskarżenie jest dokładnym powtórzeniem tych, które wysuwam w Przedsiębiorstwie holokaust.

Ale Schoenfeld łaskawie wrzucił mnie do jednego worka z negującymi holokaust, jako „oczywistego

odszczepieńca". Za jednym zamachem opluć i przywłaszczyć sobie ustalenia jakiejś książki to nie byle

jaki wyczyn. Toteż popisy Bartova i Schoenfelda przywodzą mi na myśl słowa mojej matki: „Nie

przypadkiem to właśnie Żydzi wymyślili słowo «hucpa»". Z drugiej zaś strony, nie mogę ukrywać

satysfakcji, że niezaprzeczalnie najwybitniejszy na świecie ekspert od hitlerowskiego holokaustu, Raul

Hilberg, wielokrotnie udzielił publicznego poparcia zawartym w Przedsiębiorstwie holokaust

kontrowersyjnym twierdzeniom.7 Doniosłość badawczych osiągnięć Hilberga i jego prawość

wymagają pokory. Stąd może nie przypadkiem Żydzi wymyślili również słowo „mensch"—

„człowiek".8

Książka ta jest zarówno anatomią „przedsiębiorstwa holokaust", jak też aktem jego oskarżenia. Na

kolejnych stronach będę udowadniał, że „holokaust" jest ideologicznym wyobrażeniem

hitlerowskiego holokaustu.9 I jak większość ideologii ma niewielki związek z rzeczywistością.

Holokaust nie jest bowiem samoistnym zjawiskiem, lecz raczej wewnętrznie spójną konstrukcją. Jego

główne dogmaty służą wspieraniu poważnych interesów politycznych i klasowych. W istocie,

holokaust okazał się niezastąpionym orężem ideologicznym. Posługując się nim, jedna z największych

militarnych potęg świata, która winna jest nagminnego łamania praw człowieka, odgrywa rolę

„ofiary", podobnie jak odnosząca największe sukcesy grupa etniczna w Stanach Zjednoczonych.

Z tego, prawdziwego tylko pozornie, statusu „ofiar" wynikają poważne korzyści, a zwłaszcza

niepodleganie krytyce, nawet tej uzasadnionej. Wypada tu dodać, że ci, których ów immunitet

chroni, sami nie ustrzegli się przed moralnym zepsuciem, tak typowym w tego rodzaju biegu

wydarzeń. Z tego punktu widzenia to nie przypadek, że Elie Wiesel występuje w charakterze

oficjalnego rzecznika holokaustu. Oczywiście, nie osiągnął on tej pozycji dzięki swej działalności

humanitarnej czy talentom literackim.10 Wiesel odgrywa tę wiodącą rolę przede wszystkim dlatego,

że precyzyjnie artykułuje dogmaty holokaustu, czym wspiera jego żywotne interesy.

Pierwszym bodźcem do napisania tej książki była głośna publikacja Petera Novicka The Holocaust in

American Life, którą zrecenzowałem dla brytyjskiego czasopisma literackiego." Na tych stronach

kontynuuję krytyczny dialog z Novickiem i stąd nie zabraknie tu wielu odniesień do jego książki.

Stanowiący raczej zbiór prowokacyjnych spostrzeżeń niż konsekwentną krytykę, The Holocaust in

American Life należy do typowo amerykańskiego nurtu literatury demaskatorskiej. Ale też jak

większość demaskatorów, Novick koncentruje się tylko na najbardziej skandalicznych nadużyciach.

Momentami zjadliwy i nowatorski, The Holocaust in American Life nie jest jednak krytyką radykalną.

Podstawowe założenia nie zostały zakwestionowane.

Pozbawioną tak banałów, jak herezji, książkę tę zaliczyć należy do kontrowersyjnego skraju głównego

nurtu. I jak można było oczekiwać, doczekała się ona wielu, choć bardzo rozmaitych, wzmianek w

amerykańskich mediach. Główną kategorią analityczną u Novicka jest „pamięć". Wyjątkowo modna

ostatnio w zaskorupiałych kręgach akademickich, „pamięć" stalą się bodaj najbardziej zubożałym

pojęciem, o jakim rozprawia się w tych kręgach. Czyniąc obowiązkowy ukłon w stronę Maurice'a

Halbwachsa, Novick stara się pokazać, jak „współczesne problemy" kształtują „pamięć o

holokauście". Dawno, dawno temu kontestujący intelektualiści posługiwali się mocnymi kategoriami

politycznymi w rodzaju „władza" czy „interesy" z jednej strony, a „ideologia" z drugiej.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: