Szkola_Fotografowania_Ludzie_Jak_robic_zdjecia_w_plenerze.pdf

jak robić zdjęcia w plenerze

Gdzie szukać miejsca

i na co zwracać uwagę

Znalezienie odpowiedniego

pleneru nie jest rzeczą trudną.

Na początku zastanówmy się

po prostu, czy istnieją miejsca,

które chętnie odwiedzamy ze

względu na ich walory wizu-

alne. Niekoniecznie muszą to

być górskie kotliny czy tropi-

kalne plaże pokryte złocistym

piaskiem i zieloną roślinnością.

Odtwórzmy sobie w pamię-

ci naszą codzienną drogę do

pracy czy szkoły – wszyst-

kie mijane skwerki zieleni są

naszym potencjalnym planem

zdjęciowym.

Czasami za tło wystarczy kwitnące drzewo

Fot. 2

jak robić zdjęcia

w plenerze

SpiS TreŚci:

Gdzie szukać miejsca

i na co zwracać uwagę

złota godzina - czyli

światło

pierwszy, drugi, trzeci

Nawet najlepsze miejsce nie pomoże, kiedy są błędy. Uważajmy na elementy,

które mogą odciągnąć uwagę odbiorcy od twarzy modela. W fotografii po lewej

jest to podwinięta sukienka, po prawej zaś żółty mechanizm na słupie

plan

poprawki w komputerze

jak robić zdjęcia w plenerze

że wychodząc w teren, musimy zadbać o to,

aby na wynikowej fotografii to człowiek był

ważniejszy i przykuwał uwagę odbiorcy, nie

zaś jego otoczenie. Dlatego też w zdjęciach

plenerowych szczególny nacisk kładźmy na

to, aby w kadrze nie pojawiały się niepo-

trzebne rzeczy. Jeśli zdjęcia próbne pokazują

inaczej, wtedy musimy po prostu zmienić

nieco perspektywę.

Także dlatego warto się wybrać najpierw

samemu na miejsce przyszłych zdjęć,

ponieważ zawsze istnieje ryzyko, że nasza

pamięć spłatała nam figla. To, jak daną

okolicę pamiętamy, wcale nie musi dokład-

nie pokrywać się ze stanem faktycznym.

Różnica może wynikać ze zmienionej pory

roku czy też z faktu, że nigdy tak napraw-

dę dokładnie nie przyglądaliśmy się całemu

otoczeniu, zwracając naszą uwagę jedynie

na pewien urzekający szczegół.

Jednak wspomniana wcześniej pora roku

może być także czynnikiem, który sprawi,

że sceneria przemieni się z niefotogenicznej

w wyjątkowo interesującą. Zawsze należy

starać się mieć na uwadze, jak dane miej-

sce wygląda teraz, przy tych konkretnych

warunkach pogodowych.

Zdjęcia plenerowe to nie tylko natura, parki

i pola pełne kwiatów. Architektura miejska

także może być w tym celu użyta, często dając

nawet ciekawsze efekty niż najpiękniejszy

nawet ogród. Im starsze miasto, tym więcej

zabytkowych kamienic, urokliwych zakątków

i brukowanych uliczek, które tylko czekają na

odpowiednie wykorzystanie jako tło do por-

tretu. Na początku na pewno będziemy wyko-

rzystywali te same okolice, co wszyscy. Wraz

ze wzrostem naszych umiejętności zacznie-

my dostrzegać także wyjątkowe możliwości

w tych miejscach, o których wcześniej nigdy

byśmy nie pomyśleli.

Wybierając plan do naszej sesji, nie zapo-

minajmy o zasadach, które zostały przed-

stawione w poradniku Wzbogacanie zdjęcia

Kompozycję centralną wzmacnia jeszcze kolor koszulki modela, który doskonale odcina

go od zielonego tła. Błędem jest natomiast gałąź, która „przecina” twarz

Kiedy już wybór zostanie dokonany,

przejdźmy się tam z aparatem, ale na razie

bez osoby fotografowanej. Naszym celem

będzie dokładne zapoznanie się z warun-

kami, z którymi później będziemy zmagać

się podczas wykonywania zdjęć. Dobrze jest

wybrać konkretne miejsca, gdzie chcieliby-

śmy ustawić modela.

Możemy nawet zrobić próbne ujęcia, bez

człowieka w kadrze – przyjrzyjmy się im,

czy nie wymagają poprawek. Osoby począt-

kujące często mają problem z opanowaniem

tego, co znajduje się w kadrze, bez zrobienia

jakichkolwiek zdjęć próbnych. Dopiero one

informują nas o tym, że gdzieś znajdują się

niedociągnięcia. Może to być reklama w tle,

śmietnik albo kawałek popisanego muru

– czyli wszystko, co potencjalnie odwróci

uwagę od osoby portretowanej. Pamiętajmy,

Zróbmy najpierw spacer z aparatem, ale bez

modela. Szukajmy urokliwych uliczek

To, że zdjęcie jest robione w plenerze, wcale nie musi oznaczać, że mają być w nim

koniecznie drzewa. Architektura miejska także czeka na kreatywnych fotografów

jak robić zdjęcia w plenerze

pATrZ jAK ApArAT

ludzie patrzą na świat wybiórczo. Gdy zogniskujemy wzrok na jednym przedmiocie, prze-

stajemy zwracać uwagę na jego otoczenie. Stąd też wielu kursantów w szkołach nauki jazdy

ma problem z jednoczesnym opanowaniem sytuacji na drodze i zwracaniem uwagi na znaki

stojące przy niej. dla fotografów taki sposób patrzenia w konsekwencji przynosi zdjęcia z dużą

ilością rozpraszających elementów.

Musimy nauczyć się patrzeć na świat tak, jak rejestruje go nasz aparat. Gdy już wybierzemy

temat do sfotografowania i zadecydujemy, z której strony chcielibyśmy to zrobić – postarajmy

pomyśleć sobie, jak będzie wyglądało wynikowe ujęcie. Spójrzmy, czy obok nie znajduje się

coś, co zupełnie nie pasuje do naszego zamysłu. jednak na tym nasza analiza nie powinna się

kończyć. koniecznie należy zwrócić uwagę na to, czy nie ma takich elementów także przed i za

obiektem naszego zainteresowania. a może

po prostu wystarczy przesunąć się o metr

w lewo, żeby efekt był dużo lepszy?

Gdy nabierzemy wprawy i przyzwyczaimy

się do obrazu, który widzi nasz obiektyw,

będziemy mogli rozplanować sobie całą

scenę – włącznie z rozmieszczeniem

postaci w mocnych punktach – oraz podjąć

decyzję o odpowiedniej głębi ostrości na

długo przed tym, nim przyłożymy aparat

do oka.

Kolor kurtki idealnie współgra

z kolorem barierki

kolorem o pisującym robienie zdjęć, w których

kolor ma największe znaczenie. Miejsce ple-

neru może być także miejscem pracy modela

– rady dotyczące takich sytuacji opisane zosta-

ły w poradniku Wprowadzamy rekwizyty do

zdjęć .

Złota godzina – czyli światło

Chociaż wyciągnięcie oświetlenia studyj-

nego poza pomieszczenie jest możliwe, to

niestety bardzo kłopotliwe. Jeśli jednak

jesteśmy w stanie zapewnić naszym lam-

pom odpowiednie zasilanie oraz zadbać,

aby statywy nie zostały przewrócone przez

wiatr, zyskujemy dodatkowe możliwości.

Fotograf amator najczęściej jest jednak

zdany na światło zastane.

Zawsze starajmy się wyobrazić sobie daną

scenę tak, jak wyglądać będzie na zdjęciu

Pamiętajmy, żeby zwrócić baczną uwagę

na cienie. Nie chodzi tylko o te, które

rozkładają się na temacie naszego zdjęcia.

Ustawienie się w nieodpowiednim miejscu

może spowodować, że na ujęciu uchwyci-

my nasz własny cień. Taki „autoportret” jest

zwykle niepożądanym zjawiskiem, chyba że

umieszczamy go na fotografii celowo.

W przypadku zdjęć plenerowych są dwie

najlepsze pory na zabranie aparatu, okreś-

lane mianem „złotej godziny”. W naszym

klimacie trwają one około 60 minut

i zaczynają się nieco przed wschodem

słońca oraz mniej więcej godzinę przed

jego zachodem. Wtedy świat skąpany jest

w malowniczych, ciepłych promieniach

słońca. Takie światło ma dwie najważ-

niejsze dla nas cechy – jest mocno roz-

proszone, a kąt jego padania jest prawie

równoległy do ziemi, dzięki czemu nie

tworzy brzydkich cieni na twarzach. Jest

to idealne światło portretowe, ale spraw-

Fotografowanie podczas złotej

godziny to sama przyjemność.

A efekty rewelacyjne

Nie istnieje zła pora roku na zdjęcia. Zimą także zrobimy ciekawy portret

jak robić zdjęcia w plenerze

STAT y W A WiATr

pamiętajmy, że poza studiem statywy

z lampami będą narażone na podmuchy

wiatru. aby temu zaradzić, należy ustabi-

lizować konstrukcję. część trójnogów ma

specjalny haczyk, który służy do podwie-

szenia ciężaru (na przykład plecaka), który

zapobiega przewróceniu. pomaga także

zadbanie o to, aby nogi były jak najmocniej

rozsunięte. w przypadku statywów do lamp

lub blend z przeznaczeniem plenerowym

sprawdza się zasada, że im cięższy, tym

lepszy.

Dziewczyna podczas przerwy na kawę.

Okno tworzy wyraźny podział w przestrzeni

w sobie trójwymiarowa nie jest, to potrafi

przestrzenność doskonale pokazać.

Gdy patrzymy na zdjęcie, odruchowo nasze

oko zwraca najpierw uwagę na obiekty naj-

większe lub najbardziej kontrastujące z resztą.

Pamiętajmy, że bałagan w pozostałych pla-

nach dopuszczalny jest jedynie w fotografii

reporterskiej, gdzie nie ma czasu na dokład-

ne skomponowanie ujęcia.

Dobrym pomysłem jest wykorzystanie otocze-

nia do stworzenia naturalnych ramek w kadrze .

Róbmy zdjęcia spomiędzy szczebelków meta-

lowego płotu, szukajmy roślin, które mogą

zamknąć ujęcie albo innych przedmiotów.

Dobrym pomysłem jest wykorzystanie okna,

za którym siedzi model – niezależnie, czy

będzie ono otwarte czy zamknięte, wzbogaci

zdjęcie. Pamiętajmy jednak, że im więcej róż-

nych elementów wprowadzamy, tym bardziej

dza się także w każdym innym rodzaju

fotografii.

Momentem, kiedy fotografowanie na

zewnątrz jest bardzo trudne, a robienie por-

tretów praktycznie mija się z celem, są oko-

lice godziny 12.00. Gdy słońce jest w zenicie,

świeci najmocniej, a jednocześnie daje także

największe kontrasty. Co za tym idzie – taką

scenę bez lampy błyskowej bardzo trudno

dobrze uchwycić na zdjęciu. Lampę można

w takim wypadku zastąpić z powodzeniem

także blendą, ale tutaj niezbędna jest pomoc

drugiej, asystującej osoby.

musimy zadbać o to, aby osoba fotografowana

wyróżniała się z ich natłoku.

To zdjęcie nie powstałoby bez blendy,

ale do jej obsługi potrzebny jest asystent

NeUTrAliZUjemy ODBiCiA W OKNie

w naszej torbie nie powinno zabraknąć filtra umożliwiającego polaryzację światła. w foto-

grafii praktyczne zastosowanie ma między innymi w niwelowaniu odbłysków na taflach

szkła, zmianach nasycenia kolorów powierzchni matowych oraz przy poprawianiu kontrastu

i barwy nieba. w praktyce nam przydać się może właśnie w momencie, gdy pokazujemy

modela za zamkniętym oknem, gdzie w przeciwnym wypadku widzielibyśmy odbicie źródła

światła (na przykład promieni słonecznych) z zewnątrz.

zwróćmy uwagę, aby zakupiony filtr był polaryzatorem kołowym, nie liniowym. Ten drugi,

chociaż tańszy, może zakłócać działanie czujników ustawiania ostrości oraz pomiaru światła

w naszym aparacie.

Pierwszy, drugi, trzeci plan

Fakt, że najważniejszym elementem naszej

fotografii powinien być człowiek, wcale nie

każe nam umieszczać go za każdym razem

tak samo. Postać stojąca na pierwszym

planie, mająca za sobą lepiej lub gorzej

dobrane tło, to tylko jedna z możliwości.

Jeśli tylko zrobimy to umiejętnie, możemy

z powodzeniem umieścić coś przed naszym

modelem, a i tak człowiek pozostanie

najważniejszy. I chociaż fotografia sama

poprawki w komputerze

Zarówno słoneczna pogoda, jak i oświetlone

nocą miasto, skłaniają do wyruszenia z domu

czy studia i porobienia zdjęć w plenerze.

Największym problemem jest wtedy rozpiętość

tonalna matrycy aparatu. Cecha ta jest stała

i różna dla różnych matryc. Rozpiętość tonalna

to różnica w jasności między najciemniejszym

a najjaśniejszym fragmentem obrazu i jest

z reguły podawana w stopniach przesłony, czyli

EV. Każdy stopień to dwukrotne zmniejszenie,

Wykorzystanie paru planów jest świetnym

pomysłem. Tak jak tutaj „zaglądamy”

przez krzewy róży na tulącą się parę

jak robić zdjęcia w plenerze

lub zwiększenie jasności. Jeżeli fotografowana

scena ma większą rozpiętość tonalną niż jest

w stanie zarejestrować matryca aparatu, mamy

dwa wyjścia: możemy ustawić naświetlanie na

cienie, wtedy światła staną się białe i pozbawio-

ne szczegółów, lub na światła – wtedy cienie

będą zupełnie czarne. Typowa matryca APS-C

w lustrzance ma rozpiętość 8–9 EV, a dzięki

opcji rozszerzenia rozpiętości możemy uzyskać

jeszcze około 1,5 EV. Dla porównania, slajd

ma rozpiętość 5–6 EV, a klisza czarno-biała

– 12 EV, natomiast monitor LCD ma niecałe

8 EV rozpiętości tonalnej.

Jeżeli fotografujemy scenę o dużej rozpię-

tości tonalnej, najlepiej użyć formatu RAW

i zdjęcie naświetlać na światła. Dzięki temu

podczas obróbki na komputerze mamy

większe szanse na uratowanie szczegółów

w najjaśniejszych i najciemniejszych partiach

obrazu.

1 Uruchamiamy program Lightroom

nać się, gdzie znajdują się problematyczne

obszary zdjęcia, klikamy lewym przyciskiem

myszy na oba trójkąty .

2 Czerwonym kolorem oznaczone zosta-

ły miejsca prześwietlone , niebieskim

zaś – niedoświetlone. Jeżeli wydrukowali-

byśmy zdjęcie w takiej postaci, w miejscach

3 Najpierw pozbędziemy się prześwietleń .

W tym celu przesuwamy w lewo suwak ,

obniżając ekspozycję zdjęcia. Jeżeli usuwa-

nie przepaleń zbyt zaciemnia nam zdjęcie,

możemy wcześniej przerwać tę czynność

i dokończyć ją suwakiem , który służy do

regulacji najjaśniejszych miejsc zdjęcia.

Filtr połówkowy

Jeżeli zdjęcie składa się z dwóch oddzielo-

nych od siebie w miarę prostą linią części

o mocno różniącej się jasności, możemy

użyć narzędzia przypominającego filtr po-

łówkowy.

1 Otwieramy zdjęcie w Lightroomie i prze-

prześwietleń zostanie pusta, niezadruko-

wana przestrzeń, a miejsca niedoświetleń

będą zupełnie czarne. Gdyby zdjęcie zosta-

ło wykonane w formacie JPG, nie byłoby

ratunku – nie można odtworzyć szczegółów

tam, gdzie matryca ich nie zarejestrowała.

Na szczęście pracujemy na pliku RAW.

i przechodzimy do sekcji . Pierwszą

oznaką problemów jest histogram – widzi-

my, że jego zawartość wygląda jak wycinek

większego wykresu, a to oznacza, że krań-

cowe wartości zostały obcięte. Aby przeko-

chodzimy do sekcji obróbki. Po wstępnej

obróbce widzimy, że jeżeli wyregulujemy

zdjęcie tak, aby góry i niebo w tle były

poprawnie naświetlone, postacie ludzkie

na pierwszym planie będą prawie czarne .

Poprzednio poradziliśmy sobie z tym pro-

blemem, używając pędzla korekty, ale jesz-

cze wygodniej rozwiążemy ten problem

filtrem połówkowym.

4 Teraz pozbędziemy się niedoświetleń.

W tym celu przesuwamy w lewo suwak .

Zwykle to wystarczy, jeżeli jed-

nak dalej na zdjęciu są zbyt ciem-

ne miejsca, korzystamy z suwa-

ka i przesuwamy go w prawo.

5 Teraz pozostaje nam tylko

podniesienie kontrastu,

żeby zdjęcie wyglądało bardziej

atrakcyjnie. W tym celu prze-

suwamy w prawo suwak .

Zmiany widać wyraźnie na

histogramie – nie wygląda już

jak wycinek wykresu, z obu

stron kończy się na zerze .

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: