Weston Sophie - Córki milionera 01 - Sekret za sekret.pdf - Weston Sophie - LadyHenrietta

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Annis Carew pewnym ruchem otworzyła drzwi salo-

nu i... stanęła jak wryta. Tego, co zobaczyła, z całą

pewnością nie można było nazwać zwyczajną, skromną

rodzinną kolacją, na którą została zaproszona. Wręcz

przeciwnie.

Przez chwilę miała nawet wrażenie, że po ogromnym

salonie kręci się co najmniej pół miasta, nie licząc kel-

nerów i specjalnie na ten wieczór wynajętego kwartetu

smyczkowego. Mogła być niemal pewna, że wszystko

to sprawka Lyndy, drugiej żony ojca, która, nie wiedzieć

czemu, za życiowy cel postawiła sobie wyswatanie pa-

sierbicy. Jakby na potwierdzenie tych podejrzeń, stojąca

nieopodal Lynda posłała jej miły, lecz dwuznaczny

uśmiech.

Drzwi za plecami Annis zamknęły się z lekkim trzas-

kiem. Stojący w drugim końcu salonu ojciec, jakby tyl-

ko na to czekając, przerwał rozmowę i spojrzał w jej

kierunku. Jego rozmówca bezwiednie uczynił to samo.

O nie, nie, nie! - gorączkowo zaprotestowała w my-

ślach Annis, spłoszonym wzrokiem obrzucając wysoką,

barczystą i wysportowaną sylwetkę nieznajomego.

Wszystko, tylko nie to!

Zbyt dobrze znała ten typ mężczyzn i wiedziała, jak

bardzo jest podatna na ich urok osobisty. Przystojni,

pewni siebie, bogaci młodzi ludzie, którzy urodzili się

już z przeświadczeniem, że świat krąży wokół nich. Nie-

stety, w takim samym stopniu, w jakim oni podobali się

jej, ona nie robiła na nich wrażenia. Zresztą, dobrze ich

nawet rozumiała. Nigdy nie uważała siebie za godną

uwagi. Ot, zwyczajna, szara dziewczyna, której jedy-

nym atutem mógł być fakt, że jest córką jednego z naj-

bogatszych biznesmenów w kraju. Ale tego wolała na-

wet nie brać pod uwagę.

Tym razem jednak Lynda przesadziła! A przecież

dzwoniąc do niej wczoraj wieczorem, była jak zwykle

miła. Zbyt miła, przeleciało teraz przez głowę Annis.

- Kochanie, co u ciebie słychać? Może wpadniesz

jutro nu kolację? Tak dawno u nas nie byłaś. - I nie

czekając na odpowiedź, dorzuciła: - Więc do jutra, pa!

Annis zaklęła w duchu. Jak mogła się nie domyślić,

o co chodzi? Jak mogła być aż tak ślepa i głucha?! W

efekcie stoi teraz w swoim skromnym szarym żakie-

ciku, z mokrymi od deszczu, niedbale przyczesanymi

włosami i z głupią miną pośrodku tłumu

wyelegantowanych gości, nie bardzo wiedząc, co

powinna właściwie zrobić. Od razu uciec, czy

najpierw przywitać się ze wszystkimi i dopiero potem

czmychnąć? Prawdę mówiąc, chciało jej się wyć.

Przechodzący obok kelner podał jej kieliszek szam-

pana. Ojciec, jakby wyczuwając jej rozterki, skinął ser-

decznie głową. Annis była niemal pewna, że i on maczał

palce w spisku.

- Witaj, kochanie! Nareszcie! - Ojciec szedł w jej

kierunku, za nim podążał nieznajomy. - Konstantin nie

mógł się już ciebie doczekać!

Mężczyzna skinął głową. Jak większość panów obec-

nych na przyjęciu ubrany był w elegancki ciemny gar-

nitur. Dyskretnie wplecione w tkaninę srebrzyste nitki

połyskiwały przy każdym jego ruchu.

Kogucik, zakpiła w myślach Annis. Istny kogucik!

- Miałem nadzieję, że pani przyjdzie - odezwał się

nieznajomy. Jego niski głos brzmiał miękko niczym

szum wodospadu.

Wyobrażam sobie, skwitowała kąśliwie w duchu.

Mogłaby przysiąc, że za tym jego zainteresowaniem

kryją się, jak zwykle, pieniądze.

- Konstantin Vitale - wtrącił ojciec - zajmuje się

naszą ostatnią inwestycją.

- Ach tak? - Annis uśmiechnęła się uprzejmie w od-

powiedzi.

Tony Carew uwielbiał wszelkie ryzykowne przedsię-

wzięcia. Tak było i tym razem. Jego plany dotyczące

budowy nowego centrum dla firmy zachwyciły media,

zaniepokoiły konkurencję i trochę przeraziły najbliż-

szych przyjaciół i rodzinę.

- Konstantin, pozwól, że ci przedstawię - ojciec

najwyraźniej był w znakomitym humorze - oto moja

córka, tajemnicza Annis.

Tajemnicza? Zaskoczona Annis zerknęła z waha-

niem w kierunku ojca. Jej zdenerwowanie zaczęło przy-

bierać na sile.

- Nie przesadzaj, tatku - odezwała się niepewnym

głosem. - Nie ma nic tajemniczego w tym, że się

spóźniłam. Zasiedziałam się trochę nad papierami, to

wszystko.

- W takim razie wy dwoje macie ze sobą dużo

wspólnego - skwitował z zadowoleniem te słowa ojciec

i posyłając jej konspiracyjny uśmiech, zniknął gdzieś

w tłumie.

- Chyba niezupełnie się z nim zgadzasz? - W głosie

Konstantina słychać było nutki rozbawienia.

Annis zerknęła w jego stronę. Na jeden krótki uła-

mek sekundy ogarnęła spojrzeniem swoje odbicie w lu-

strze - krótkie, ciemne, jeszcze mokre włosy okropnie

oblepiające twarz... Z niechęcią odwróciła wzrok. Je-

dynym pocieszeniem mogło być to, że przesłaniały rów-

nież brzydką bliznę biegnącą od łuku brwiowego aż po

nasadę włosów.

- Zawsze byłam indywidualistką - odpowiedziała

rozdrażniona, nie patrząc mu w oczy.

- Nie wątpię, że to prawda.

Brwi Annis uniosły się, zdradzając lekkie poirytowa-

nie. Z minuty na minutę czuła się coraz gorzej. Zmę-

czona, źle ubrana, z resztkami niezmytego jakimś cu-

dem przez deszcz makijażu, i co najgorsze, podstępnie

i podle oszukana.

Tak, oszukana! - powtórzyła w myślach.

Chociaż to przecież nie była wina Konstantina.

- Przepraszam. Ten tydzień był dla mnie wyjątkowo

wyczerpujący - próbowała usprawiedliwić swój gry-

mas. - Co takiego miał na myśli ojciec, mówiąc, że coś

nas łączy?

- Tak naprawdę to była opinia pani Carew.

- Słucham?

- Mówiła, że koniecznie musimy się poznać. - Zna-

czący uśmiech nie schodził z jego twarzy. - Wiele do-

brego o pani opowiadała. Że jest pani wyjątkowa.

- To zupełnie w jej stylu. - Annis nie mogła po-

wstrzymać się od kąśliwej uwagi.

- Wyjątkowa - kontynuował niezrażony tym Kon-

stantin. Jego niski, elektryzujący głos przyprawiał ją o

dreszcze.

- Wystarczy - przerwała. Zbyt często bywała już

wplątywana w tego typu sytuacje, by nie wiedzieć, jak

to się może skończyć. Zdaje się, że jedyną bronią, jakiej

jeszcze nie wypróbowała, była po prostu bezwzględna

szczerość. - Widzę, że Lynda rozpoczęła kampanię re-

klamową na szeroką skalę.

- Nie rozumiem.

- Proszę posłuchać - zaczęła bez zastanowienia.

-Nie mam pojęcia, co jeszcze Lynda naopowiadała

panu o mnie, ale to nieważne. Tak naprawdę mam

dwadzie-

ścia dziewięć lat, moje życie składa się głównie z pracy

i nie mam zamiaru się z nikim umawiać. Jak pan widzi,

jestem całkiem szczęśliwą starą panną i nie zamierzam

tego zmieniać.

W ciemnozielonych oczach mężczyzny pojawił się

wyraz najwyższego zdumienia.

- I proszę nie brać tego do siebie - dodała już nieco

łagodniej, zastanawiając się, czy przypadkiem odrobinę

nie przesadziła. Zdaje się, że jedynie pogorszyła sprawę.

- Co za ulga! - Oczy Konstantina zwęziły się do

cieniutkich szparek. Jego głos brzmiał sucho, z ledwie

wyczuwalnym obcym akcentem. Bardzo seksownym

akcentem.

- Naprawdę nie miałam na myśli nic złego. Po pro-

stu nie znoszę niejasnych sytuacji. Tak generalnie. - An-

nis uśmiechnęła się przepraszająco. - A Lynda czasami

potrafi się zagalopować.

Nie odpowiedział.

- Cóż, ostatnio rzeczywiście jestem nieco przemę

czona - kontynuowała, nie mogąc pozbyć się dziwnego

wrażenia, że powinna się jakoś wytłumaczyć. Chociaż,

sądząc po braku zainteresowania Konstantina, wcale nie

było to potrzebne. - Zdaje się, że jestem typową pra-

coholiczką. W szerokim tego słowa znaczeniu.

Jakby chcąc potwierdzić swoje zdanie, zrobiła ręką

szeroki gest. Niestety, zupełnie zapomniała o kieliszku.

Nim Konstantin zdążył przytrzymać jej rękę, szampan

chlusnął na taflę lustra za jego plecami.

No, wspaniale! Teraz to się popisałam, skwitowała

w myślach Annis. Podniosła wzrok. Twarz jednego z

najprzystojniejszych mężczyzn, jakiego kiedykolwiek

zdarzyło jej się spotkać, zdradzała prawdziwe rozbawie-

nie. Wspaniale, powtórzyła. A swoją drogą, jak mogło

w ogóle przyjść macosze do głowy, że ona i on... Że

mogliby mieć ze sobą coś wspólnego! Nawet jak na

Lyndę, żyjącą w przekonaniu, że jej moralnym obo-

wiązkiem jest kojarzenie ze sobą samotnych serc, był

to dość ryzykowny pomysł.

- Być może to właśnie miała na myśli pani Carew -

usłyszała rozbawiony głos Konstantina. Nie patrząc na

Annis, z najwyższym zainteresowaniem studiował

abstrakcyjny wzorek, jaki na szklanej tafli pozostawił

ściekający szampan. Po chwili odwrócił wzrok w jej

kierunku. Ciemnozielone oczy lśniły.

- Co takiego?

- Spotkanie drugiego pracoholika.

Wypuścił jej dłoń ze swej ręki.

Annis nie mogła się oprzeć wrażeniu, że jego gest nie

był jedynie zwykłym, pozbawionym podtekstu odru-

chem. Był raczej niczym pozostawienie tajemniczej

wiadomości. Zacisnęła rękę w pięść. Miała wrażenie, że

skóra na jej palcach parzy. Spuściła oczy, jakby szukając

pod powiekami wspomnienia silnej, męskiej dłoni. To

była ręka człowieka, który wiedział, co życie może mu

ofiarować i czego on sam może od życia chcieć. Jej

własna dłoń wydała się nagle słaba i bezsilna. Niemal

tak słaba i bezsilna, jak ona sama w tej chwili. Czy to

chora wyobraźnia, czy rzeczywiście było coś, o czym

chciał jej powiedzieć?

Uniosła głowę i napotkała spojrzenie dużych, nie-

zwykle skupionych, ciemnozielonych oczu. Konstantin

nie odezwał się ani słowem.

- Co w takim razie robi pracoholik na przyjęciu to-

warzyskim w piątkowy wieczór? Do północy zostało

jeszcze przecież kilka godzin - próbowała zażartować

Annis. Kąciki jego ust nawet nie drgnęły.

- Mógłbym spytać o to samo.

- No cóż, rodzinne zobowiązania - odparła wymi-

jająco.

Ten świeżo poznany przystojniak z pewnością nie

był osobą, przed którą gotowa byłaby się otworzyć,

wyrzucić z siebie wszystkie żale i pretensje. Gdyby

usłyszał, że tak naprawdę została tu podstępnie zwabio-

na, w najlepszym razie pomyślałby pewnie, że jest zwy-

kłą idiotką. Innych ewentualności wolała nawet nie roz-

ważać.

- Poza tym ostatni raz widziałam ojca jakieś pół

roku temu. Na zebraniu rady nadzorczej Carew Com-

pany - dorzuciła pośpiesznie.

- Więc pracujesz dla niego? - W jego oczach nagle

pojawił się błysk zainteresowania. - Lynda opowiadała

mi, że prowadzisz już coś własnego.

- Owszem. Ale tak się składa, że ojciec jeszcze mnie

nie wydziedziczył. Mam pewne udziały w rodzinnym

interesie. - Uśmiechnęła się, nie mogąc odmówić sobie

małej złośliwości.

- Ach tak? Jak mogłem o tym nie pomyśleć? Na

przyszłość postaram się zapamiętać - oznajmił z całą

powagą.

Nie lubi mnie, to pewne, powiedziała sobie w duchu

Annis. Dlaczego wciąż miała wrażenie, że Konstantin

z niej kpi?

- A pan? Nie ma pan żadnej rodziny, panie Vitale?

- zapytała zaczepnie.

- W każdym razie takiej, z którą mógłbym dzielić

interesy.

- I może to jest główny powód twoich kłopotów?

- odezwała się triumfalnie. - Oczywiście mam na myśli

pracoholizm.

Zaprzeczył ruchem głowy.

- Nie sądzę. Poza tym, w przeciwieństwie do ciebie,

ja umawiam się na randki.

Jego riposta była na tyle celna i bolesna, że przez

moment Annis miała kłopoty ze złapaniem tchu, nie

mówiąc już o znalezieniu szybkiej i równie złośliwej

odpowiedzi.

- Niech więc każdy pilnuje swego. - Zrobiła ruch,

jakby chciała odejść.

Przesunął się, zagradzając jej drogę.

- Zgadzam się z tym - powiedział szybko. - A

czego ty właściwie pilnujesz, Annis Carew? Bawisz

się w prowadzenie interesów, wykorzystując wpływy

ojca?

Weston Sophie - Córki milionera 01 - Sekret za sekret.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: