Lennox Marion - O jedno dziecko za dużo.pdf - Lennox Marion - LadyHenrietta

Tytuł oryginału:

The Baby Affair

Pierwsze wydanie:

Mills & Boon Limited 1999

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji

części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z

Harlequin Enterprises II B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek

podobieństwo do osób rzeczywistych - żywych czy umarłych

- jest całkowicie przypadkowe.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Tu chyba jest o jedno dziecko za dużo!

O mój Boże, westchnęła w duchu Ellen Silverton, rzucając

niespokojne spojrzenie w kierunku doktora Jocka Blaxtona. To

musiało się tak skończyć, pomyślała. Doktor Blaxton nie jest

w końcu tak naiwny i mało spostrzegawczy, żeby nie zauważyć

moich sztuczek. Od tygodnia przecież nie robię nic innego, tylko

zamieniam łóżeczka, wynoszę i wnoszę na salę dzieci...

Co jednak zrobić, żeby prawda nie wyszła jeszcze na jaw?

Muszę pomóc Tinie... Za wszelką cenę muszę pomóc Tinie.

Doktor Tina Rafter pracowała w szpitalu w Gundowring od

bardzo niedawna. Tydzień temu przyszła do Ellen bliska zała-

mania; była blada na twarzy i miała oczy pełne łez.

- Złożę wymówienie - oznajmiła. - Inaczej sobie nie pora-

dzę, nie mogę przecież przynosić dziecka do pracy.

- Ależ oczywiście, że możesz - zapewniła ją Ellen. - Nikt

tego na pewno nie zauważy.

I rzeczywiście nikt nie zauważył, poza Jockiem Blaxtonem.

A niech go diabli wezmą! Ten człowiek miał chyba dodatkową

parę oczu! Jak teraz odwrócić jego uwagę?

- Co ty opowiadasz?

Jock Blaxton potrząsnął plikiem kart pacjentów przed nosem

pielęgniarki.

- Posłuchaj mnie dobrze, Ellen. Widzę przecież, że coś tu

MEDICAL ROMANCE - 132

jest nie w porządku, ale nie wiem co. Tylko dlatego, że jesteś

ode mnie dwadzieścia lat starsza, nie możesz...

- Jestem starsza, a poza tym znałam twoją mamę - pociąg-

nęła nosem Ellen, chcąc odwrócić uwagę Jocka od łóżeczek

dziecinnych, których było rzeczywiście za dużo. - Twoja mama

była niezwykłą kobietą! - mówiła dalej. - Bardzo się przyjaź-

niłyśmy...

- Przestań mnie zagadywać! - Oczy Jocka ciskały błyska-

wice. - Chcę wiedzieć, co się tu dzieje!

- A co się ma dziać?

Doktor Blaxton spojrzał z ukosa na Ellen. Może ja rzeczy-

wiście robię z igły widły? Cóż by tu się mogło dziać? W ską-

panym w słońcu szpitalu w Gundowring, położonym na wy-

brzeżu Nowej Południowej Walii, nigdy nic się przecież nie

„działo".

Dla Jocka było tu nawet za cicho i za spokojnie. Spędził

w Gundowring pierwszych dziesięć lat swego życia, po śmierci

matki wyjechał, aby wrócić po upływie dwudziestu lat. Namó-

wił go do tego dyrektor szpitala, Struan Maitland, któremu pilnie

był potrzebny położnik. Ciągnęły go też z powrotem wspomnie-

nia szczęśliwego dzieciństwa, pełne obrazów morza i słońca.

Ponadto nie umiał sobie do tej pory znaleźć miejsca. Czegoś mu

brakowało, choć sam nie wiedział czego...

Cokolwiek by to było, już po roku pobytu w Gundowring

zrozumiał, że i tutaj tego nie znajdzie, męczyła go tu bowiem

monotonia. Doktor Blaxton był człowiekiem czynu, potrzebne

mu było aktywne, urozmaicone życie, po powrocie więc z ur-

lopu w Londynie, który bardzo mu przypadł do gustu, zaczął

myśleć o przeprowadzce.

Teraz jednak, niespodziewanie, ma do rozwiązania problem.

Sytuacja, w jakiej się znalazł, wymaga działania. Na oddziale

znajduje się bowiem o jedno dziecko za dużo...

- Jak widzę, postanowiłaś nie odpowiadać na moje pyta

nie... - Wziął do ręki pierwszą z kart małych pacjentów. - Jody

Connor - przeczytał nazwisko. - Jody ma dwa tygodnie - do

dał, rozglądając się wokół. - O, tam jest Jody... - Położył pa

piery na łóżeczku dziecka i sięgnął po drugą kartę.

Ellen przełknęła nerwowo ślinę. Sytuacja stawała się poważ-

na. Co będzie z Tiną?

- Muszę... zanieśc Benjamina do jego mamy. - Ellen pode-

szła do najbliższego łóżeczka. - Trzeba go nakarmić. A Lucy

Fleming powinna wrócić...

- Usiądź, proszę. - Jock położył rękę na ramieniu Ellen.

- Nie ruszaj teraz żadnego dziecka.

- Ale...

- Usiądź! - Podprowadził ją do krzesła. - Ponoszę odpo-

wiedzialność za ten oddział i chciałbym w końcu zrozumieć, co

tu się dzieje. W czasie nocnych dyżurów pielęgniarki chcą się

mnie także jak najszybciej pozbyć! Ciekaw jestem dlaczego.

- Pewnie cię po prostu unikają - mruknęła Ellen. - Chyba

wiesz, jaką się cieszysz opinią...

- Pojęcia nie mam, co tu o mnie mówią. - Jock rozkładał

na małych łóżeczkach karty pacjentów.

- Łatwo się chyba domyśleć - westchnęła, śledząc wzro-

kiem Jocka zatrzymującego się po kolei przy każdym łóżeczku.

Zrobiłam wszystko, co mogłam, pocieszała się. Ale co teraz

będzie? Czy doktor Blaxton zechce wyciągać z tego konse-

kwencje?

Kiedyś Ellen znała go dobrze. Przyjaźniła się serdecznie

z jego matką i Jock dorastał razem z jej synami. Pani Blaxton

wkrótce zmarła. Chłopiec, z natury bardzo uczuciowy, długo nie

mógł dojść do siebie. Pan Blaxton także przeżył bardzo śmierć

żony i wyprowadził się z Jockiem do miasta. Ellen zobaczyła

Jocka dopiero po dwudziestu latach, gdy wrócił do Gundowring

jako położnik.

Przyjrzała mu się uważnie. Ma, tak jak w dzieciństwie, cie-

mną karnację i czarne włosy. Jest teraz wysoki, ponad metr

osiemdziesiąt wzrostu, szczupły i wysportowany... A gdy spoj-

rzy na ciebie tymi swoimi niebieskimi oczami, które przybierają

odcień granatu, gdy zupełnie niespodziewanie wybuchnie

zaraźliwym śmiechem...

Pacjentki go uwielbiały, a wszystkie niezamężne pielęgniar-

ki wzdychały do niego. Nikt jednak nie rozumiał, dlaczego Jock

trzymał się z dala od ludzi i gdy tylko nadarzała się okazja,

wyjeżdżał za granicę lub przynajmniej do Sydney.

Nie dają mu pewnie spokoju wspomnienia, uznała Ellen.

Dręczy go coś, co przeżył w przeszłości i chyba boi się życia,

strachem napawa go miłość...

No tak, tylko że to wszystko nie ma najmniejszego związku

z sytuacją, w której się teraz znajduję, pomyślała sobie. Cieka-

we, jak mu wytłumaczyć obecność w szpitalu jednego maleń-

stwa więcej...

- Jeśli mi nie pozwalasz zanieść Benjamina do matki - za-

częła, próbując ratować sytuację - muszę przynajmniej ją o tym

uprzedzić. Ona na pewno się już denerwuje...

Jock nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. W ręce pozostała

mu jeszcze tylko karta Jasona. Odszukał chłopczyka i położył ją

na jego łóżeczku. Rozejrzał się potem uważnie dookoła i

uśmiech rozjaśnił mu twarz. A więc miałem rację, pomyślał z

zadowoleniem, patrząc na stojące tuż obok różowe łóżeczko,

w którym leżała maleńka dziewczynka. Najwyraźniej umiem

jeszcze liczyć! - To ja już pójdę...

- Zostań! - rzucił krótko. - Jak widzisz, nie jest tak źle

z moją matematyką. Jak się nazywasz, maleńka? - zwrócił

się do dziewczynki.

Dziewczynka spała głęboko. Mogła mieć cztery do pięciu

tygodni, miała delikatną buzię, a na głowie rude kędziorki.

- Powiedz mi, Ellen...

- Ja naprawdę muszę już iść...

- Najpierw będziesz mi musiała przedstawić tę młodą osobę

- Zaraz zajrzę...

- Do karty? Przejrzałem wszystkie karty; nie ma u nas karty

tego maleństwa.

- Musi być.

- Posłuchaj mnie, Ellen...

- Kiedy ja naprawdę nie mam czasu na podobne rozmowy

- rzuciła, ruszając w kierunku drzwi.

Jock zagrodził jej drogę.

- Pierwszy raz widzę tę dziewczynkę na oczy - mówił.

-Nigdzie też nie ma jej karty...

- To pacjentka Giny - wybąkała Ellen.

Gina Buchanan, żona doktora Struana Maitlanda, była leka-

rzem pediatrą. Razem z mężem przebywała teraz na urlopie.

Jock pokiwał głową. Ellen straciła najwyraźniej głowę, skoro

zaczyna opowiadać podobne historie.

- Wiesz przecież, że Gina wyjechała, ale przed wyjazdem

przekazała mi wszystkich pacjentów i dokładnie opowiedziała

o każdym z nich. Jednak o tej czterotygodniowej dziewczynce

nie wspomniała ani słowem.

O JEDNO DZIECKO ZA DUŻO

- Ona ma pięć tygodni...

- Zgadza się. - Pokiwał głową, biorąc delikatnie maleńkie

zawiniątko w swe wielkie ręce. - Widzę, że ją znasz - dodał

cicho. - A jak ona się nazywa?

- Rose.

- Rose - powtórzył. Dziewczynka poruszyła się we śnie,

a maleńka buzia rozjaśniła się uśmiechem. - Bardzo piękne

imię, w sam raz dla takiej ślicznej osóbki. Ale musisz mi po-

wiedzieć, co tu się w ogóle dzieje.

- Kiedy ja nie...

- Chcę się wreszcie czegoś dowiedzieć - przerwał jej i Ellen

zrozumiała, że będzie musiała powiedzieć prawdę.

Powoli uniosła głowę i spojrzała Jockowi Blaxtonowi pro-

sząco w oczy.

- Robimy to wszystko dla Tiny...

Dla Tiny?! Z wrażenia omal nie upuścił zawiniątka. Przyglą-

dał się z niedowierzaniem dziewczynce, a potem spojrzał zdu-

miony na Ellen.

- Masz na myśli doktor Rafter?

- Tak - wybąkała Ellen. - Zgodziłyśmy się...

- Kto się zgodził?

- Ja się zgodziłam...

- Zgodziłaś się zaopiekować dzieckiem doktor Rafter?

- Gdybym tego nie zrobiła, Tina nie mogłaby pracować

w nocy na ostrym dyżurze - odparła Ellen. - Ty zupełnie nic

nie rozumiesz. Tina jest w beznadziejnej sytuacji, nie stać jej

w dodatku na płacenie...

- Nie stać jej na opłacenie opiekunki do dziecka? - spytał

z niedowierzaniem.

- Ty nic nie rozumiesz - powtórzyła Ellen. - Siostra...

- Rzeczywiście, chyba nic z tego nie rozumiem - przerwał

jej ostrym głosem. - Doktor Rafter pracuje u nas od dwóch

tygodni. Kiedy starała się o pracę, nie wspomniała ani słowem

o dziecku. O pracę zaś starało się poza nią pięć osób.

- A co by to zmieniło, gdyby wspomniała o dziecku?

- Gdybyśmy wiedzieli, że ona liczy na naszą pomoc w opie-

ce nad jakimś dzieckiem...

- Pan doktor najwyraźniej się zapomina - wybuchnęła El-

len. - To nie jest jakieś dziecko. To jest dziewczynka imieniem

Rose i my ją wszyscy kochamy. I proszę o nic nie winić Tiny.

To ja jej zaproponowałam opiekę nad dzieckiem i to ja jej do-

radziłam, żeby nic nikomu o małej nie mówiła.

- A to dlaczego?

- Na pewno doskonale zdajesz sobie sprawę, że Wayne

Macky nigdy się nie zgodzi, żeby Tina przynosiła z sobą dziec-

ko, chyba że Struan wyraziłby na to zgodę, ale jak wiesz, Struan

wyjechał na trzy miesiące.

- Przecież Tina ma u nas tylko zastępstwo - zauważył

chłodno Jock. - Nie miała w ogóle prawa podejmować tej pracy,

skoro nakłada to na nas obowiązek opieki nad jej dzieckiem.

- Nie mogę już tego dłużej słuchać - zdenerwowała się

Ellen. - Tina nie jest jakąś tam sobie dziewczyną, która objęła

zastępstwo. Chyba dobrze wiesz, że ona stąd pochodzi, wszy-

scy ją znamy...

- Ja jej nie znam - przerwał Jock. - Ma dwadzieścia osiem

lat, stąd wniosek, że musiała mieć zaledwie pięć lat, kiedy stąd

wyjeżdżałem. Nie znając jej, nie mogę patrzeć na tę całą sprawę

przez palce tak jak wy.

- A ponadto najwyraźniej nie czujesz do niej sympatii...

- Nie czuję! I wcale się z tym nie kryję - odburknął. - Mó-

O JEDNO DZIECKO ZA DUŻO

wiłem już o tym Struanowi. Nie podoba mi się, że właśnie ona

dostała tę pracę, bo nie wydaje mi się, żeby była nią specjalnie

zainteresowana. Lekarz musi być oddany chorym, nawet wtedy,

gdy sprawuje tylko zastępstwo, a ona zdążyła już dwa razy

spóźnić się do pracy...

- Posłuchaj mnie. Tina ma tutaj rodzinę, której jest bardzo

potrzebna , musi się do tego opiekować tym dzieckiem...

- I wymyśliła sobie, że szpital jej w tym pomoże.

- Mylisz się - zauważyła kategorycznie Ellen. - Tina do-

brze wie, że Wayne Macky nigdy się na to nie zgodzi. Gdy

podpisywała umowę, nie przypuszczała, że będzie się musiała

zajmować w nocy dzieckiem, a kiedy już do tego doszło, posta-

nowiła zrezygnować z pracy. Ale... - przerwała Ellen, czerwie-

niąc się - ja zdawałam sobie sprawę, jak bardzo ona potrzebuje

tej pracy. Wszystkie zresztą pielęgniarki dobrze o tym wiedzą.

Znamy przecież Tinę od urodzenia...

- Chciałbym wreszcie wiedzieć, co tu się dzieje? - przerwał

Jock. - Jeżeli dobrze rozumiem, pielęgniarki w nocy doglądają

Rose na oddziale?

- Zgadłeś! - Ellen ujęła się pod boki, patrząc mu śmiało

w oczy. - Ale jeśli doniesiesz o tym...

- Chciałaś powiedzieć: Jeśli powiadomię o tym Wayne'a

Macky'ego?

- Zgadza się! Jeśli dowie się o tym Wayne Macky, nie omie-

szka z pewnością zawiadomić zarządu szpitala, a ten...

- Wyrzuci natychmiast doktor Rafter i jej dziecko.

- No właśnie. A cała odpowiedzialność spadnie wtedy na

ciebie. Nie mam pojęcia, dlaczego nie lubisz Tiny. To wspaniała

dziewczyna.

- Tylko że nasz szpital nie jest przechowalnią dzieci. A jeśli

to maleństwo zostanie przy okazji zainfekowane paciorkowcem

złocistym, co czasem się w szpitalu zdarza...

- Przestań! - Ellen nerwowo przygryzła usta.

Nieraz mówiły o tej możliwości z Tiną, i na samą myśl o

tym robiło im się gorąco. Tina nie miała jednak wyjścia.

Podjęła decyzję o pozostawieniu córki w szpitalu w odruchu

rozpaczy, zdając sobie przy tym doskonale sprawę z czyhające-

go zagrożenia.

- Gronkowca na razie nie mamy - ciągnął Jock - lecz ja nie

mogę wyrazić zgody na przetrzymywanie w szpitalu zdrowego

dziecka przez trzy miesiące! Myślę w dodatku, że doktor Rafter

nie ma prawa tego od nas wymagać. Otrzymuje wysoką pensję,

no i jest dorosłą kobietą, zdawała więc sobie chyba sprawę, jakie

obowiązki czekają na nią przy małym dziecku.

- Tylko że...

- Mowy nie ma - przerwał jej, obejmując mocniej małe

zawiniątko. - Wiem, że masz dobre serce i pewnie trudno by ci

było powiedzieć jej to wszystko. Ja zrobię to jednak z łatwością.

- Dlaczego ty jej tak nie lubisz?

- Bo ma pusto w głowie i nie traktuje poważnie swoich

obowiązków - odrzekł, zaciskając gniewnie wargi. - Cała ta

historia z Rose... Nietrudno zgadnąć, dlaczego tu przyjechała.

Pewnie musiała po prostu wyjechać z poprzedniego miejsca...

I zanim Ellen zdążyła coś odpowiedzieć, Jock odwrócił się

i wyszedł.

Szedł korytarzem w kierunku izby przyjęć, czując, jak ogarnia

go coraz większa złość. Tina Rafter... Od pierwszej chwili

był przeciwny jej kandydaturze. Robiła

Lennox Marion - O jedno dziecko za dużo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: