Forester Cecil Scott - Hornblower 02 - Porucznik Hornblower.pdf - Horatio Hornblower - stasiek51

C. S. FORESTER

Porucznik Hornblower

„WYDAWNICTWO MORSKIE” GDAŃSK 1991 „TEKOP” GLIWICE 1991

Tytuł oryginału angielskiego Lieutenant Hornblower

Tłumaczyła z angielskiego: Henryka Stępień

Redaktor: Alina Walczak

Opracowanie graficzne: Erwin Pawlusiński, Ryszard Bartnik

Korekta Teresa Kubica

ISBN 83-85297-08-1

Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1991 —

we współpracy z „Tekop” Spółka z o.o. Gliwice

Bielskie Zakłady Graficzne

zam. 1717/K

Rozdział pierwszy

Porucznik William Bush przybył na pokład okrętu wojennego „Renown”[1], stojącego na

kotwicy w Hamoaze, i zameldował się u oficera wachtowego, osobnika wysokiego i dość

szczupłej budowy, o zapadniętych policzkach i melancholijnym wyrazie twarzy, odzianego w

mundur, który wyglądał, jakby go właściciel wkładał po ciemku i nie zdążył porządnie obciągnąć na

sobie.

— Miło mi powitać pana na okręcie, sir — przemówił oficer wachtowy. — Moje nazwisko

Hornblower. Dowódca jest na lądzie, a pierwszy oficer z bosmanem udali się na dziób dziesięć

minut temu.

— Dziękuję — odparł Bush.

Z żywym zainteresowaniem rozejrzał się po pokładzie, na którym wrzało od niezliczonych

czynności przygotowujących okręt do długiej służby na odległych wodach.

— Hej, wy tam! Przy taliach! Z wyczuciem! Z wyczuciem! Mocuj! — komenderował

Hornblower przez ramię Busha. — Panie Hobbs! Niech pan pilnuje roboty swoich ludzi!

— Tak jest, sir — zabrzmiała mrukliwa odpowiedź.

— Panie Hobbs! Proszę tu, na rufę!

Mężczyzna dużej tuszy, z grubym siwym harcapem, ruszył kołyszącym się krokiem w kierunku

rufy, gdzie przy zejściówce stał Hornblower z Bushem. Podniósł wzrok na Hornblowera, mrugając

od świecącego mu prosto w oczy słońca, które oświetliło siwy zarost odrastający na policzkach.

— Panie Hobbs! — zwrócił się do niego Hornblower. Mówił spokojnie, lecz Busha

zaskoczyła energia wyczuwalna w jego słowach. — Proch musi się znaleźć na pokładzie przed nocą,

i pan wie o tym. Proszę więc nie reagować na rozkaz tak ponuro. Następnym razem odpowie pan

wesołym tonem. Jak pan chce zachęcić ludzi do pracy, sam chodząc z nosem na kwintę? Proszę iść

na dziób i pilnować roboty.

Hornblower mówiąc pochylał się lekko do przodu (splecione za plecami dłonie miały zapewne

równoważyć wysunięty podbródek), była to jednak postawa raczej niedbała w zestawieniu z

dobitnym tonem słów, mimo że wypowiedzianych głosem przyciszonym, słyszalnym tylko dla nich

trzech.

— Tak jest, sir — rzekł Hobbs i odwróciwszy się ruszył na dziób.

Bush notował już sobie w myśli, że z tego Hornblowera musi być młodzik w gorącej wodzie

kąpany, gdy napotkawszy jego melancholijne spojrzenie dostrzegł w nim ze zdumieniem cień

uśmiechu. I nagle przyszło mu do głowy, że ten srogi porucznik nie jest wcale taki srogi i że ten jego

dobitny ton był jedynie udawany, jak u kogoś kto się wprawia w mówieniu obcym językiem.

— Niech tylko raz wpadną w ponury nastrój, a trudno coś z nimi zrobić — wyjaśniał

Hornblower — a Hobbs najgorszy z nich wszystkich. — Niby artylerzysta, lecz marny z niego

pożytek. Nie uczą ich ruszać się porządnie.

— Ach, tak — powiedział Bush.

Dwulicowość młodego porucznika — jego zdolność do grania komedii od razu wzbudziła

podejrzenia w umyśle Busha. Człowiekowi, który potrafi udawać oburzenie i tak łatwo przechodzić

na inny ton, nie można ufać. Ale nie mógł się powstrzymać od zareagowania mrugnięciem szczerych,

błękitnych oczu na ten przebłysk humoru w spojrzeniu ciemnookiego Hornblowera i mimo woli

poczuł do niego sympatię. Przezorny z natury Bush opanował jednak natychmiast ten impuls — mieli

przecież przed sobą długą podróż, która na pewno nastręczy wiele okazji do bardziej przemyślanego

osądu. Tymczasem Hornblower patrzył badawczo na niego i. Bush czuł, że zaraz padnie pytanie i

nawet on potrafił domyślić się jakie. Już za chwilę okazało się, że miał słuszność.

— Kiedy otrzymał pan patent oficerski? — spytał Hornblower.

— Lipiec, dziewięćdziesiąty szósty — brzmiała odpowiedź.

— Dziękuję — rzekł Hornblower zwykłym, nic nie mówiącym tonem, więc z kolei Bush spytał

go o to samo.

— A pan?

— W sierpniu dziewięćdziesiątego siódmego — powiedział Hornblower. — Jest pan starszy

stażem ode mnie. I od Smitha też — on jest ze stycznia dziewięćdziesiątego siódmego.

— A zatem jest pan młodszym porucznikiem?

— Tak — potwierdził Hornblower.

Jego głos nie zdradzał wprawdzie najmniejszego rozczarowania faktem, że nowo przybyły ma

dłuższy staż oficerski, lecz Bush się tego domyślił. Jeszcze niedawno sam był młodszym

porucznikiem na liniowcu i wiedział, co to znaczy.

— Będzie pan trzecim — ciągnął Hornblower. — Smith czwartym, a ja piątym.

— Ja trzecim? — zadumał się Bush.

Każdy porucznik może chociaż pomarzyć, nawet ci zupełnie bez wyobraźni jak Bush. Awans

był rzeczą możliwą, w każdym razie teoretycznie; z gąsienicowego stadium stopnia porucznika

można się było przeobrazić w stadium motyla — stopnia dowódcy okrętu — czasem nawet bez

przechodzenia przez okres poczwarkowania w stopniu komandora. Porucznicy awansują przecież

przy rozmaitych okazjach, przeważnie, rzecz jasna, dzięki temu, że mają przyjaciół na dworze

królewskim lub w parlamencie albo gdy uda im się zwrócić na siebie uwagę admirała i mieć

szczęście znajdowania się pod jego dowództwem w momencie, kiedy otworzy się wakans.

Wiekszość ujętych w rejestrze dowódców okrętów zawdzięczała swój awans którejś z tych

okoliczności. Czasami jednak porucznika awansowano za jego zasługi — a przynajmniej dzięki

splotowi tej okoliczności z odrobiną szczęścia — niekiedy zaś nawet dzięki czystemu przypadkowi.

Jeśli okręt wyróżnił się wybitnie jakąś akcją o historycznym znaczeniu, pierwszy oficer mógł

otrzymać awans (który, o ironio, przynosił chwałę dowódcy jednostki) albo też, gdy kapitan zginął

w boju, nawet niewielki wyczyn mógł sprawić, że najstarszy stażem porucznik pozostały przy życiu

obejmował jego stanowisko. Porucznik dowodzący jakimś wspaniałym wypadem desantowym na

łodziach czy mający na swoim koncie wybitny wyczyn na lądzie — naturalnie znowu porucznik

najstarszy stażem — mógł również liczyć na awans. Niewiele było tych szans, ale zawsze były.

W większości korzystał z nich oczywiście porucznik o najdłuższym stażu oficerskim albo

pierwszy oficer; młodszy porucznik miał tych możliwości o połowę mniej. Ilekroć więc któryś z

nich zaczynał marzyć o dojściu do rangi dowódcy okrętu, z godnościami i zabezpieczeniem

materialnym, jakie dawało to stanowisko, oraz z dochodami z pryzów, łapał się na tym, że oblicza

długość swego stażu w stopniu oficerskim. Jeśli w czasie obecnej wyprawy „Renown” Bush

znajdzie się w miejscu, do którego żaden admirał nie będzie mógł przysłać swojego faworyta-

porucznika, to życie tylko dwóch ludzi będzie go dzieliło od stanowiska pierwszego oficera, ze

wszystkimi dodatkowymi możliwościami, jakie otwierał ten awans. Rzecz naturalna, że myślał o tym

i że wcale nie brał pod uwagę faktu, iż człowieka, z którym rozmawiał, dzieliło od tego stanowiska

życie czterech istot ludzkich.

— Cóż, w każdym razie czekają nas Indie Zachodnie — zauważył filozoficznie Hornblower.

— Żółta febra. Malaria. Huragany. Jadowite węże. Obrzydliwa woda. Upał tropikalny. Tyfus. I

dziesięć razy więcej okazji do walki niż we flocie Kanału.

— To prawda — zgodził się Bush, z aprobatą w głosie.

Mając za sobą jeden zaledwie trzy, a drugi cztery lata służby w stopniu porucznika, obaj

młodzieńcy (z właściwą młodemu wiekowi wiarą we własną nieśmiertelność) mogli z pewnym

spokojem ducha patrzeć w oczy niebezpieczeństwom służby w Indiach Zachodnich.

— Wraca dowódca, sir — zameldował pośpiesznie midszypmen wachtowy.

Hornblower podniósł lunetę do oczu i skierował ją na łódź zbliżającą się od lądu.

— Zgadza się — powiedział. — Biegnij na dziób i zawiadom pana Bucklanda. Pomocnicy

bosmana! Trapowi! Żywo, ruszać się!

Kapitan Sawyer wszedł przez furtę wejściową, zasalutował oficerom i rozejrzał się

podejrzliwie wokoło. Na okręcie panowało zamieszanie, jak zwykle w okresie przygotowań do

dalekiej wyprawy, ale to nie mogło być przyczyną rozbieganych spojrzeń Sawyera. Miał on dużą

twarz z orlim wydatnym nosem. Stojąc na pokładzie rufowym zwracał ten nos to w jedną, to w

drugą stronę, aż zauważył Busha, który wystąpił naprzód i zameldował się.

— Pan przybył na okręt pod moją nieobecność, tak? — zapytał Sawyer.

— Tak, sir — odparł Bush nieco zdziwiony.

— Kto panu powiedział, że jestem na lądzie?

— Nikt, sir.

— Więc skąd pan wiedział?

— Nie wiedziałem, sir. Dopiero pan Hornblower powiedział mi o tym.

— Pan Hornblower? Więc panowie już się znają?

— Nie, sir. Zameldowałem się u niego po przybyciu na okręt.

— Żebyście mogli zamienić ze sobą prywatnie parę słów bez mojej wiedzy?

Forester Cecil Scott - Hornblower 02 - Porucznik Hornblower.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: