Ferrarella Marie - Szczęśliwy traf.pdf - Ferrarella Marie - LadyHenrietta

MARIE RYDZYŃSKI

SzczĘŚliwy traf

Fiona And The Sexy Stranger

Tłumaczyła: Maria Filimon

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Fiona Reilly wpatrywała się w trzymany w ręku kawałek papieru. W

przeciwieństwie do innych przesłanych jej tego dnia wiadomości, nie miał on nic

wspólnego z zamówieniem stu perliczek czy teŜ czterech tuzinów kieliszków do

wina na wysokich nóŜkach. Nie była to nawet kolejna informacja od Kellermanów,

którzy zlecili Fionie przygotowanie uroczystości weselnej. Do ślubu ich córki

pozostało zaledwie trzy tygodnie, a państwo Kellermanowie wciąŜ nie potrafili

ustalić menu, co kilka dni przesyłając Fionie faksy zmieniające poprzednie

postanowienia. Do tej pory Fiona otrzymała piętnaście takich wiadomości.

Nie, tym razem kartka, którą wypluł z siebie faks wraz z kilkoma innymi,

wychwalała kwalifikacje, doświadczenie i wykształcenie niejakiego Henry’ego

Cutlera.

Był to Ŝyciorys. Niezwykle imponujący Ŝyciorys męŜczyzny, który

zgromadził na swoim koncie liczne nagrody z branŜy reklamowej. śyciorys, który w

jakiś sposób zmylił drogę i trafił na biurko Fiony.

– Montana? – odczytała zdziwiona nazwę stanu, w którym Henry Cutler

ukończył szkołę i ostatnio pracował. – Nie sądziłam, Ŝe w Montanie muszą

cokolwiek reklamować, a ty, Velcro? – zwróciła się do kota, który w odpowiedzi

wskoczył na jej kolana i miauknął z wyraźną przyjemnością.

Gładząc palcami aksamitny grzbiet Velcro, Fiona zastanawiała się, co zrobić z

tą zabłąkaną kartką. W pierwszym odruchu chciała ją po prostu zgnieść i wrzucić do

kosza. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, było kolejne papierzysko, zaśmiecające

i tak zagracony juŜ zakątek kuchni, który przeznaczyła na biuro. Kiedy jednak

zaczęła zgniatać kartkę, Velcro uniosła głowę i skierowała na nią oskarŜycielskie

spojrzenie. Wiedziała, Ŝe kotka domaga się po prostu dalszej pieszczoty, lecz jej

wzrok wzbudził w niej wyrzuty sumienia.

– Taak, moŜe masz rację – powiedziała, ulegając nakazowi sumienia.

Sumienia, które nie pozwalało jej deptać po Ŝuczkach czy zabijać pająków, choćby

najbardziej włochatych.

Z westchnieniem odłoŜyła kartkę na stos innych i rozprostowała ją.

Niezadowolona z powodu braku zainteresowania swojej pani, Velcro wbiła pazurki

w dŜinsy Fiony. Przyzwyczajona do złych manier ulubienicy, dziewczyna nie

zwróciła na to uwagi. ZauwaŜyła natomiast, Ŝe w otrzymanym Ŝyciorysie nie ma

Ŝadnej wzmianki o obecnym miejscu pracy pana Cutlera. Wyobraźnia podsunęła jej

obraz męŜczyzny z niepokojem oczekującego wiadomości, która nigdy nie

nadejdzie, poniewaŜ jego pismo trafiło pod zły adres.

To przewaŜyło szalę. Sięgnęła po telefon. Velcro znów zaprotestowała

przeciwko kolejnej niewygodzie.

– Jeśli ci się nie podoba, zawsze moŜesz się stąd zabrać – zwróciła się do kotki

Fiona. Potem szybko wystukała widniejący na faksie numer i po czwartym sygnale

usłyszała w słuchawce przeciągły, męski głos.

– Hej! – Powitanie zabrzmiało nisko, dźwięcznie i bardzo seksownie.

Fiona wyprostowała się i powiedziała:

– Dzień dobry. Nie zna mnie pan, lecz...

– Tu Henry Cutler – ciągnął głos, który wydał się Fionie tak podniecający juŜ

w pierwszej sekundzie. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jak mocno gładzi kota,

dopóki ten nie zamiauczał głośno na znak protestu.

– Tak, wiem, dzwonię, Ŝeby powiedzieć...

– ...nie mogę teraz rozmawiać, ale jeśli zostawisz swoje imię i numer telefonu,

z pewnością oddzwonię później.

Automatyczna sekretarka! Fiona ze zdumieniem wpatrywała się w słuchawkę.

Głos z drugiej strony brzmiał tak swobodnie, melodyjnie i... seksownie, Ŝe nawet nie

rozpoznała nagrania z automatu. Teraz, skonsternowana i zawstydzona, próbowała

ułoŜyć jakąś logicznie brzmiącą wiadomość.

– Tu Fiona Reilly. Nie zna mnie pan, ale na numer mojego faksu nadeszła

kopia pańskiego Ŝyciorysu. To bardzo interesujący Ŝyciorys i z przyjemnością

zatrudniłabym pana, nie sądzę jednak, by rzeczywiście miał pan ochotę pracować w

maleńkiej firmie stawiającej dopiero swoje pierwsze kroki.

Radziłabym panu raz jeszcze wysłać Ŝyciorys, tym razem uwaŜniej

wykręcając numer.

Krótki sygnał po drugiej stronie dał jej znać, Ŝe zdąŜyła zmieścić się w

wyznaczonym czasie. Zadowolona z siebie i z uspokojonym sumieniem, odłoŜyła

słuchawkę. Jej usta wygięły się w uśmiechu, gdy przypomniała sobie nagraną przez

Henry’ego Cutlera wiadomość. Ten facet rzeczywiście miał seksowny głos.

Zamknęła oczy, odtwarzając w pamięci melodyjne, zmysłowe brzmienie słów

nieznajomego męŜczyzny. Samo wspomnienie jego tonu wywoływało w niej

delikatne dreszcze. Rozsiadła się wygodniej w fotelu i westchnęła.

Jak mógł wyglądać właściciel tego głosu?

Wyobraziła sobie szerokie barki, szczupłe biodra, zabójczy uśmiech i

kasztanowe, lekko falujące włosy. Ciemne kosmyki wiły się niesfornie, zapraszając,

by gładzić je i przeczesywać palcami.

Przesunęła dłoń po grzbiecie Velcro. Kotka zamruczała z zadowoleniem.

Fiona uśmiechnęła się. Czasami miło było sobie trochę pomarzyć. W rzeczywistości

Henry Cutler ma pewnie metr sześćdziesiąt wzrostu, okrągły brzuszek i beczkowate

nogi. Marzenia są zawsze piękniejsze od rzeczywistości. I znacznie bezpieczniejsze.

Koniec przerwy, postanowiła. Czas wracać do pracy. Firma nie będzie działać

sama. OdłoŜyła Ŝyciorys Henry’ego Cutlera na bok. Wzięła do ręki kartkę z

piętrzącego się na biurku stosu i jęknęła. Następna wiadomość od pani Kellerman!

Zmiana menu. Kolejna. Zamiast gulaszu drobiowego miała przygotować zupę z

raków. Fiona czuła, Ŝe kilka z jej włosów zmieniło barwę na białą. Czy nie byłoby

miło, gdyby ten seksowny nieznajomy okazał się uroczym księciem, który zabierze

ją daleko od przebrzydłych jędz w rodzaju pani Kellerman?

Małą kuchnię przepełniały zapachy, od których zarówno chłopcom, jak i

męŜczyznom napływała ślinka do ust, zamieniając ich w łasuchów. W

przeciwieństwie do reszty domu, gdzie panował sympatyczny chaos wśród

wygodnych, lecz zdecydowanie nie najlepszej jakości sprzętów, kuchnia, choć

niezbyt duŜa, stanowiła prawdziwe dzieło sztuki. Gdy tylko firma zaczęła przynosić

pierwsze zyski, Fiona zainwestowała je w wyposaŜenie kuchni. Interesowały ją

wyłącznie sprzęty najwyŜszej jakości. To właśnie w kuchni spędzała większość

czasu i jej zawdzięczała swoje dobre imię.

Od czasu gdy przygotowała przyjęcie, wyświadczając przysługę przyjaciółce

znanej z tego, Ŝe potrafiła przypalić nawet wodę, firma Fiony pięła się pomału w

górę drogą sukcesu. I Fiona zdecydowana była dotrzeć na sam szczyt.

Bridgette Turner ze zmarszczonymi brwiami przyglądała się starszej siostrze

ponad stertą ptysiów, których pakowaniem była akurat zajęta. Nikt nie potrafił piec

tak pysznych ptysiów jak Fiona. Wszystkie wpływały niemal do pudełka,

potwierdzając twierdzenie Fiony, Ŝe jej ptysie są lŜejsze od powietrza.

LŜejsze od powietrza! Podobnie jak umysł Fiony, pomyślała rozeźlona

Bridgette. Jak na tak drobną istotę, jej siostra potrafiła być czasami zadziwiająco

uparta. Na przykład teraz.

Przykryła pudło wieczkiem.

– Ale dlaczego nie przyjdziesz, Ŝeby chociaŜ poznać przyjaciela Briana? To

zwykły, rodzinny obiad, a nie uroczyste przyjęcie.

Zwykły rodzinny obiad, dokończyła w myśli Bridgette, którego

zaaranŜowanie tak wiele ją kosztowało. Fiona do tego stopnia pochłonięta była

rozwijaniem swej niedawno załoŜonej firmy, Ŝe nie starczało jej czasu na

jakiekolwiek Ŝycie towarzyskie. Co gorsza, Fiona nie wykazywała najmniejszego

zainteresowania tą dziedziną Ŝycia. Ktoś musiał się nią zająć, by nie skończyła jako

zgorzkniała stara panna piekąca najlŜejsze na świecie ptysie.

Fiona zerknęła na siostrę sponad listy spraw do załatwienia w związku z

weselem Kellermanów, którą sprawdzała po raz czwarty. Nie mogła się doczekać,

by mieć ten dzień za sobą.

– Zaszkodziłoby to mojemu Ŝołądkowi, Bridgette, gdybym musiała spędzić

pół nocy, wymiotując.

Bridgette wiedziała, Ŝe choć jej umiejętności kulinarne w Ŝaden sposób nie

mogły równać się z talentem siostry, nie była to złośliwość skierowana pod jej

adresem.

– Jesteś dorosłą kobietą – przypomniała siostrze Bridgette.

– Jestem – potwierdziła Fiona, zaczynając pakować perliczki, na które

ostatecznie zdecydowała się pani Kellerman poprzedniego dnia o trzeciej trzydzieści

– i jako osoba dorosła mam prawo sama dobierać sobie towarzystwo.

– Towarzystwo? – powtórzyła szyderczo Bridgette.

Otworzyła kolejne pudełko na ptysie. – Duchy częściej bywają w

towarzystwie niŜ ty.

Fiona uniosła w górę brwi. Dlaczego Bridgette zawsze umiała wybrać

najgorszy moment, Ŝeby zabawiać się w swatkę.

– Spotykam mnóstwo róŜnych ludzi – Fiona poinformowała Bridgette

chłodno, zgrabnie przenosząc mięso z brytfanki do wyłoŜonego folią pudełka.

– To są kontakty słuŜbowe – zauwaŜyła trafnie Bridgette.

– Jesteś doprawdy czarująca – ciągnęła, imitując sposób mówienia ich babki.

– Jak motyl przelatujesz z kwiatka na kwiatek, od jednego męŜczyzny do drugiego.

Gdy w grę wchodzi interes twojej firmy – dokończyła OskarŜycielskim tonem.

– Na wypadek gdybyś nie zauwaŜyła, Bridgette, skarbie – podjęła wyzwanie

Fiona – to właśnie firmę mam zamiar prowadzić i bardzo zaleŜy mi na jej rozwoju. I

nie uda mi się to, jeśli będę marnować czas z kaŜdym Tomem, Dickiem czy Harrym.

– Energicznie wcisnęła wieczko na pudło i sięgnęła po następne. Wszystko musiało

być wykonane perfekcyjnie.

W rodzinie Kellermanów były jeszcze trzy córki. Jeśli dziś zrobi na tych

ludziach dobre wraŜenie, zapewni sobie kolejne zlecenia w przyszłości. MoŜe

równieŜ od obecnych na przyjęciu gości.

Jeśli oczywiście przeŜyje do świtu.

Bridgette wzruszyła ramionami.

– Wystarczyłoby mi, gdybyś spotykała się choć z jednym Tomem, Dickiem

czy Harrym. Lub Alfredem – dodała imię męŜczyzny, którego jej mąŜ wreszcie po

wielu perswazjach zgodził się zaprosić na obiad dziś wieczorem. Brian miał

podobne podejście do Ŝycia jak Fiona: chciał, aby wszystko działo się w sposób

naturalny. Jakby oni sami poznali się w taki właśnie sposób. Brian nie domyślał się

nawet, ile wysiłku kosztowało ją zaaranŜowanie ich pierwszego spotkania.

Bridgette spojrzała na siostrę ze zniecierpliwieniem.

– Fiono, nie stajesz się młodsza.

Fiona przerwała pakowanie. Z nich dwóch to Bridgette była zawsze radością i

dumą rodziny. To ją adorowali chłopcy, kiedy obydwie były podlotkami. Fiona

pozostawała z boku, dumna z Bridgette i zadowolona z tego, Ŝe moŜe skryć się w jej

cieniu.

– W twoich ustach brzmi to tak, jakbym juŜ jedną nogą znajdowała się w

grobie. Mam tylko dwadzieścia sześć lat.

– Wróciła do pracy. Czas był tego dnia wyjątkowo cenny i było go mało. –

Choć muszę przyznać, Ŝe podczas rozmów z tobą starzeję się dwukrotnie szybciej.

Zdesperowana Bridgette postanowiła rozegrać ostatnią, decydującą partię.

– Powiedz, Ŝe przyjdziesz, i przestanę gadać. Obiecuję.

– Uniosła do góry dłoń, jakby składała przysięgę przed sądem.

Fiona zaśmiała się.

– Choć brzmi to bardzo kusząco, jednak nie mogę przyjść. Mam zbyt duŜo

roboty.

Odezwał się telefon, lecz Bridgette zignorowała go.

– WciąŜ zasłaniasz się pracą.

Fiona wytarła ręce.

– Ocalona dźwiękiem dzwonka – powiedziała z uśmiechem, mając nadzieję,

Ŝe tym samym zakończy dalszą dyskusję. Sięgając po słuchawkę, modliła się w

duchu, by nie była to pani Kellerman.

– Bezbolesne Przyjęcia – oznajmiła Fiona na powitanie.

– Spełniamy najbardziej fantastyczne Ŝyczenia i zaspokajamy wszelkie

oczekiwania. Tu Fiona Reilly, czym mogę słuŜyć?

Przez chwilę w słuchawce panowała cisza. Fiona zmarszczyła brwi.

Wiedziała, Ŝe gdy odłoŜy słuchawkę, znów stanie się celem ataków siostry.

– Halo?

Bridgette podniosła wzrok z lekkim zainteresowaniem.

– Jeśli to jakiś dowcipniś, nie odkładaj słuchawki – poradziła. – Potrzebujesz

treningu.

Fiona wykonała w odpowiedzi zniecierpliwiony gest ręką.

– Halo? – powtórzyła. – Czy ktoś tam jest?

– Czy to pani dzwoniła do mnie w związku z moim pomyłkowo przysłanym

do pani Ŝyciorysem?

Nie musiał podawać nazwiska. Nawet gdyby nie wspomniał o Ŝyciorysie, i tak

rozpoznałaby ten głos. Choć zadzwoniła do niego ponad trzy tygodnie temu, długo

wspominała jeszcze melodyjne, głębokie brzmienie słów nieznajomego, które

wprawiło ją wówczas w takie rozmarzenie.

– Henry?

Kątem oka zauwaŜyła, Ŝe Bridgette przerwała pakowanie ostatnich juŜ

ptysiów. Na jej twarzy malowała się ciekawość.

Fiona z premedytacją odwróciła się plecami do siostry. Wiedziała, co czeka ją

po skończeniu rozmowy.

Odpowiedzią na jej pytanie był głęboki, dźwięczny śmiech, który wywołał w

niej dreszcz.

– Skąd wiedziałaś? – Jego głos z kaŜdą wypowiedzianą sylabą nabierał

miękkości.

Ferrarella Marie - Szczęśliwy traf.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: