Lamb Charlotte - Zgubne namiętności 06 - Gorąca krew.pdf - Lamb Charlotte - LadyHenrietta

CHARLOTTE LAMB

Gorąca

krew

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Film zakończył się i nagle światła zapaliły się, zanim Kit

zdołała się otrząsnąć z wrażeń. Nerwowo szukała w torebce chu-

steczki do nosa, jednocześnie pochylając głowę tak, aby opada-

jące na czoło srebrzyste włosy, ukryły przynajmniej częściowo

łzy spływające jej po policzkach.

Nie chciała, żeby ktokolwiek dostrzegł jej wzruszenie. Czuła

się głupio, płacząc rzewnymi łzami na starym, biało-czarnym

filmie, nakręconym tak dawno, że przypuszczalnie połowy osób,

które znajdowały się na widowni, nie było jeszcze wtedy na

świecie!

Kit była entuzjastką kina. Uwielbiała chodzić na filmy, inte-

resowała się techniką ich kręcenia. To było jej prawdziwe hobby.

Niedawno kupiła sobie amatorską kamerę filmową i nieraz spę-

dzała cały weekend, filmując różne krajobrazy, a nawet utrwala-

jąc na taśmie występy nieprofesjonalnych aktorów w ich małym

miejscowym teatrzyku. Wśród filmów szczególnie ceniła sobie

stare, biało-czarne produkcje z dawnych lat. Jej zdaniem dosko-

nale oddawały atmosferę tamtych czasów, wręcz nostalgiczną,

której, nawet za lat sto, nie można się będzie doszukać w kolo-

rowych produktach filmowej muzy.

Została członkiem Klubu Starych Filmów, gdy tylko powo-

łano go do życia przy miejscowym kinie. Na początku nazywano

go kpiąco „pchlą dziurą", potem dorzucono określenia „klasycz-

ny", a nawet „królewski". Kit czynnie uczestniczyła w życiu

GORĄCA KREW

GORĄCA KREW 7

klubu. Jednak to nie tylko stare filmy, które tam pokazywano,

najbardziej ją interesowały. Magnesem, który ją przyciągał do

klubu, były spotkania organizowane raz na miesiąc z udziałem

krytyków filmowych, reżyserów, aktorów.

Gdy zapaliły się światła, ludzie tłumnie skierowali się do

wyjścia, spiesząc do domu lub do chińskiej restauracji po drugiej

stronie ulicy, gdzie co wieczór o tej porze przychodziło bardzo

dużo klientów.

Kit potrącano ze wszystkich stron, co najwyżej z krótkim

„przepraszam". Ona ze swej strony kurczyła się, jak mogła, co

zresztą nie było trudne, bo ważyła niewiele i miała tylko metr

pięćdziesiąt pięć wzrostu. W pewnej chwili wydało się jej, że

wszyscy widzowie już wyszli. Rozejrzała się więc wokół i do-

piero wówczas dostrzegła, że w jej rzędzie, tuż obok, siedzi

nadal jakiś mężczyzna. Nogi miał skrzyżowane, podobnie ręce,

i sprawiał wrażenie, że nigdzie się nie spieszy, a tylko obserwuje

ją z uwagą.

Gdy spotkały się ich oczy, mruknął konwencjonalnie, jakby

znali się od wieków.

- Dawno już nie widziałem kobiety płaczącej na filmie. Pier-

wszy raz była pani na „Damie Kameliowej"?

Kit poczuła, że się rumieni. Nieco zmieszana potaknęła. Za-

stanawiała się, czy on od dawna ją obserwuje? Tak była pochło-

nięta akcją filmu, że nie zwróciła uwagi, kto siedzi obok. Obrzu-

ciła go teraz uważnym spojrzeniem i odniosła wrażenie, że chyba

go zna. Przypominał jej kogoś osadzeniem głowy, gęstą brązową

czupryną, przyprószoną tylko tu i ówdzie odrobiną siwizny,

uśmiechającymi się niebieskimi oczami. Kogoś jej niewątpliwie

przypominał. Ale kogo? Wytężała pamięć, jednak bezskutecznie.

- Czy pan również widział ten film po raz pierwszy? - za

pytała Kit, chcąc się czegokolwiek dowiedzieć o nieznajomym.

Co prawda nie sprawiał wrażenia kogoś, kto uwielbia roman-

tyczne filmy, ale po mężczyznach można się wszystkiego spo-

dziewać. Ona sama przed laty miała krótki romans z człowie-

kiem poważnym, energicznym, zasługującym na zaufanie i do-

statecznie zaawansowanym w latach, aby wiedzieć, jak te cechy

wykorzystywać. Przy bliższym poznaniu okazał się jednak typo-

wym maminsynkiem, trzymającym się kurczowo spódnicy ro-

dzicielki, niezdolnym do podjęcia samodzielnej decyzji, i tak

twardym w postępowaniu jak papierowa chusteczka.

- Nie może pani wymagać, abym pamiętał, ile razy widzia-

łem „Damę Kameliową" - odparł nieznajomy, uśmiechając się

przy tym rozbrajająco. - Jestem wielkim entuzjastą Grety Garbo.

A pani nie jest? Widziałem wszystkie jej filmy, każdy po kilka

razy, ale ten był i jest moim najbardziej ulubionym. Czy czytała

pani książkę i widziała operę?

Kit roześmiała się, ubawiona, po chwili zdała sobie jednak

sprawę, że on bynajmniej nie żartuje.

- Chce pan powiedzieć, że była wystawiana również opera?

- zapytała, a jej wielkie zielone oczy jeszcze się powiększyły,

równocześnie jednak rzucając ostre błyski jak rozbite szkło

w słońcu.

- „La Traviata"... widziała ją pani chyba?

Kit pokręciła głową.

-Oczywiście słyszałam o niej nieraz, ale nie jestem entuzja-

stką opery, nie widziałam więc jej na deskach scenicznych,

lecz muzykę słyszałam wiele razy.

-Och, musi ją pani zobaczyć. Libretto jest mniej więcej takie

jak film. Tylko jest w nim więcej smutku, romantycznych

uczuć, no i przede wszystkim... muzyka. - Przy tych słowach

mężczyzna uśmiechnął się do swych myśli i Kit zobaczyła, że

jego twarz ogromnie na tym zyskuje.

GORĄCA KREW

Jego włosy wprawdzie przyprószyła siwizna, ale twarz wciąż

była młoda, a oczy pełne blasku.

-Bez muzyki każdy film traci połowę swego wyrazu - do-

powiedział mężczyzna. - Zgodzi się pani zapewne ze mną?

Można się obyć bez słów, ale muzyka kreuje nastrój na

ekranie.

-Całkowicie się zgadzam - przytaknęła Kit. -I twórcy kina

rozumieli to od początku. Nawet nieme filmy zawsze miały

muzyczną oprawę. Muzykę odgrywaną oczywiście na

żywo, w sali projekcyjnej, przez pianistę albo organistę. A

bywało przecież, że i przez całe trio...

Za nimi rozległo się wymowne pochrząkiwanie i gdy Kit

odwróciła się, dostrzegła bileterkę wyraźnie zniecierpliwioną.

-Och, przepraszam, czy tylko my pozostaliśmy na sali?

-Właśnie, a najwyższy czas już zamykać. Zaczynałam po-

dejrzewać, że chcecie tu państwo pozostać na resztę nocy.

Dziewczyna przy tych słowach obróciła się na pięcie i ruszyła

do wyjścia. Kit i mężczyzna natychmiast podnieśli się z foteli

i szybkim krokiem przeszli do jasno oświetlonego holu, gdzie

kierownik kina także z niecierpliwością czekał, chcąc wszystko

pozamykać.

-Przepraszamy, że zatrzymaliśmy pana tak długo, ale był to

wspaniały wieczór - stwierdził mężczyzna i obdarzył

kierownika swym najbardziej ujmującym uśmiechem.

-Cieszę się, że jest pan zadowolony. Mieliśmy zajęte dzisiaj

prawie wszystkie miejsca. Zawsze tak się dzieje, gdy

pokazujemy film z Garbo. Zapraszamy do nas przy

najbliższej okazji. Dobranoc państwu.

-Do zobaczenia - odparli oboje i wyszli przez wielkie

drzwi, składające się głównie z płyt szklanych o dużych

wymiarach. Kierownik kina zamknął je za nimi.

Marcowy zimny wiatr dął na zewnątrz, roznosząc wilgoć

w powietrzu. Kit wzdrygnęła się. Kto by pomyślał, że zaczęła

się już wiosna? Uciekający czas wpływał na nią ostatnio depre-

syjnie. Czyżby oznaczało to zbliżającą się starość? -

pomyślała i nieświadomie przyspieszyła kroku, jakby mając

nadzieję, że w ten sposób ucieknie od ponurych myśli.

Mężczyzna zrównał z nią natychmiast krok i opiekuńczym

gestem podniósł jej kołnierz od płaszcza, chroniąc w ten sposób

częściowo przed wiatrem. Odwróciła się do niego zaskoczona,

a nawet lekko przestraszona.

- Sprawiała pani wrażenie zmarzniętej - powiedział, jakby

się tłumacząc. - Czy lubimy chińskie dania?

Zielone oczy Kit rozszerzyły się.

-Czy nie jest pan trochę za szybki? Przecież ja nawet nie

wiem, jak pan ma na imię.

-Och, niech pani nie będzie taka wiktoriańska...

No, tak. Miał w sobie dużo uroku. Zwłaszcza gdy mówił, gdy

się śmiał. Musiał być prawdziwym podrywaczem w młodych

latach. Ciekawe, ile liczy ich sobie dzisiaj? - zastanawiała się

przez chwilę, obrzucając go jeszcze raz badawczym spojrzeniem.

W każdym razie jest młodszy ode mnie, zdecydowała. Nie ma

jeszcze pięćdziesiątki. Na swój wiek trzyma się doskonale.

Mężczyźni zresztą zawsze tak wyglądają. I zawsze ją to drażniło,

gdyż było to takie niesprawiedliwe.

Nie mogła jednak ukryć przed sobą, że sytuacja sprzed paru

minut pochlebiła jej. Dawno już przecież wyrosła z wieku, kiedy

mężczyźni podrywali ją w kinie. On jednak wyraźnie zwrócił na

nią uwagę. Może więc był krótkowidzem i wydawało mu się, że

jest młodsza niż w rzeczywistości? Zareagowała jednak natych-

miast na takie przypuszczenie i powtórzyła w tym swoim we-

wnętrznym monologu, że wprawdzie kobiety żyją dłużej od męż-

czyzn, ale także szybciej się starzeją. Wraz z upływem lat odnosi

10 GORĄCA KREW

GORĄCA KREW

się wrażenie, jakby ktoś ołówkiem rysował na każdym kobiecym

licu wciąż nowe zmarszczki wokół oczu i ust. I, o paradoksie,

tych zmarszczek jest tym więcej, im częściej kobieta się uśmie-

cha, czyli im bardziej jest pogodna. Te, które są chłodne, ponure

na twarzy i w sercu, dłużej zachowują gładką skórę. Jeżeli pro-

wadzisz aktywne życie, uprawiasz sporty na świeżym powietrzu,

jak jazda na nartach czy pływanie na żaglówce, musisz za to

zapłacić dodatkowymi zmarszczkami. Kit pomyślała, że jej włas-

na twarz przypomina zapewne pomarszczoną śliwkę, bo przecież

większość urlopów spędziła na słońcu, pod żaglami, czy w Au-

strii, na nartach.

Oczywiście nie żałowała wszystkich tych wspaniałych lat, ale

musiała przyznać, że wpatrywanie się w lustrzane odbicie nigdy

jej nie pasjonowało.

- Proszę nie zastanawiać się zbyt długo nad podjęciem decy-

zji. - Mężczyzna wymówił te słowa powoli. - Nikogo zwykle

tak nie popędzam, nie chcę jednak, żeby pani odeszła, zanim

dowiem się o pani czegoś więcej i nim zyskam pewność, że się

jeszcze spotkamy.

Kit zabrakło tchu i, co było jeszcze bardziej zaskakujące,

zabrakło jej również słów. Nagle zrozumiała, kogo jej ten obcy

człowiek przypomina. Clarka Gable'a? Brakowało mu tylko

wąsów.

Tymczasem mężczyzna zajrzał jej głęboko w oczy i powie-

dział cichym głosem:

- Zacznę od tego, że nazywam się Joe Ingram. Mam czter-

dzieści dwa lata, jestem rozwiedziony, ale nie jestem homose-

ksualistą, bo interesują mnie wyłącznie kobiety. Los rzucał mnie

w rozmaite strony świata, mieszkałem w wielu krajach. Tutaj

zjawiłem się całkiem niedawno, ale nagle postanowiłem, że zo-

stanę na dłużej, bo miejsce zaczęło mi się wyraźnie podobać.

Kit popatrzyła na niego niedowierzająco.

- Czy z twoim wzrokiem coś jest nie w porządku, Joe? Chcę

cię powiadomić, że ja mam pięćdziesiąt dwa lata, to znaczy, że

jestem o dziesięć lat starsza! Jestem również rozwiedziona. Mam

dwudziestosześcioletniego syna, który jest już żonaty i ma dwój-

kę dzieci. No i dodam jeszcze, że moje włosy są siwe, a kiedyś

byłam blondynką.

Joe wysunął do przodu jeden długi palec i delikatnie nawinął

na niego pasmo jej włosów.

-A więc to jest naturalna siwizna? A ja myślałem, że to

dzieło fryzjera. Wyglądają wspaniale... Ale nie powiedziałaś

mi dotychczas, jak się nazywasz. - On też przeszedł na

„ty".

-Kit... Kit Randall - powiedziała powoli, cały czas patrząc

mu w oczy. - Czy zrozumiałeś, co ci powiedziałam?

Jestem o dziesięć lat starsza od ciebie.

-Nie jestem głuchy, i oczywiście zrozumiałem, ale ja nie

przywiązuję specjalnej wagi do wieku. A ty? Na ogół ludzie,

zwłaszcza zaś kobiety, są w tej mierze bardzo

konwencjonalni, tacy typowi...

-A tu jest właśnie małe, typowe miasteczko, Joe. A wię-

kszość małych miast jest szczególnie wyczulona na tradycję,

na stare zwyczaje. Tak przynajmniej dzieje się w Anglii.

Silverburn pod tym względem niczym się nie różni. Wiem o

tym doskonale, bo spędziłam tu całe moje życie.

Po wypowiedzeniu tych słów, Kit dopiero w pełni zrozumia-

ła, jak bardzo różniła się od tego mężczyzny. On był człowiekiem

światowym, dużo podróżował, można powiedzieć - kosmopoli-

ta. Ona natomiast była wychowana na domowym podwórku.

Nigdy nie czuła potrzeby, aby wynieść się z tego spokojnego,

pięknego zakątka Anglii, pełnego łąk z soczystą trawą, gęstych

lasów, wiekowych osiedli.

Lamb Charlotte - Zgubne namiętności 06 - Gorąca krew.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: