ADAM BAHDAJ--DO PRZERWY 0-1.pdf

A DAM B AHDAJ

Do PRZERWY 0:1

Wydawnictwo Literatura

Łódź 1999

SPIS TREŚCI

SPIS TREŚCI................................................................................................

ROZDZIALI.................................................................................................

ROZDZIAŁU...............................................................................................

ROZDZIAŁ III..............................................................................................

ROZDZIAŁ IV..............................................................................................

ROZDZIAŁ V...............................................................................................

ROZDZIAŁ VI..............................................................................................

110

ROZDZIAŁ VII............................................................................................

126

ROZDZIAŁ VIII...........................................................................................

134

ROZDZIAŁ IX..............................................................................................

154

ROZDZIAŁ I

Maniuś obudził się. Przetarł oczy, ziewnął i nieprzytomnym od snu wzrokiem

powiódł po pokoju. Było pusto i cicho, tylko z zepsutego kranu kapała monotonnie

woda.

Maniuś przeciągnął chude ramiona i wystające spod koca, niezbyt czyste nogi.

Z wygrzanego ciała wyganiał resztki drętwoty. „Widocznie ciotunia już wyszła —

pomyślał, gdy ocknął się zupełnie. — Trzeba popatrzeć, czy zostawiła śniadanie".

Wstał. Chwiejnym krokiem podszedł do pieca. Na blasze w nieładzie stały

stare, okopcone garnki. Po kolei podnosił pokrywki, opuszczając je z coraz więk-

szym rozgoryczeniem. Wszystkie garnki zionęły pustką; nawet ten średni, czer-

wony z urwanym uchem, w którym ciotka zwykle zostawiała kawę.

„To mnie ciotunia urządziła — myślał kręcąc z niedowierzaniem głową. —

Nie zostawiła nawet kropelki. Pewno się bardzo spieszyła i nie zdążyła ugotować

kawy. Albo nie miała już pieniędzy na paczkę »zbożowej« i cukier".

Chłopiec nie tracił jednak nadziei. Otworzył stojącą obok pieca szafkę. Schylił

się, zaczął grzebać wśród talerzy, misek i starych, szeleszczących torebek. Prócz

garstki kaszy jaglanej, na dnie papierowej torebki, niczego nie znalazł. Stał chwilę

strapiony, palcami czochrał sztywne włosy, powtarzał bezmyślnie: — Ale mnie ta

ciotunia urządziła! Ale mnie ta ciotunia urządziła!...

Należał jednak do chłopców, których trudno doprowadzić do rozpaczy. Po

chwili, gdy zrozumiał, że bezcelowo gapi się w puste wnętrze szafki, gwizdnął

zawadiacko i nie zastanawiając się wiele, odkręcił kran. Woda chlusnęła z szu-

mem. Maniuś rozpoczął swą poranną toaletę. Polegała ona na umoczeniu rąk,

przetarciu nimi oczu i nosa i kilkakrotnym parsknięciu dla dodania sobie odwagi.

Po umyciu poczuł się rześko i wesoło. Nic już nie mogło zmącić jego dobrego

nastroju, z którym zwykł budzić się rano. Nie pierwszy to raz wychodził z do-

mu bez śniadania. Jakoś sobie poradzi. Tacy jak on nie zwykli martwić się byle

drobnostką. Zagwizdał piosenkę, którą usłyszał wczoraj pod PDT na Wolskiej:

„Nicolo, Nicolo, Nicolino..." To przywróciło mu zupełną równowagę.

Spojrzał w okno. Ślepe mury sąsiedniej kamienicy jarzyły się jasnym słoń-

cem, płat nieba nad dachem był czysty i wesoły. Wszystko zwiastowało, że całe

przedpołudnie można będzie powłóczyć się po mieście.

Ubrał się szybko. Ta czynność nie zabrała mu wiele czasu. Garderoba bowiem

składała się z dziurawych trampek, połatanych welwetowych spodni i trykotowej

koszulki. Jedynym szczegółem, który temu ubiorowi nadawał nieco świetności,

była nowa czapka „kolarka" z małym podwiniętym daszkiem. Z fantazją nasunął

ją na głowę, pobieżnym spojrzeniem sprawdził swój wygląd w wyszczerbionym

lustrze i gwiżdżąc „Nicolo, Nicolo, Nicolino" wyszedł z pokoju.

Zamknął drzwi, klucz włożył pod szmatę, która służyła za wycieraczkę. Za-

kończył w ten sposób pierwszy rozdział dnia. Dnia —jak każdy inny. Nie zasta-

nawiał się nad nim ani nie roztkliwiał.

Nie zastanawiał się również, dlaczego schody tak niemiłosiernie trzeszczą pod

jego trampkami. Były to przedziwne schody: kilka zbitych, przegniłych desek po-

łączonych wytartymi poprzeczkami, odgrodzonych od czeluści windy chwiejącą

się barierą. Zejście z czwartego piętra wymagało znajomości akrobacji, ale Ma-

niuś schodził tak lekko i tak beztrosko, jakby to były ruchome schody na Trasie

W-Z.

Przedziwne te schody wisiały w przedziwnym domu. Przerąbany na pół przez

bombę, stał teraz jak pszczeli plaster wyjęty z gigantycznego ula, odsłaniając

przekrój zamożnej niegdyś kamienicy czynszowej. W jej wnętrze ubodzy miesz-

kańcy Woli wbudowali swe prymitywne mieszkania niby gniazda gołębie.

Dla Maniusia była to najzwyklejsza, najnormalniejsza w świecie kamienica.

Odznaczała się jedynie tym, że przewyższała swe sąsiadki o dwa piętra, a oko-

liczna ludność nazywała ją — „Gołębnikiem". Było to bardzo praktyczne. Gdy

ktoś Maniusia zapytał: — Gdzie mieszkasz? — nie musiał się długo zastanawiać,

mówił po prostu: — W Gołębniku — i to zupełnie wystarczało.

Na czwartym piętrze gnieździły się tylko dzikie gołębie, wróble i nietoperze.

Na pozostałych zbite z desek drzwi świadczyły, że tutaj mieszkają ludzie.

Maniuś zatrzymał się na chwilę. Zza parapetu wziął żelazny pręt i trzy ra-

zy uderzył nim w szynę windy. Zabrzmiało to jak uderzenie w gong. Na ten

odgłos z obu stron klatki schodowej niemal równocześnie uchyliły się drzwi,

a w drzwiach stanęło dwóch chłopców: jeden rosły, wysoki, z jasną, otwartą twa-

rzą i jasnymi, kędzierzawymi włosami; drugi niski, szczupły, uczesany na jeża,

o twarzy wątłej, upstrzonej piegami.

—Cześć! — przywitał ich przyjaźnie Maniuś.

—Cześć! — odpowiedzieli jak na komendę.

— Wakacje, bracie! — uśmiechnął się Boguś, ten uczesany najeża, nazywany

przez chłopców „Perełką".

Maniuś wydął wargi.

— Mnie tam wszystko jedno, czy wakacje, czy nie...

— No tak, nie chodzisz już do szkoły.

Drugi z chłopców, Felek, zwany na Górczewskiej „Mandżaro", uważnie przyj-

rzał się Maniusiowi.

— Słuchaj, „Paragon", dobrze, żeś się zjawił. Zaczynamy dziś trening. Po

wiedz wszystkim, żeby przyszli o czwartej na boisko. Dobra? — Głos miał suchy,

niemal rozkazujący.

Maniusiowi nie spodobał się ten ton.

—To się zobaczy.

— Co się zobaczy? — żachnął się Mandżaro. — Przecież ty jeden masz czas.

Maniuś skrzywił się.

—Tak ci się zdaje.

—A cóż masz do roboty?

—Ech, bracie — uśmiechnął się cierpko. — Życie nie jest bajką ani filmem.

Ty wszystko legalnie masz w domu, a ja muszę organizować.

— O co chodzi?

Maniuś chciał już powiedzieć, że mu ciotka nie zostawiła śniadania, ale roz-

myślił się. Trzeba przecież mieć ambicję. Nie można się skarżyć. Machnął więc

ręką i rzucił kpiąco:

— Dobra jest, zrobi się, jak pan prezes rozkazuje.

Mandżaro nie wyczuł kpiny.

— Pamiętaj, żebyś nie nawalił, bo to ważna sprawa. Musimy zmontować silną

pakę.

— W niedzielę zagramy mecz z chłopakami z Okopowej — wtrącił Perełka

i aż oczy mu zabłysły na tę myśl.

Maniuś zmarszczył brwi.

—Z „Bażantami"?

—A jakżeś chciał?

—Oni nam wleją, zobaczycie.

—Nie wiadomo.

—Do kółka.

—Zobaczymy.

— Zobaczymy — powtórzył Maniuś i pstryknął w daszek czapki na pożegna

nie.

Mandżaro przechylił się przez poręcz.

— Pamiętaj, Paragon, o czwartej na naszym boisku!

Cała sztuka zbierania pustych flaszek polegała na tym, żeby dobrze znać miej-

sca, w których można było je znaleźć. W tej dziedzinie Maniuś miał niemałe do-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: