Rice Anne - Godzina Czarownic - 3.pdf - dawidzuk77

Anna Rice

Godzina Czarownic

The witching hour

Tom 3

Przełożyła: Hanna Pustuła

Wydanie polskie: 1995

RAPORT O CZAROWNICACH MAYFAIR

CZĘŚĆ VIII

Rodzina – lata 1929-1956

PO ŚMIERCI STELLI

W październiku i listopadzie 1929 załamała się giełda i świat poznał Wielki

Kryzys. Skończyły się szalone lata dwudzieste. Bogaci stracili fortuny.

Multimilionerzy wyskakiwali z okien. Nadeszła nowa, niemile widziana

surowość i prostota, a wraz z nią nieunikniona reakcja kultury na wybryki lat

dwudziestych. Wyszły z mody krótkie spódnice, spotkania towarzyskie w

oparach alkoholu, wyrafinowane erotycznie filmy i książki.

Po śmierci Stelli w domu rodziny Mayfairów, znajdującym się na rogu

Pierwszej i Kasztanowej w Nowym Orleanie, przygaszono światła i od tamtej

pory nigdy ich nie zapalono jak kiedyś. W czasie ceremonii pogrzebowej

odbywającej się w salonie, setki świec oświetlały otwartą trumnę Stelli. Wkrótce

potem pochowano jej brata Lionela, który zastrzelił siostrę dwiema kulami na

oczach tłumu świadków. Jednak zwłoki Lionela wyprowadzano nie z domu

rodzinnego, ale ze sterylnego zakładu pogrzebowego znajdującego się przy ulicy

Sklepowej kilka przecznic dalej.

W ciągu sześciu miesięcy po śmierci Lionela, należące do Stelli meble art

deco, obrazy współczesnych malarzy, niezliczone płyty z nagraniami jazzu,

ragtime’u i bluesa zniknęły z pokoi przy ulicy Pierwszej. To, co nie znalazło

miejsca na rozległym strychu, wystawiono na ulicę.

Przedmioty z epoki wiktoriańskiej wyciągnięto z przechowalni, gdzie były

składowane od momentu utraty Riverbend, by wstawić je do pustych pokoi.

Zaryglowano okiennice okien wychodzących na ulicę Kasztanową, aby ich

nigdy więcej nie otworzyć.

Te zmiany nie miały wiele wspólnego z końcem szalonych lat dwudziestych,

załamaniem giełdy czy Wielkim Kryzysem.

Firma Mayfair & Mayfair należąca do rodziny już wcześniej wycofała swe

znaczące udziały z kolei żelaznych i zagrożonej inflacją giełdy. Jeszcze w 1924

sprzedała rozległe posiadłości ziemskie na Florydzie, czerpiąc ogromne zyski

pomnożone przez lokalny rozkwit. Zachowała natomiast grunty w Kalifornii, by

skorzystać z rozwoju Zachodu, który miał dopiero nadejść. Miliony

zainwestowane w złoto, franki szwajcarskie, kopalnie diamentów w Afryce

Południowej oraz niezliczone zyskowne przedsięwzięcia pozwoliły Mayfairom

ponownie znaleźć się w takim położeniu, że mogli wspomagać finansowo

przyjaciół i dalekich krewnych, którzy utracili wszystko, co posiadali.

Rodzina pożyczała na prawo i lewo, tworząc niewyobrażalnie rozległą

strukturę kontaktów politycznych i towarzyskich, zapewniającą ochronę przed

interwencją z zewnątrz.

Nigdy żaden oficer policji nie zapytał Lionela Mayfaira, dlaczego zastrzelił

Stellę. W dwie godziny po jej śmierci przyjęto go do prywatnej kliniki. Tam

znużeni lekarze potakiwali głowami wysłuchując gniewnych okrzyków Lionela

wrzeszczącego o diable spacerującym po korytarzach domu przy ulicy

Pierwszej, czy Ancie zapraszającej szatana do łóżka.

– Odwiedzał Anthę, a ja o tym wiedziałem. Powtarzało się wszystko od

początku. Matki nie było, nikogo nie było. Tylko Carlotta kłóciła się bez

przerwy ze Stellą. Och, nie potraficie wyobrazić sobie, co się wtedy działo,

trzaskanie drzwiami, krzyki... Dom pełen dzieci bez matki. Moja wielka siostra

Belle tuliła się do swojej lalki i płakała. A Millie Dear, biedna Millie Dear, na

werandzie odmawiała różaniec po ciemku, trzęsąc głową. Carlotta próbowała

zająć miejsce matki, ale nie potrafiła. Stella rzucała w nią w złości różnymi

przedmiotami. – Wydaje ci się, że mnie zamkniesz! – krzyczała histerycznie.

– Byliśmy po prostu dziećmi, ot co. Zapukałem do drzwi Stelli, a z nią był

Pierce! Wiedziałem o tym. Wszystko działo się w środku dnia. Okłamywała

mnie. On był z Anthą. Widziałem go! Cały czas go widziałem! Widziałem go!

Zobaczyłem ich razem w ogrodzie. Ale ona wiedziała, wiedziała od początku, że

on jest z Anthą. Pozwoliła, by do tego doszło.

– Dopuścisz do tego, by ją sobie wziął? – tak spytała Carlotta. – Jak mogłem

temu zapobiec? Ona nie mogła. Antha siedziała pod drzewem, śpiewała razem z

nim, rzucała kwiaty w powietrze, a on sprawiał, że unosiły się nad ziemią.

Widziałem to! Wiele razy! Słyszałam jej śmiech. Tak kiedyś śmiała się Stella!

Co matka robiła, na miłość boską? Mój Boże, niczego nie rozumiecie! Dom

pełen dzieci. Dlaczego byliśmy dziećmi? Bo nie znaliśmy zła. Czy matka je

znała? Czy Julien znał?

– Wiecie, dlaczego Belle jest niedorozwinięta? Przez kazirodztwo! A Millie

Dear? Dobry Boże, ona jest córką Juliena! Och tak, naprawdę! Bóg mi

świadkiem, że jest. Widzi go i kłamie na ten temat! Wiem, że go widzi.

– Zostaw ją w spokoju – mówiła Stella do mnie. – To zupełnie bez

znaczenia. – Wiem, że Millie Dear może go zobaczyć. Wiem, że tak. Nosili

skrzynki szampana na przyjęcie. Wiele skrzynek, a tam na górze Stella tańczyła

przy akompaniamencie swoich płyt. – Spróbuj być miły na przyjęciu, dobrze,

Lionelu? – Na miłość boską! Czy nikt nie wiedział, na co się zanosiło?

– A Carla opowiadała, że wyśle Stellę do Europy! Jakby ktoś potrafił zmusić

ją do czegoś! Jakie to zresztą miało znaczenie, że Stella pojedzie do Europy?

Próbowałem powiedzieć o wszystkim Pierce’owi. Złapałem tego młodego

człowieka za gardło i powiedziałem mu: „Zmuszę cię do słuchania”.

Powinienem był też i jego zastrzelić, gdyby mi się udało. Zrobiłbym to, jak Bóg

na niebie, dlaczego mnie powstrzymali? „Nie widzisz, że on teraz ma Anthę?

Czy jesteś ślepy?” – Tak mu powiedziałem! Czy oni wszyscy są ślepi?

Jak nam przekazano, trwało tak bez przerwy, pod koniec całymi dniami.

Jednak powyższy fragment jest jedynym zanotowanym dosłownie i

przechowanym w dokumentach chorego. Dalej zamieszczono informację, że

„pacjent nadal opowiada o niej, o nim, a jedna z tych osób ma być diabłem”.

Albo: „Bredzi bez związku, twierdząc, że ktoś go do wszystkiego zmusił, ale nie

jest jasne kto”.

W przeddzień pogrzebu Stelli, trzy dni po morderstwie, Lionel próbował

uciec. Potem już na stałe założono mu kaftan bezpieczeństwa.

– Nigdy się nie dowiemy, jak poskładali Stellę – stwierdził jeden z dalszych

kuzynów w wiele lat po pogrzebie – ale wyglądała prześlicznie.

– Było to ostatnie przyjęcie Stelli. Zostawiła bardzo szczegółowy opis

własnej ceremonii pogrzebowej. A wiesz, czego dowiedziałem się później?

Napisała go, kiedy miała trzynaście lat! Możesz to sobie wyobrazić?

Prawnicy twierdzili coś wręcz przeciwnego. Wskazówki co do organizacji

pogrzebu Stelli (które nie były obowiązujące pod względem prawnym) zostały

włączone do jej ostatniej woli w 1925, po śmierci Mary Beth. Choć dały

romantyczny efekt, były bardzo proste. Zwłoki miały zostać wyprowadzone z

domu. Należało poinformować kwiaciarzy, że „preferowanym kwiatem” jest

kalia lub inna biała lilia. Do oświetlenia należało użyć wyłącznie świec. Trzeba

podać wino. Czuwanie miało trwać od momentu wystawienia trumny do chwili

przeniesienia ciała do kościoła na egzekwie.

Pogrzeb był niewątpliwie romantyczny, według oceny wszystkich. Stella

ubrana na biało leżała w otwartej trumnie ustawionej przy końcu długiego

salonu, a dziesiątki woskowych świec oświetlały ją niezwykłym blaskiem.

– Powiem ci, co mi to przypominało – po latach powiedział jeden z

kuzynów. – Majowe procesje! Dokładnie tak! Te białe lilie, ich zapach i Stella

jak majowa królowa cała w bieli.

Cortland, Barclay i Garland witali krewnych, którzy licznie przybyli na

Rice Anne - Godzina Czarownic - 3.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: