Pär Lagerkvist-Windą do piekła.pdf

PÄR LAGERKVIST

WINDĄ DO PIEKŁA

Dyrektor 'Jönsson otworzył drzwi eleganckiej windy

hotelowej i — rozkochany —• wprowadził do niej delikatne

wdzięczne stworzenie otulone futrem, owiane zapachem

pudru. Usiedli na miękkiej kanapce, przytuleni do siebie,

i winda ruszyła w dół. Mała pani podała na wpół otwarte

usta, wilgotne od wina, i zwarli się w pocałunku. Zjedli

kolację na górze, na tarasie pod gwiazdami, a teraz szli

zabawić się do miasta.

—• Kochany, jak cudnie było tam na górze — -szepcze

ona — tak romantycznie: siedzieć z tobą wśród gwiazd,

jak w niebie. Wtedy człowiek rozumie, czym jest miłość.

Kochasz mnie, powiedz, bardzo mnie kochasz?

Dyrektor odpowiedział pocałunkiem, który trwał jeszcze

dłużej niż pierwszy. Winda spadała w dół.

— Jak dobrze, że przyszłaś, maleńka — mówi — bo

chyba bym oszalał.

—• Tak, ale ty wcale nie wiesz, jaki on był wstrętny.

Gdy tylko zaczęłam się ubierać do wyjścia, zapytał, dokąd

idę. Chyba mogę chodzić, gdzie mi się spodoba, odpowie-

działam. Przecież nie jestem więźniem. Wtedy usiadł przy

mnie i bez słowa wpatrywał się we mnie przez cały czas,

jak się przebierałam, wkładałam moją nową beżową suknię,

czy ci się w niej podobam, jak uważasz, w czym. mi jest

najlepiej, chyba w różowym, prawda?

— Tobie jest dobrze we wszystkim, kochanie — rzekł

dyrektor — ale tak ślicznie jak dziś, nie wyglądałaś jesz-

cze nigdy.

Z wdzięcznym uśmiechem rozchyliła futro, całowali się

długo. Winda spadała w dół.

— Kiedy już byłam gotowa i chciałam wyjść, wziął

mnie za rękę i nic nie mówiąc tak mocno uścisnął, że mnie

jeszcze do tej pory boli. Taki brutal, nie możesz sobie

nawet wyobrazić! No, to do widzenia, powiedziałam. On

naturalnie nie odpowiedział ani słowem. Jest taki uparty,

tak okropnie zacięty, że nie można z nim wytrzymać.

•— Biedne maleństwo — litował się dyrektor Jönsson.

— Tak jakbym już nie miała prawa wyjść, trochę się

rozerwać. Bo widzisz, on jest śmiertelnie poważny, trudno

sobie wyobrazić bardziej grobowe usposobienie. On nic nie

bierze po prostu, naturalnie. Wszystko przyjmuje tak,

jakby chodziło o życie,

•— Biedactwo, ileż ty musiałaś znieść.

— O tak, cierpiałam okropnie. Straszliwie. Nikt się

nie nacierpiał tyle co ja. Dopiero kiedy ciebie spotkałam,

poznałam, co to miłość.

— Ukochana! — szepnął gorąco Jönsson i wziął ją

w ramiona. Winda spadała w dół.

•— Jak cudownie było siedzieć tak z tobą na tarasie,

patrzeć w gwiazdy i marzyć — rzekła, zaczerpnąwszy

tchu po pocałunku. — O, nigdy tego nie zapomnę. To

dlatego właśnie Arvid jest zupełnie niemożliwy, że wciąż

musi być taki poważny, nie ma w sobie za grosz poetycz-

ności, wcale się na tym nie zna.

— Najdroższa, to przecież wręcz nieznośne.

— No, właśnie, nieznośne! Ale — ciągnęła, podając mu

z uśmiechem dłoń •— po co o tym myśleć. Mamy przecież

iść się zabawić. Kochasz mnie bardzo, prawda?

— Jeszcze jak! —• odparł dyrektor i przegiął ją

w uścisku, aż zaczęła dyszeć. Winda spadała w dół.

Pochylił się nad nią i pieścił, zarumienioną i zdyszaną.

•— Będziemy się kochać dziś w nocy... jak jeszcze nigdy.

Ty...? — szeptała. Przyciągnęła go do siebie i zamknęła

oczy. Winda spadała w dół.

Spadała i spadała.

Jönsson' podniósł się w końcu z poczerwieniałą twarzą.

— Co jest z tą windą! — wykrzyknął. — Dlaczego nie

staje? Przecież tak długo już tu rozmawiamy, no nie?

— Tak, kochany, bardzo długo, czas mija tak szybko.

— To prawda, na miłość boską, siedzimy tu już całą

wieczność. Co to właściwie znaczy?

Wyjrzał przez kratę windy. Na zewnątrz było zupełnie

ciemno. A winda nie przestawała spadać w dół w szybkim,

miarowym, równym tempie coraz głębiej i głębiej.

— Na Boga, co się dzieje! Wygląda na to, że zjeżdżamy

w szyb bez dna. I to już od Bóg wie jak dawna.

Usiłowali dojrzeć coś w głębinie. Ale było tam czarno

jak w beczce ze smołą. Wciąż tylko spadali i spadali w dół.

•—• To jakaś piekielna historia! — wybuchnął Jönsson.

— Och, kochany — żaliła się pani, uwieszając się u jego

ramienia — tak się boję. Pociągnij za hamulec bezpieczeń-

stwa. Jönsson ciągnął z całej siły. Nic nie pomogło. Winda

spadała, dalej.

— Ależ to okropne! — wykrzyknęła pani. — Co my

teraz zrobimy?!

— U diabła, co tu można zrobić — złościł się Jönsson. —

To jakaś potworność.

Maleńka pani .wpadła w rozpacz, wybuchnęła płaczem.

— Nie, nie, kochany, nie mów tak, musimy brać to

rozsądnie. Nic nie można na to poradzić. O tak, usiądź tu

koło mnie. Widzisz, siedzimy teraz oboje spokojniutko,

przytuleni do siebie, zobaczymy, co będzie dalej. Winda

musi się przecież w końcu zatrzymać, u diabła.

Siedzieli i czekali.

— Że też coś takiego mogło się zdarzyć — powiedziała

pani. — I to akurat, kiedy mieliśmy się pójść bawić.

— Właśnie, cóż za- piekielna historia — przyznał

Jönsson.

— Ale kochasz mnie, prawda?

— Kochane maleństwo — rozczulił się Jönsson i przy-

cisnął ją do piersi. Winda spadała w dół.

A potem raptownie stanęła. Dookoła było tak jasno, że

światło raziło w oczy. Byli w piekle. Diabeł grzecznie od-

sunął kratę windy.

— Dobry wieczór — powiedział kłaniając się nisko.

Był bardzo elegancki, we fraku, który wisiał na naj-

wyższym, owłosionym kręgu szyjnym jak na zardzewiałym

gwoździu. Jönsson i jego pani wyszli z windy oszołomieni,

chwiejąc się na nogach.

- — Na miłość boską, gdzie my jesteśmy! — wykrzyknęli

przerażeni okropnym widokiem. Diabeł, trochę zażeno-

wany, wyjaśnił:

— Tu wcale nie jest tak strasznie, jak się w pierwszej

chwili wydaje. Mam nadzieję, że państwu tu będzie na-

prawdę przyjemnie — dodał pośpiesznie. —- O ile wiem,

to tylko na jedną noc?

— Tak, tak — żywo przytaknął Jönsson — tylko na

tę noc. Nie zamierzamy tu zostać dłużej, o nie!

Mała pani z drżeniem uwiesiła się u jego ramienia.

Światło było żółtozielone i tak ostre, że prawie nie mogli

patrzeć, zdawało im się, że ziemia pod ich nogami jest

rozżarzona.

Gdy się trochę rozejrzeli, stwierdzili, że stoją na czymś

w rodzaju placu, dokoła którego wznosiły się w ciemności

domy o bramach buchających żarem; rolety w oknach były

spuszczone, ale poprzez szczeliny widać było, że wewnątrz

płonie ogień.

—• To właśnie szanowni państwo kochają się z sobą? —

wypytywał diabeł.

— Tak, bezgranicznie po prostu — odparła mała pani,

rzucając powłóczyste spojrzenie pięknych oczu.

— W takim razie proszę tędy — powiedział diabeł

i poprosił ich, aby byli tacy uprzejmi i poszli za nim.

Skręcili w ciemną boczną uliczkę wychodzącą z placu

i przeszli kilka kroków. Nad brudną, zasmarowaną bramą

wisiała stara, spękana latarnia.

— Bardzo proszę, to tutaj. — Diabeł otworzył drzwi

i wycofał się dyskretnie.

Weszli do środka. Przyjął ich inny, tłusty, sepleniący dia-

beł, a właściwie diablica o wielkich piersiach, z plamami

fioletowego pudru na brodzie i wokół ust. Ciężko sapiąc

uśmiechała się i patrzyła na nich życzliwie i wyrozumiale

czarnymi jak ziarnkä pieprzu oczyma. Dokoła rogów nad

czołem zwinięte miała loczki przytrzymane niebieską,

jedwabną wstążką.

— Ach, to pan Jönsson i jego mała pani — powiedzia-

ła — proszę pod ósemkę. — I podała im duży klucz.

Weszli na ciemne, brudne schody. Były tak lepkie od

brudu, że można się było na nich pośliznąć, pokój mieścił

się na drugim piętrze. Jönsson znalazł numer ósmy

i weszli do środka. Średniej wielkości duszny pokój. Po-

środku stół przykryty brudnym obrusem, pod ścianą łóżko

zasłane tylko wygładzonymi prześcieradłami. Wydało im

się tam przyjemnie. Zdjęli okrycia i długo się całowali.

Innymi drzwiami niepostrzeżenie wsunął się jakiś męż-

czyzna, był ubrany jak kelner, jego smoking miał wy-

tworny krój, a gors koszuli był tak czysty, że aż lśnił

upiornie w półmroku. Przybysz wszedł bezgłośnie, nie było

słychać kroków, a ruchy jego były mechaniczne, jakby

lunatyczne. Rysy miał surowe, oczy patrzyły przed siebie

nieruchomo. Był śmiertelnie blady, na skroni miał ranę

postrzałową. Doprowadził pokój do porządku, wyczyścił

umywalnię, wstawił nocnik i wiaderko na brudną wodę.

Nie zwracali na niego zbytniej uwagi, ale gdy już miał

odejść, Jönsson powiedział:

— Dostaniemy chyba trochę wina, proszę nam. podać

pół butelki madery!

.Mężczyzna skłonił się i znikł.

Jönsson zdjął marynarkę. Pani wahała się trochę.

— On przecież zaraz wróci — powiedziała.

-— E tam, w takim miejscu nie trzeba się krępować,

rozbieraj się maleńka.

Zdjęła, suknię, kokieteryjnie podciągnęła majteczki

i usiadła mu na kolanach. Było rozkosznie.

— Ach — szeptała — siedzieć tak z tobą, sam na sam,

w tak cudoWnie romantycznym miejscu. Jakie to poetycz-

ne, nigdy tego nie zapomnę...

— Moja mała pieszczoszka — powtarzał.

Całowali się długo.

Mężczyzna wszedł bezgłośnie znowu do pokoju. Cicho,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: