McNaught Judith - Mój własny anioł stróż.doc

Leigh Kendall otrzymała od losu bardzo wiele. Jej mąż, Logan
Manning, ceniony architekt, po trzynastu latach małżeństwa
kocha ją równie gorąco, jak w dniu ślubu. Ona sama zaś jest
wybitną aktorką, wielką gwiazdą teatrów na Broadwayu.
Pewnego listopadowego popołudnia Leigh wyrusza samochodem
za miasto, aby obejrzeć parcelę w górach, na której Logan
pragnie wybudować dom swoich marzeń. Nie zważając
na gwałtowną śnieżycę, uparcie szuka starej chatki, gdzie czeka
na nią mąż. Jest już blisko celu, gdy wpada w poślizg...
Odzyskawszy przytomność w szpitalu, dowiaduje się, że Logan
zaginął w tajemniczych okolicznościach. Po długotrwałych
poszukiwaniach policja odnajduje zwłoki zastrzelonego
z własnej broni Manninga. W miarę rozwoju śledztwa Leigh
ze zdumieniem przekonuje się, jak mało znała własnego męża.
Rozgoryczona i pełna żalu, z godnością próbuje stawić czoło
światu, w którym nie sposób odróżnić przyjaciół od wrogów,
a najstraszniejszą bronią okazuje się prawda.

Judith McNaught

   Mój własny

     anioł stróż

Spencerowi Shelleyowi

Najdroższy Spensie,
tradycyjnie już pragnęłam zacząć moją książkę od listu z radami
dla Ciebie - takiego jaki poprzednio napisałam do Twojego brata.
Ale nie mogę. Tak mnie oczarował Twój urok i tak mnie rozbraja
Twój śmiech, że nie mogę się doczekać, kiedy dorośniesz, by to do
Ciebie zwracać się o radę. Jak Ty to robisz, że każdy, na kogo spoj-
rzysz, musi się uśmiechnąć? Wiem, po kim odziedziczyłeś oczy, ale
skąd masz tę radość? I skąd u Ciebie ta magia?

Tyle pytań ciśnie mi się na usta, ale masz dopiero dwa lata, więc
na odpowiedzi przyjdzie mi zaczekać. Jedno nie ulega wątpliwości:
będziesz przecierał własne szlaki. A jeśli droga, którą obierzesz, za-
cznie budzić w sercach Twoich rodziców niepokój, możesz na mnie
liczyć: ja wszystko wygładzę. Na razie jednak posłuchaj dobrej, bab-
cinej rady: nie pozwól, abyśmy zbytnio Cię zmienili.

Podziękowania

Piszę książki o niezwykłych mężczyznach, obdarzonych
wyjątkowym charakterem, inteligencją, wrażliwością i siłą.
I znałam takich mężczyzn. Jednym z nich był Gayle Schroder,
mój serdeczny przyjaciel; drugim zaś Michael McNaught, mój
mąż. Każdy, kto znał tych wspaniałych ludzi, boleśnie odczuwa
ich brak. Za ich życia podziwialiśmy obu i ceniliśmy; teraz ich
wspomnienie rozjaśnia nasze myśli i wskazuje drogę. Możemy
uważać się za wybrańców losu, bo mogliśmy z nimi obcować.
Pisanie powieści to długa i samotna wędrówka. Wytrzymuję ją
tylko dzięki wsparciu i zrozumieniu rodziny oraz najbliższych
przyjaciół. Dziękuję Wam, Clay, Whit i Rose, że bez słowa skargi
znosiliście moje milczenie, brak telefonów i wizyt. Jestem Wam
za to dozgonnie wdzięczna. Także Wam, Carole LaRocco, Judy
Schroder i Cathy Richardson, należą się podziękowania
za wytrwałość i przyjaźń.

Pracując nad książką, korzystam z rad i wskazówek wielu osób,
które doskonale znają daną tematykę; w tym wypadku
szukałam pomocy u jednego człowieka, posiadającego olbrzymią
wiedzę, niezliczone kontakty, a nade wszystko anielską
cierpliwość - Steve'a Sloata. Steve, jesteś niezrównany.
Nigdy nie zdołam Ci się odwdzięczyć.

Rozdział 1

Pani Kendall, czy pani mnie słyszy? Jestem doktor Metcalf, a pa-
ni znajduje się w szpitalu Dobrego Samarytanina w Mountainside.
Zaraz przeniesiemy panią z karetki do gabinetu zabiegowego.

Do roztrzęsionej Leigh Kendall docierał natrętny, męski głos,
przywołujący ją do świadomości, ale nie mogła się zmusić, aby
otworzyć oczy.

-              Czy pani mnie słyszy, pani Kendall?

Z trudem uniosła powieki. Pochylony nad nią lekarz badał jej
głowę. Obok niego stała pielęgniarka z kroplówką.

-              Zaraz przeniesiemy panią z karetki - powtórzył, świecąc ma-
łą latarką najpierw w jedno, potem w drugie oko Leigh.

-Muszę... zawiadomić... męża, że tu jestem - wyszeptała sła-
bym głosem.

Lekarz uspokajająco ścisnął jej dłoń.

-              Zajmie się tym lokalna policja. A tu, w Dobrym Samarytani-
nie, ma pani oddanych wielbicieli, do których i ja się zaliczam. Oto-
czymy panią troskliwą opieką.

Wysunięto z karetki nosze i Leigh natychmiast została otoczo-
na przez liczne głosy i obrazy. Czerwono-niebieskie światła ambu-
lansów pulsujące na tle szarego, porannego nieba. Kotłowanina lu-
dzi w mundurach: policjanci konni stanu Nowy Jork, sanitariusze,
lekarze, pielęgniarki. Skrzydła drzwi wejściowych, ściany koryta-
rza, zlewające się twarze jakichś osób, zdecydowanym tonem zada-
jących pytania.

Leigh usiłowała zebrać myśli, ale głosy zlewały się w bełkot,
twarze się rozmazywały, aż pochłonął je ten sam mrok, co i resztę
pomieszczenia.

Kiedy się ocknęła, za oknem była już noc i prószył śnieg. Próbo-
wała otrząsnąć się z oszołomienia wywołanego działaniem leków,
które sączyły się do żyły z kroplówki zawieszonej nad głową. Pół-

przytomnie rozglądała się po pomieszczeniu - chyba pokoju szpi-
talnym, w tym momencie jednak bardziej przypominającym kwia-
ciarnię.

W nogach łóżka stał olbrzymi kosz białych orchidei i wazon ja-
snożółtych róż, a wśród nich siedziała siwa pielęgniarka, pogrążo-
na w lekturze „New York Post" ze zdjęciem swojej pacjentki na
pierwszej stronie.

Leigh odwróciła głowę o tyle, o ile pozwalało jej usztywnienie,
szukając wzrokiem Logana, ale najwyraźniej chwilowo była sama
z pielęgniarką. Nieśmiało poruszyła nogami i podkuliła palce.
Z ulgą przekonała się, że nadal stanowią całość z resztą ciała, a na-
wet ma w nich władzę. Ręce były zabandażowane, jej głowę ściskał
jakiś opatrunek, ale dopóki nie próbowała się poruszyć, czuła jedy-
nie ogólny ból w całym ciele, czasem ukłucie w żebrach i suchość
w ustach, jakby najadła się trocin.

Żyła i już samo to zakrawało na cud! A fakt, że nadal była w jed-
nym kawałku i w stosunkowo dobrej formie, napełniał Leigh
wdzięcznością i niemal euforyczną radością. Przełknęła ślinę i wy-
chrypiała:

-              Mogę się czegoś napić?

Pielęgniarka podniosła oczy i jej twarz natychmiast rozjaśnił
dyżurny, promienny uśmiech.

-              Obudziła się pani!

Szybko zamknęła gazetę i położyła ją pod krzesłem. Kiedy pode-
szła do stolika przy łóżku, by nalać wody z różowego dzbanka, Leigh
zauważyła na jej piersi identyfikator z napisem: „Siostra Ann Mac-
key, pielęgniarka na prywatnym dyżurze".

-            Wygodniej będzie pani pić przez rurkę, zaraz przyniosę.

-            Nie trzeba, jestem bardzo spragniona.

Kiedy siostra przysunęła Leigh kubek do ust, ranna wyjęła go
jej z rąk.

-              Sama utrzymam - zapewniła pielęgniarkę i nagle ze zdumie-
niem przekonała się, ile wysiłku kosztowało ją uniesienie zabanda-
żowanej ręki, a potem utrzymanie w dłoni kubeczka.

Kiedy oddawała go siostrze, ramię jej drżało, a klatkę piersiową
rozsadzał ból. Leigh zaczęła się obawiać, że obrażenia są poważ-
niejsze, niż sądziła. Opadła na poduszkę i zbierała siły, by zadać
podstawowe pytanie.

-Co ze mną jest?

Siostrę Mackey najwyraźniej rozsadzała chęć podzielenia się
swoją wiedzą, ale się zawahała.

-              Powinna pani o to spytać doktora Metcalfa.

-              Zapytam, ale chciałabym to usłyszeć już teraz od mojej prywat-
nej pielęgniarki. Nie zdradzę, że pani mi cokolwiek powiedziała.

Siostra tylko takiej zachęty potrzebowała.

-              Kiedy panią przywieźli, była pani w szoku - wyjaśniła. - Mia-
ła pani wstrząśnienie mózgu, hipotermię i złamane żebra. Lekarze
podejrzewali też uraz kręgów szyjnych wraz z przyległościami
tkanki, czyli, mówiąc po ludzku, problemy z karkiem. Ma pani też
liczne głębokie skaleczenia na głowie, rany na ramionach, nogach
i klatce piersiowej. Na szczęście na twarzy jest ich niewiele, poza
tym nie są szczególnie głębokie. Oprócz tego siniaki i starta skóra
na całym...

Leigh uśmiechnęła się o tyle, o ile pozwalała na to opuchnięta
warga, i uniosła rękę, przerywając tę litanię obrażeń.

-              Czy coś wymaga interwencji chirurgicznej?
Pielęgniarkę w pierwszej chwili zaskoczyła ta bezpośredniość,

a potem spojrzała na Leigh z uznaniem.

-            Nie będzie potrzebna operacja - odrzekła, poklepując ją po ra-
mieniu.

-            A fizykoterapia?

-            Nie sądzę. Ale niech się pani nastawi, że przez parę tygodni
będzie pani obolała i będą pani doskwierać żebra. Oczywiście, trze-
ba też bardzo uważać na oparzenia i skaleczenia, nadzorować pro-
ces gojenia i zabliźniania się ran, co może przysporzyć problemów...

Leigh z uśmiechem przerwała kolejną, przygnębiającą litanię
terminów medycznych.

-              Będę bardzo uważać - zapewniła i przeszła do tematu, który
najbardziej zaprzątał jej uwagę. - Gdzie mój mąż?

Siostra Mackey zawahała się i znowu poklepała ją po ramieniu.

-              Pójdę się zorientować - oświadczyła i szybko wyszła z pokoju.
Leigh została sama, przekonana, że Logan jest gdzieś w pobliżu.

Wyczerpana tak prostymi czynnościami jak picie i rozmowa, przy-
mknęła oczy i próbowała odtworzyć w pamięci wydarzenia poprzed-
niego dnia od chwili, gdy rano mąż pocałował ją na do widzenia...

Był taki podekscytowany, opuszczając ich mieszkanie na Upper
East Side, i nie mógł się doczekać, kiedy Leigh przyjedzie do niego
do kamiennego domku, gdyż mieli tam razem przenocować. Od po-
nad roku szukał wymarzonej, ustronnej działki w górach, gdzie
mógłby wybudować obszerny dom, który dla nich obojga zaprojek-
tował. Znalezienie odpowiedniego miejsca nie było łatwe, bo Logan
już rozrysował projekt, więc działka musiała spełniać określone,
sztywne wymagania. W czwartek wreszcie trafił na parcelę, do-
kładnie taką, jak sobie wymarzył. Nie mógł się doczekać, kiedy

Leigh ją zobaczy, dlatego uparł się, by ich pierwszą wolną noc z nie-
dzieli na poniedziałek spędzili w domku, należącym do poprzed-
nich właścicieli.

-              Wprawdzie od lat nikt tam nie mieszkał, ale czekając na cie-
bie, doprowadzę go do porządku - obiecywał.

Leigh rozczulał zapał, z jakim mówił o znienawidzonym sprzą-
taniu.

-              Nie ma tam elektryczności ani ogrzewania, napalę jednak
w kominku, aż będzie huczało, i prześpimy się w śpiworach na pod-
łodze. Zjemy kolację przy świecach, a rano będziemy podziwiać, jak
słońce wschodzi nad wierzchołkami drzew. Naszych drzew. Będzie
bardzo romantycznie, obiecuję.

Wizje, jakie przed nią roztaczał, napełniały Leigh pełnymi roz-
bawienia obawami. Grała główną rolę w przedstawieniu, które
wczoraj miało premierę na Broadwayu, i spała tylko cztery godziny.
Przed wyjazdem w góry musiała jeszcze wystąpić w niedzielnym po-
ranku. Potem trzygodzinna podróż samochodem do zimnego, opu-
stoszałego, kamiennego domu, a następnie nocleg na podłodze...
i pobudka o świcie.

-              Nie mogę się doczekać - skłamała przekonująco, choć tak na-
prawdę marzyła, by znowu zapaść w sen. Była dopiero ósma i mo-
gła jeszcze pospać do dziesiątej.

Logan położył się równie późno jak ona, ale zdążył już się ubrać
i palił się do wyjazdu.

-            Niełatwo tam trafić, więc naszkicowałem ci mapkę z mnó-
stwem punktów orientacyjnych - powiedział, kładąc kartkę na jej
szafce nocnej. - Już załadowałem samochód. Chyba wziąłem
wszystko, co trzeba - ciągnął, pochylając się nad żoną i lekko cału-
jąc ją w policzek. - Plany domu, paliki, sznury, śpiwory. Ale prze-
śladuje mnie poczucie, że o czymś zapomniałem...

-            O miotle, mopie i wiadrze? - zażartowała sennie Leigh, prze-
kręcając się na brzuch. - Szczotkach ryżowych i płynach do szoro-
wania?

-Zawsze musisz zepsuć mi zabawę - droczył się, łaskocząc
wrażliwe miejsce na jej karku.

Leigh ze śmiechem naciągnęła poduszkę na głowę i dalej dykto-
wała listę sprawunków.

-            Środki odkażające... pułapki na myszy...

-            Zachowujesz się jak rozbestwiona, wychowana w luksusach
gwiazda Broadwayu. - Parsknął śmiechem, przyciskając podusz-
kę, żeby Leigh nie mogła dalej wyliczać. - A gdzie twoja dusza po-
szukiwacza przygód?

-            Zamieszkała w Holiday Inn - odparła spod poduszki.

-            Kiedyś uwielbiałaś biwaki. To ty nauczyłaś mnie życia na ło-
nie natury. Nawet proponowałaś, abyśmy spędzili miodowy mie-
siąc pod namiotem!

-            Bo wtedy nie było nas stać na Holiday Inn.

Ze śmiechem zabrał poduszkę i potargał włosy Leigh.

-            Wyjedź zaraz po przedstawieniu. Nie spóźnij się. - Wstał i ru-
szył do drzwi sypialni. - Wiem, że o czymś zapomniałem.

-            Woda pitna, świece, czajnik do kawy? - ochoczo wyliczała
Leigh. - Jedzenie na kolację? Gruszka dla mnie na śniadanie?

-            Koniec z gruszkami. Uzależniłaś się - rzucił przez ramię. -
Od tej pory wyłącznie kasza manna ze śliwkami.

-            Sadysta - wymamrotała Leigh w poduszkę.

Po chwili usłyszała trzaśnięcie drzwi wyjściowych. Ułożyła się
na wznak i z uśmiechem patrzyła na Central Park, rozciągający
...