MOUT.pdf

Oddział 10th Mountain Oddział Navy Seals Oddział Pustynne Szczury Oddział Devil Dogs Oddział Bravo 6

Strona główna

GRUPA BAT Łódź

Oddziały w BAT Łódź

Artykuły

Airsoft

Survival

MOUT Military Operation on Urbanized Terrain

MOUT (Military Operation on Urbanized Terrain) zaplanowane i przeprowadzane działania militarne w terenie,

w którym obiekty zbudowane przez człowieka poważnie ograniczają swobodę taktyczną dowódców obu stron

konfliktu.

Operacje w terenie zurbanizowanym są przeprowadzane w powyższych celach:

* Zdobycie dużego ośrodka miejskiego będącego bazą przemysłową, ważnym węzłem komunikacyjnym, ośrodkiem

kulturalnym i władzy, jak też posiadającym ważne dla przeciwnika instytucje finansowe.

* Zdobycie lub zablokowanie dostępu do niektórych ośrodków miejskim może mieć duży wpływ psychologiczny na

przeciwnej stronie, co w wielu przypadkach samo w sobie może zadecydować o wyniku konfliktu.

* Mniejsze miasta lub wioski mogą zostać "wciągnięte" w plany operacyjne ze względu na ich lokalizacje na

głównych kierunkach działań lub wagę jako węzłów komunikacyjnych.

Taktyka

Taktyka zielona

Taktyka czarna CQB

Taktyka czarna MOUT

Galerie zdjęć

Filmy ze strzelanek

Łódzkie obiekty

Współpraca

Linki

Napisz do nas

Szukaj

MOUT należą do kategorii najtrudniejszych operacji wojskowych, zarówno na szczeblu operacyjnym jak i

strategicznym. Zarówno oficjalna doktryna operacyjna NATO, jak i doktryna wojenna byłego Paktu Warszawskiego

zakładały, raczej omijanie kompleksów zurbanizowanych w planowanych działaniach niż uwikłanie się w długotrwałe

działania, pochłaniające znaczne siły i środki. Teren zurbanizowany jest też w większości przypadków raczej

sprzymierzeńcem obrońcy niż atakującego o czym przekonali się dowódcy Armii WNP podczas Operacji

czeczeńskiej. Dowódca planujący działania powinien zdawać sobie sprawę z ograniczeń taktycznych, narzuconych

przez ten rodzaj terenu, co do wykorzystania i efektywności posiadanych przez jego siły środków (ogólny spadek

mobilności sił oraz częściowe ograniczenia w wykorzystaniu uzbrojenia).

Podczas fazy planowania oraz wykonawczej działań na terenie zurbanizowanym, dowódca strony atakującej

powinien wykorzystać każdą możliwość uzyskania przewagi w mobilności nad obrońcą, nie dopuścić do wytracenia

momentu przez atakujące siły a przede wszystkim uwikłania się w kosztowną i długotrwała walkę w

niesprzyjającym terenie.

Podobnie, dowodzący obroną ośrodka miejskiego, powinien starać się spowolnić, zablokować i "skanalizować"

działania sił atakujących.

Atak na lub obrona ośrodka zurbanizowanego powinny być podejmowane tylko w przypadku, gdy jego zdobycie lub

utrzymanie daje poważną przewagę taktyczną lub strategiczną nad przeciwnikiem.

Teren

Fizyczne właściwości terenu zabudowanego, takie jak: rozmieszczenie i właściwości fizyczne budynków oraz dróg,

mają decydujące znaczenie dla dowódcy planującego działania.

Na szczeblu wyższym od batalionu dochodzą takie aspekty jak: wielkość terenu zabudowanego, infrastruktura

drogowa potrzebna zarówno dla samego przeprowadzenia działań jak i wsparcia materiałowego walczących sił oraz

ogólny wzór rozmieszczenia kompleksu zabudowanego.

Dla celów wojskowych wyszczególniono cztery rodzaje terenu zabudowanego (ze względu na wielkość):

WMASG Forum łódzkie

Współpraca

1. Duże miasta ośrodki powyżej 100000 ludzi. Nie licząc państw byłego Związku Radzieckiego, na terenie Europy

znajduje się około 380 takich miast. Bardzo często ośrodki te są praktycznie ze sobą połączone i tworzą prawie

jednorodne skupiska miejskie obejmujące wielkie połacie terenu. Przykładem może być Zagłębie Ruhry w

Niemczech.

2. Średnie i małe miasta ośrodki od 3000100000 ludzi. Bardzo często znajdują się na szlakach komunikacyjnych

oraz w dolinach rzek. Jeżeli chodzi o wpływ na działania operacyjne, są bardzo podobne do miast dużych.

3. Miasteczka i wsie ośrodki do 3000 ludzi.

4. Pasy zurbanizowane z reguły stanowią ogniwo łączące ośrodki opisane w pkt.3 z miastami. Mają formę pasów

ciągnących się wzdłuż dróg prowadzących do miast.

Szlaki komunikacyjne

Wsparcie

Dzisiejsze drogi, szczególnie nowoczesne, wielopasmowe autostrady umożliwiają szybki przerzut sił, praktycznie w

każdy rejon Europy. Bardzo często pozwalają ominąć większe skupiska ludności. Jednak najczęściej drogi te, dla

pokonania niemożliwego do przejechania terenu, polegają na rozwiniętej infrastrukturze mostów i wiaduktów, która

po zniszczeniu takowych uniemożliwia korzystanie ze szlaku komunikacyjnego i powstania dodatkowych przeszkód

terenowych.

Bardzo często w działaniach w terenie zurbanizowanym dochodzi do tzw. Efektu Centrum (Hub Effect). Dla obrońcy

kompleksu miejskiego, centrum może stanowić głęboką rubież obrony lub nawet jej centralny punkt. Jeżeli tylko

przylegający teren pozwala, atakujący powinien starać się ominąć centrum. Podczas wykonania manewru trawersu

(ominięcia) centrum, może nastąpić spowolnienie tempa natarcia lub rozerwanie spójności sił. Do tego dochodzi

osłabiona możliwość reakcji na kontrataki z obu flank oraz zasadzki na nowych kierunkach manewru.

Jeżeli teren okalający ośrodek miejski nie pozwala na ominięcie go, dowódca obrony może wybrać jego centrum

jako główny punkt obrony. Decyzja ataku na takowy pociąga za sobą długotrwałą operację miejską, pochłaniającą

duże ilości sił i środków.

Dodaj do ulubionych

Oprócz wspomnianego wyżej Efektu Centrum, atakujący w terenie zabudowanym musi liczyć się z dwoma innymi.

Pierwszy z nich, to: Efekt kominowy z końcowym rozwinięciem (funnelfan effect), drugi to Efekt kominowy (funnel

effect).

Efekt kominowy z końcowym rozwinięciem pojawia się na szczeblu brygady i batalionu. Jeżeli teren okalający

ośrodek zurbanizowany nie pozwala rozwinąć manewru ominięcia, manewr podejścia do rubieży obrony wymaga

skomasowania sił w wąskich, patrząc z taktycznego punktu widzenia, przejściach. Sama koncentracja sił

komplikuje dowodzenie i ogranicza pole manewru taktycznego dowodzącego stroną atakującą. Manewr ten znacznie

spowalnia tempo natarcia, ze względu na ograniczoną przepustowość zwężenia. Prowadzi to do wytracenia

spowalnia tempo natarcia, ze względu na ograniczoną przepustowość zwężenia. Prowadzi to do wytracenia

momentu atakujących sił. Po wyjściu ze zwężenia siły te muszą ponowić manewr rozwinięcia w celu odzyskania

pełnej zdolności taktycznej.

Efekt kominowy efekt tunelowy można krótko scharakteryzować jako "skanalizowanie" atakujących sił. Pojawia się

także na szczeblu batalionu i brygady. Najczęściej pojawia się w terenie zabudowanym o liniowym wzorze. Tak jak

poprzedni zmusza do koncentracji sił atakującego w wąskim przejściu, jednak podstawową różnicą jest brak

możliwości przeprowadzenia manewru rozwinięcia, gdyż atakujący osiąga rubież obronną w wąskim przejściu.

Oprócz wspomnianych trudności w dowodzeniu, efekt ten najczęściej doprowadza do zatrzymania natarcia.

Wystawia atakującego na skoncentrowany ogień artylerii przeciwnika, jednocześnie poważnie ograniczając

jakiekolwiek manewr zaradczy. Tak samo atakujący musi położyć większy nacisk na ogień pośredni. Niestety efekt

ten ogranicza także samego obrońcę, poważnie zmniejszając zakres manewru jego i jednostek pomocniczych.

Charakterystyka działań w terenie zabudowanym.

Sama decyzja, jakiejkolwiek ze stron, prowadzenia działań wojennych w terenie zabudowanym musi prowadzić do

częściowego lub całkowitego zniszczenia ośrodka zurbanizowanego, znacznych strat wśród ludności cywilnej oraz

w siłach i środkach walczących stron. Z powyższych względów, głównie politycznych i etycznych, na dowodzących

obiema stronami mogą zostać nałożone restrykcje co do wykorzystania środków ogniowych, możliwości manewru

itd. Dodatkowo, obowiązek wsparcia żywnością ludności cywilnej, kwestie bezpieczeństwa jeżeli ta jest wrogo

nastawiona oraz ochrona niektórych obiektów przed zniszczeniem może pochłonąć duże siły i zapasy.

W rozwiniętej fazie walk w terenie zurbanizowanym obie strony mają jednakowo ograniczone możliwości manewru

taktycznego, jednak na samym początku operacji, obrońca ma ogromną przewagę znajomości terenu, do czego

często może dochodzić jego przygotowanie do obrony. Dowodzący obiema stronami muszą liczyć się z

różnorodnością problemów, związanych z walką, w praktycznie każdym terenie (otwarty, skomasowana zabudowa,

tereny przemysłowe itp.) co w znacznej mierze komplikuje sztukę dowodzenia. Siły te potrzebują, zróżnicowane

środki wsparcia, w różnej mierze zużywają zapasy oraz co najważniejsze możliwość dostarczania takowych może

być bardzo ograniczona (teren o skomasowanej zabudowie).

Odwrotnie niż w terenie otwartym, walka w terenie zabudowanym wymaga ekstensywnego użycia piechoty, wspartej

innymi rodzajami broni. Efektywność użycia uzbrojenia ciężkiego, jak czołgi czy lotnictwo wsparcia pola walki

znacznie spada w ośrodkach zurbanizowanych. Podobnie dzieje się z bronią średniego i małego kalibru, broń

indywidualna piechoty zaczyna odgrywać tu decydującą rolę, jednocześnie do efektywnego rażenia celów zużywa

się znacznie większe ilości amunicji. Możliwości kierowania ogniem pośrednim są znacznie obniżone ze względu

trudności rozpoznania środkami, zarówno optoelektronicznymi jak i wzrokowymi. Widoczność z reguły nie

przekracza 1200m.

Normalnie, na przedpolach terenu zurbanizowanego, dowódca ma możliwość wykorzystania pełnego manewru

podejścia, jednak w miarę zagęszczania się zabudowań, drogi podejściowe mają tendencje do łączenia się, zaś ich

komasowanie prowadzi do wspomnianych wyżej efektów. Jednostki zmechanizowane ograniczone są do dróg,

podczas, gdy siły spieszone korzystają z naturalnych oraz stworzonych przez człowieka obiektów dla ukrycia i

zabezpieczenia swojego ruchu.

Łączność jest znacznie ograniczona, przenośne zestawy UHF mają zredukowany zasięg ze względu na duże

tłumienie terenu i interferencje.

Także specyfika samych walk w terenie zurbanizowanym jest inna niż w otwartym. Walki z reguły są bardzo

gwałtowne, najczęściej prowadzone na szczeblu plutonu/ kompanii, bardziej "kontaktowe" co negatywnie odbija się

na morale żołnierzy. Zwiększone są straty poniesione w wyniku "ognia własnego". Inaczej niż w terenie otwartym,

podczas batalii miejskiej może nie wystąpić efekt przełamania, czy uzyskania przez przeciwnika decydującej

przewagi w wyniku korzystnego manewru taktycznego. Walki w terenie zurbanizowanym kładą szczególny nacisk

na indywidualne wyszkolenie żołnierza.

Jak dowiodły tego wszystkie dotychczasowe konflikty, walki w terenie zurbanizowanym potrafią być koszmarem

nawet najlepiej wyposażonych i wyszkolonych armii.

Działania ofensywne:

Obiekty stworzone przez człowieka wywierają ogromny wpływ na działania ofensywne w terenie zurbanizowanym.

Dla dowódcy, strony atakującej, teren zabudowany, znajdujący się w sektorze przydzielonym mu do zadań

operacyjnych może być główną przeszkodą, ograniczającą pole jego manewru taktycznego. Dla dowódców

szczebla brygady wzwyż, obecność terenów zabudowanych narzuca włączenie ich do planu, w fazie jego budowy,

nie realizacji.

Jednostki działające na tym terenie mogą być zmuszone do realizacji manewru nawiązania kontaktu z

nieprzyjacielem (patrz tekst o tym samym tytule), pościgu za nieprzyjacielem, wykorzystania efektu przełamania lub

też dowolnego typu ataku i natarcia. Jakkolwiek teren zurbanizowany wpływa na wszystkie wymienione manewry, to

jednak jest to najsilniej widoczne podczas planowania i realizacji ataku. Poniższa część przybliża problem realizacji

ataku z punktu widzenia taktyki armii państw NATO. Obrony zaś armii WNP.

<![if !supportLineBreakNewLine]>

<![endif]>

Jak broni s i ę nieprzyjaciel:

Nieprzyjaciel stara się zawsze ustawić główną linię obrony na podejściach i flanka terenu zabudowanego. Tam też,

będzie próbował załamać manewr lub odeprzeć siły atakującego.

Wyjątkami są sytuacje, gdy:

1. Nastąpi przełamanie obrony na przedpolach

2. Miasto/miejscowość ma decydujące znaczenie strategiczne

3. Jest to port morski, lub ważny węzeł komunikacyjny potrzebny do ewakuacji lub rozbudowywania sił i zapasów

wroga.

Organizacja obrony nieprzyjaciela

Dla dania większej swobody taktycznej, tereny zurbanizowane są, z reguły, włączone w skład większych sektorów

operacyjnych. Taktyka i sposób użycia poszczególnych rodzajów uzbrojenia zależy w znacznej mierze od głównego

obszaru zurbanizowanego i bezpośrednio do niego przylegających. Dowódca obrony będzie się starał wciągnąć

atakujące siły do, wcześniej zaplanowanych, rejonów, gdzie jego przewaga ogniowa pozwoli mu zniszczyć

przeciwnika (kill zones).Zwykle, zadanie obrony terenów zabudowanych powierza się dywizjom zmotoryzowanym

(MRD Motorized Rifle Division). Teren podzielony zostaje na dwa główne sektory:

1. Sektor Dalekiego Przedpola (Security Zone),

2. Główny Pas Obrony (Main Defensive Belt),

Do tego dochodzą różnego rodzaju punkty umocnione rozmieszczone na osi przewidywanego natarcia. Mają one na

celu spowolnienie jego tempa i skanalizowanie sił nieprzyjaciela.

Sektor Dalekiego Przedpola (SDP)

Funkcja przydzielonych na tym sektorze sił to spowolnienie tempa ataku i zmuszenie atakującego do wczesnego

rozwinięcia sił głównego rzutu. Jego głębokość może dochodzić do 30 km. Z reguły do działania w SDP

Funkcja przydzielonych na tym sektorze sił to spowolnienie tempa ataku i zmuszenie atakującego do wczesnego

rozwinięcia sił głównego rzutu. Jego głębokość może dochodzić do 30 km. Z reguły do działania w SDP

przydzielony jest pułk piechoty zmotoryzowanej (MRR Motorized Rifle Regiment) drugiego rzutu MRD. Operacje

prowadzi się na szczeblu kompani piechoty, wspartych bronią przeciwpancerną piechoty, artylerią, czołgami i

saperami pola walki.

Główny Pas Obrony (GPO)

Ma z reguły głębokość do 15 km. i stanowi podstawową jednostkę terenową obrony. Normalnie, zorganizowany jest

w dwa rzuty, z samym terenem zabudowanym pozostającym na pasie drugiego rzutu.

Siły pierwszego rzutu stanowią 2 MRR rozwinięte na szerokości 2030 km. Z sił tych dowódca obrony wyznaczy

jednostki działające, z poprzednio omawianymi w SDP. Z reguły oddziały pierwszego rzutu GPO mają wyznaczone

pozycje alternatywne na flankach GPO lub w pasie drugiego rzutu.

Zadaniem pierwszego rzutu jest zatrzymanie ataku i następujące po tej fazie, rozbicie atakujących sił kontratakami.

Realizacja obrony

Wraz z wycofywaniem się jednostek z SDP, MRR drugiego rzutu GPO przygotowują stanowiska obronne w swoim

pasie, dla siebie i oddziałów pierwszego rzutu GPO. Batalion czołgów (BC) pozostaje w dyspozycji sztabu dywizji, z

reguły przyjmuje pozycje na flankach terenu zabudowanego i w razie potrzeby wspiera oddziały pierwszego rzutu

GPO, na głównej osi ataku. Jeżeli zachodzi potrzeba obrony samego terenu zabudowanego, wydzielona do tego

zadania, zostaje stosunkowo niewielka część sił. MRRy dywizji zawsze będą starać się zajmować pozycje przed

terenem zabudowanym. Ze względu na nikłe prawdopodobieństwo zaistnienia wystarczającej ilości czasu dla

gruntownego rozpoznania i przygotowania terenu, dowódcy zmuszeni są planować jego obronę polegając bardziej na

mapach, z niewielkim rozpoznaniem terenu na szczeblu kompani i niżej. Z tego względu, cechy terenu, pora roku i

warunki meteo mają tu duży wpływ na obronę.

Poszczególne jednostki w obronie

Jednostki zmotoryzowane stanowią trzon obrony terenu zabudowanego, w doktrynie operacyjnej WNP. Najlepszymi

do tych zadań są MRR, ze względu na największą mobilność taktyczną w tym terenie. Często w ich skład

przydziela się jednostki innego rodzaju broni, mające stanowić element wsparcia.

Najważniejszą częścią składową MRR'a jest Batalion Piechoty Zmotoryzowanej (MRB Motorized Rifle Battalion).

Jeżeli jednostki nieprzyjaciela dokonają przełamania jego celem jest spowodowanie jak największych strat,

zatrzymanie natarcia i przygotowanie dogodnej sytuacji taktycznej dla kontrataku oddziałów drugiego rzutu GPO.

MRB w pierwszym rzucie GPO ma następujące zadania:

na głównym kierunku natarcia:

* Zadanie nieprzyjacielowi jak największych strat

* Niedopuszczenie do przełamania pasa obrony przez czołgi i piechotę w drugim pasie GPO i na drugorzędnych

kierunkach podejściowych:

* Zapobieganie okrążeniu i zabezpieczenie flank

* Obrona drugiego pasa GPO i wsparcie pierwszego

* Kontratak w celu odbicia straconych pozycji

MRB, sam zorganizowany jest w dwa rzuty dla zwiększenia głębokości krytego pasa, tak samo jak o szczebel

taktyczny, wyznaczony jest SDP, do tego dochodzi pas tyłowy.

Rezerwy dywizyjne:

* Wzmacniają lub zastępują siły pierwszego rzuty GPO

* Obsadzają wyłom spowodowany taktycznym atakiem jądrowym

* Utrzymują pozycje w zakresie GOP i poza, ważne dla całości bronionego terenu

* Walczą z pożarami mogącymi ograniczać mobilność taktyczną broniących się sił

* Bronią pasa tyłowego obrony, zwalczają prawdopodobne desanty na tyłach

Czołgi przydzielone do MRB mogą zajmować stanowiska jako ruchome punkty ogniowe, w zasadzkach na

atakujące czołgi nieprzyjaciela, zazwyczaj na głównym kierunku ataku.

Artyleria działa na korzyść poszczególnych kompanii, każda z nich ma przydzieloną co najmniej baterię (35

jednostek ognia). Plutony moździerzy, zarówno będące na stanie kompani, jak też batalionu, ze względu na swoją

mobilność taktyczną są szczególnie przydatne w tym rodzaju terenu.

Do jednostek obu głównych pasów obrony, mogą zostać przydzielone jednostki rozpoznania ABC. Mają one za

zadanie rozpoznanie rodzaju ataku, jego skutków i rozpoczęcia działań dezaktywacyjnych.

Środki dymotwórcze są szeroko używane do ukrycia przemieszczających się, między stanowiskami, jednostek

obrony.

Taktyczna broń ABC może być użyta przeciw zgrupowaniom wojsk nieprzyjaciela, które zajęły część terenu

zabudowanego, a nie ma innej możliwości ich wyparcia lub zniszczenia, wyrzutniom taktycznej broni ABC

przeciwnika oraz siłom dążącym do okrążenia broniących się wojsk na kierunkach, gdzie obrony nie ma lub jest

słaba.

Obrona będzie kontrolowana centralnie ze sztabu dywizji, rozmieszczonego najprawdopodobnie w punkcie

pozwalającym na obserwacje całego terenu i własnych jednostek. Wszelkie środki rozpoznawcze zostaną użyte do

ukonstytuowania głównego kierunku ataku i użytych sił atakującego. W miarę powstawania całości obrazu

taktycznego, na głównym kierunku ataku, nieprzyjaciel będzie koncentrował wszelkie możliwe siły i środki ogniowe.

Podczas przygotowania artyleryjskiego jednostki nieprzyjaciela będą przebywały na pozycjach wyczekania, by

zaraz po jego zakończeniu zająć pozycje obronne. Nieprzyjaciel będzie dążył do rozdzielenia atakujących czołgów

od piechoty, by następnie zniszczyć je w przygotowanych zasadzkach za pomocą własnych czołgów i środków p

panc piechoty. Jakichkolwiek wyłom w obronie będzie natychmiast przykryty ogniem ze wszystkich dostępnych

środków artyleryjskich. Należy spodziewać się kontrataków zanim atakujące siły będą miały możliwość

przygotowania stanowisk obronnych.

<![if !supportLineBreakNewLine]>

<![endif]>

Atak Faza planowania ataku w terenie zabudowanym

Planowanie działań ofensywnych w terenie zabudowanym musi być rozpatrywane pod względem wielkości

atakowanego ośrodka:

1. Duże miasta decyzja co do ataku na większe ośrodki miejskie zapada na szczeblu wyższym od korpusu.

Ośrodki takie trudno bronić lub atakować w całej rozległości. Operacja będzie składała się z serii walk na szczeblu

kompanii i batalionu, prowadzących do centralnego punktu terenu. Jednostki prowadzące walkę muszą być

przygotowane do prowadzenia całego spektrum działań, od ataku, działań opóźniających do obrony, najczęściej w

terenie nieprzygotowanym.

2. Miasta średnie i małe szczebel korpusu lub dywizji, z reguły rozmieszczenie sił i sama faza przeprowadzenia

ataku są czasochłonne. Tam gdzie nieprzyjaciel nie miał czasu przygotować obrony lub dysponuje niewielkimi

siłami można przeprowadzić atak z marszu, w innych przypadkach musi być on przygotowany. Preferuje się ataki z

flank i na pozycje tyłowe, siłami aeromobilnymi.

flank i na pozycje tyłowe, siłami aeromobilnymi.

3. Miasteczka i wsie Dowódcy grup taktycznych bardzo często, w przydzielonym im rejonie operacyjnym,

napotkają takie ośrodki. Jeżeli zniszczenie obrony w tym terenie jest potrzebne do przeprowadzenia operacji w

większej skali, preferuje się skomasowany atak siłami dywizji lub brygady. Najlepszym wyjściem jest opanowanie

ośrodka jednym decydującym atakiem, może to wymagać operacji nocnej, jeżeli nie można zredukować siły ognia

nieprzyjaciela, lub nie ma podejść umożliwiających niespodziewany atak. Jeżeli po udanym ataku siły nieprzyjaciela

nie wycofają się całkowicie, teren należy oczyścić siłami drugiego rzutu.

4. Pasy zurbanizowane najczęściej tego rodzaju teren jest trudny do ominięcia. Penetracja powinna nastąpić w

najwęższym miejscu, siłami o dużym nasyceniu bronią pancerną, przy zmasowanym użyciu artylerii i środków

dymotwórczych.

Główne atrybuty operacji ofensywnej w terenie zabudowanym:

1. Wizja pola walki żaden rodzaj terenu, z wyjątkiem zalesionego i dżungli nie ogranicza widoczności na polu

walki, w sposób podobny do tereny zurbanizowanego. Na podejściach do niego i w nim samym, widoczność może

być ograniczona do jednej warstwy budynków. Jednostki rozpoznania, głównie spieszone są najważniejszym

orężem rozpoznania, mają największą mobilność taktyczną, najlepszy czas i stopień reakcji oraz pozwalają na

odpowiednią swobodę taktyczną sił głównych. Ze względu na cechy terenu środki dalekiego rozpoznania (lotnictwo)

oraz środki namierzania i kierowania uzbrojeniem (optoelektroniczne, podczerwień) mają zredukowaną użyteczność.

Najlepiej funkcjonują środki rozpoznania elektromagnetycznego (REW reconnaissance electronic warfare)

namierzające się na źródła emisji fal em. Najlepszą jednostką rozpoznawczą na takim terenie jest kompania

kawalerii zmechanizowanej. Przewaga nieprzyjaciela wynikająca ze znajomości terenu może być zredukowana

poprzez agresywne rozpoznanie na wszystkich szczeblach. Te same cechy terenu, które pozwalają ukryć siły

przeciwnika, działają na korzyść jednostek rozpoznania.

2. Koncentracja przeważających sił Teren zurbanizowany utrudnia koncentrację atakujących, powinno się dążyć do

osiągnięcia tego celu na przedpolach, na kierunku głównej obrony. Ataki na cele lokalne, wzmocnionymi siłami

pozwalają redukować siłę obrony przeciwnika w całej rozciągłości i zmuszać go do wczesnej aktywności obronnej.

Do ataków takim należy używać sił, wspartych skoncentrowaną artylerią i śmigłowcami. Przerzucanie tych środków

ogniowych między poszczególnymi atakami lokalnymi pozwala na dezinformacje przeciwnika co do głównego

kierunku ataku i dalszego rozproszenia jego sił.

3. Uniemożliwienie przeciwnikowi prowadzenia ognia teren zurbanizowany pozwala nieprzyjacielowi na dobre

ukrycie środków ogniowych, jak też najczęściej doprowadza do skanalizowania ataku zmechanizowanego.

Jednocześnie te same cechy pozwalają atakującemu na przeprowadzenie efektywnych działań jednostkami

spieszonymi oraz ograniczają rozpoznanie taktyczne przeciwnika. Atakujące siły są najbardziej narażone na ogień

podczas inicjującej fazy ataku. Do niszczenia nieprzyjacielskich punktów ogniowych, oprócz wykorzystania broni

piechoty, można użyć bezpośredniego ognia artylerii polowej. Dużą role odgrywają środki WRE (Walka Radio

Elektroniczna, EW Electronic Warfare), prowadząc zagłuszanie, zarówno w szerokich pasach częstotliwości jaki i

poszczególnych częstotliwościach używanych przez środki obrony, do tego dochodzi lokalizacja środków emisji,

dzięki czemu można je razić artylerią.

4. "wstrząśnij, uzyskaj przewagę i zniszcz" Jednostki pierwszego rzutu atakującego związku taktycznego muszą

mieć wystarczającą siłę i możliwość wykorzystania słabego punkty obrony, zaraz po jego lokalizacji. Dowódca

powinien dążyć do ataku z marszu, jeżeli nie jest to możliwe, przygotowany atak powinien być wsparty wszelkimi

środkami ogniowymi, w dyspozycji związku taktycznego. Dowódca po uzyskaniu przez atak wymaganego

momentu, powinien dążyć do jego utrzymania. Napotkana obrona powinna być związana ogniem jednostek

pierwszego rzutu ataku, zaś drugi rzut ataku oraz rezerwa taktyczna powinny kontynuować natarcie. Działania

powinny być na tyle szybkie, by nie pozwolić skonsolidować się obronie i uniemożliwić wsparcie jej na czas. Za

wszelką cenę dąży się do izolowania broniących się sił i ich zniszczenia.

5. Atak na tyły Wraz z przełamaniem linii obrony, atakujący stara się wejść na jej tyły. Umożliwia to lokalizacje i

zniszczenie punktów dowodzenia i łączności, uniemożliwienie poprawnego działania elementów wsparcia pola walki

i zabezpieczenia logistycznego. Dowódca powinien wyznaczyć do tego celu, podległe mu jednostki aeromobilne

oraz rozpoznania taktycznego (kompania kawalerii zmechanizowanej). Przełamanie obrony wraz z zakłóceniem

łańcucha dowodzenia i wsparcia logistycznego powoduje kompletne załamanie się efektywnej obrony i chaotyczną

walkę izolowanych jednostek wroga.

6. Ciągłe zabezpieczenie wsparcia pola walki dla atakujących sił Czołgi i artyleria są cennym wsparciem piechoty

w walce z punktami umocnionymi oraz wozami bojowymi przeciwnika. Saperzy pola walki usuwają przeszkody i

barykady , jak też walczą z punktami umocnionymi. Artyleria polowa, śmigłowce oraz wsparcie lotnicze pozwala na

niszczenie punktów dowodzenia i wsparcia obrony. Artyleria plot broni całego ugrupowania. Jednostki pomocnicze

zachowują łańcuch logistyczny. Siły WRE wspierają czynnie działania jednostek bojowych lokalizując źródła emisji

oraz zagłuszając. Żandarmeria pilnuje porządku ruchu przemieszczających się jednostek i bezpieczeństwa.

Atak z marszu

Ten typ ataku można zastosować, gdy przeciwnik nie miał czasu na przygotowanie obrony a atakujące jednostki

mają szansę wyeliminowania jego sił lub przełamania GPO. Dla powodzenia ataku ważne jest by:

1. Zlokalizować najsłabszy punkt obrony

2. Związać ogniem wysunięte jej elementy

3. Szybko przemieścić się przez utworzony wyłom lub dokonać manewru okrążenia.

Ponieważ atak z marszu jest przeznaczony do wykorzystania zaistniałej sytuacji taktycznej, dowódca atakujących

sił nie powinien się spodziewać takowej wedle jakiegoś schematu. Np. Główne siły atakujące mogą być już

związane walką z jednostkami obrony GPO, gdy stanie się jasne, że takowy słaby punkt istnieje. W innym

przypadku siły rozpoznania mogą zlokalizować taki punkt i otrzymać zadanie obsadzenia terenu i uniemożliwienia

zajęcia go przez obronę. Niezależnie od sytuacji, ważnym elementem jest szybkość wykonania manewru gdyż

momentum ataku jest głównym sprzymierzeńcem atakującego.

Patrol w okolicach Brcka w Bośni

Wykonanie ataku z marszu w terenie zurbanizowanym znacznie różni się od takowego w innym terenie, najczęściej

nie ma możliwości wykonania manewru okrążającego, więc atakujące siły muszą przemieszczać się po terenie

zajętym przez nieprzyjaciela. Decydujące znaczenie ma tu efektywność dowodzenia i kontroli nad atakującymi

jednostkami, nie można dopuścić do niepotrzebnych zatorów, komasacji jednostek i wystawiania na ogień

przeciwnika elementów, nie związanych bezpośrednio z powodzeniem ataku. Atakujące oddziały muszą mieć

wcześniej wyznaczone zadania, do wykonania zaraz po osiągnięciu celu ataku, tak by przygotowane były na

ewentualne kontrataki.

Atak przygotowany

Potrzeba ataku przygotowanego pojawia się gdy przeciwnik dysponuje przygotowaną obroną, stracony został

element zaskoczenia lub gdy ośrodek miejski jest duży i zróżnicowany. Przygotowany atak składa się z trzech

podstawowych faz, niekoniecznie postępujących w tej samej kolejności, niemniej jednak zawsze mających te same

cele i zadania.

Faza 1

Głównymi celami atakujących sił, w tej fazie jest kontrola dróg podejściowych do i z ośrodka zurbanizowanego,

Głównymi celami atakujących sił, w tej fazie jest kontrola dróg podejściowych do i z ośrodka zurbanizowanego,

prowadząca do jego izolacji. Najlepszymi jednostkami do realizacji tej fazy są ciężkie (zmechanizowane i pancerne),

wsparte bronią ppanc i artylerią. Nie obejmuje ona walk na terenie zabudowanym (czasem niektóre jednostki muszą

zniszczyć punkty umocnione na terenie zabudowanym) lecz w terenie naturalnym, przylegającym do ośrodka

miejskiego. Jeżeli teren ten wyklucza efektywny lądowy manewr taktyczny, należy posłużyć się artylerią,

jednostkami śmigłowcowymi oraz lotnictwem

Brak zabezpieczenia terenów przedpola może prowadzić do większych strat i wytracenia momentu ataku. Efektem

psychologicznym izolacji jest wymuszenie na przeciwniku podjęcia decyzji o ewentualnym przełamaniu blokady, co

pociąga za sobą osłabienie obrony samego ośrodka.

Faza 2

Polega na ataku, mającym na celu zdobycie i zabezpieczenia przyczółka na terenie zabudowanym. Z przyczółka

tego, w późniejszej fazie dowódca rozpocznie ostateczny atak w celu oczyszczenia terenu. Manewr oskrzydlający

jest preferowany, jednak nie zawsze możliwy, co wymusza potrzebę penetracji terenu zurbanizowanego.

Faza 2 powinna zawierać następujące działania:

1. Związanie przeciwnika atakami pozorowanymi oraz lokalnymi. Do przeprowadzenia ataków pozorowanych trzeba

urzyć w miarę reprezentatywnych sił i środków, tak by przekonać obrońcę co do głównego ich charakteru.

Dodatkowo należy związać przeciwnika ogniem bezpośrednim.

2. Wykonanie głównego natarcia. Siły powinny być wsparte związkami ciężkimi. Powinien być prowadzony ogień

bezpośredni do możliwych stanowisk ogniowych obrońcy, nawet bez potwierdzenia ich istnienia. Dodatkowo,

masowo używa się środków dymotwórczych i pozoracyjnych (zakłócanie radarów artyleryjskich, pozorowane środki

emisji fal elektromagnetycznych i podczerwoni). Wraz z wejściem w teren zurbanizowany, piechota nabiera

nadrzędnej roli.

Faza 3

Polega głównie na ciągu systematycznych ataków (na szczeblu kompani) na terenie zabudowanym. Ataki te mają

na celu oczyszczenie terenu z broniących się jednostek przeciwnika. Może zaistnieć, też potrzeba frontalnego

ataku większego związku taktycznego, przez rejon słabiej broniony w kierunku ważnego punktu miasta, przy czym

oczyszczenia terenu dokonują jednostki drugiego rzutu. W fazie tej ważna jest dobra koordynacja działań na

poszczególnych szczeblach, doskonała łączność i współpraca ze środkami wsparcia.

Bardzo często wykorzystywane, w tej fazie ataku, są rezerwy. Do efektywnego wykorzystania rezerw, powinny być

one co najmniej równie mobilne jak jednostki pierwszego i drugiego rzutu.

W czasie ataku z marszu, nie ma przejrzystej granicy między tymi trzema fazami ataku, wszystko może być

załatwione jednostkami rozpoznania lub pierwszego rzutu, fazy 1 i 2 mogą być dawno w toku. Podczas ataku

przygotowanego fazy te pojawiają się sekwencyjnie.

Operacje w warunkach ograniczonej widzialności

W terenie zabudowanym, operacje w warunkach ograniczonej widzialności lub nocne stanowią nieodłączną część

działań. Bardzo ważna jest doskonała koordynacja działań, poprawna nawigacja co pomaga min. w dowodzeniu,

rozpoznaniu swójobcy, kontroli ognia.

Innymi problemami są:

* Częste błądzenie i gubienie się jednostek na szczeblu plutonu, co prowadzi do ich separacji od sił głównych

kompanii.

* Specyfika terenu, min cechy ruin itd., powodują zwiększoną możliwość uzyskania elementu zaskoczenia przez

siły wyższego od plutonu szczebla.

Na szczeblu batalionu i wyższym, warunki ograniczonej widzialności pomagają w operacjach logistycznych. Na

szczeblu niższym od batalionu pomagają w ukryciu operacji rozpoznawczych, infiltracji lub ataku.

Najczęstszymi działaniami podczas takich warunków są:

* Atak na otwartym terenie, celem zdobycia ważnego punktu

* Patrole połączone z zasadzkami na elementy wroga, infiltrujące zajmowany teren

* Nocne wypady celem zdobycia punktów oporu, rozpoznania bojem itd.

Jak wróg atakuje

Doktryna strategiczna WNP zakłada użycie zmasowanego ataku na całej długości frontu. Bardzo ważnym, dla

wroga czynnikiem jest szybkość. Zakłada on dzienne tempo natarcia rzędu 3060 km, w warunkach użycia

taktycznej broni nuklearnej 60100 km. Dla minimalizacji wystawienia swoich zgrupowań na atak nuklearny, będzie

starał się, możliwie jak najczęściej, dokonywać manewru ominięcia przygotowanych punktów obrony.

Jest to ważne, też ze względu na potrzebę utrzymania wysokiego tempa ofensywy. Jeżeli stanie przed potrzebą

ataku w terenie zabudowanym, kierować się będzie następującymi pryncypiami (szczebel dywizji):

1. Atak z marszu, z poprzednim dokładnym rozpoznaniem będzie najbardziej preferowany.

2. Atak z przygotowaniem, może być przeprowadzony dopiero (!), gdy ten z marszu zawiedzie.

3. Dowódca atakujących sił będzie nękał obrońcę ciągłymi atakami, zarówno nocnymi jak i dziennymi.

4. Środki dymotwórcze, warunki ograniczonej widzialności będą wykorzystywane do ukrycia przemieszczenia sił.

5. Dowodzenie będzie maksymalnie zdecentralizowane dla osiągnięcia większej elastyczności taktycznej.

6. W skład każdego MRR, włączone będą siły innych rodzajów broni.

4)Atak z marszu, z elementem zaskoczenia:

Dowódca będzie starał się przeprowadzić zaskakujący atak z marszu, na zdecydowanie mniejsze siły obrony.

Unikać będzie wiązania się w długotrwałe działania ofensywne w terenie zabudowanym. Oprócz zniszczenia

broniących się sił, atak będzie miał na celu opanowanie strategicznych punktów (mosty, węzły kolejowe i drogowe)

w nietkniętym stanie. Siły wyznaczone do ataku, unikać będą wiązania się walką z obroną na podejściach do

ośrodka zurbanizowanego.

Najważniejsze jest jak najszybsze opanowanie kluczowych obiektów, zaraz po osiągnięciu tego celu, dowódca

zorganizuje naprędce ich obronę przed spodziewanymi kontratakami oraz próbami przedarcia się niedobitków

obrony. Elementy sił aeromobilnych mogą być użyte do zabezpieczenia flank i zdobycia kontroli na tyłach

przeciwnika, jakkolwiek mogą one zostać włączone do głównych sił atakujących. Siły operujące poza zasięgiem

wsparcia otrzymują dodatkowe rozpoznanie i wsparcie lotniczo śmigłowcowe. Jeżeli atak z marszu zawodzi, siły

atakujące mają zdobyć przyczółek i czekać na gros sił.

<![if !supportLineBreakNewLine]>

<![endif]>

Atak z przygotowaniem

Głównymi cechami ataku z przygotowania są:

1. Próba okrążenia

2. Silne rozpoznanie

3. Silne przygotowanie artyleryjskie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: