Puszkin Aleksander - Dama Pikowa.pdf - Puszkin Aleksander - ILZAK

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Aleksander Puszkin

DAMA PIKOWA

Dama pikowa oznacza skrytą nieżyczliwość

Najnowsza księga wróżb

Wydawnictwo „Tower Press”

Gdańsk 2001

Zasiedli społem:

Każdy nad stołem

Wsparty,

A każdy w wiście

Bił zamaszyście

Karty.

I tylko czasem

Przerwą z hałasem

Ciszę:

Każdy na desce

Kredą po kresce

Pisze.

Pewnego razu u oficera gwardii konnej Narumowa grano w karty. Długa zimowa noc

minęła niepostrzeżenie; do kolacji siedli o piątej nad ranem. Ci, którzy wygrali, jedli z

wielkim apetytem; inni siedzieli w posępnym roztargnieniu nad pustymi talerzami. Ale zjawił

się szampan – rozmowa się ożywiła i wszyscy wzięli w niej udział.

– Jak ci poszło, Surin? – zapytał gospodarz.

– Przegrałem, swoim zwyczajem. Trzeba przyznać, że nie mam szczęścia. Gram prostą,

nigdy się nie gorączkuję, nic mnie nie zdoła zbić z tropu, a jednak wciąż przegrywam.

– I nigdy nie uległeś pokusie? Nigdy nie postawiłeś na routé ? Podziwiam twoją siłę woli.

– A co powiecie o Hermanie? – odezwał się jeden z gości wskazując młodego inżyniera. –

Nigdy nie wziął kart do rąk, nigdy nie zagiął parolu, a jednak do piątej rano siedzi i przygląda

się naszej grze.

– Gra bardzo mnie interesuje – rzekł Herman – ale nie mogę poświęcić tego, co niezbędne,

w nadziei zdobycia tego, co zbyteczne.

– Herman to Niemiec: jest wyrachowany, w tym rzecz! – stwierdził Tomski. – Nie

rozumiem natomiast jednej tylko osoby na świecie – mojej babki, hrabiny Anny Fiedotowny.

– Jak to? – zawołali goście.

– Nie pojmuję – ciągnął Tomski – dlaczego moja babka nie poniteruje.

– A cóż w tym dziwnego – rzekł Narumow – że osiemdziesięcioletnia staruszka nie

poniteruje?

– Więc nic o niej, panowie, nie wiecie?

– Nie, doprawdy nie wiemy.

– No, to posłuchajcie. Musicie wiedzieć, że moja babka jakieś sześćdziesiąt lat temu

jeździła do Paryża i była tam bardzo w modzie. Uganiały się za nią tłumy, aby zobaczyć la

Vénus moscovite ; 1 sam Richelieu ubiegał się o jej względy, a babka zapewnia, że niewiele

brakowało, aby się zastrzelił przez jej okrucieństwo.

W tych czasach damy grywały w faraona. Pewnego razu babka na dworze królewskim

przegrała do księcia Orleańskiego jakąś dużą sumę na słowo honoru. Po przyjeździe do domu

1 moskiewską Wenus.

babka odlepiając muszki z twarzy i rozluźniając rogówkę oznajmiła dziadkowi o przegranej i

kazała, by zapłacił dług.

Nieboszczyk dziadek, jak sobie przypominam, był u babki czymś w rodzaju ochmistrza.

Bał się jej jak ognia, mimo to jednak, gdy usłyszał o tak straszliwej przegranej, wpadł w

gniew, przyniósł liczydła, dowiódł, że w ciągu pół roku wydali pół miliona, że pod Paryżem

nie mają ani podmoskiewskiej, ani też saratowskiej wsi, a kategorycznie odmówił zapłacenia

długu. Babka spoliczkowała go i na znak niełaski poszła spać sama.

Na drugi dzień kazała wezwać męża w nadziei, że domowa kara podziałała, ale dziadek

był niewzruszony. Po raz pierwszy w życiu zdecydowała się wobec niego na tłumaczenia i

wyjaśnienia: chciała poruszyć jego sumienie, pobłażliwie dowodząc, że dług długowi

nierówny, że jest różnica pomiędzy księciem a fabrykantem powozów. Nic z tego. Dziadek

się zbuntował. Nie i nie. Babka nie wiedziała, co począć.

Bliskim jej znajomym był człowiek bardzo interesujący. Słyszeliście, panowie, o hrabi

Saint–Germain, o którym opowiadają tyle przedziwnych historii. Wiecie zapewne, iż mówił o

sobie, że jest Żydem Wiecznym Tułaczem, wynalazcą eliksiru życia, kamienia filozoficznego

i tak dalej. Wyśmiewano go jako szarlatana, a Casanova w swych Pamiętnikach mówił, że był

szpiegiem; przy tym wszystkim Saint–Germain pomimo swej tajemniczości miał bardzo

szacowny wygląd, a w towarzystwie był człowiekiem bardzo miłym. Babka po dziś dzień

kocha się w nim zapamiętale i gniewa się, gdy mówić o nim bez szacunku. Babka wiedziała,

że Saint–Germain mógł rozporządzać wielkimi sumami. Postanowiła uciec się do niego;

napisała więc kartkę, w której prosiła, by natychmiast do niej przyjechał.

Stary dziwak zjawił się niezwłocznie i zastał ją w straszliwej rozpaczy. Opisała mu w

najczarniejszych barwach okrucieństwo męża, a w końcu powiedziała, że całą swoją nadzieję

pokłada w jego przyjaźni i uprzejmości.

Saint–Germain zamyślił się. „Mogę służyć pani tą sumą – powiedział – ale wiem, że nie

znajdzie pani spokoju aż do chwili spłacenia długu, a nie chciałbym przysparzać jej kłopotów.

Jest inny sposób – może się pani odegrać”.

„Ale, kochany hrabio – odpowiedziała babka – przecież powiadam panu, że nie mamy

wcale pieniędzy”. „Pieniądze nie są przy tym potrzebne – odrzekł Saint–Germain – niech

mnie pani raczy wysłuchać”. I wtedy zdradził jej tajemnicę, za którą każdy z nas drogo by

zapłacił...

Młodzi gracze zdwoili uwagę. Tomski zapalił fajkę, zaciągnął się i mówił dalej:

– Tego samego wieczoru babka zjawiła się w Wersalu au jeu de la reine . 2 Książę

Orleański trzymał bank; babka trochę się usprawiedliwiała, że nie przywiozła ze sobą długu,

zmyśliła jakąś historyjkę na wytłumaczenie i zaczęła poniterować do księcia. Wybrała trzy

karty i postawiła jedną po drugiej: wszystkie trzy wygrały z punktu i w ten sposób babka

całkowicie się odegrała.

– Przypadek – powiedział jeden z gości.

– Bajka – rzekł Herman.

– Pewno karty były znaczone – zwrócił uwagę ktoś trzeci.

– Nie sądzę – odparł poważnie Tomski.

– Jak to?! – powiedział Narumow. – Masz babkę, która zgaduje trzy karty z rzędu, i do tej

pory nie przejąłeś od niej tej czarnej magii?

– Tak, akurat! – odpowiedział Tomski. – Miała czterech synów, jednym z nich był mój

ojciec; wszyscy czterej byli zawziętymi graczami, a jednak żadnemu z nich nie zdradziła swej

tajemnicy, choć nie wyszłoby to na złe ani im, ani nawet mnie. Ale posłuchajcie, proszę, co

opowiadał mi wuj, hrabia Iwan Iljicz, i ręczył honorem, że to prawda. Nieboszczyk Czaplicki

– ten sam, który przepuścił miliony i umarł w nędzy – pewnego razu w młodości przegrał,

zdaje się do Zoricza, coś około trzechset tysięcy. Był w rozpaczy. Babka, która zawsze

2 na karty u królowej.

Puszkin Aleksander - Dama Pikowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: