Bramley Wiliam - Bogowie Edenu cz.4.pdf - Bramley Wiliam - Bogowie Edenu - Mario9591

188

ŚMIESZMY P1EMIĄDZ

zawarli rozejm kończący Wojnę Osiemdziesięcioletnią. W wyniku rozejmu utworzo-

no niepodległą Republikę Holenderską i jeszcze w tym samym roku założono

oficjalnie Bank Amsterdamski.

Będąc prywatną własnością rozwinął on działalność opartą na wyżej opisanym

systemie inflacyjnego pieniądza papierowego. Kierowała nim grupa finansistów,

którzy połączyli swoje zasoby metali szlachetnych w celu stworzenia podstawowych

aktywów banku. Na mocy wcześniej zawartego porozumienia z holenderskim rządem

bank ten pomógł siłom holenderskim w zakończeniu wojny z Hiszpanią poprzez

puszczenie w obieg czterokrotnie większej ilości pieniędzy niż wartość jego pod

stawowych aktywów. Dzięki tym „skredytowanym w 3/4 niczym" pieniądzom

holenderskie magistraty mogły finansować konflikt. W rym miejscu ujawnia się

główny cel utworzenia inflacyjnego pieniądza papierowego, którym jest umoż

liwienie narodom prowadzenia wojen i ich przedłużania. Ponadto utrudnia on

ludziom wysiłki związane z utrzymaniem własnej egzystencji w warunkach nowo

czesnej ekonomii z powodu masowego zadłużenia i pasożytniczego przejmowania

dóbr wywoływanego przez ten system. Co więcej, stała inflacja zmniejsza wartość

pieniędzy znajdujących się w posiadaniu ludzi, dzięki czemu wartość zgromadzonych

przez nich dóbr stopniowo maleje. Dzięki systemowi papierowego pieniądza cele

Nadzorców wyrażone w opowieściach o Raju i Wieży Babel zostały znacznie roz

szerzone.

Sukces Banku Amsterdamskiego zachęcił inne narody do utworzenia podobnych

instytucji. Najbardziej znaczącą z nich stał się założony w roku 1694 Bank Anglii.

Bank Anglii ustanowił wzorzec centralnych banków, który trwa do dziś. Uczynił on to

poprzez udoskonalenie holenderskiego systemu inflacyjnego pieniądza papierowego.

System Banku Anglii był konsekwentnie powielany przez inne narody, często w wyni

ku rewolucji kierowanych przez ważnych członków sieci Bractwa. Światowa reforma

cja ogłoszona w Fama Fraternicis była już dobrze zaawansowana pod koniec XVII

wieku, a „nowy pieniądz", jak się później przekonamy, był znaczącym elementem

tego postępu.

MASZERUJĄCY ŚWIĘCI

ednym z najważniejszych przywódców reformacji był Jan Kalwin. Miał

zaledwie 10 lat, gdy Martin Luter odszedł od kościoła katolickiego. Będąc

w dojrzah/m wieku stał się jednym z najżarliwszych obrońców protestantyzmu.

Pierwszy traktat religijny Kalwin opublikował w roku 1536 w Bazylei - szwajcars

kim mieście położonym przy granicy z Niemcami. Całe swoje dojrzałe życie poświęcił

pisaniu i nauczaniu własnych, unikalnych interpretacji doktryny protestanckiej.

W rezultacie stworzył jej odmianę, zwaną od jego nazwiska „kalwinizmem", która ma

swoją główną kwaterę w Genewie.

Kalwin był kontynuatorem mistycznego nurtu Lutra, który jak wiemy, powiedział,

że zbawienia duchowego nie można osiągnąć poprzez pracę. Luter twierdził, że do

tego konieczny jest akt wiary. Poglądy te podzielał Kalwin, lecz w jeszcze bardziej

drastycznej formie. Według jego doktryny sam akt wiary nie wystarczy do zbawienia

duchowego człowieka. Twierdził on, że możność lub niemożność jego osiągnięcia jest

/ j;óry określana przez Boga jeszcze przed narodzinami człowieka. Bóg nie tylko

określa, kto dostąpi duchowego zbawienia, ale sprawia także, że człowiek nie może

im /robić, aby zmienić jego decyzję. Ta beznadziejna doktryna określana jest również

mianem „przeznaczenia". Nauki Kalwina nie dawały ludziom oczekiwanej nadziei,

ponieważ podkreślały, że większość z nich jest duchowo przeklęta. Ludzie faworyzo

wani przez Boga, którym dane było dostąpić zbawienia, określani byli jako „Wybrań

cy". Wybrańców było niewielu i nie mogli oni nic zrobić, aby podzielić się z innymi

Swoją dobrą dolą. Jedyną powinnością Wybrańca jest zdaniem Kalwina tłumienie

grzechu innych ludzi. Kalwin był oczywiście jednym z nich.

W tym miejscu nie sposób zadać pytania: W jakim celu Bóg miałby przeklinać

prawie wszystkie dusze jeszcze przed ich narodzeniem w ludzkim ciele, a następnie

karać je za życia, a potem po śmierci? To dość okrutne podejście do ludzi. Kalwin

189

142

MAHOMET

podnoszony do rangi duchowego wyzwania. Wojownicy obu stron byli inspirowani

przez mistycyzm skorumpowanego Bractwa, które nauczało, że jednym ze sposobów

osiągnięcia duchowego zbawienia może być udział w akcjach wojskowych skierowa

nych przeciwko bratnim istotom ludzkim. Taka była mitologia „duchowo szlachet

nych" wojen, w których dzielnym żołnierzom przyrzekano wieczne zbawienie i miejs

ce w niebie w zamian za walkę w imię szlachetnej sprawy. Mitologia ta jest wciąż

żywotna i służy rekrutowaniu ludzi do udziału w nie kończących się wojnach.

Wykorzystuje pragnienie duchowego zbawienia do gloryfikacji wojny.

Jeśli wojna nie jest szlachetnym wyzwaniem, to czym jest?

Jeśli rozłożymy ją na najbardziej podstawowe składniki, to okaże się, że jest ona

niczym więcej jak ciągiem wzajemnych destrukcyjnych zderzeń ciał starych. Być może

brzmi to śmiesznie, niemniej ciągłe angażowanie się w wojnę przynosi duchowi

niewiele korzyści. Mimo iż wojna posiada wiele elementów gry, to jednak jej

destrukcyjna natura powoduje, że jest ona niczym więcej jak serią kolejno na

stępujących po sobie aktów kryminalnych: podżeganie, wzrost napięcia i morderstwa.

Z tego obrazu wyłania się niezwykle ważna prawda:

Wojna jest instytucjonalizacją zbrodni. Wojna nie może pomóc w osiąg

nięciu duchowego odrodzenia, ponieważ zbrodnia jest jednym z głównych

czynników umysłowej i duchowej degeneracji.

Społeczeństwa, które działania o charakterze kryminalnym podnoszą do rangi

szlachetnych czynów, sprawiają, że umysły i duch ich członków ulegają gwałtownej

degeneracji. „Duchowe" doktryny propagujące wojnę są doktrynami, które prowadzą

do degradacji rodzaju ludzkiego.

Czy wojna w imię szlachetnych celów nie jest uzasadniona?

Największy problem w stosowaniu sity w walce o słuszne cele tkwi w tym, że

prawa rządzące siłą różnią się całkowicie od reguł dobra i zła. Użycie siły prowadzące

do zwycięstwa zależy od umiejętności, które nie mają nic wspólnego z rym, czy czyjeś

racje są słuszne czy nie. Człowiek, który potrafi najszybciej wyciągnąć swój rewolwer,

niekoniecznie musi być rym, którego poglądy są najsłuszniejsze. Najbardziej lubimy

bohaterów, którzy potrafią eliminować lub fizycznie panować nad złymi typami, i nie

ma w rym nic złego, lecz niestety nie zawsze i nie wszyscy pozytywni bohaterzy

potrafią to robić. Ci, którzy posiadają uzasadniony powód, powinni być ostrożni, aby

nie ulec pokusie narzucania swoich poglądów w drodze przemocy, ponieważ ich idee

mogą się w ten sposób zatracić. Istnieje wiele metod promowania dobrych idei

i skutecznego ich wdrażania, lecz niestety są one rzadko stosowane w naszym świecie

nawykłym do stosowania przemocy jako ostatecznego środka odwoławczego.

Krucjaty oraz inne konflikty na de religijnym były często podsycane sporami o to,

kto jest prawdziwym „mesjaszem". Emocje związane z tą sprawą mogą sięgać zenitu.

Dlatego warto zastanowić się, kim mogą być oni a kim nie.

I 6

MESJASZE 1 ICH CELE

< n5 ^J7 cywilizacji globalnej takiej jak nasza, w której wiedza duchowa i wolność

\J\J podlegają nieustannym manipulacjom, z całą pewnością istnieje miejsce dla

kogoś, kto stworzyłby użyteczną i zrozumiałą wiedzę o duszy i jej związkach

z wszechświatem. Ponieważ dające się zweryfikować zjawiska o charakrerze ducho

wym są jednakie w odniesieniu do różnych osób i czasu, przeto jest wielce

prawdopodobne, że wszelkie aspekty duchowe podlecą tym samym niezmiennym

prawom i aksjomatom, jak to ma miejsce w przypadku fizyki bądź astronomii

Zebranie i zdefiniowanie tych praw i aksjomatów byłoby niezwykle doniosłym

dziełem i mogłyby stać się zaczynem nowej nauki. Czy osoba, która by tego dokonała

byłaby „mesjaszem"?

Przepowiednie zapowiadające nadejście „mesjasza" występują w wielu religiach,

zarówno „bezpańskich", jak i nadzorczych. Słowo „mesjasz ma wiele znaczeń, od

.nauczyciela" zaciytujĄC. a na .wyzwolicielu" kończąc. „Mesjaszem" mógłby być

każdy, od osoby, która stworzyłby udaną naukę o duszy, po kogoś, kto byłby w stanie

dokonać duchowego wy/wolenia ludzkości.

Przez całą naszą historię przewinęły się tysiące ludzi, którzy uważali się za

„mesjaszy" lub zostali za nich uznani przez innych, nawet jeśli sami o to nie zabiegali

To podawanie się lub określanie kogoś mesjaszem bazuje zwykle na proroctwach

odnotowanych we wcześniejszym okresie historii, na przykład na legendzie o Buddzie

Majtreji, przepowiedni o „ponownym nadejściu" z Księgi Objawienia, apokaliptycz

nych naukach Zaratustry lub proroctwach hebrajskich. Wielu ludzi podchodzi bardzo

sceptycznie do wszelkiego rodzaju mesjaszy. lecz są i tacy. którzy łatwo stają się

bezkrytycznymi wyznawcami podających się za nich osób. wier/ąr. że są oni s| < I

nieniem religijnych proroctw. W związku z rym nasuwa się puanie:«zy kiidykolwiek

istniał lub będzie istniał prawdziwy mesjasz i jak można by go zidentyfikował?

143

145

144

ME5JA5ZE I ICM CELE

ME5JA5ZE I ICH CELE

Każdy, kro stworzyłby użyteczną wiedze o duszy, miałby wszelkie prawa do tytułu

„mesjasza" w znaczeniu „nauczyciel". Nie ma w tym nic mistycznego lub apokalip

tycznego - po prostu ktoś dokonuje odkrycia i dzieli się nim z resztą ludzi. Jeśli

wiedza ta stanie się ogólnie znana i w jej wyniku dokona się powszechne duchowe

wyzwolenie, wówczas osoba ta będzie „mesjaszem" w znaczeniu „wyzwoliciel" bądź

„zapowiadany mesjasz". Jak zidentyfikować takiego wyzwoliciela, kiedy istnieje tak

wiele różnych proroctw i jeszcze więcej ich interpretacji?

Odpowiedź jest prosta: domniemany wyzwoliciel musi osiągnąć sukces. Osoba ta

musi zapracować na to miano, ponieważ nie jest ono nadawane przez Boga.

To bardzo chłodny i bezkompromisowy sposób patrzenia na ten problem.

Obdziera on go z magii i mistycyzmu, które normalnie towarzyszą mesjanistycznym

proroctwom. Zmusza osobę podającą się za mesjasza do doprowadzenia do pokoju

i duchowego wyzwolenia, ponieważ dopiero wtedy dane proroctwo może być

rzeczywiście spełnione. Oznacza to, że osoba podająca się za wyzwoliciela musi

przezwyciężyć wszelkie przeciwności uniemożliwiające osiągnięcie tych celów. Jest to

najtrudniejsze zadanie, jakie człowiek może podjąć. Wystarczy spojrzeć na losy

dawnych „wyzwolicieli", aby stwierdzić, jakie trudności czekają taką osobę. Do dziś

żadnemu z nich nie udało się odnieść sukcesu. To zadanie wymaga najwyższych

umiejętności.

Większość ludzi wyobraża sobie mesjasza jako postać ubraną w nieskazitelnie

białe szaty, która myśli, mówi i zachowuje się jak święty. To wyobrażenie może być

mylne przy ocenianiu, czy dana osoba dokonała niezbędnych do osiągnięcia ducho

wego wyzwolenia odkiyć. Tworzenie użytecznej wiedzy duchowej nie różni się

zbytnio od tworzenia praktycznej wiedzy aeronau tycznej - uczeni, którzy ją rozwijają,

nie są święci - niektórzy z nich mogą być nawet ludźmi, których nigdy nie

zaprosilibyśmy do swojego domu - lecz ich samoloty latają. Co ciekawe, ważne

odkrycia są często dziełem niezbyt szlachetnych ludzi. Przykładem mogą być skan

dynawscy wikingowie, którzy wytyczali nowe szlaki odkrywając nowe lądy i jedno

cześnie łupili wszystko na swojej drodze.

Oznacza to, że osoba, która może odkryć drogę do duchowego wyzwolenia,

niekoniecznie musi być święta. Jest wielce prawdopodobne, że będzie posiadała tyle

samo wad, co każdy z nas. Osobowość odkrywcy nie może być wskaźnikiem

określającym, czy droga do duchowego odrodzenia została odkryta. Może nim być

tylko to, czy wytyczona droga rzeczywiście prowadzi do duchowego wyzwolenia

innych.

Istnieje pogląd mówiący, że ogłoszenie kogoś zapowiadanym mesjaszem wystar

czy, aby ten cel stał się osiągalny. Pogląd ten opiera się na mniemaniu, że jeśli wszyscy

zwrócą ku jednemu przywódcy religijnemu, wówczas automatycznie nastąpi har

monia i pokój na całym świecie. Brzmi to bardzo pięknie, lecz historia uczy, że tak nie

jest Nawet wyznawcy tego samego religijnego przywódcy dają się łatwo podzielić na

stronnictwa, czego przykładem mogą być choćby chrześcijanie i muzułmanie.

Religie nieustannie głoszą zachowanie indywidualnych form duchowych i, co

omówimy pod koniec książki, ewentualne istnienie pewnego rodzaju Istoty Najwyż

szej. To sprawia, że ludzie łatwo stają się żarliwymi wyznawcami danej religii. Nie ma

w tym nic złego, dopóki za tą żarliwością stoi pasja i zdrowy rozsądek. Historia była

już świadkiem, jak wiele religii o bardzo humanitarnych korzeniach, z czasem

odrywało się od nich i stawało się tyraniami znacznie gorszymi od tych, którym się

kiedyś przeciwstawiary. Dzieje się tak najczęściej wtedy, gdy wierni wierzą, że środki

użyte do osiągnięcia chwalebnego celu będą zawsze usprawiedliwione, jeśli zostanie

on osiągnięty. Ich rozumowanie wydaje się na pozór słuszne, lecz czy jest na pewno?

Tak się niefortunnie składa, że środki w praktyce zawsze wpływają na wynik. Bez

względu na to. jak szlachetny by nie był cel, ostateczny rezultat zawsze będzie

przypominał środki, jakich użyto do jego osiągnięcia. Nawet wzniosłe cele kreują

niekiedy najbardziej opresyjne i śmiercionośne instytucje. Często występującą w lite

raturze postacią jest altruista, który stopniowo upodobnia się do zła, które zwalcza,

kiedy zaczyna stosować te same środki, co jego wrogowie. Ostatecznie przesrajemy

dostrzegać różnicę między nim i jego przeciwnikami. Podobny proces często zachodzi

również w znaanie większej skali, która obejmuje całe organizacje i rządy.

Tak więc, aby ocenić pojedyncza, osobę lub organizację należy brać pod uwagę nie

tylko jej cel. Należy również analizować stosowane przez nią środki służące jego

osiąganiu. Bez względu na uczciwość poszczególnych jednostek ich dzieło będzie

określane w głównej mierze poprzez używane przez nie środki. Co ciekawe, grupa

dążąca do mniej wzniosłych celów może tv .is.imi u czynić znacznie więcej dobra, niż

zakładają jej członkowie, jeśli dąży do nich uczciwymi i konstruktywnymi sposobami.

Zatem organizacja usprawiedliwiająca wyższymi celami stosowanie zabójstw,

zniesławień i makiawelicznych manipulacji do osiągania wpływów i zwalczania

przeciwników kreuje świat, w którym te metody stają się powszechnie stosowane.

Z drugiej strony osoba, która uważa, że zawsze należy mówić prawdę po to, by jej

stronnictwo było szanowane, tworzy świat, w którym prawda jest normą. Tak więc

najlepszy z możliwych światów łączy w sobie wzniosłe cele ze szlachemymi środkami

służącymi do ich osiągania, jako że do osiągnięcia celu konieczne jest świadome doń

dążenie. Poza tym szlachetne środki stosowane do osiągania mniej wzniosłych celów

przynoszą światu znacznie więcej dobra niż nikczemne używane do osiągania

szczytnych celów.

10 — Bogowie Edenu

-i -

r..*H*"- *.JV

-17

LATAJĄCY BOGOWIE NAD AMERYKA

czasach krucjat po drugiej stronie naszego globu również rozgrywały się

wielkie dramaty. Na kontynentach amerykańskich rodziły się i upadały wielkie

cywilizacje.

Badanie historii starożytnych cywilizacji amerykańskich jest niezwykle utrudnione,

ponieważ prawie wszystkie ich zapisy zniszczono setki lat temu. W rezultacie historycy

często mają kłopoty z ustaleniem najbardziej podstawowych danych, takich jak daty.

Z tego powodu na przykład wiek cywilizacji Majów szacuje się na 30.000, 12.000 lub

zaledwie 700 lat Do rozważań zawartych w tej książce będę używał datowania, które

jest najpowszechniej akceptowane przez współczesnych historyków i archeologów.

Wielu z archeologów uważa, że pierwszą ważną północnoamerykańską cywilizacją

było społeczeństwo Olmeców zamieszkałe na terenie obecnego Meksyku. Okres jego

rozkwitu przypada na lata między VIII a IV wiekiem p.n.e. Wiadomo o nim niewiele

ponad to, że zostawiło po sobie imponujące ruiny, wśród których znajdują się wielkie

piramidy. Piramidy te są przekonywającym dowodem na to, że przed naszą erą miało

miejsce przenikanie kultur pomiędzy Starym i Nowym Światem.

Uważa się, że Olmecowie dali początek słynnej cywilizacji Majów, która rozwinęła

się po nich. Kultura Majów zajmowała obszar od Meksyku aż po Amerykę Środkową

i trwała od III wieku p.n.e. do IX naszej ery. Tak jak Olmecowie, również Majowie

lubili budować piramidy. Co ciekawe, niektóre ich piramidy pokrywane były podob

nie jak wczesnoegipskie wapienną powłoką. Majowie naśladowali także egipski

zwyczaj mumifikowania ciał oraz mieli bardzo podobne wierzenia dotyczące życia po

śmierci. Oto, co pisze na ten temat znany historyk Raymond Cartier:

Pozostałe analogie do Egiptu widoczne są w sztuce Majów. Ich naścienne

malowidła i freski oraz dekoracyjne wazy pokazują, że mamy tu do czynienia

147

149

148

LATAJĄCY BOGOWIE MAD AMERYKĄ

z ludźmi o cechach silnie semickich [mezopotamskich). Cechy re przejawiają się

ponadto w innych rodzajach ich działalności: uprawie roli. łowieniu ryb, budow

nictwie, polityce i religii. Egipt przedstawiał te czynności z takim samym, okrutnym

realizmem. Ceramika Majów przypomina ceramikę etruską, płaskorzeźby podobne

są do płaskorzeźb Indii, zaś olbrzymie strome schody ich świątyń w kształcie

piramid przywodzą na myśl świątynię Angkor Wat w Kanipuczy. Jeśli to wszystko

nie było inspirowane z zewnątrz, to należy założyć, że ich mózgi były tak

skonstruowane, że przyjęły taki sam sposób artystycznego wyrazu jak wielkie

starożytne cywilizacje Europy i Azji. Czyżby więc ludzka cywilizacja powstała

w jednym miejscu, po czym rozprzestrzeniła się po całym świecie, czy też pojawiała

się spontanicznie w różnych częściach świata? Czy niektóre rasy były nauczycielami

a inne uczniami, czy też wszystkie uczyły się same? Rozrzucone ziarna czy też jeden

pień z odroślami w różnych kierunkach? 1

Zbieżności są zbyt duże, aby można było twierdzić, że amerykańskie cywilizacje

rozwinęły się niezależnie od społeczeństw Starego Świata. Jungowska teoria „zbioro

wej podświadomości" jest zbyt naciągana, aby można nią było to wyjaśnić. Te

uderzające podobieństwa wskazują, że cywilizacje amerykańskie były częścią globalnej

społeczności, nawet jeśli ich członkowie nie zdawali sobie z tego sprawy. Podobne

analogie można znaleźć i dziś. W różnych miastach całego świata widzimy nowoczesne

drapacze chmur, które są bardzo do siebie podobne niezależnie od miejsca, w którym

zostały wybudowane, od Singapuru aż po Stany Zjednoczone. Przeszklone wysokie

drapacze chmur w jakimś afrykańskim kraju, niemal identyczne z wieżowcami

Chicago, mogą stanowić nie lada niespodziankę. Ich otoczenie jest z reguły całkowicie

inne, co wskazuje, że nie są one produktem oryginalnej afrykańskiej kultury, lecz

przejawem niezależnych globalnych wpływów. Podobne globalne wpływy istniały

oczywiście również ponad tysiąc lat temu, czego dowodzą rzucające się w oczy

podobieństwa pomiędzy kulturami starożytnych Egipcjan i Majów. Wygląda na to, że

te globalne wpływy są wynikiem działalności społeczeństwa Nadzorców, o których

lianę wzmianki znajdujemy również w starożytnych przekazach amerykańskich.

Mieszkańcy starożytnej Ameryki oddawali cześć Nadzorcom, przedstawiając ich

jako ludziopodobnych „bogów", którzy przybywali do nich z innych światów. Tak jak

na Wschodniej Półkuli, tak i w Ameryce Nadzorcy kryli się za zasłoną mitologii.

Podobnie jak w Egipcie i Mezopotamii, ich sługami w Ameryce byli kapłani

posiadający dużą władzę polityczną, która wynikała z ich szczególnej roli w stosunku

do reszty rodzaju ludzkiego. Istnienie dowodów na obecność Bractwa w starożytnej

Ameryce nie powinno więc nikogo dziwić. Na przykład wąż był ważnym symbolem

religijnym na całej Zachodniej Półkuli. Wielu historyków wolnomularstwa twierdzi,

że istnieją dowody na obecność wczesnomasońskich obrzędów w prekolumbijskich

społeczeństwach. Symbol Bractwa, swastyka, jest tu również wyraźnie obecna, jak to

podkreśla profesor W. Norman z Uniwersytetu Pensylwanii w swojej książce The

Swamka: A Stiidy of the Nazi Ckims oflts Aryan Origin:

U góry: Niezwykłe podobieństwa między starożytnymi cywilizacjami Egiptu i Ameryki

są zbyt wyraźne, aby mogły być dziełem przypadku. Przedstwiona tu meksykańska

Piramida Słońca bardzo przypomina piramidy starożytnego Egiptu.

U dołu: Podobieństwa między starożytnymi cywilizacjami Starego i Nowego Świata

widać również w używanych przez nie symbolach. Z lewej staroegipskie Oko Horusa,

a z prawej podobne oko znajdujące się na dziele sztuki pochodzącym z prekolumbijskiej

Ameryki.

Ciekawą sprawą jest istnienie swastyki w Ameryce w czasach prekolumbijskich.

Występuje ona często w Północnej. Środkowej i Południowej Ameryce w wielu

zróżnicowanych formach.

Historia amerykańskich cywilizacji jest podobna do historii cywilizacji Starego

świata. Wypełniają ją wojny, ludobójstwa i nieszczęścia. Miasta oraz religijne

Louis Pauwels. Jacques Bergier. Morning..., str. 174-5.

Bramley Wiliam - Bogowie Edenu cz.4.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: