055.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 55

SFERY ŚWIATŁOŚCI I ŻYCIA

E poka światłości i życia jest końcowym, ewolucyjnym osiągnięciem świata czasu i przestrzeni.

Od wczesnych dni człowieka prymitywnego, zamieszkały świat przechodzi kolejne epoki

planetarne – epoki przed i po Księciu Planetarnym, epokę poadamiczną, epokę po Synu-

Arbitrze i epokę po Synu obdarzającym. I wtedy taki świat jest gotowy do szczytu sukcesów

ewolucyjnych, do stabilnego stanu światłości i życia, osiągniętego dzięki kolejnym misjom

planetarnych Nauczycieli-Synów Trójcy, razem z ich coraz bardziej zaawansowanymi

objawieniami boskiej prawdy i kosmicznej mądrości. Kiedy Nauczyciele-Synowie próbują

zapoczątkować końcową epokę planetarną, zawsze korzystają z pomocy Gwiazd Błyszczących

Wieczornych a czasem Melchizedeków.

Epoka światłości i życia, zapoczątkowana przez Nauczycieli-Synów na koniec ich ostatniej

misji planetarnej, trwa na światach zamieszkałych przez czas nieokreślony. Każde kolejne,

zaawansowane stadium stabilnego statusu, może być podzielone przez czynności sędziowskie

Synów-Arbitrów na kolejne systemy sprawiedliwości; jednak wszystkie takie czynności

sędziowskie są czysto formalne; nie modyfikują one w żaden sposób biegu wydarzeń

planetarnych.

Ciągły byt zapewniony mają tylko te planety, które istnieją w głównych obwodach

superwszechświata, lecz tak dalece jak się orientujemy, przeznaczeniem światów ustanowionych

w światłości i życiu jest posuwanie się naprzód przez wieczne epoki całego czasu przyszłego.

Epoka światłości i życia ma siedem stadiów rozwoju na świecie ewolucyjnym i w związku z

tym należy odnotować, że światy śmiertelników zespalających się z Duchem rozwijają się po linii

identycznej z tymi światami, na których się zespalają z Dostrajaczem. Siedem stadiów światłości

i życia to:

1. Stadium pierwsze albo planetarne.

2. Stadium drugie albo systemu.

3. Stadium trzecie albo konstelacji.

4. Stadium czwarte albo wszechświata lokalnego.

5. Stadium piąte albo sektora mniejszego.

6. Stadium szóste albo sektora większego.

7. Stadium siódme albo superwszechświata.

Podsumowując tę charakterystykę, stadia zaawansowanego rozwoju określane są tak, jak

odnoszą się one do organizacji wszechświata, ale planetarne wartości każdego stadium mogą być

osiągnięte przez jakikolwiek świat zupełnie niezależnie od rozwoju innych światów, czy też

nadplanetarnych poziomów administracji wszechświata.

1. ŚWIĄTYNIA MORONTIALNA

Istnienie świątyni morontialnej, w stolicy zamieszkałego świata, jest poświadczeniem

przyjęcia takiej sfery do stabilnej epoki światłości i życia. Zanim Nauczyciele-Synowie opuszczą

świat, na koniec swej ostatniej misji, zapoczątkowują końcową epokę osiągnięć ewolucyjnych;

sprawują nadzór tego dnia, kiedy „święta świątynia schodzi na ziemię”. Wydarzenie to,

uświetniające świt epoki światłości i życia, zawsze zaszczycone jest osobistą obecnością

Rajskiego Syna obdarzającego taką planetę, który przybywa żeby być świadkiem tego wielkiego

dnia. Oto jest świątynia, niezrównanego piękna, obdarzający Syn z Raju ogłasza dawnego

Księcia Planetarnego nowym Władcą Planetarnym i daje takiemu wiernemu Synowi

Lanonandekowi nową moc i poszerzoną władzę nad sprawami planetarnymi. Przybywa wtedy

również Władca Systemu i przemawia, potwierdzając te obwieszczenia.

Świątynia morontialna składa się z trzech części. W samym centrum jest sanktuarium

Rajskiego Syna obdarzającego. Po prawej jest miejsce byłego Księcia Planetarnego a teraz

Władcy Planetarnego; Syn Lanonandek, kiedy przebywa w świątyni, widzialny jest dla bardziej

duchowych jednostek domeny. Po lewej jest miejsce dla pełniącego swe obowiązki szefa

finalistów, przydzielonych do planety.

Chociaż mówi się o świątyni planetarnej, jako „schodzącej z nieba”, właściwie żaden materiał

nie jest sprowadzany z zarządu systemu. Architektura każdej świątyni wypracowywana jest w

miniaturze, w stolicy systemu, a Nadzorcy Mocy Morontialnej dostarczają potem na planetę jej

zatwierdzone plany. Tutaj, we współpracy z Nadrzędnymi Kontrolerami Fizycznymi, prowadzą

budowę świątyni morontialnej zgodnie z dokumentacją.

Przeciętna świątynia morontialna może pomieścić około trzystu tysięcy widzów. Budowli

tych nie używa się do czczenia, zabawy czy odbioru transmisji; poświęcone są one specjalnym

uroczystościom planetarnym, takim jak: porozumiewanie się z Władcą Systemu czy z

Najwyższymi Ojcami, specjalne ceremonie wizualizacji, których celem jest ukazanie postaci istot

duchowych, jak również cichym kontemplacjom kosmicznym. Szkoły filozofii kosmicznej

prowadzą tutaj swe praktyki dyplomowe i tutaj śmiertelnicy z danej domeny otrzymują

planetarne dowody uznania za najwyższe osiągnięcia w służbie społecznej i za inne wybitne

sukcesy.

Świątynia morontialna służy także za miejsce zgromadzeń, obserwujących transponowanie

żywych śmiertelników do egzystencji morontialnej. Dzieje się tak dlatego, że świątynia

transponowania zrobiona jest z materiału morontialnego, którego nie niszczy płonąca chwała

trawiącego ognia, tak całkowicie unicestwiającego fizyczne ciała tych śmiertelników, którzy

doświadczają wtedy ostatecznego zespolenia ze swymi Boskimi Dostrajaczami. Na dużych

światach takie płomienie odlotu płoną prawie nieustannie a gdy liczba transponowań się

zwiększa, dostarcza się do różnych rejonów planety pomocniczych świątyń życia morontialnego.

Niedawno przebywałem na świecie, na dalekiej północy, gdzie funkcjonowało dwadzieścia pięć

świątyń morontialnych.

Na światach w niestabilnym jeszcze stadium bytu, na planetach bez świątyń morontialnych,

takie płomienie zespolenia pojawiają się wielokrotnie w atmosferze planetarnej, gdzie

materialne ciało kandydata do zespolenia wynoszone jest przez istoty pośrednie i kontrolerów

fizycznych.

2. ŚMIERĆ A TRANSPONOWANIE

Naturalna, cielesna śmierć, nie jest nieunikniona dla człowieka. Większość zaawansowanych

istot ewolucyjnych, obywateli światów w końcowej epoce światłości i życia, nie umiera; są

transponowani bezpośrednio z życia w ciele do bytu morontialnego.

Doświadczenie transponowania z życia materialnego do stadium morontialnego – zespolenie

nieśmiertelnej duszy z zamieszkującym ją Dostrajaczem – zdarza się coraz częściej,

proporcjonalnie do ewolucyjnego rozwoju planety. Z początku, w każdej epoce tylko kilku

śmiertelników osiąga poziomy duchowego rozwoju, odpowiednie do transponowania, jednak z

nadejściem kolejnych epok Nauczycieli-Synów, pojawia się coraz więcej zespoleń z

Dostrajaczem, przed zakończeniem coraz dłuższego życia takich, rozwijających się

śmiertelników; a przed końcową misją Nauczycieli-Synów w przybliżeniu jedna czwarta

doskonałych śmiertelników zwolniona jest od naturalnej śmierci.

W zaawansowanej epoce światłości i życia, istoty pośrednie oraz ich towarzysze wyczuwają

zbliżające się, prawdopodobne zjednoczenie duszy z Dostrajaczem i informują o tym opiekunów

przeznaczenia, którzy z kolei powiadamiają o tych sprawach grupę finalistów, pod których

jurysdykcją śmiertelnik ten działa; potem Władca Planetarny wystosowuje wezwanie do takiego

śmiertelnika, ażeby zakończył wszelkie obowiązki planetarne, pożegnał się ze światem swego

pochodzenia i udał się do wewnętrznej świątyni Władcy Planetarnego, i tam oczekiwał

morontialnego przejścia, błysku transponowania z materialnej domeny ewolucyjnej do

morontialnego poziomu rozwoju przedduchowego.

Kiedy rodzina, przyjaciele i grupa współpracowników takiego kandydata do zespolenia

zbierają się w świątyni morontialnej, gromadzą się wokół centralnej sceny, na której spoczywają

kandydaci do zespolenia i rozmawiają w międzyczasie swobodnie ze zgromadzonymi

przyjaciółmi. Niebiańskie osobowości ustawione są w okręgu, żeby zabezpieczyć materialnych

śmiertelników przed działaniem energii, przejawiających się w nagłym „błysku życia”, który

wyzwala kandydata do wznoszenia się z więzów ciała materialnego, czyniąc tym samym dla

ewolucyjnego śmiertelnika wszystko to, co naturalna śmierć czyni dla tych, którzy zostają jej

sposobem wyzwoleni z ciała.

W obszernej świątyni może gromadzić się równocześnie wielu kandydatów do zespolenia. I

cóż to za wspaniała uroczystość, kiedy zbierają się śmiertelnicy, aby oglądać wznoszenie się

swych bliskich w duchowych płomieniach i jaki to kontrast w porównaniu z wcześniejszymi

epokami, kiedy to śmiertelnicy muszą oddawać swych zmarłych w objęcia ziemskich żywiołów!

Sceny płaczu i zawodzenia, tak charakterystyczne dla wcześniejszych epok ludzkiej ewolucji,

zastępuje teraz ekstatyczna radość i najwznioślejszy entuzjazm, kiedy rozpoznający Boga

śmiertelnicy żegnają na krótko swych ukochanych, kiedy ci wyzwalają się ze związków z materią

dzięki konsumującym ogniom duchowej wspaniałości i chwały wznoszenia się. Na światach

ustanowionych w światłości i życiu, „pogrzeby” są okazją do najwyższej radości, głębokiego

zadowolenia i niewypowiedzianej nadziei.

Dusze zaawansowanych śmiertelników są coraz głębiej przepełnione wiarą, nadzieją i

pewnością. Nastrój, przepełniający śmiertelników zgromadzonych wokół przybytku

transponowania, przypomina tę okoliczność, kiedy radośni przyjaciele i krewni zbiorą się na

czyjejś uroczystości ukończenia studiów, albo, kiedy się zgromadzą, aby być świadkami nadania

komuś jakiegoś wielkiego odznaczenia. Byłoby niezmiernie użyteczne, gdyby mniej

zaawansowani śmiertelnicy nauczyli się traktować naturalną śmierć z czymś w rodzaju tej samej

radości i wesołości.

Po błysku zespolenia, przyglądający się temu śmiertelnicy nie zobaczą nawet śladu po swych

transponowanych towarzyszach. Taka transponowana dusza podąża, niesiona przez Dostrajacza,

bezpośrednio do hali zmartwychwstania odpowiedniego świata szkolenia morontialnego.

Transponowanie żywych istot ludzkich do świata morontialnego nadzorowane są przez

archanioła, przydzielonego światu w tym dniu, w którym został on ustanowiony w światłości i

życiu.

W tym czasie, kiedy świat wchodzi w czwarte stadium światłości i życia, ponad połowa

śmiertelników opuszcza planetę przez transponowanie spośród żywych. To zanikanie śmierci

trwa nieustannie, ale nie znam takiego systemu, gdzie światy zamieszkałe, nawet dawno

ustanowione w światłości i życiu, byłyby zupełnie wolne od naturalnej śmierci, jako metody

ucieczki z więzów ciała. I zanim taki wysoki status ewolucji planetarnej zostanie powszechnie

osiągnięty, morontialne światy szkoleniowe wszechświata lokalnego wciąż muszą służyć za sfery

edukacyjne i kulturowe dla rozwijających się, zaawansowanych w morontii istot. Eliminacja

śmierci teoretycznie jest możliwa, ale według moich spostrzeżeń nie zdarzyło się to jeszcze. Być

może taki status może zostać osiągnięty podczas odległych, kolejnych epok siódmego stadium

stabilnego życia planetarnego.

Transponowane dusze, z kwitnących epok stabilnych sfer, nie przechodzą przez światy-

mieszkania. Nie pozostają też, jako studenci, na światach morontialnych systemu czy konstelacji.

Nie przechodzą żadnych wczesnych stadiów życia morontialnego. Są jedynymi wznoszącymi się

śmiertelnikami, którzy nieomal nie doznają przemiany morontialnej, na drodze od bytu

materialnego do stanu częściowo duchowego. Wstępna praktyka takich, przejętych przez Syna

śmiertelników, na ich drodze wznoszenia się, odbywa się w służbach światów rozwojowych w

zarządzie wszechświata. I ze światów nauczających Salvingtonu udają się oni z powrotem, jako

nauczyciele, do tych właśnie światów, które ominęli; później idą do wewnątrz, do Raju, ustaloną

drogą wznoszenia się śmiertelnika.

Gdybyście tylko mogli odwiedzić planetę w zaawansowanym stadium rozwoju, zaraz

zrozumielibyście przyczyny zróżnicowanego przyjmowania wznoszących się śmiertelników, w

mieszkaniach i na wyższych światach morontialnych. Zrozumielibyście z łatwością, że istoty

przybywające z tak bardzo zaawansowanych sfer, przygotowane są do rozpoczęcia swego

wznoszenia się do Raju daleko lepiej, niż przeciętny śmiertelnik, przybywający ze

zdezorganizowanego i opóźnionego świata, takiego jak Urantia.

Nie ma znaczenia, z jakiego poziomu planetarnych osiągnięć mogą się wznosić istoty ludzkie

do światów morontialnych; siedem sfer mieszkań daje im wystarczające możliwości zdobycia

wszystkiego tego, przez doświadczenie w charakterze nauczycieli-studentów, przez co nie

przeszli ze względu na zaawansowany status swych rodzimych planet.

Wszechświat nieodmiennie stosuje takie metody wyrównawcze, ażeby mieć pewność, że

żadna wznosząca się istota nie będzie pozbawiona czegokolwiek, niezbędnego w doświadczeniu

wznoszenia się.

3. ZŁOTY WIEK

W epoce światłości i życia świat prosperuje coraz lepiej pod ojcowskimi rządami Władcy

Planetarnego. W tym czasie światy posuwają się naprzód pod wpływem tego rozmachu, jaki im

daje jeden język, jedna religia a na normalnych sferach, jedna rasa. Jednak epoka ta nie jest

doskonała. Światy te nadal mają dobrze urządzone szpitale, domy opieki nad chorymi. Wciąż

istnieją problemy opieki nad ludźmi z uszkodzeniami powypadkowymi oraz nieuniknionymi

słabościami, towarzyszącymi nieudolności starszego wieku oraz dolegliwościom starczym.

Choroby nie zostały całkowicie zwalczone, ani też zwierzęta ziemskie doskonale poskromione;

jednak w porównaniu z wczesnym okresem człowieka prymitywnego, z epoki przed Księciem

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: