058.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 58

USTANOWIENIE ŻYCIA NA URANTII

W całej Satanii jest tylko sześćdziesiąt jeden światów podobnych Urantii, planet życia

zmodyfikowanego. Większość światów zamieszkałych jest zaludniana zgodnie z

ustalonymi metodami; na takich sferach Nosiciele Życia muszą dość ściśle trzymać się

planu zaszczepienia życia. Jednak mniej więcej jeden na dziesięć światów wytypowany

zostaje na planetę dziesiętną i wpisany do specjalnego rejestru Nosicieli Życia; i na

takich planetach wolno nam przeprowadzać pewne eksperymenty życiowe, aby

zmodyfikować czy ewentualnie udoskonalić standardowe, wszechświatowe gatunki

istot żywych.

1. WARUNKI NIEZBĘDNE DLA ZAISTNIENIA ŻYCIA MATERIALNEGO

600.000.000 lat temu przybyła na Urantię, wysłana z Jerusem, komisja Nosicieli

Życia i rozpoczęła badanie warunków materialnych, przygotowując się do

zapoczątkowania życia na 606 świecie w systemie Satania. Miało to być nasze sześćset

szóste doświadczenie z wprowadzeniem nebadońskich wzorców życia w Satanii i nasza

sześćdziesiąta sposobność dokonania zmian w podstawowych i standardowych

modelach życiowych wszechświata lokalnego.

Należy wyjaśnić, że Nosiciele Życia nie mogą zapoczątkować życia, zanim sfera nie

jest gotowa do rozpoczęcia procesu ewolucyjnego. Nie możemy również przyspieszyć

rozwoju życia ponad to, co może być wspomagane przez materialny rozwój planety i do

niego przystosowane.

Nosiciele Życia z Satanii zaplanowali formę życia opartą na chlorku sodu; dlatego też

nie można było podjąć kroków, zmierzających do zaszczepienia życia, zanim wody

oceanów nie stały się dostatecznie zasolone. Protoplazma typu Urantii może

funkcjonować tylko w roztworze odpowiednio zasolonym. Całe ancestralne życie –

roślinne i zwierzęce – rozwinęło się w środowisku roztworu soli. Nawet wyżej

zorganizowane zwierzęta lądowe nie mogłyby żyć, gdyby nie ten sam, nieodzowny

roztwór soli, krążący w systemach krwionośnych ich ciał, hojnie obmywający,

dosłownie zanurzający, każdą najmniejszą żywą komórkę w tej „słonej kąpieli”.

Wasi prymitywni przodkowie swobodnie pływali w tym słonym oceanie; dzisiaj ten

sam, jakby oceaniczny roztwór, swobodnie krąży w waszych ciałach, kąpiąc każdą

poszczególną komórkę w płynie chemicznym, zasadniczo porównywalnym do tej

słonej wody, która ożywiała pierwsze protoplazmatyczne reakcje pierwszych żywych

komórek funkcjonujących na planecie.

Tak więc z nastaniem opisywanej teraz ery, Urantia na wiele sposobów ewoluuje w

kierunku stanu odpowiedniego dla podtrzymywania wstępnych form życia morskiego.

Powoli, lecz konsekwentnie, środowisko materialne na Ziemi i w sąsiadujących

rejonach kosmosu przygotowuje scenę dla późniejszych prób ustanowienia takich form

życia, jakie według nas najlepiej zaadaptowałyby się do rozwijającego się środowiska

fizycznego – zarówno ziemskiego jak i kosmicznego.

Potem, satanijska komisja Nosicieli Życia wróciła na Jerusem i postanowiła czekać

na dalszy rozdział kontynentalnej masy lądowej, co utworzyłoby jeszcze więcej mórz

śródlądowych i osłoniętych zatok, przed właściwym rozpoczęciem zaszczepiania życia.

Na planecie, na której życie wywodzi się z morza, idealne warunki dla zaszczepienia

życia daje duża ilość mórz śródlądowych, dzięki ich rozległej linii brzegowej płytkich

wód i osłoniętych zatok; i szybko kształtował się taki właśnie podział ziemskich wód. Te

pradawne, śródlądowe morza, rzadko dochodziły głębokości stu pięćdziesięciu czy stu

osiemdziesięciu metrów a światło słoneczne może przenikać wody oceanu na ponad sto

osiemdziesiąt metrów.

Z takich to właśnie wybrzeży morskich, w łagodnych i stabilnych strefach

klimatycznych późniejszych epok, prymitywne życie roślinne znalazło swą drogę na

suchy ląd. Wysokie stężenie węgla w atmosferze dało tym nowym, lądowym odmianom

życia, możliwość szybkiego i bujnego rozwoju. Chociaż atmosfera była wówczas idealna

dla rozwoju roślin, zawierała jednak dwutlenek węgla w tak dużym stężeniu, że ani

zwierzęta, ani tym bardziej ludzie, nie mogliby żyć na powierzchni Ziemi.

2. ATMOSFERA URANTII

Atmosfera planetarna przepuszcza do Ziemi około jednej dwumiliardowej

całkowitego promieniowania świetlnego Słońca. Gdyby zapłacić za światło, padające na

Amerykę Północną, po dwa centy za kilowatogodzinę, roczny rachunek za światło

przekroczyłby kwotę 800 kwadrylionów dolarów. Rachunek za światło słoneczne dla

Chicago przekroczyłby znacznie 100 milionów dolarów dziennie. I należy pamiętać, że

dostajecie od Słońca również inne formy energii – światło nie jest jedynym słonecznym

darem, docierającym do waszej atmosfery. Ogromne ilości energii słonecznej zalewają

Urantię, obejmując długości fal tak wyższe jak i niższe od pasma dostrzegalnego dla

człowieka.

Dla znacznej części promieniowania słonecznego atmosfera ziemska jest prawie

nieprzezroczysta, poczynając od ultrafioletowej strony widma. Większość tych fal, o

małych długościach, pochłaniana jest przez warstwę ozonu, znajdującą się na

wysokości około szesnastu kilometrów nad powierzchnią Ziemi, która rozciąga się w

kierunku przestrzeni kosmicznej na dalsze szesnaście kilometrów. W warunkach

panujących przy powierzchni Ziemi, ozon przepełniający tę strefę tworzyłby warstwę o

grubości zaledwie dwu i pół milimetra; jednak ta stosunkowo mała i pozornie mało

znacząca ilość ozonu chroni mieszkańców Urantii przed nadmiarem niebezpiecznego i

niszczącego promieniowania ultrafioletowego, znajdującego się w świetle słonecznym.

Gdyby jednak warstwa ozonowa była tylko odrobinę grubsza, zostalibyście pozbawieni

bardzo ważnych i zdrowych promieni ultrafioletowych, które teraz docierają do

powierzchni Ziemi i które przyczyniają się do powstawania jednej z waszych

najniezbędniejszych witamin.

A jednak niektórzy, pozbawieni wyobraźni śmiertelnicy, mechaniści, chcą uważać

akt materialnego stworzenia oraz ewolucję człowieka za przypadek. Pośredni z Urantii

zebrali ponad pięćdziesiąt tysięcy faktów, z dziedziny fizyki i chemii, które uznali za

niezgodne z prawami prawdopodobieństwa przypadkowego ich zaistnienia i utrzymują,

że fakty te wykazują nieomylnie istnienie zamierzonego celu w materialnej kreacji. A

wszystko to nie uwzględnia ich katalogu, złożonego z ponad stu tysięcy wniosków

spoza fizyki i chemii, które jak utrzymują, dowodzą istnienia rozumu w planowaniu,

stworzeniu i podtrzymywaniu materialnego kosmosu.

Wasze Słońce wysyła istną powódź śmiercionośnych promieni a wasze wygodne

życie na Urantii zawdzięczacie „szczęśliwemu” wpływowi ponad czterdziestu, pozornie

przypadkowych działań ochronnych, podobnych w funkcjonowaniu do tej unikalnej

warstwy ozonowej.

Gdyby nie było „okrywającego” efektu atmosfery w nocy, utrata ciepła na skutek

wypromieniowania byłaby tak gwałtowna, że utrzymanie życia byłoby niemożliwe,

chyba, że sztucznymi środkami.

Najniższe osiem do dziesięciu kilometrów ziemskiej atmosfery to troposfera; jest to

strefa wiatrów i prądów powietrznych, które stanowią o zjawiskach pogody. Ponad tą

strefą jest jonosfera wewnętrzna a wyżej, ponad nią – stratosfera. Przy wznoszeniu się

ponad Ziemią, temperatura stale spada przez pierwsze osiem do dziesięciu kilometrów,

kiedy to osiąga około 57°C poniżej zera. Ten zakres temperatury, od 54 do 57°C

poniżej zera, utrzymuje się przez dalsze sześćdziesiąt kilometrów; tą domeną stałej

temperatury jest stratosfera. Temperatura zaczyna rosnąć na wysokości około

siedemdziesięciu dwóch do osiemdziesięciu kilometrów i wzrost ten trwa nadal, aż na

poziomie świecenia zorzy osiąga 650°C i takie właśnie, intensywne ciepło, jonizuje tlen.

Jednak w tak rozrzedzonej atmosferze temperaturę trudno porównać z odczuwaniem

ciepła przy powierzchni Ziemi. Pamiętajcie, że połowa waszej atmosfery znajduje się na

pierwszych pięciu kilometrach od powierzchni Ziemi. Wysokość atmosfery ziemskiej

określana jest przez najwyższe zorze polarne i wynosi około sześćset pięćdziesiąt

kilometrów.

Zjawiska zorzy związane są bezpośrednio z plamami na Słońcu, z tymi cyklonami

słonecznymi, które wirują w przeciwnych kierunkach powyżej i poniżej słonecznego

równika, tak jak ziemskie huragany tropikalne. Te zakłócenia atmosferyczne wirują w

przeciwnych kierunkach, w zależności od ich występowania, powyżej czy poniżej

równika.

To, że plamy słoneczne mogą zmieniać częstotliwość fal świetlnych, ukazuje, iż takie

centra burz słonecznych funkcjonują jak wielkie magnesy. Te pola magnetyczne mogą

wyrzucać z kraterów plam słonecznych w przestrzeń naładowane cząsteczki,

docierające do zewnętrznej atmosfery ziemskiej, gdzie ich jonizujący wpływ wywołuje

spektakularne widowiska zorzy. Dlatego też macie najwspanialsze zjawiska zorzy, kiedy

plamy słoneczne przejawiają najwyższą aktywność – albo wkrótce potem – kiedy plamy

umiejscowione są zasadniczo równikowo.

Nawet igła kompasu reaguje na Słońce, ponieważ kieruje się lekko na wschód, kiedy

słońce wschodzi, a przed zachodem słońca lekko ku zachodowi. Dzieje się tak

codziennie, ale podczas najwyższej aktywności cykli plam słonecznych odchylenia

kompasu są dwukrotnie większe. Te codzienne wędrówki kompasu są reakcją na

zwiększoną jonizację górnej atmosfery, spowodowaną światłem słonecznym.

Istnienie dwóch różnych poziomów przewodnictwa elektrycznego w górnej

warstwie stratosfery umożliwia przekazywanie waszych transmisji radiowych dalekiego

zasięgu, długo- i krótkofalowych. Transmisje wasze czasem są zakłócane przez potężne

burze, które sporadycznie szaleją w rejonach jonosfery zewnętrznej.

3. ŚRODOWISKO KOSMICZNE

We wczesnym okresie materializacji wszechświata, obszary przestrzeni przeplatały się

z ogromnymi chmurami wodorowymi, z takimi astronomicznymi skupiskami pyłu,

jakie obecnie charakteryzują wielu obszarów odległej przestrzeni. Większość

zorganizowanej materii, którą płonące słońca rozbiły i rozproszyły w formie energii

promienistej, tworzyła się początkowo w tych, wcześnie pojawiających się kosmicznych

chmurach wodoru. W pewnych, specyficznych warunkach, następuje również rozbicie

atomów w centrach większych mas wodorowych. I całemu temu zjawisku, powstawania

i rozpadu atomów w silnie nagrzanych mgławicach, towarzyszy pojawianie się powodzi

krótkich fal kosmicznych energii promienistej. Tym różnorodnym promieniowaniom

towarzyszy pewna forma energii kosmicznej, nieznana na Urantii.

Ten krótkofalowy ładunek energetyczny przestrzeni wszechświatowej jest czterysta

razy większy od wszelkich innych form energii promienistej, jakie istnieją w domenach

zorganizowanej przestrzeni. Intensywność krótkich promieni kosmicznych, czy to

pochodzących z płonących mgławic, czy z napięć pól elektrycznych, czy też z

przestrzeni zewnętrznej albo rozległych chmur pyłu wodorowego, podlega

jakościowym i ilościowym modyfikacjom, na skutek fluktuacji oraz gwałtownych

zmian intensywności temperatury, grawitacji i zagęszczenia elektronowego.

Te okoliczności powstawania promieni kosmicznych zależne są od wielu zjawisk

kosmicznych, jak również od orbit krążącej materii, zróżnicowanych od

odkształconych kół do ekstremalnych elips. Warunki fizyczne mogą również ulegać

znacznym modyfikacjom, ponieważ spin elektronu ma czasem kierunek przeciwny w

stosunku do tego, jaki występuje w większości materii, nawet w tej samej strefie

fizycznej.

Ogromne chmury wodoru stanowią prawdziwe, kosmiczne laboratoria chemiczne,

zawierają one w sobie wszystkie stadia rozwijającej się energii i przeobrażającej się

materii. Gigantyczne zmagania energii zachodzą również w powierzchniowych gazach

wielkich gwiazd podwójnych, które częstokroć zachodzą na siebie, tym samym

mieszają się ze sobą w znacznym stopniu. Jednak żadna z tych gigantycznych i

rozległych akcji energii kosmicznych nie ma najmniejszego wpływu na zjawisko

zorganizowanego życia – plazmę zarodkową żywych rzeczy i istot. Takie warunki

przestrzenne mają związek z zasadniczym środowiskiem ustanowienia życia, nie są one

jednak istotne w późniejszym przekształcaniu czynników dziedzicznych plazmy

zarodkowej, tak jak niektóre dłuższe promienie rozchodzącej się energii. Życie,

zaszczepione przez Nosicieli Życia, jest zupełnie odporne na całą tą zdumiewającą

powódź krótkich promieni kosmicznych wszechświatowej energii.

Wszystkie takie, zasadnicze warunki kosmiczne, musiały się ukształtować i osiągnąć

odpowiedni stan, zanim Nosiciele Życia mogli rozpocząć ustanawianie życia na Urantii.

4. ERA POCZĄTKÓW ŻYCIA

To, że nazywamy się Nosicielami Życia, nie powinno wprowadzać w błąd. Potrafimy

nieść życie na planety i to robimy, ale nie przynieśliśmy życia na Urantię. Życie Urantii

jest unikalne i swoiste dla tej planety. Ta sfera jest światem modyfikacji życia; całe życie,

jakie się tutaj pojawiło, zostało ukształtowane przez nas na tej planecie; i nie ma innego

świata w całej Satanii a nawet w całym Nebadonie, który posiadałby taką formę życia,

jaką ma Urantia.

550.000.000 lat temu korpus Nosicieli Życia wrócił na Urantię. We współpracy z

mocami duchowymi i siłami nadfizycznymi zorganizowaliśmy i zapoczątkowaliśmy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: