078.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 78

RASA FIOLETOWA PO DNIACH ADAMA

P rawie trzydzieści tysięcy lat drugi Eden był kolebką cywilizacji. Tutaj, w Mezopotamii,

umocnił się lud adamiczny i stąd wysyłał swe potomstwo do krańców Ziemi a później,

zmieszany z plemionami nodyckimi i sangikowymi, znany był pod nazwą Anditów. Z

tego regionu wyszli ci mężczyźni i kobiety, którzy zapoczątkowali wydarzenia czasów

historycznych i którzy tak bardzo przyspieszyli kulturowy rozwój Urantii.

Przekaz ten opisuje planetarną historię rasy fioletowej, zaczynającą się zaraz po

odstępstwie Adama, około 35.000 p.n.e. Dalej opisuje zmieszanie tej rasy z rasami

nodyckimi i sangikowymi, około 15.000 p.n.e., co spowodowało powstanie ludu

Anditów i kolejno mówi o jej ostatecznym zaniku w mezopotamskiej ojczyźnie, około

roku 2000 p.n.e.

1. ROZMIESZCZENIE KULTUROWE I RASOWE

Chociaż w momencie przybycia Adama poziom umysłowy i moralność ras ludzkich

stały na niskim poziomie, materialna ewolucja biegła praktycznie niezakłócona

wypadkami buntu Caligastii. Adamiczny wkład w status biologiczny ras ludzkich,

niezależnie od częściowego niepowodzenia zadania, ogromnie przyspieszył rozwój

narodów Urantii.

Adam i Ewa przyczynili się również do wszystkiego tego, co było wartościowe dla

społecznego, moralnego i intelektualnego postępu ludzkości; dzięki temu, że na Ziemi

było ich potomstwo, cywilizacja została znacznie przyspieszona. Jednak trzydzieści pięć

tysięcy lat temu świat jako całość niewielką posiadał kulturę. Tu i ówdzie istniały pewne

centra cywilizacji, ale znaczna większość ludności Urantii żyła w dzikości.

Rozmieszczenie rasowe i kulturowe wyglądało wtedy następująco:

1. Rasa fioletowa – Adamici i Adamsonici . Głównym centrum kultury Adamitów

był drugi ogród, zlokalizowany w trójkącie utworzonym przez Eufrat i Tygrys; była to

również kolebka cywilizacji Zachodu i cywilizacji Indyjskiej. Drugim, albo północnym

centrum rasy fioletowej, była stolica Adamsonitów, umiejscowiona na wschód od

południowych wybrzeży Morza Kaspijskiego, w pobliżu gór Kopet. Z tych dwu centrów

wyszła na otaczające je ziemie kultura i plazma życia, co natychmiast przyspieszyło

rozwój wszystkich ras ludzkich.

2. Presumerowie i inni Nodyci . W Mezopotamii, przy ujściu rzek, pozostawały

resztki prastarej kultury z czasów Dalamatii. Jak upływały tysiąclecia, grupa ta coraz

dokładniej mieszała się z Adamitami z północy, ale nigdy nie utraciła swojej nodyckiej

tradycji. Różne inne grupy Nodytów, które osiedliły się na Bliskim Wschodzie, zostały

generalnie wchłonięte przez rozprzestrzeniającą się później rasę fioletową.

3. Andonici mieli pięć czy sześć całkiem okazałych osiedli, położonych na północ i

na wschód od stolicy Adamsona. Byli też rozrzuceni po całym Turkiestanie a

odosobnione ich grupy istniały na całym obszarze Eurazji, zwłaszcza w rejonach

górskich. Ci autochtoni zajmowali nadal tereny północne kontynentu Eurazji, wraz z

Islandią i Grenlandią, ale z nizin Europy dawno zostali wyparci przez człowieka

niebieskiego, a z dolin rzecznych dalekiej Azji przez rozprzestrzeniającą się rasą żółtą.

4. Człowiek czerwony zajmował obie Ameryki, wyparty z Azji ponad pięćdziesiąt

tysięcy lat przed przybyciem Adama.

5. Rasa żółta . Naród chiński umocnił się dobrze, kontrolując Azję wschodnią. Jego

najbardziej zaawansowane osadnictwo zlokalizowane było w północno-zachodniej

części współczesnych Chin, w rejonie graniczącym z Tybetem.

6. Rasa niebieska . Ludzie niebiescy rozrzuceni byli po całej Europie, jednak bardziej

zaawansowane centra ich kultury znajdowały się w żyznych wtedy dolinach basenu

Morza Śródziemnego i w Europie północno-zachodniej. Asymilacja Neandertalczyków

znacznie opóźniła kulturę człowieka niebieskiego, jednak był on skądinąd najbardziej

agresywny, awanturniczy i odkrywczy ze wszystkich ewolucyjnych ludów Eurazji.

7. Indie predrawidyjskie . Kompleksowa mieszanka rasowa w Indiach – zawierająca

każdą rasę ziemską, zwłaszcza zieloną, pomarańczową i czarną – zachowywała kulturę

nieco wyższą od rejonów przyległych.

8. Cywilizacja Sahary . Wyższe grupy ludzkie rasy indygo posiadały swe najbardziej

zaawansowane osadnictwo tam, gdzie teraz jest wielka pustynia Sahara. Grupa ludzka

indygo-czarna zawierała znaczne domieszki rozproszonej w niej rasy pomarańczowej i

zielonej.

9. Basen Morza Śródziemnego . Najbardziej wymieszana rasa, poza Indiami,

zajmowała ten obszar, który teraz jest basenem Morza Śródziemnego. Tutaj ludzie

niebiescy z północy i saharyjczycy z południa spotykali się i mieszali z Nodytami i

Adamitami ze wschodu.

Tak oto wyglądał świat, zanim się zaczęły wielkie ekspansje rasy fioletowej, około

dwadzieścia pięć tysięcy lat temu. Nadzieja przyszłej cywilizacji leżała w drugim

ogrodzie, pomiędzy rzekami Mezopotamii. Tutaj, w Azji południowo-zachodniej,

istniał potencjał wielkiej cywilizacji, możliwość rozprzestrzenienia się po świecie idei i

ideałów, które zostały ocalone z dni Dalamatii i z czasów Edenu.

Adam i Ewa pozostawili po sobie nieliczne, ale silne potomstwo a przebywający na

Urantii obserwatorzy niebiańscy czekali w napięciu, aby zobaczyć, jak będą się

sprawować potomkowie błądzącego Materialnego Syna i Córki.

2. ADAMICI W DRUGIM OGRODZIE

Tysiące lat synowie Adama pracowali nad rzekami Mezopotamii, rozwiązując na

południu problemy irygacyjne i ochrony przeciwpowodziowej, doskonaląc obronę na

północy i usiłując zachować tradycje chwały pierwszego Edenu.

Heroizm, jaki wykazywano w trakcie kierowania drugim ogrodem, stanowi jedną z

bardziej zadziwiających i inspirujących opowieści w historii Urantii. Te wspaniałe

dusze nigdy nie straciły zupełnie z oczu celu misji adamicznej i dlatego też dzielnie

zwalczały wpływy otaczających ich, podrzędnych plemion, podczas gdy celowo

wysyłały do narodów Ziemi swych najlepszych synów i najlepsze córki, ciągłym

strumieniem, jako emisariuszy. Czasami ekspansja taka zubażała kulturę życia w

ojczyźnie, ale ten nadrzędny naród zawsze się regenerował.

Cywilizacja, społeczeństwo i status kulturowy Adamitów były znacznie wyższe od

generalnego poziomu ras ewolucyjnych Urantii. Jedynie tam, gdzie było stare

osadnictwo Vana i Amadona oraz Adamsonitów, istniały cywilizacje w jakiejkolwiek

mierze porównywalne. Jednak cywilizacja drugiego ogrodu była strukturą sztuczną –

nie powstała w wyniku ewolucji – dlatego z góry skazana była na degenerację, aż

osiągnęła naturalny poziom ewolucyjny.

Adam pozostawił po sobie wspaniałą kulturę intelektualną i duchową, jednak nie

była ona zaawansowana pod względem urządzeń mechanicznych, ponieważ każda

cywilizacja ograniczona jest dostępnymi jej zasobami naturalnymi, wrodzonym

geniuszem ludzkim i odpowiednią ilością wolnego czasu dla zapewnienia wynalazkom

realizacji. Cywilizacja rasy fioletowej opierała się na obecności Adama i na tradycjach

pierwszego Edenu. Po śmierci Adama i kiedy z upływem millenniów tradycje te blakły,

poziom kulturowy Adamitów systematycznie się obniżał, aż osiągnął stadium

równowagi wzajemnej ze statusem otaczających ludów i z naturalnie rozwijającymi się

zdolnościami kulturowymi rasy fioletowej.

Około roku 19.000 p.n.e. Adamici byli prawdziwym narodem, posiadającym cztery i

pół miliona ludzi, który już uprzednio wylał miliony swojego potomstwa w otaczające

go ludy.

3. WCZESNE ROZPRZESTRZENIANIE SIĘ ADAMITÓW

Przez wiele tysiącleci rasa fioletowa zachowywała pokojowe, edeńskie tradycje, co

spowodowało znaczne opóźnienie ich podbojów terytorialnych. Kiedy mieli problemy

z powodu przeludnienia, wysyłali nadwyżkę ludności w charakterze nauczycieli do

innych ras, zamiast wywoływać wojny dla powiększenia terytorium. Kulturowy skutek

tych wczesnych migracji nie był trwały, jednak wchłonięcie Adamitów – nauczycieli,

kupców i odkrywców – biologicznie ożywiło otaczające ludy.

Część Adamitów szła z początku na zachód, do doliny Nilu; inni przeniknęli na

wschód, do Azji, ale to była mniejszość. Później masowo przemieszczali się w kierunku

północnym a stamtąd na zachód. Było to ich główne, stopniowe, ale nieprzerwane

parcie w kierunku północnym; największa ich liczba szła na północ, potem zakręcała na

zachód, wokół Morza Kaspijskiego do Europy.

Mniej więcej dwadzieścia pięć tysięcy lat temu wiele czystszych grup Adamitów

znajdowało się daleko na swym północnym szlaku. W miarę przenikania na północ

stawali się coraz mniej adamiczni, aż się dokładnie wymieszali z innymi rasami,

zwłaszcza z Nodytami, mniej więcej w czasie zajęcia Turkiestanu. Bardzo mało ludzi

fioletowych czystej krwi kiedykolwiek przeniknęło daleko do Europy czy Azji.

Mniej więcej od roku 30.000 do 10.000 p.n.e., na obszarze Azji południowo-

zachodniej następowało mieszanie ras, które otwierało całą epokę. Mieszkańcy wzgórz

Turkiestanu byli mężnym i żywotnym ludem. Na północny-zachód od Indii

utrzymywało się sporo kultury z czasów Vana. Jeszcze dalej na północ od tych osad

przetrwała najlepsza część wczesnych Andonitów. I obie te rasy, wyższe kulturą i

charakterem, zostały wchłonięte przez idących na północ Adamitów.

Połączenie takie prowadziło do przejmowania wielu nowych idei, ułatwiało postęp

cywilizacji i posuwało znacznie do przodu wszystkie stadia sztuki, nauki i kultury

społecznej.

Kiedy skończył się okres wczesnej migracji adamicznej, około roku 15.000 p.n.e., w

Europie i centralnej Azji więcej było potomków Adama niż gdziekolwiek indziej na

świecie, więcej nawet niż w Mezopotamii. Przeniknęli oni w znacznym stopniu do

europejskich ras niebieskich. Ziemie zwane teraz Rosją i Turkiestanem zajmowane były

na ich południowych obszarach przez wielki rezerwuar Adamitów, zmieszanych z

Nodytami, Andonitami oraz czerwonymi i żółtymi Sangikami. Europa południowa i

okolice Morza Śródziemnego zajmowane były przez rasę mieszaną, złożoną z ludów

andonicznych i sangikowych – pomarańczowych, zielonych i indygo – z niewielkimi

domieszkami rasy Adamitów. Azja Mniejsza i ziemie centralno-wschodniej Europy

zajmowane były przez plemiona złożone przeważnie z Andonitów.

Mieszana, kolorowa rasa, znacznie wzbogacona mniej więcej w tym czasie

przybyszami z Mezopotamii, utrzymywała się w Egipcie i przygotowywała się do

przejęcia zanikającej kultury doliny Eufratu. Ludy czarne szły dalej na południe Afryki i

podobnie jak rasa czerwona były raczej odosobnione.

Cywilizacja Sahary została zniszczona przez suszę a basenu śródziemnomorskiego

przez powódź. Plemiona niebieskie nie potrafiły jak dotąd ukształtować zaawansowanej

kultury. Andonici nadal byli rozrzuceni wokół Arktyki i w rejonach Azji centralnej.

Rasa zielona i pomarańczowa zostały jako takie wyniszczone. Rasa indygo przesunęła

się w Afryce na południe, zaczynając swą powolną, lecz długotrwałą degenerację.

Ludy Indii trwały w stagnacji, ich cywilizacja nie posuwała się naprzód, człowiek

żółty jednoczył swe posiadłości w Azji centralnej; człowiek brązowy jeszcze nie zaczął

tworzyć swojej cywilizacji na pobliskich wyspach Oceanu Spokojnego.

Taki podział ras, razem z rozległymi zmianami klimatycznymi, stanowił światową

scenę, na której zaczynała się era Anditów w cywilizacji Urantii. Te wczesne migracje

trwały dziesięć tysięcy lat, od roku 25.000 do 15.000 p.n.e. Migracje późniejsze, albo

andickie, trwały mniej więcej od roku 15.000 do 6000 p.n.e.

Przejście przez Eurazję zajmowało tak wiele czasu wcześniejszym falom Adamitów,

że po drodze tracili w znacznej mierze swą kulturę. Dopiero późniejsi Andici posuwali

się odpowiednio szybko, aby mogli zachować kulturę Edeńską na każdej odległości od

Mezopotamii.

4. ANDICI

Rasa Anditów była zasadniczo mieszanką rasy fioletowej czystej krwi i Nodytów, z

dodatkiem ludów ewolucyjnych. Generalnie należy uważać, że Andici mieli znacznie

większy procent krwi adamicznej niż mają jej rasy współczesne. Określenie Andita

rozciąga się zasadniczo na te ludy, których dziedzictwo rasowe było fioletowe od jednej

ósmej do jednej szóstej. Współcześni Urantianie, nawet północne rasy białe, posiadają

znacznie mniejszy procent krwi Adama.

Wczesne ludy andickie powstały ponad dwadzieścia pięć tysięcy lat temu, w

rejonach przylegających do Mezopotamii i składały się z mieszanki Adamitów i

Nodytów. Drugi ogród otoczony był koncentrycznymi kręgami zanikającej krwi

fioletowej i właśnie na obwodzie tego, rasowego tygla, narodziła się rasa Anditów.

Później, kiedy migrujący Adamici i Nodyci wkroczyli na żyzne wtedy obszary

Turkiestanu, zmieszali się szybko z ich nadrzędnymi mieszkańcami a rezultat tej

rasowej mieszanki rozprzestrzenił gatunek Anditów na północ.

Andici byli najbardziej utalentowanym gatunkiem człowieka, jaki się pojawił na

Urantii od czasów ludzi fioletowych czystej krwi. Zawierali w sobie znaczną część

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: