124.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 124

PÓŹNE DZIECIŃSTWO JEZUSA

C hociaż Jezus miałby być może lepsze warunki do nauki w Aleksandrii niż w Galilei,

nie miałby tam tego wspaniałego środowiska, które dawało mu sposobność

rozwiązywania swoich problemów życiowych, przy minimalnym wpływie szkoły, a

jednocześnie przynosiło mu znaczne korzyści, w wyniku ciągłych kontaktów ze

znaczną liczbą wszelkich klas mężczyzn i kobiet, przybywających ze wszystkich stron

cywilizowanego świata. Gdyby Jezus pozostał w Aleksandrii, jego edukacja byłaby

prowadzona przez Żydów i wyłącznie po linii żydowskiej. W Nazarecie zdobył edukację

i otrzymał tę naukę, która go znacznie lepiej przygotowała do zrozumienia nie-Żydów i

która mu dała lepszą i bardziej wyważoną ideę względnych zalet wschodniego, albo

babilońskiego, oraz zachodniego, albo hellenistycznego punktu widzenia teologii

hebrajskiej.

1. DZIEWIĄTY ROK ŻYCIA JEZUSA (3 N.E.)

Aczkolwiek trudno powiedzieć, że Jezus kiedykolwiek był ciężko chory, w tym roku

przechodził nieco drobnych dolegliwości dziecięcych, razem ze swymi braćmi i

maleńką siostrą.

Nauka w szkole posuwała się naprzód a Jezus wciąż był wyróżniającym się uczniem,

mając wolny tydzień w każdym miesiącu. Nadal dzielił ten czas prawie po równo na

wypady do pobliskich miast z ojcem, na odwiedziny gospodarstwa wuja, na południe

od Nazaretu, oraz na wyjazdy na ryby z Magdali.

Najpoważniejsze ze wszystkich dotychczasowych problemów szkolnych miały

miejsce późną zimą, kiedy Jezus ośmielił się sprzeciwić chazanowi w sprawie nauczania,

że wszystkie podobizny, obrazy i rysunki są w swojej naturze bałwochwalcze. Jezus

lubił rysować krajobrazy, jak również modelować wiele różnorodnych przedmiotów w

glinie garncarskiej. Wszystko to było surowo zakazane przez Prawo żydowskie, ale jak

dotąd udawało mu się rozbroić obiekcje rodziców do tego stopnia, że pozwalali mu

nadal to robić.

Nowe kłopoty wynikły w szkole, kiedy jeden z nieco opóźnionych uczniów odkrył

rysunek, przedstawiający nauczyciela, narysowany przez Jezusa na podłodze klasy

węglem drzewnym. Rysunek na podłodze był dobrze widoczny i wielu starszych go

obejrzało, zanim komitet postanowił wezwać Józefa i zażądać, aby coś zrobił i

przykrócił samowolę najstarszego syna. I chociaż nie była to pierwsza skarga, jaka

dotarła do Józefa i Marii w sprawie wyczynów ich wszechstronnego i rezolutnego

dziecka, było to jednak najpoważniejsze ze wszystkich oskarżeń dotychczas mu

postawionych. Jezus, posadzony na wielkim kamieniu tuż obok tylnych drzwi, słuchał

jakiś czas aktu oskarżenia jego artystycznych wysiłków. Oburzył się, gdy o jego

domniemane występki oskarżano ojca; wkroczył więc do akcji, nieustraszenie

konfrontując swych oskarżycieli. Wśród starszych zapanowała konsternacja. Niektórzy

skłonni byli potraktować wydarzenie humorystycznie, podczas gdy jeden czy dwóch

sprawiało wrażenie, że uważają chłopca za świętokradcę, jeśli nie bluźniercę. Józef był w

rozterce, Maria oburzona, ale Jezus upierał się, żeby go wysłuchano. Miał swoje zdanie,

odważnie bronił swego punktu widzenia i z doskonalą samokontrolą oświadczył, że

podporządkuje się decyzji ojca w tej i w każdej innej, kontrowersyjnej sprawie. I

komitet starszych rozszedł się w milczeniu.

Maria próbowała wpłynąć na Józefa, aby w domu pozwolił Jezusowi modelować w

glinie, skoro Jezus obiecał nie robić w szkole niczego takiego, co budzi wątpliwości, ale

Józef czuł się zmuszony powziąć postanowienie, że należy się stosować do rabinicznej

interpretacji drugiego przykazania. I dlatego też, od tego dnia, Jezus nigdy więcej nie

rysował ani nie modelował żadnej podobizny, tak długo jak żył w domu swego ojca. Nie

był jednak przekonany o nieprawidłowości tego, co zrobił, a to, że nie mógł

kontynuować tej ulubionej rozrywki, stanowiło jedną z większych prób jego młodego

życia.

Pod koniec czerwca Jezus pierwszy raz wspiął się na szczyt góry Tabor, razem ze

swym ojcem. Dzień był przejrzysty a widok wspaniały. Wydawało się temu

dziewięcioletniemu chłopcu, że naprawdę patrzy na cały świat, za wyjątkiem Indii,

Afryki i Rzymu.

Druga siostra Jezusa, Marta, urodziła się w czwartkową noc, 13 września. W trzy

tygodnie po przybyciu na świat Marty, Józef, który chwilowo był na miejscu, zaczął

budować przybudówkę do domu, warsztat służący również za sypialnię. Dla Jezusa

zrobiony został mały stół roboczy i pierwszy raz w życiu miał on swe własne narzędzia.

Przez wiele lat, w wolnych chwilach, pracował przy tym stole i został wytrawnym

mistrzem w robieniu jarzem.

Ta i następna zima były najzimniejsze w Nazarecie od wielu dekad. Jezus widział

śnieg w górach a wiele razy spadł on też w Nazarecie, pozostając na ziemi tylko na

krótko, jednak aż do tej zimy Jezus nie widział lodu. To, że woda może istnieć w stanie

stałym oraz jako ciecz i para – długo się zastanawiał nad parą wylatującą z gotujących

się garnków – dawało chłopcu wiele do myślenia o świecie fizycznym i jego naturze; a

przecież osobowość, wcielona w tego dorastającego młodzieńca, cały czas była

rzeczywistym stwórcą i organizatorem wszystkich tych rzeczy, na obszarze rozległego

wszechświata.

Klimat Nazaretu nie był ostry. Styczeń był najzimniejszym miesiącem, jego

przeciętna temperatura wynosiła około 10° C. W miesiącach najcieplejszych, lipcu i

sierpniu, temperatura wahała się od 24° do 32° C. Od gór do Jordanu i doliny Morza

Martwego, klimat Palestyny rozkładał się w skali od zimnego do upalnego. Dlatego też

Żydzi przygotowani byli do życia w każdym niemalże z różnorodnych klimatów świata.

Nawet w najcieplejszych miesiącach letnich, chłodna bryza wiała zazwyczaj od

zachodu, od 10 rano prawie do 22 wieczorem. Ale od czasu do czasu bardzo silne,

gorące wiatry ze wschodniej pustyni, wiały w całej Palestynie. Takie gorące podmuchy

zdarzały się zazwyczaj w lutym i marcu, pod koniec pory deszczowej. W tamtych

czasach zdarzały się odświeżające ulewy, od listopada do kwietnia, ale nie było opadów

ciągłych. W Palestynie były tylko dwie pory roku, lato i zima, pora sucha i deszczowa.

W styczniu zaczynały kwitnąć kwiaty a pod koniec kwietnia cały kraj stawał się jednym

wielkim ogrodem kwiatowym.

W maju tego roku Jezus po raz pierwszy pomagał przy zbiorach zbóż w

gospodarstwie wuja. Zanim skończył trzynaście lat, miał możność zapoznać się po

trochu praktycznie ze wszystkim tym, czym zajmowali się mężczyźni i kobiety w

okolicach Nazaretu, za wyjątkiem pracy w metalu; po śmierci ojca, kiedy był starszy,

spędził wiele miesięcy w kuźni.

Kiedy nie było zbyt dużo pracy i karawan, Jezus robił z ojcem wiele wypadów, dla

przyjemności lub w interesach, do pobliskiej Kany, Endoru i Nainu. Nawet jako

chłopiec, Jezus często odwiedzał Seforis, miasto oddalone o ponad pięć kilometrów od

Nazaretu, w kierunku północno-zachodnim, a od 4 roku p.n.e. do około 25 n.e., stolicę

Galilei i jedną z rezydencji Heroda Antypasa.

Jezus wciąż się rozwijał fizycznie, intelektualnie, społecznie i duchowo. Jego wypady

z domu przyczyniały się w znacznym stopniu do lepszego i dokładniejszego

zrozumienia własnej rodziny i w tym właśnie czasie nawet rodzice zaczęli się uczyć od

niego, jego ucząc również. Nawet w okresie swej młodości, Jezus był oryginalnym

myślicielem i uzdolnionym nauczycielem. Ciągle wchodził w kolizję z tak zwanym

„niepisanym prawem”, jednak zawsze próbował się dostosować do zwyczajów rodziny.

Żyło mu się zupełnie dobrze z dziećmi w jego wieku, często jednak bywał zniechęcony

ich wolno pracującymi umysłami. Zanim skończył dziesięć lat, został przywódcą grupy,

złożonej z siedmiu chłopców, którzy stworzyli towarzystwo dla popierania męskich

osiągnięć – fizycznych, intelektualnych i religijnych. W gronie tych chłopców Jezus

osiągał sukcesy, wprowadzając nowe zabawy i różnorodne, doskonalsze metody

aktywnego wypoczynku.

2. ROK DZIESIĄTY (4 N.E.)

Zdarzyło się to piątego lipca, w pierwszy szabat miesiąca, kiedy Jezus, wędrując z

ojcem po okolicy, pierwszy raz dał wyraz uczuciom i ideom, które wskazywały na to, że

uświadamiał sobie niezwykłą naturę swej misji życiowej. Józef słuchał uważnie

doniosłych słów swego syna, ale niewiele je komentował; wolał nie udzielać mu

informacji. Następnego dnia Jezus miał podobną, ale dłuższą rozmowę z matką. Maria

także słuchała oświadczeń chłopca, jednak ona również wolała nie udzielać mu

żadnych informacji. Minęły prawie dwa lata, zanim Jezus znowu opowiedział swym

rodzicom o objawieniu, nasilającym się w jego świadomości, odnośnie natury jego

osobowości i charakteru jego misji na Ziemi.

Naukę w szkole dla zaawansowanych przy synagodze rozpoczął Jezus w sierpniu. W

szkole wciąż robił problemy swymi pytaniami, które zadawał wytrwale. Coraz częściej

trzymał cały Nazaret w stanie większego czy mniejszego poruszenia. Rodzice jego nie

chcieli mu zabraniać zadawania tych frapujących pytań a główny jego nauczyciel był

bardzo zaintrygowany ciekawością, wnikliwością i głodem wiedzy u chłopca.

Towarzysze zabaw Jezusa nie widzieli nic nadnaturalnego w jego zachowaniu; był on

zasadniczo zupełnie taki sam jak oni. Interesował się nauką trochę bardziej niż

przeciętny uczeń, ale nie było to takie niezwykłe. W szkole zadawał więcej pytań niż

inni w jego klasie.

Być może najbardziej niezwykłą i niepospolitą cechą Jezusa była jego niechęć do

walki o swoje racje. Ponieważ był chłopcem zupełnie dobrze jak na swój wiek

rozwiniętym, jego towarzyszom zabaw wydawało się dziwnie, że nie lubi się bronić,

nawet w wypadku niesprawiedliwości lub osobistej zniewagi. Gdy coś takiego się

zdarzyło, nie cierpiał zbytnio z powodu tej cechy, ze względu na przyjaźń z Jakubem,

chłopcem z sąsiedztwa, starszym o rok. Jakub był synem kamieniarza, wspólnika Józefa

w interesach. Bardzo podziwiał on Jezusa i uważał za swój obowiązek, aby nie pozwolić

nikomu dominować nad Jezusem, z powodu jego odrazy do walki fizycznej. Starsi i

grubiańscy młodzieńcy wielokrotnie atakowali Jezusa, polegając na jego powszechnie

znanej uległości, zawsze jednak doznawali szybkiej i pewnej odpłaty z rąk jego

samozwańczego orędownika i zawsze gotowego obrońcy, Jakuba, syna kamieniarza.

Jezus był powszechnie uznawanym przywódcą chłopców w Nazarecie, tych, którzy

mieli wyższe ideały jak dla ich czasu i pokolenia. Jego młodzi towarzysze kochali go nie

tylko dlatego, że był sprawiedliwy, ale również dlatego, że posiadał rzadką i pełną

uczucia wyrozumiałość, świadczącą o miłości i graniczącą z dyskretnym współczuciem.

W tym roku Jezus zaczął wykazywać wyraźne preferencje do towarzystwa osób

starszych. Lubił rozmawiać o sprawach kulturalnych, edukacyjnych, społecznych,

ekonomicznych, politycznych i religijnych ze starszymi umysłami a głębia jego

rozumowania i bystrość obserwacji tak urzekała starszych uczestników dyskusji, że

zawsze bardzo chętnie się z nim spotykali. Zanim został odpowiedzialny za utrzymanie

domu, rodzice wciąż usiłowali wpłynąć na niego, aby przebywał raczej z tymi, którzy są

w jego lub w podobnym wieku, niż ze starszymi i lepiej obeznanymi osobami, dla

których przejawiał takie upodobanie.

Pod koniec tego roku Jezus odbył ze swoim wujem dwumiesięczną praktykę w

łowieniu ryb na Morzu Galilejskim, odnosząc znaczne sukcesy. Zanim wkroczył w wiek

męski, został doświadczonym rybakiem.

Jezus wciąż się rozwijał fizycznie; w szkole był zaawansowanym i uprzywilejowanym

uczniem; całkiem dobrze współżył w domu ze swymi młodszymi braćmi i siostrami,

mając tę przewagę, że był trzy i pół roku starszy od najstarszego z reszty dzieci. W

całym Nazarecie miał dobrą opinię, za wyjątkiem rodziców kilku mniej zdolnych dzieci,

którzy często mówili o Jezusie, że jest zbyt zuchwały, pozbawiony właściwej pokory i

młodzieńczej powściągliwości. Przejawiał narastającą tendencję ukierunkowywania

zabaw swoich młodych towarzyszy na tory bardziej poważnych i wymagających

myślenia poczynań. Był urodzonym nauczycielem i po prostu nie mógł powstrzymać

się od działania w ten sposób, nawet, kiedy z pozoru angażował się w zabawę.

Józef wcześnie zaczął uczyć Jezusa różnorakich metod zdobywania środków do życia,

wyjaśniając mu przewagę rolnictwa nad wytwórczością i handlem. Galilea była rejonem

znacznie ładniejszym i lepiej prosperującym niż Judea a koszt utrzymania wynosił tylko

jedną czwartą tego, co w Jerozolimie i w Judei. Była to prowincja wiosek rolniczych i

prosperujących miejscowości wytwórczych a miała ponad dwieście miast o populacji

powyżej pięciu tysięcy oraz trzydzieści miast z populacją powyżej piętnastu tysięcy.

Podczas swego pierwszego wypadu z ojcem, żeby się przyjrzeć rybołówstwu na

Jeziorze Galilejskim, Jezus nieomal postanowił zostać rybakiem, jednak bliski związek z

zawodem ojca wpłynął później na niego i postanowił zostać cieślą, podczas gdy kolejna

kombinacja wpływów doprowadziła go do ostatecznego postanowienia, aby zostać

nauczycielem religijnym nowego porządku.

3. ROK JEDENASTY (5 N.E.)

W tym roku chłopiec nadal robił wypady z domu z ojcem, ale równie często

odwiedzał gospodarstwo wuja a czasami szedł do Magdali, aby łowić ryby z tym wujem,

który miał swą siedzibę w pobliżu tego miasta.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: