179.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 179

OSTATNIA WIECZERZA

K iedy tego, czwartkowego popołudnia, Filip przypomniał Mistrzowi o nadchodzącej

Passze i wypytywał o plany dotyczące jej obchodów, miał na myśli kolację paschalną,

którą należało zjeść wieczorem następnego dnia, w piątek. Zazwyczaj zaczynano

przygotowania do obchodów nie później, niż w południe dnia poprzedzającego. A

ponieważ Żydzi uważali, że dzień zaczyna się o zachodzie słońca, oznaczało to, że

sobotnia wieczerza powinna być spożywana w piątek wieczorem, jakiś czas przed

północą.

Dlatego też apostołowie zupełnie nie mogli zrozumieć oświadczenia Mistrza, że będą

obchodzić Paschę o dzień wcześniej. Myśleli, przynajmniej niektórzy z nich, że Mistrz,

wiedząc o swoim aresztowaniu przed czasem wieczerzy paschalnej, przed piątkowym

wieczorem, zaprosił ich na specjalną wieczerzę w czwartek wieczorem. Inni myśleli, że

będzie to tylko wyjątkowa uroczystość, która miała poprzedzić przepisowe obchody

Paschy.

Apostołowie wiedzieli, że Jezus obchodził inne Paschy bez jagnięcia; wiedzieli, że

osobiście nie brał udziału w jakimkolwiek składaniu ofiar w systemie żydowskim.

Wiele razy, jako gość, dzielił się jagnięciem paschalnym, ale kiedy był gospodarzem,

jagnięcia nigdy nie podawano. Nie byłoby wielką niespodzianką dla apostołów, gdyby

nawet podczas paschalnego wieczora nie zobaczyli jagnięcia, a skoro ta wieczerza

wydana została dzień wcześniej, nic nie myśleli na ten temat.

Po gościnnym powitaniu, przedłużonym przez ojca i matkę Jana Marka, apostołowie

poszli zaraz do pokoju na piętrze, podczas gdy Jezus pozostał, żeby porozmawiać z

rodziną Marka.

Uzgodniono wcześniej, że Mistrz będzie obchodził tę uroczystość sam ze swoimi

dwunastoma apostołami; dlatego też nie dano im żadnego służącego, aby im usługiwał.

1. PRAGNIENIE PIERWSZEŃSTWA

Kiedy apostołowie zostali wprowadzeni na piętro przez Jana Marka, zobaczyli wielki

i przestronny pokój, który był w pełni gotowy do wieczerzy, dostrzegli chleb, wino,

wodę i zioła, wszystko przygotowane na jednym końcu stołu. Za wyjątkiem tego końca,

na którym był chleb i wino, cały ten długi stół otoczony był trzynastoma sofami do

leżenia, takimi właśnie, jakie byłyby przygotowane do obchodów Paschy w dobrze

sytuowanej rodzinie żydowskiej.

Gdy Dwunastu wchodziło do górnego pokoju, spostrzegli tuż obok drzwi dzbany

wody i ręczniki do obmycia ich zakurzonych stóp; a skoro nie przysłano żadnego

służącego, aby wykonał tę posługę, apostołowie poczęli patrzeć jeden na drugiego, jak

tylko Jan Marek ich zostawił i każdy począł się zastanawiać: kto nam umyje stopy? I

każdy z nich myślał to samo, że to nie on będzie tym, który będzie pełnił rolę służącego

dla innych.

Gdy tak tam stali, rozważając to wszystko w swoich sercach, oglądali rozmieszczenie

miejsc przy stole i spostrzegli wyższą otomanę gospodarza z jedną sofą po prawej i

jedenastoma ustawionymi wokół stołu, aż do drugiego honorowego miejsca, naprzeciw

tego po prawej stronie gospodarza.

Oczekiwali, że Mistrz nadejdzie w każdej chwili, ale mieli dylemat, czy sami powinni

się rozsadzić, czy też czekać jego przyjścia i polegać na nim w sprawie przydziału miejsc.

Kiedy tak się wahali, Judasz podszedł w kierunku honorowego miejsca, po lewej ręce

gospodarza i dał do zrozumienia, że zamierza się tam położyć, jako wyróżniony gość.

To, co zrobił Judasz, natychmiast roznieciło i rozpaliło spór między innymi apostołami.

Gdy tylko Judasz zajął honorowe miejsce, Jan Zebedeusz zgłosił swe roszczenia do

następnego, wyróżnionego miejsca, po prawej stronie gospodarza. Szymona Piotra tak

rozwścieczyło zajęcie wybranych miejsc przez Judasza i Jana, że kiedy inni rozgniewani

apostołowie przyglądali się temu, przemaszerował wokół stołu i zajął miejsce na

najniższej sofie, na końcu porządku miejsc i dokładnie naprzeciw tego, które zostało

wybrane przez Jana Zebedeusza. Skoro inni zajęli wyższe miejsca, Piotr pomyślał zająć

najniższe i tak zrobił, nie w zwykłym proteście przeciw niestosownej dumie swoich

braci, ale z tą nadzieją, że kiedy Jezus przyjdzie i zobaczy go na najmniej honorowym

miejscu, zawoła go na wyższe, usuwając tym samym jednego z tych, którzy ośmielili się

sami uhonorować.

Gdy zajęto w ten sposób najwyższe i najniższe pozycje, reszta apostołów wybrała

swoje miejsca, niektórzy blisko Judasza inni bliżej Piotra, do czasu, aż wszyscy się

usadowili. Usadowili się wokół stołu w kształcie litery U, na otomanach do leżenia, w

następującej kolejności: z prawej strony Mistrza Jan, z lewej Judasz, Szymon Zelota,

Mateusz, Jakub Zebedeusz, Andrzej i bliźniacy Alfeusza, Filip, Nataniel, Tomasz i

Szymon Piotr.

Zebrali się razem, aby obchodzić, przynajmniej w duchu, zwyczaj, który antydatował

nawet Mojżesza i nawiązywał do tych czasów, kiedy ich ojcowie byli niewolnikami w

Egipcie. Ta wieczerza była ich ostatnim spotkaniem z Jezusem i nawet w tak

uroczystym otoczeniu, apostołowie pod przewodnictwem Judasza raz jeszcze dali upust

swojej starej predylekcji do zaszczytów, wyróżnień i osobistego wywyższania się.

Ciągle jeszcze głośno i gniewnie wzajemnie się obwiniali, kiedy we drzwiach stanął

Mistrz, tam zawahał się na chwilę a wyraz rozczarowania powoli pełzał po jego twarzy.

Bez komentarza poszedł na swoje miejsce, nie naruszając porządku ich rozmieszczenia.

Teraz gotowi byli zacząć wieczerzę, za wyjątkiem tego, że ich stopy nadal

pozostawały nie umyte a ich nastrój daleki był od przyjemnego. Gdy wszedł Mistrz,

ciągle robili sobie nawzajem niepochlebne uwagi, nie mówiąc o myślach tych, którzy

potrafili opanować swoje emocje, aby się powstrzymać od otwartego wyrażenia swoich

uczuć.

2. POCZĄTEK WIECZERZY

Kilka chwil po tym, jak Mistrz usiadł na swym miejscu, zapadła cisza. Jezus

popatrzył na wszystkich i łagodząc napięcie uśmiechem, powiedział: „Gorąco

pragnąłem spożyć z wami Paschę. Chciałem zjeść z wami raz jeszcze, zanim będę

cierpiał a wiedząc, że moja godzina nadeszła, uzgodniłem, aby dzisiejszego wieczora

spożyć z wami tą wieczerzę, gdyż co do jutra, wszyscy jesteśmy z rękach Ojca, którego

wolę przyszedłem wypełnić. Nie będę więcej jadł z wami tak długo, aż zasiądziecie ze

mną w królestwie, które da mi mój Ojciec, kiedy skończę to, po co mnie posłał na ten

świat”.

Po tym jak woda i wino zostały zmieszane, przynieśli Jezusowi kielich, który wziął z

ręki Tadeusza i trzymał, gdy składał dziękczynienie. I kiedy skończył dziękczynienie,

powiedział: „Weźcie ten kielich i podzielcie się nim a kiedy się nim dzielicie, pomyślcie

sobie, że ja już nie będę pił z wami owocu winorośli, gdyż to jest nasza ostatnia

wieczerza. Kiedy następnym razem znowu tak zasiądziemy, będzie to w przyszłym

królestwie”.

Jezus zaczął tak mówić do swoich apostołów, gdyż wiedział, że jego godzina nadeszła.

Rozumiał, że nadszedł czas powrotu do Ojca i że jego działalność na Ziemi jest prawie

skończona. Mistrz wiedział, że objawił miłość Ojca na Ziemi i ukazał ludzkości jego

miłosierdzie i że skończył to, po co przyszedł na ten świat, żeby otrzymać pełną moc i

władzę w niebiosach i na Ziemi. Wiedział tak samo, że Judasz Iskariota ostatecznie

postanowił, aby tej nocy wydać go w ręce jego wrogów. W pełni uświadamiał sobie, że

ten zdradziecki podstęp jest dziełem Judasza, ale że zadowoli również Lucyfera, Szatana

i Caligastię, księcia ciemności. Jednak nie bał się nikogo z tych, którzy chcieli go

doprowadzić do duchowego upadku, ani też tych, którzy chcieli spowodować jego

fizyczną śmierć. Mistrz niepokoił się tylko o jedno, o bezpieczeństwo i zbawienie

swoich wybranych wyznawców. I tak z pełną świadomością, że Ojciec powierzył

wszystkie sprawy jego kompetencji, Mistrz teraz mógł zacząć inscenizację przypowieści

o braterskiej miłości.

3. MYCIE STÓP APOSTOŁOM

Było żydowskim zwyczajem, że podczas Paschy, po wypiciu pierwszego kielicha,

gospodarz wstawał od stołu i mył ręce. Później, w trakcie posiłku, po drugim kielichu,

wszyscy goście również wstawali i myli ręce. Ponieważ apostołowie wiedzieli, że ich

Mistrz nigdy nie przestrzega tych rytuałów ceremonialnego mycia rąk, bardzo byli

ciekawi, co też zamierza uczynić, kiedy po podzieleniu się pierwszym kielichem, wstał

od stołu i w milczeniu podszedł do drzwi, gdzie znajdowały się dzbany, misy i ręczniki.

Ich ciekawość przeszła w zdziwienie, kiedy spostrzegli, że Mistrz zdejmuje wierzchnie

szaty, przepasuje się ręcznikiem i zaczyna wlewać wodę do jednej z mis do mycia nóg.

Wyobraźcie sobie osłupienie tych dwunastu mężczyzn, którzy tak niedawno nie chcieli

umyć stóp jeden drugiemu i którzy tak niestosownie spierali się o honorowe miejsce

przy stole, kiedy spostrzegli, że Mistrz idzie wokół nie zajętego końca stołu, do

najniższego miejsca na uczcie, gdzie spoczywał Szymon Piotr i klękając w postawie

służącego, zabiera się do mycia nóg Szymona. Gdy Mistrz uklęknął, cała Dwunastka

zerwała się jak jeden na nogi; nawet zdradziecki Judasz do tego stopnia zapomniał na

chwilę swej nikczemności, że wstał razem ze braćmi apostołami, w tym wyrazie

zaskoczenia, szacunku i krańcowego zdziwienia.

Szymon Piotr stał, patrząc na zwróconą ku górze twarz Mistrza. Jezus nic nie mówił,

słowa były niepotrzebne. Jego postawa wyraźnie wskazywała na to, że chce umyć stopy

Szymonowi Piotrowi. Pomimo wszystkich swych ludzkich słabości, Piotr kochał

Mistrza. Ten galilejski rybak był pierwszą ludzką istotą, która całym sercem uwierzyła

w boskość Jezusa i publicznie, wyraźnie wyznała tą wiarę. I od tego czasu Piotr nigdy

naprawdę nie wątpił w Boską naturę Mistrza. Ponieważ Piotr w swoim sercu tak bardzo

czcił i szanował Jezusa, więc nic dziwnego, że w duszy obruszył się na myśl o Jezusie,

który klęczy przed nim w służebnej postawie i proponuje mu umycie stóp, tak jak

niewolnik. Kiedy Piotr pozbierał wreszcie myśli, aby się mógł odezwać do Mistrza,

wyraził z głębi serca płynące uczucia wszystkich jego współbraci apostołów.

Po kilku chwilach wielkiego zakłopotania, Piotr się odezwał: „Mistrzu, czy naprawdę

chcesz mi umyć stopy?”. I wtedy, patrząc w górę, prosto w oczy Piotrowi, Jezus

powiedział: „Może nie rozumiesz w pełni tego, co zamierzam uczynić, ale w przyszłości

zrozumiesz znaczenie wszystkich tych rzeczy”. Wtedy Szynom Piotr, wciągając głęboki

oddech, oświadczył: „Mistrzu, nigdy nie będziesz myć moich stóp!”. I każdy z

apostołów przytaknął z aprobatą na to stanowcze oświadczenie Piotra, aby nie pozwolić

Jezusowi tak się przed nimi upokorzyć.

Szokująca wymowa tej niezwykłej sceny w pierwszej chwili poruszyła serce nawet

Judasza Iskarioty; ale kiedy w swej zarozumiałości osądził to widowisko, doszedł do

wniosku, że ten gest pokory jest tylko jeszcze jednym zdarzeniem, które zdecydowanie

dowodziło, że Jezus nigdy nie będzie się nadawał na wybawiciela Izraela i że nie

popełnił błędu, kiedy postanowił odwrócić się od sprawy Mistrza.

Kiedy tak wszyscy stali zdumieni, z zapartym tchem, Jezus powiedział: „Piotrze,

oświadczam ci, że jeżeli nie umyję twoich stóp, nie będziesz miał ze mną udziału w tym,

co właśnie zamierzam zrobić”. Kiedy Piotr usłyszał to oświadczenie, w połączeniu z

tym, że Jezus wciąż klęczał u jego stóp, podjął jedną z tych decyzji, wyrażających ślepą

zgodę i dostosowanie się do życzenia tego, którego szanował i kochał. Ponieważ

Szymonowi Piotrowi zaczynało świtać, że z tą propozycją spełnienia posługi wiązało się

coś ważnego, coś, co decydowało o przyszłym związku człowieka z działalnością

Mistrza, nie tylko pogodził się z myślą, aby pozwolić Jezusowi umyć stopy, ale w swój

charakterystyczny i porywczy sposób oznajmił: „Zatem, Mistrzu, umyj nie tylko moje

stopy, ale także moje ręce i moją głowę”.

Zanim Mistrz zaczął myć stopy Piotrowi, powiedział: „Ten, kto jest już czysty,

potrzebuje umyć tylko swoje stopy. Wy, którzy dzisiejszego wieczora siedzicie ze mną,

jesteście czyści – ale nie wszyscy. Trzeba jednak obmyć kurz z waszych stóp, zanim

usiądziecie i będziecie jeść ze mną. A poza tym, wykonam tę posługę dla was jako

przypowieść, ilustrującą znaczenie nowego przykazania, które teraz wam daję”.

Mistrz obszedł stół w milczeniu i tak samo umył stopy dwunastu apostołom, nie

omijając nawet Judasza. Kiedy Jezus skończył myć stopy całej Dwunastce, włożył swój

płaszcz, wrócił na miejsce gospodarza i przyjrzawszy się swoim oszołomionym

apostołom, powiedział:

„Czy naprawdę rozumiecie, co wam zrobiłem? Nazywacie mnie Mistrzem i dobrze

mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Mistrz umył wam stopy, dlaczego tak się stało, że

nie chcieliście nawzajem umyć sobie stóp? Jaką naukę powinniście wyciągnąć z tej

przypowieści, kiedy Mistrz tak chętnie wykonuje tę posługę, której jego bracia nie

chcieli zrobić sobie nawzajem? Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, sługa nie jest

większy od swego pana, ani wysłannik od tego, który go posłał. Widzieliście, jak

służyłem moim życiem pośród was i błogosławieni jesteście wy, którzy będziecie mieli

łaskawą odwagę tak służyć. Ale dlaczego tak powoli się uczycie, że tajemnica wielkości

w królestwie duchowym nie przypomina metod siły w świecie materialnym?

Gdy dzisiaj wieczorem przyszedłem do tego pokoju, nie dosyć wam było, że dumnie

wzbranialiście się umyć stopy jeden drugiemu, ale musieliście się jeszcze zacząć spierać

o to, kto powinien zająć honorowe miejsce przy moim stole. Takich honorów pragną

faryzeusze i dzieci tego świata, ale tak nie powinno być pośród ambasadorów

niebiańskiego królestwa. Czy nie wiecie, że nie może być wyróżnionego miejsca przy

moim stole. Czy nie rozumiecie, że kocham każdego z was tak samo? Czy nie wiecie, że

miejsce najbliżej mnie, które ludzie uważają za taki zaszczyt, nic nie znaczy w sprawie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: