193.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 193

KOŃCOWE UKAZANIA SIĘ I WNIEBOWSTĄPIENIE

S zesnaste morontialne pojawienie się Jezusa nastąpiło w piątek, 5 maja, na dziedzińcu

domu Nikodema, wieczorem, około dwudziestej pierwszej. Tego wieczora zdecydowali

się zebrać jerozolimscy wierni, po raz pierwszy od czasu zmartwychwstania. Tym

razem zebrało się jedenastu apostołów, grupa kobiet i ich współpracownice, oraz około

pięćdziesięciu przodujących uczniów Mistrza, razem z pewną liczbą Greków. Wierni

przebywali ze sobą ponad pół godziny, kiedy to niespodzianie ukazał im się

morontialny Mistrz, dobrze widoczny i natychmiast zaczął ich nauczać. Jezus

powiedział:

„Pokój wam. Jest to najbardziej reprezentatywna grupa wiernych – apostołów i

uczniów, zarówno mężczyzn jak i kobiet – jakiej się ukazałem od czasu mojego

wyzwolenia z ciała. Powołuję was teraz na świadków, że powiedziałem wam już

uprzednio, iż mój pobyt pośród was musi dobiec końca; powiedziałem wam, że

wkrótce muszę wrócić do Ojca. Potem mówiłem wam wyraźnie, że wyżsi kapłani i

żydowscy władcy wydadzą mnie na śmierć i że wstanę z grobu. Dlaczego więc tak

niepokoiliście się tym wszystkim, kiedy się zdarzyło? Dlaczego byliście tak zaskoczeni,

kiedy trzeciego dnia wstałem z grobu? Niedostatecznie mi wierzyliście, ponieważ

słyszeliście moje słowa, ale nie rozumieliście ich znaczenia.

Powinniście teraz wysłuchać moich słów, żeby znowu nie popełnić tego błędu, że

kiedy słyszycie moją naukę umysłem, wasze serca nie potrafią zrozumieć jej znaczenia.

Od początku mojej bytności u was, jako jeden z was, nauczałem, że moim jedynym

celem jest objawienie mego Ojca w niebie jego dzieciom na Ziemi. Przeżyłem to

obdarzenie, objawiając Boga, abyście wy mogli przeżyć wasze życie, rozpoznając Boga.

Objawiłem Boga jako waszego Ojca w niebie; objawiłem was jako synów Bożych na

Ziemi. Faktem jest, że Bóg was kocha, swoich synów. Kiedy wierzycie w moje słowo,

fakt ten w waszych sercach staje się wieczną i żywą prawdą. Kiedy, poprzez żywą wiarę,

niebiańsko uświadomicie sobie Boga, narodzicie się w duchu jako dzieci światłości i

życia, nawet wiecznego życia, w którym będziecie się wznosić we wszechświecie

wszechświatów i zdołacie znaleźć Boga Ojca w Raju.

Napominam was, abyście zawsze pamiętali, że waszą misją pośród ludzi jest

głoszenie ewangelii królestwa – rzeczywistości ojcostwa Boga i prawdy synostwa

człowieka. Głoście całą prawdę dobrej nowiny, nie tylko część zbawczej ewangelii. To,

że zmartwychwstałem, nie zmienia waszego posłania. Synostwo z Bogiem, poprzez

wiarę, nadal jest zbawczą prawdą ewangelii królestwa. Macie iść i głosić miłość do Boga

i służbę dla człowieka. To, czego świat najbardziej potrzebuje wiedzieć: ludzie są

synami Bożymi i przez wiarę mogą sobie naprawdę uświadomić i codziennie przeżywać

tą uszlachetniającą prawdę. Moje obdarzenie powinno pomóc zrozumieć wszystkim

ludziom, że są dziećmi Boga, ale ta wiedza nie wystarcza, jeśli przez wiarę zbawczej

prawdy osobiście nie uda się im pojąć, że są żywymi, duchowymi synami wiecznego

Ojca. Ewangelia królestwa zajmuje się miłością Ojca i służbą dla jego dzieci na Ziemi.

To tutaj dzielicie się między sobą wieścią, że zmartwychwstałem, ale to nic dziwnego.

Posiadam moc, aby złożyć moje życie i na nowo je podjąć; Ojciec daje taką moc swoim

Rajskim Synom. Serca wasze powinna raczej poruszyć świadomość, że umarli z tej

epoki zaczęli wieczne wznoszenie się, wkrótce po tym, jak opuściłem nowy grób Józefa.

Przeżyłem moje życie w ciele, aby wam pokazać, jak wy, poprzez miłości pełną służbę,

możecie objawiać Boga swoim współbraciom ludziom, nawet tak, jak ja poprzez miłość

do was i służenie wam objawiałem wam Boga. Żyłem pośród was jako Syn Człowieczy,

abyście wy i inni mogli poznać, że wszyscy naprawdę jesteście synami Bożymi. Dlatego

też idźcie teraz na cały świat, głosząc tę ewangelię królestwa nieba wszystkim ludziom.

Miłujcie wszystkich ludzi tak, jak ja was umiłowałem; służcie waszym śmiertelnym

braciom tak, jak ja wam służyłem. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Pozostańcie

w Jerozolimie tylko tak długo, aż odejdę do Ojca i do tego czasu, gdy ześlę wam Ducha

Prawdy. On was poprowadzi do poszerzonej prawdy a ja pójdę z wami na cały świat.

Zawsze jestem z wami i pokój mój zostawiam wam”.

Kiedy Mistrz to powiedział, zniknął im z oczu. Świtało prawie, kiedy ci wierzący się

rozeszli; całą noc spędzili razem, żarliwie omawiając upomnienia Mistrza i rozważając

wszystko to, co im się przydarzyło. Jakub Zebedeusz i inni apostołowie opowiedzieli

także o swych przeżyciach z morontialnym Mistrzem w Galilei, przypominając, jak

trzykrotnie im się ukazał.

1. UKAZANIE SIĘ W SYCHAR

13 maja, około szesnastej, w szabatowe popołudnie, w pobliżu studni Jakubowej w

Sychar, Mistrz ukazał się Naldzie i około siedemdziesięciu pięciu wierzącym

Samarytanom. Wierzący ci mieli zwyczaj spotykać się w tym miejscu, tam gdzie Jezus

rozmawiał z Naldą o wodzie życia. Tego dnia, kiedy właśnie skończyli omawiać

otrzymaną wieść o zmartwychwstaniu, Jezus nagle ukazał się im i powiedział:

„Pokój wam. Radujcie się tą świadomością, że ja jestem zmartwychwstaniem i

życiem, ale to wam nic nie da, jeżeli najpierw nie narodzicie się z wiecznego ducha i

tym samym przez wiarę nie wejdziecie w posiadanie daru życia wiecznego. Jeżeli

jesteście synami mego Ojca w wierze, nigdy nie umrzecie; nie zginiecie. Ewangelia

królestwa nauczyła was, że wszyscy ludzie są synami Bożymi. I tę dobrą nowinę,

dotyczącą miłości niebiańskiego Ojca do jego dzieci na Ziemi, należy nieść całemu

światu. Nadszedł czas, kiedy nie będziecie czcić Boga w Garizim ani w Jerozolimie, ale

tam gdzie jesteście, takimi, jakimi jesteście w duchu i w prawdzie. To wasza wiara zbawi

wasze dusze. Zbawienie jest darem Boga dla tych wszystkich, którzy wierzą, że są jego

synami. Ale nie dajcie się zwieść; chociaż zbawienie jest darmowym darem Boga i

dawane jest wszystkim, którzy je przyjmują przez wiarę, potem przychodzi praktyka

rodzenia owoców tego życia duchowego, tak jak jest przeżywane w ciele. Akceptacja

doktryny ojcostwa Boga zakłada, że bez zastrzeżeń uznaliście także towarzyszącą jej

prawdę o braterstwie człowieka. I jeśli człowiek jest twoim bratem, jest on czymś więcej

niż twoim bliźnim, którego Ojciec nakazuje ci miłować, jak siebie samego. Twojego

brata, z twojej własnej rodziny, będziesz miłował nie tylko rodzinnym uczuciem, ale

także służyć mu będziesz, jak służyłbyś sobie samemu. I tak będziesz kochał swojego

brata i jemu służył, ponieważ będąc moim bratem, byłeś w ten sposób miłowany i

obdarowany służbą przeze mnie. Idźcie więc na cały świat i głoście tę dobrą nowinę

wszystkim stworzonym, z każdej rasy, plemienia i narodu. Mój duch pójdzie przed

wami a ja zawsze będę z wami”.

Samarytanie byli bardzo zdumieni ukazaniem się Mistrza i pognali do pobliskich

miast i wsi, gdzie na wszystkie strony rozgłaszali wiadomość, że widzieli Jezusa i że on

do nich mówił. I to było siedemnaste, morontialne pojawienie się Mistrza.

2. UKAZANIE SIĘ W FENICJI

Osiemnaste, morontialne ukazanie się Mistrza, nastąpiło w Tyrze, we wtorek, 16

maja, na krótko przed dwudziestą pierwszą. Znowu ukazał się pod koniec spotkania

wierzących, kiedy mieli się rozejść i powiedział:

„Pokój wam. Radujecie się wieścią, że Syn Człowieczy zmartwychwstał, ponieważ

tym samym wiecie, że wy i wasi bracia także przeżyjecie ludzką śmierć. Ale takie

przeżycie zależy od tego, czy najpierw narodziliście się w duchu poszukiwania prawdy

i znajdowania Boga. Chleb życia i woda życia dawane są tylko tym, którzy łakną

prawdy i pragną prawości – pragną Boga. To, że umarły zmartwychwstaje, nie jest

ewangelią królestwa. Te wielkie prawdy i te wszechświatowe fakty związane są z

ewangelią dlatego, że po części wynikają z wiary w dobrą nowinę i zawarte są w

dalszych doświadczeniach tych, którzy przez wiarę stali się, w czynie i prawdzie,

wiecznymi synami wiecznego Boga. Mój Ojciec posłał mnie na ten świat, abym

wszystkim głosił to zbawienie synostwa. Tak samo ja posyłam was, abyście wszędzie

głosili zbawienie synostwa. Zbawienie jest darmowym darem Bożym, ale ci, którzy

narodzą się w duchu, zaczną natychmiast przejawiać owoce ducha w miłości pełnym

służeniu swoim bliźnim istotom. Owocami Boskiego ducha, które wydaje życie

narodzonych w duchu i rozpoznających Boga śmiertelników są: miłości pełna służba,

bezinteresowne poświęcenie, odważna lojalność, szczera rzetelność, oświecająca

uczciwość, niegasnąca nadzieja, ufna wiara, miłosierna posługa, niezawodna dobroć,

wyrozumiała tolerancja i trwały pokój. Jeżeli wyznający wiarę nie rodzą w swoim życiu

tych owoców Boskiego ducha, są martwi; Duch Prawdy nie jest z nimi; są zbędnymi

gałęziami żywej winorośli i wkrótce zostaną usunięci. Mój Ojciec wymaga od dzieci

wiary, aby rodziły jak najwięcej owoców ducha. Jeżeli więc nie wydajecie owoców,

okopie on wasze korzenie i odetnie wasze nieurodzajne gałęzie. Kiedy w królestwie

Bożym idziecie naprzód, ku niebu, musicie rodzić coraz więcej owoców ducha.

Możecie wchodzić do królestwa jak dzieci, ale Ojciec wymaga od was, abyście przez

łaskę dorastali do stanu pełnej duchowej dojrzałości. I kiedy pójdziecie na wszystkie

strony głosić wszystkim narodom dobrą nowinę tej ewangelii, ja pójdę przed wami a

mój Duch Prawdy zamieszka w waszych sercach. Pokój mój zostawiam wam”.

I Mistrz zniknął im z oczu. Następnego dnia wyruszyli z Tyru, niosąc tę wieść do

Sydonu a nawet do Antiochii i Damaszku. Jezus przebywał z tymi wierzącymi, kiedy

był w ciele a oni szybko go rozpoznali, kiedy ich zaczął nauczać. Choć przyjaciołom

Jezusa niełatwo było rozpoznać jego morontialną postać, gdy się ukazywał, nigdy nie

sprawiała im trudności identyfikacja jego osobowości, kiedy zaczynał do nich mówić.

3. OSTANIE UKAZANIE SIĘ W JEROZOLIMIE

Wcześnie rano, w czwartek, 18 maja, Jezus ostatni raz ukazał się na Ziemi, jako

osobowość morontialna. Gdy jedenastu apostołów miało zasiąść do śniadania, w górnej

izbie domu Marii Markowej, Jezus ukazał się im i powiedział:

„Pokój wam. Poprosiłem was, abyście zostali tutaj w Jerozolimie, do czasu mojego

wstąpienia do Ojca a nawet do tego czasu, kiedy wam ześlę Ducha Prawdy, który

wkrótce będzie wylany na wszystkich w ciele i który obdarzy was mocą z wysokości”.

Szymon Zelota przerwał Jezusowi pytaniem: „Czy wówczas, Mistrzu, odbudujesz

królestwo i zobaczymy chwałę Boga objawioną na Ziemi?”. Kiedy Jezus wysłuchał

pytania Szymona, odpowiedział: „Szymonie, wciąż trzymasz się swoich starych idei

żydowskiego Mesjasza i materialnego królestwa. Ale otrzymacie moc duchową, po tym,

jak duch zstąpi na was i niebawem pójdziecie na cały świat głosić tę ewangelię

królestwa. Tak jak Ojciec posłał mnie na świat, tak ja was posyłam. I chciałbym, abyście

miłowali się i ufali sobie wzajemnie. Judasz nie jest już z wami, ponieważ jego miłość

ochłodła i nie chciał zaufać wam, swoim lojalnym braciom. Czyż nie czytaliście w

Piśmie Świętym, gdzie jest napisane: «Nie jest dobrze, żeby człowiek był sam. Nikt nie

żyje dla siebie»? I także jest napisane: «Ten, który chce mieć przyjaciół, musi sam

okazać swą przyjaźń». Czyż nie wysyłałem was właśnie po dwóch, żebyście nie byli

samotni i nie popadli w biedę i niedolę odosobnienia? Wy również dobrze wiecie, że

kiedy byłem z wami w ciele, nie pozwalałem sobie na dłuższą samotność. Od samego

początku naszej współpracy, zawsze dwóch albo trzech z was było ze mną, czy w inny

sposób było pod ręką, nawet, kiedy rozmawiałem z Ojcem. Dlatego też ufajcie sobie i

zwierzajcie się sobie nawzajem. A wszystko to jest jeszcze bardziej potrzebne, ponieważ

tego dnia opuszczam was i zostawiam was samych na świecie. Godzina nadeszła,

wkrótce idę do Ojca”.

Gdy to powiedział, skinął na nich, aby poszli za nim i poprowadził ich na Górę

Oliwną, gdzie się z nimi pożegnał, zanim opuścił Urantię. Po drodze na Górę Oliwną

wszyscy byli pełni powagi. Od czasu, gdy opuścili górną izbę, nikt nie wyrzekł słowa, aż

Jezus zatrzymał się z nimi na Górze Oliwnej.

4. PRZYCZYNY UPADKU JUDASZA

W pierwszej części przemowy pożegnalnej do apostołów Mistrz nawiązał do utraty

Judasza i dał przykład tragicznego losu ich zdradzieckiego współpracownika, jako

poważne ostrzeżenie o niebezpieczeństwach izolowania się od społeczeństwa i swoich

towarzyszy. Dla wierzących, w tych czasach jak również w przyszłości, pożyteczne być

może przypatrzenie się pokrótce przyczynom upadku Judasza, w świetle uwag Mistrza

i z punktu widzenia wiedzy nagromadzonej w kolejnych stuleciach.

Kiedy patrzymy wstecz na tę tragedię, uważamy, że Judasz zbłądził głównie dlatego,

ponieważ był osobowością bardzo wyobcowaną; osobowością zamkniętą i stroniącą od

zwykłych kontaktów społecznych. Uparcie nie chciał się zbliżyć do swoich towarzyszy

apostołów, ani też im zaufać. Ale istnienie wyobcowanego typu osobowości nie mogło,

samo w sobie i samo z siebie, zrobić takiej szkody, gdyby Judasz nie zaprzestał również

rozwijania się w miłości i wzrastania w łasce duchowej. I potem, jak gdyby chciał

pogorszyć sprawę, wytrwale gromadził urazy i hodował takich psychologicznych

wrogów, jak odwet i generalne pragnienie „wyrównania rachunków” z kimkolwiek, za

wszystkie swoje rozczarowania.

Tak niefortunne połączenie cech indywidualnych i skłonności umysłowych

przyczyniło się do upadku tego człowieka, o dobrych intencjach, któremu nie udało się

pokonać zła miłością, wiarą i zaufaniem. Jednak można udowodnić, tak na przykładzie

Tomasza jak i Nataniela, że Judasz nie musiał zbłądzić, ponieważ obydwaj ci

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: