196.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 196

WIARA JEZUSA

J ezus posiadał wysublimowaną, z głębi serca płynącą wiarę w Boga. Przeżywał on

zwykłe wzloty i upadki śmiertelnego bytu, ale religijnie nigdy nie zwątpił w oczywistość

Boskiej, troskliwej opieki i przewodnictwa. Jego wiara powstała z wnikliwości,

zrodzonej w wyniku funkcjonowania Boskiej obecności, Dostrajacza, który w nim

mieszkał. Wiara Jezusa nie była ani tradycyjna ani zwyczajnie intelektualna; była

całkowicie osobista i czysto duchowa.

Ludzki Jezus uważał Boga za świętego, sprawiedliwego i wielkiego, jak również za

szczerego, wspaniałego i dobrego. Wszystkie te atrybuty Boskości Jezus zogniskował w

swoim rozumowaniu, jako „wola Ojca w niebie”. Bóg Jezusa był jednocześnie „świętym

Izraela” oraz „żywym i kochającym Ojcem w niebie”. Jezus nie był pierwszym, który

przedstawił koncepcję Boga, jako Ojca, ale wywyższył on i wyniósł tę ideę do poziomu

wzniosłego przeżycia, kiedy dokonał nowego objawienia Boga i głosił, że każda

śmiertelna istota jest dzieckiem tego Ojca miłości, synem Bożym.

Jezus nie trzymał się kurczowo wiary w Boga, jak dusza, która walczy z

wszechświatem, w śmiertelnych zmaganiach ze światem wrogim i grzesznym; nie

uciekał się do wiary tylko po to, aby znaleźć pocieszenie pośród trudności czy dla

dodania otuchy, kiedy groziła rozpacz; wiara Jezusa nie była iluzorycznym

wynagrodzeniem za nieprzyjemną rzeczywistość i cierpienia życia. Doznawał on

spokoju właśnie w obliczu wszystkich tych naturalnych trudności i doczesnych

przeciwności śmiertelnej egzystencji, dzięki najwyższemu i niezaprzeczalnemu

zaufaniu, jakie pokładał w Bogu i odczuwał wielką radość życia, dzięki wierze w

prawdziwą obecność niebiańskiego Ojca. I ta triumfująca wiara była żywym

przeżywaniem prawdziwego, duchowego sukcesu. Wielkim wkładem Jezusa w wartości

ludzkiego doświadczenia nie było to, że objawił tak wiele idei dotyczących Ojca w

niebie, ale raczej to, że tak świetnie zademonstrował nowy, wyższy typ żywej wiary w

Boga . Nigdy, na żadnym świecie tego wszechświata, w życiu żadnego śmiertelnika, Bóg

nie stał się tak żywą rzeczywistości ą, jak w ludzkim życiu Jezusa w Nazaretu.

W życiu Mistrza na Urantii, zarówno ten świat, jak i wszystkie inne światy kreacji

lokalnej odkryły nowy i wyższy rodzaj religii, religii opartej na osobistych związkach z

Ojcem Uniwersalnym i w pełni potwierdzonej przez najwyższy autorytet prawdziwego,

osobistego doświadczenia. Ta żywa wiara Jezusa była czymś więcej niż intelektualną

refleksją a jednak nie była to mistyczna medytacja.

Teologia może utrwalać, formułować, definiować i dogmatyzować wiarę, ale w

ludzkim życiu Jezusa wiara była osobista, żywa, oryginalna, spontaniczna i czysto

duchowa. Ta wiara nie była uszanowaniem tradycji ani też zwykłym, intelektualnym

wierzeniem, utrzymywanym jako święta doktryna, ale raczej była wzniosłym

doświadczaniem i głębokim przekonaniem, którego pewnie go podtrzymywało . Jego

wiara była tak rzeczywista i tak wszechobejmująca, że zupełnie wymiotła wszelkie

duchowe wątpliwości i skutecznie zniszczyła wszystkie sprzeczne pragnienia. Nic nie

było w stanie oderwać Jezusa od duchowego zakotwiczenia tej żarliwej, wzniosłej i

nieustraszonej wiary. Nawet w obliczu pozornej porażki, czy w głębokim bólu

rozczarowania i grożącej rozpaczy, spokojnie trwał w Boskiej obecności, wolny od

strachu i w pełni świadomy duchowego zwycięstwa. Jezus miał ożywczą pewność,

wynikającą z posiadania niezachwianej wiary i w każdej trudnej sytuacji życiowej

niezawodnie wykazywał bezwarunkową lojalność wobec woli Ojca. I ta wspaniała wiara

była niezachwiana, nawet w obliczu okrutnego i druzgocącego zagrożenia haniebną

śmiercią.

U religijnego geniusza, silna wiara duchowa częstokroć prowadzi wprost do

zgubnego fanatyzmu, do wyolbrzymiania religijnego ego, ale nie u Jezusa. Jego

nadzwyczajna wiara i osiągnięcia duchowe nie wywierały niekorzystnego wpływu na

jego życie codzienne, ponieważ to duchowe wywyższenie było zupełnie świadomą,

spontaniczną ekspresją duszy w osobistym przeżywaniu z Bogiem.

Cała ta niepohamowana i nieugięta, duchowa wiara Jezusa, nigdy nie stała się

fanatyczna, gdyż nigdy nie próbowała odbiegać od jego dobrze wyważonego,

intelektualnego osądu, dotyczącego proporcjonalnych wartości praktycznych i

zwykłych, społecznych, ekonomicznych i moralnych sytuacji życiowych. Syn

Człowieczy miał wspaniale skonsolidowaną, ludzką osobowość; był wyjątkowo

utalentowaną, Boską istotą; był również świetnie skoordynowany, jako połączenie

człowieka i istoty Boskiej, działającej na Ziemi jako jedna osobowość. Mistrz zawsze

koordynował wiarę duszy z mądrością-oceną wytrawnego doświadczenia. Osobista

wiara, duchowa nadzieja i moralne poświęcenie zawsze były wzajemnie związane – w

niedościgłej, religijnej jedności harmonijnego połączenia – z dogłębnym

uprzytomnieniem sobie rzeczywistości i świętości wszystkich ludzkich lojalności:

osobistego honoru, miłości rodzinnej, religijnych powinności, obowiązków

społecznych i potrzeb ekonomicznych.

Wiara Jezusa wyobrażała wszystkie te duchowe wartości, jakie istota stworzona

może znaleźć w królestwie Bożym, dlatego też Jezus mówił: „Najpierw szukajcie

królestwa nieba”. W zaawansowanym i idealnym braterstwie królestwa, Jezus

dostrzegał osiągnięcie i spełnienie „woli Bożej”. Sednem modlitwy, której nauczał

swoich uczniów, było: „Przyjdź królestwo twoje, bądź wola twoja”. W ten sposób

rozumiejąc królestwo, jako zawierające wolę Bożą, poświęcił się sprawie jego

urzeczywistniania z zadziwiającą bezinteresownością i bezgranicznym entuzjazmem.

Jednak w całej tej, zasadniczej misji Jezusa i w trakcie całego jego, nadzwyczajnego

życia, nigdy nie pojawiła się fanatyczna furia ani czcza powierzchowność pobożnego

egotysty.

Całe życie Mistrza było konsekwentnie warunkowane przez tą żywą wiarę, przez

wzniosłe doświadczenie religijne. To duchowe nastawienie całkowicie opanowało jego

myśli i uczucia, jego wiarę i modlitwę, jego nauki i kazania. Ta osobista wiara syna w

pewność i niezawodność przewodnictwa i opieki niebiańskiego Ojca, wniosła w

unikalne życie Jezusa głęboki dar rzeczywistości duchowej. A przecież, wbrew tej

bardzo głębokiej świadomości bliskiego kontaktu z boskością, ten Galilejczyk, Boski

Galilejczyk, kiedy zwracano się do niego, dobry nauczycielu, zaraz odpowiadał:

„Dlaczego nazywasz mnie dobrym?”. Kiedy stajemy w obliczu tak wielkiej

bezinteresowności, zaczynamy rozumieć, jak Ojciec Uniwersalny miał możność tak w

pełni objawić się Jezusowi, a poprzez niego, objawić siebie śmiertelnikom ze światów

zamieszkałych.

Jezus przyniósł Bogu, jako człowiek tej domeny, największy ze wszystkich dar –

konsekrację i dedykację swojej własnej woli dla pełnienia majestatycznej służby,

polegającej na wykonywaniu Boskiej woli. Jezus, zawsze i konsekwentnie, traktował

religię wyłącznie, jako wyraz woli Ojca. Kiedy badacie działalność Mistrza, jak się ona

odnosi do modlitwy, czy jakiejkolwiek innej cechy życia religijnego, nie zważajcie tak

bardzo na to, czego nauczał, ale na to, co robił. Jezus nigdy się nie modlił z poczucia

obowiązku religijnego. Dla niego modlitwa była szczerym wyrażaniem duchowej

postawy, oświadczeniem o lojalności duszy, historią osobistego poświęcenia,

wyrażaniem dziękczynienia, ochroną przed napięciem emocjonalnym, zapobieganiem

konfliktowi, wywyższaniem rozumowania, nobilitacją pragnienia, usprawiedliwianiem

decyzji moralnej, wzbogacaniem myśli, ożywianiem wyższych skłonności, konsekracją

natchnienia, wyjaśnianiem punktu widzenia, oświadczeniem wiary, transcendentalnym

poddaniem swej woli, wzniosłym potwierdzaniem zaufania, objawianiem odwagi,

ogłaszaniem odkrycia, wyznaniem najwyższego poświęcenia, potwierdzaniem

konsekracji, metodą rozwiązywania trudności i potężnym uaktywnianiem zespolonych

mocy duszy, aby opierały się wszelkim ludzkimi tendencjom do samolubstwa, zła i

grzechu. Jezus żył takim właśnie życiem, modlitewnego poświęcenia się wykonaniu

woli Ojca i triumfalnie zakończył swoje życie taką właśnie modlitwą. Tajemnicą jego

niezrównanego, religijnego życia, była świadomość obecności Boga; i taką świadomość

zdobył przez inteligentną modlitwę i szczere czczenie – nieprzerwaną wspólnotę z

Bogiem – a nie przez wskazówki, głosy, wizje czy nadzwyczajne praktyki religijne.

W ziemskim życiu Jezusa religia była żywym doświadczeniem, bezpośrednim i

osobistym przejściem od duchowego szacunku do praktycznej prawości. Wiara Jezusa

rodziła transcendentalne owoce Boskiego ducha. Jego wiara nie była taka jak dziecka,

niedojrzała i naiwna, ale w wielu aspektach podobna była do niczego nie

podejrzewającej ufności, charakterystycznej dla umysłowości dziecka. Jezus ufał Bogu

tak, jak dziecko ufa rodzicom. Miał głębokie zaufanie do wszechświata – podobne

ufności, jaką żywi dziecko wobec rodzicielskiego środowiska. Szczera wiara Jezusa w

zasadniczą dobroć wszechświata bardzo przypominała dziecięcą ufność w

bezpieczeństwo ziemskiego otoczenia. Polegał on na niebiańskim Ojcu tak jak dziecko

polega na ziemskich rodzicach a jego płomienna wiara nawet przez chwilę nie żywiła

wątpliwości, że niebiański Ojciec zapewni mu opiekę. Nie niepokoił go zbytnio strach,

wątpliwości i sceptycyzm. Wolnej i oryginalnej ekspresji jego życia nie hamowało

niedowiarstwo. Łączył niezachwianą i inteligentną odwagę dorosłego człowieka ze

szczerym i ufnym optymizmem wierzącego dziecka. Jego wiara dorosła do takich

wyżyn, że była pozbawiona strachu.

Wiara Jezusa osiągnęła czystość dziecięcej ufności. Jego wiara była tak absolutna i

tak pozbawiona wątpliwości, że reagowała na urok kontaktu z bratnimi istotami i na

wspaniałości wszechświata. Jego zmysł polegania na Boskości był tak zupełny i tak

przepełniony pewnością, że dawał radość i rękojmię absolutnego, osobistego

bezpieczeństwa. W religijnym doświadczeniu Jezusa nie było niezdecydowanej

pretensjonalności. W tym gigantycznym intelekcie, w pełni dorosłego człowieka,

dziecięca wiara panowała ostatecznie nad wszystkimi sprawami świadomości religijnej.

Zatem nic dziwnego, że kiedyś powiedział: „Jeżeli nie staniecie się jak małe dzieci, nie

wejdziecie do królestwa”. Pomimo tego, że wiara Jezusa była podobna do dziecięcej , nie

była dziecinna .

Jezus nie wymagał od swoich uczniów, aby wierzyli w niego, ale raczej, aby wierzyli

razem z nim , wierzyli w rzeczywistość Boskiej miłości i z pełnym zaufaniem

akceptowali rękojmię synostwa z niebiańskim Ojcem. Mistrz pragnął, aby wszyscy jego

zwolennicy w pełni podzielali jego transcedentalną wiarę. Jezus rzucił swoim

zwolennikom nadzwyczajne wyzwanie, aby nie tylko wierzyli w to, w co on wierzył, ale

żeby także wierzyli tak, jak on wierzył. Pełna doniosłość tego zawarta jest w

najwyższym nakazie: „Pójdź ze mną”.

Ziemskie życie Jezusa poświęcone było jednemu wielkiemu celowi – czynieniu woli

Ojca, przeżyciu ziemskiego życia religijnie i z wiarą. Wiara Jezusa była ufna, tak jak

dziecka, ale była zupełnie wolna od zarozumialstwa. Podejmował stanowcze i męskie

decyzje, odważnie stawał w obliczu różnorodnych rozczarowań, zdecydowanie

przezwyciężał niezwykłe trudności i niezachwianie stawał wobec surowych wymagań

obowiązku. Potrzeba było silnej woli i niewzruszonego zaufania, aby wierzyć w to, w co

wierzył Jezus i tak jak on wierzył.

1. JEZUS – CZŁOWIEK

Poświęcenie się Jezusa wykonywaniu woli Ojca i służeniu człowiekowi było czymś

więcej niż decyzją człowieka i ludzkim postanowieniem, było szczerą konsekracją dla

tak nieograniczonego obdarzenia miłością. Nie ma znaczenia, jak wielkim jest fakt

najwyższej władzy Michała, nie możecie zabierać ludziom ludzkiego Jezusa. Mistrz

wstąpił na wysokości, jako człowiek i również jako Bóg; należał do ludzi, ludzie należeli

do niego. Jak pożałowania godnym jest to, że sama religia jest tak źle przedstawiana, iż

zabiera ludzkiego Jezusa zmagającym się z życiem śmiertelnikom! Nie pozwólcie na to,

aby dyskusja o człowieczeństwie czy Boskości Chrystusa zaćmiła tą zbawczą prawdę, że

Jezus z Nazaretu był religijnym człowiekiem, który przez wiarę doszedł do poznania i

czynienia woli Boga; był najbardziej religijnym człowiekiem, jaki kiedykolwiek żył na

Urantii.

Nadszedł już czas, aby zobaczyć symboliczne zmartwychwstanie ludzkiego Jezusa z

tego grobu, gdzie został złożony pośród teologicznych tradycji i religijnych dogmatów

dziewiętnastu wieków. Nie można już dłużej poświęcać Jezusa z Nazaretu, nawet na

rzecz wspaniałej idei gloryfikowanego Chrystusa. Byłoby wspaniałą przysługą dla

wszystkich ludzi, gdyby dzięki temu objawieniu Syn Człowieczy został wskrzeszony z

grobu tradycyjnej teologii i przedstawiony jako żywy Jezus temu Kościołowi, który nosi

jego imię, jak również wszystkim innym religiom! Na pewno chrześcijańska wspólnota

wiernych nie będzie się wahać przed dokonaniem takich adaptacji swej wiary i

zwyczajów życiowych, jakie dadzą jej możność „pójścia za” Mistrzem, dzięki ukazaniu

jego prawdziwego życia, religijnej konsekracji dla czynieniu woli jego Ojca i

poświęcenia się bezinteresownej służbie dla człowieka. Czy wyznawcy chrześcijaństwa

boją się zdemaskowania autokratycznego, nie konsekrowanego braterstwa, społecznie

poważanego a ekonomicznie błądzącego w samolubstwie? Czy instytucjonalne

chrześcijaństwo obawia się wystawienia na ryzyko, czy nawet obalenia, tradycyjnej

eklezjastycznej władzy, jeśli Jezus z Galilei zostanie przywrócony umysłom i duszom

śmiertelnych ludzi, jako ideał osobistego religijnego życia? Zaprawdę, drastyczne i

rewolucyjne byłyby społeczne przekształcenia, ekonomiczne przemiany, moralne

odmłodzenie i religijna korekta chrześcijańskiej cywilizacji, gdyby żywa religia Jezusa

nagle wyrugowała teologiczną religię o Jezusie.

„Pójść za Jezusem” oznacza podzielać osobiście jego religijną wiarę, jak również

wejść w ducha życia Mistrza, ducha bezinteresownej służby dla człowieka. Jedną z

ważniejszych rzeczy w życiu ludzkim jest poznanie tego, w co wierzył Jezus, odkrycie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: